Skagfirðingabók - 01.01.2004, Síða 62

SKAGFIRÐINGABÓK
vel. Bros í barnsauga, hlátur á vör og vinarþel samferðafólks
voru þau verðmæti sem Hjörleifur dró til sín um leið og hann
leysti verk sín af hendi með hversdagsframgöngu. Sigldir
menn og langskólagengnir kölluðu hann gjarnan „heimsborg-
ara“. Þetta orð á að hafa jákvæða merkingu og átti að vera hon-
um til lofs. Og víst var það. Hann fylgdist vel með heimsmál-
um og hafði sínar ákveðnu skoðanir á mönnum og málefnum í
hinum fjarlægustu löndum. Ekki leit hann upp til manna fyrir
það eitt að þeir voru annarra þjóða menn. En vel vissi hann „að
hjörtum mannanna svipar saman“ og leit mannsins beinist í
líka átt þótt tungumál væri mismunandi. Þetta viðhorf kemur
fram í vísu er hann orti á sveitarstjórnaþinginu í Svíþjóð og
áður er getið:
Eru mér á ýmsa grein
örðug tungumálin.
Þó er held ég aðeins ein
orðin þjóðarsálin.
Já, sálin og sálarlífið var einn sá þáttur mannlífsins sem Hjör-
leifur velti nokkuð fyrir sér og er ég á því að hann hafi talið
það, í það minnsta hin síðari ár, stafa af einskonar tungumála-
örðugleikum að erfitt reyndist að ná sambandi við þá sem farn-
ir voru af sviðinu. Því vissi ég að hann taldi sér mikinn feng í
því að komast í persónuleg kynni við hóp sálfræðinga er
numið höfðu fræði sín í Arósum og héldu hópinn síðan. Vil ég
nú leita til frásagnar þeirra af fyrstu kynnum við Hjörleif sem
birtust í kveðjuorðum í Morgunblaðinu 10. október 1992. Þeir
segja:
Sumt fólk er þeirrar gerðar að það líður ekki úr minni
hvort sem kynnin voru stutt eða löng. Ekki skal ráðið í
það hér hvers vegna Hjörleifur Kristinsson á Gilsbakka
fyllir þann hóp en þeim sem staldra nú við til að minn-
60