Morgunblaðið - 19.12.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. DESEMBER 2016
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓN TÓMASSON
frá Sauðárkróki,
Bólstaðarhlíð 31, Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
mánudaginn 12. desember. Hann verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn 22. desember klukkan 13.
.
Elinborg Jónsdóttir,
Valgerður Katrín Jónsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Ragnar Sigurðsson,
Guðmundur Árni Jónsson, Lára Nanna Eggertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Marta Krist-jánsdóttir
fæddist á Suður-
eyri við Súg-
andafjörð 20. ágúst
1930. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 11. des-
ember 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinbjörg
Elín Júlíusdóttir, f.
2.1. 1899, d. 16.1.
1971, og Kristján Guðmundsson,
f. 14.9. 1895, d. 18.9. 1965.
Systkini Mörtu eru: Esther, f.
1921, d. 2011, Unnur, f. 1923, d.
2015, Helgi, f. 1925, d. 2002,
Karl, f. 1926, d. 1943, Sigríður,
húrsson, börn þeirra eru: Anton
Már, Ásdís Ösp og Andri Þór. 3)
Helen, f. 7.12. 1960, maki Þór-
hallur Guðmundsson, börn
þeirra eru: Steinar Örn, Erna
Ósk, Fanney, María og Ástþór
Orri. 4) Guðrún, f. 25.6. 1964,
maki Sæbjörn Þórarinsson,
börn þeirra eru: Halla Björk,
Ólafur Viggó, Hildur Ýr og Sara
Dís. Barnabarnabörn eru 23.
Marta og Toni hófu sinn bú-
skap á Suðurgötu 20 í Keflavík.
Þau byggðu sér hús að Sóltúni
14 þar í bæ árið 1954 og bjuggu
þau þar mestan hluta ævi sinn-
ar. Marta stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Staðarfelli frá
1950-1951. Fyrstu árin var
Marta heimavinnandi húsmóðir
og vann síðan við ýmis störf,
lengst af við fiskvinnslu.
Marta verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í dag, 19. des-
ember 2016, og hefst athöfnin
kl. 13.
f. 1928, Dagrún, f.
1936, Sólveig, f.
1937, og Karlotta,
f. 1947.
Marta kvæntist
Antoni Jónssyni, f.
4.2. 1924, d. 18.1.
2009, hinn 31.12.
1951. Foreldrar
hans voru Guðrún
Sigríður Há-
konardóttir og Jón
Tómasson.
Börn Mörtu og Antons eru: 1)
Karl, f. 10.8. 1954, maki Hrafn-
hildur Jónsdóttir, börn þeirra
eru: Lilja Dögg, Jón Hrafn,
Marta og Uni Hrafn. 2) Eygló, f.
19.11. 1957, maki Ólafur Art-
Elsku mamma mín.
Einhvern tíma tekur allt enda
og er nú komið að kveðjustund.
Margar minningar hlaðast upp og
efst í huga er Sóltúnið þar sem þið
pabbi óluð okkur systkinin upp.
Mér verður einnig hugsað til allra
ferðalaganna sem þið fóruð með
okkur börnin í á hverju sumri og
eigum við öll yndislegar og
skemmtilegar minningar um þær
ferðir. Seinna bættust svo við
barnabörnin sem einnig eiga góð-
ar minningar um ömmu sína og
gátu þau alltaf leitað til þín og
fengið eitthvað gott að borða eða
leitað hjá þér ráða.
Móðir mín var kraftmikil,
hvatvís og einstaklega handlagin
kona. Hún skilur eftir sig fjölda
fagurra handverka sem við fjöl-
skyldan munum varðveita til
frambúðar. Mamma hafði mikinn
áhuga á garðvinnu og var garð-
urinn við Sóltúnið alltaf til fyrir-
myndar og sérstaklega var hún
stolt af rósunum sínum sem hún
hafði mikið fyrir að rækta.
Lífsgleðin og léttleikinn þinn
mun leiða okkur áfram um
ókomna tíð, elsku mamma mín.
Hvíldu í friði, elsku mamma. Ég
veit að pabbi er búinn að bíða eftir
þér og og þú munt stíga léttan
dans í Sumarlandinu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Hinsta kveðja.
Þín dóttir,
Guðrún.
Nú er elskuleg amma okkar bú-
in að fá hvíldina eftir langa og
hamingjusama ævi. Þegar hugsað
er til baka og farið að rifja upp
minningar æskuáranna sem henni
tengjast þá koma ýmis lýsingar-
orð upp í hugann, t.d. dugleg,
orkumikil, jákvæð og ástúðleg.
Þar sem Sóltúnið var stutt frá
Holtaskóla gerðum við mikið af
því að fara til ömmu og afa í há-
degismat og hittum þar önnur
frændsystkini í sömu erindagjörð-
um.
Aldrei sáum við ömmu skipta
skapi og sýndi hún okkur ótrúlega
þolinmæði og natni hvort sem hún
var að kenna okkur nýtt spil eða
leyfa okkur að hjálpa til við bakst-
urinn. Alltaf var hún boðin og búin
að baka fyrir veislur og önnur til-
efni, bakaði til að mynda brúð-
kaupstertur og skírnartertur
þrátt fyrir að vera komin langt á
áttræðisaldurinn. Ómissandi liðir
á hverju ári voru skötuveislan á
Þorláksmessu, jólaboðið á jóladag
og síðan þrettándakaffið þar sem
öll fjölskyldan kom saman og var
þá amma í essinu sínu að stjana
við fólkið og fullvissa sig um að all-
ir fengju nægju sína. Einnig nut-
um við öll góðs af lopapeysum,
teppum og öðrum hannyrðum
sem hún hristi fram úr erminni
með lítilli fyrirhöfn. Barngóð var
hún með eindæmum og var alltaf
yfir sig spennt ef von var á nýju
langömmubarni og var hún með
þeim fyrstu sem komu í heimsókn
og alltaf færandi hendi.
Nú njótum við þess að ylja okk-
ur við þessar góðu minningar og
vitum að hún er komin á betri stað
til afa og systkina sinna.
Lilja Dögg, Jón Hrafn,
Marta, Uni Hrafn,
makar og börn.
Elsku amma okkar.
Nú er komið að kveðjustund og
kveðjum við þig með sorg í hjarta
en á sama tíma erum ævinlega
þakklát fyrir allar þær stundir
sem við höfum átt saman.
Lífsgleði og orka er eitthvað
sem einkenndi þig, amma, sem
og umburðarlyndi. Þú varst allt-
af glöð, alltaf til í að aðstoða þeg-
ar á þurfti að halda.
Sóltúnið var okkur mjög kært
og verður í minningu okkar
ávallt sá staður þar sem við gát-
um sótt ást, hlýju og nýbakaðar
kleinur.
Þrátt fyrir veikindi þín síð-
ustu ár þá sýndir þú alltaf þína
sönnu persónu, með einstakri ást
og væntumþykju.
Við kveðjum þig, kæra amma,
með kinnar votar af tárum.
Á ást þinni enginn vafi,
til okkar, við gæfu þá bárum.
Horfin er hönd þín sem leiddi
á hamingju- og gleðifundum,
ástúð er sorgunum eyddi,
athvarf á reynslustundum.
Margt er í minninga heimi
mun þar ljósið þitt skína.
Englar hjá guði þig geymi,
við geymum svo minningu þína.
(Höf. ók.)
Anton, Ásdís og Andri.
Elsku amma okkar.
Nú er komið að kveðjustund
og því koma okkur í huga þær
mörgu minningar sem við eigum
af samverustundum okkar. Það
er vart hægt að minnast þín án
þess að nefna í upphafi garðinn
við Sóltúnið og þá vinnu sem þú
lagðir í viðhald hans. Þar lékum
við börnin okkur myrkranna á
milli meðan þú nostraðir við rab-
arbarann til þess að tryggja það
að rabarbarasultan væri alltaf í
hæsta gæðaflokki. Því nutum við
barnabörnin ávallt góðs af.
Pönnukökur og kleinur koma
manni óhjákvæmilega í huga og
höfum við það eftir öruggum
heimildum að baksturinn hennar
ömmu var sannarlega á heims-
mælikvarða. Okkur verður einn-
ig hugsað til þess hve vel þú
hugsaðir ávallt um okkur öll, þá
sérstaklega þegar litið er til baka
á grunnskólaárin. Þar stóðstu
ávallt vaktina við samlokugrillið
eða pönnuna og gekkst úr
skugga um það að við barna-
börnin héldum aftur í skálann
södd og tilbúin til þess að takast
á við daginn. Þú tókst virkan
þátt í öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur, þá sérstaklega
þegar kom að textílmennt. Það
er því óhætt að segja að þú varst
alltaf til staðar fyrir okkur öll.
Okkur langaði að rita þessi
fáu orð til þess að þakka þér fyrir
allt, elsku amma okkar. Þín verð-
ur ávallt minnst sem hugljúfrar
og góðrar konu sem við barna-
börnin gátum alltaf leitað til.
Ómögulegt er að tjá allt sem þú
hefur gert fyrir okkur í svo
stuttu máli en þess í stað munum
við barnabörnin taka með okkur
minningarnar og uppeldið og
varðveita til æviloka. Takk fyrir
allt.
Ólafur V. Thordersen,
Hildur Ýr Sæbjörnsdóttir,
Sara Dís Sæbjörnsdóttir.
Marta
Kristjánsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
✝ Jón Ólafsson,húsgagna- og
innanhússarkitekt
og kennari, fædd-
ist í Reykjavík 29.
apríl 1938. Hann
lést á Landspít-
alanum 6. desem-
ber 2016.
Foreldrar: Ólaf-
ur Daðason, f. 7.
maí 1906, d. 25.
október 2001, og
Guðný V. Guðjónsdóttir, f. 2.
ágúst 1914, d. 2. júlí 1994.
Systkini: Daði, f. 3. júní 1935,
Guðjón Þór, f. 29. október
1936, María Jóna, f. 11. apríl
1945.
Jón kvæntist Birnu Sig-
urjónsdóttur, f. 17. september
1946, þ. 2. febrúar 1991.
Börn Jóns með fyrrv. eig-
inkonu Ingibjörgu Árnadóttur,
f. 26. september 1935: a)
Guðný Sif Jónsdóttir, f. 22.
maí 1962. Maki Halldór Ey-
þórsson, f. 19. maí 1959. Sonur
hennar og Áka Snorrasonar:
Snorri Freyr, f. 1987. Maki
Margrét Lilja Gunnarsdóttir,
börn þeirra Ragnar Aage, f.
2009, og Adda Sif, f. 2011.
Sonur Guðnýjar og Halldórs:
Eyþór Jakob, f. 1994. b) Tóm-
as Árni Jónsson, f. 28. nóv-
ember 1963. Maki María Jóns-
dóttir, f. 7. nóvember 1962.
Börn: Jón Arnar, f. 1990 og
Ingibjörg, f. 1993. c) Helga
um teiknistofum í Kaupmanna-
höfn 1962-64 og hóf
teiknistofurekstur í Reykjavík
1966. Jón var annar stofnenda
teiknistofunnar Arkhönn sf.
og vann að ýmsum hönn-
unarverkefnum, m.a. sum-
arhúsabyggð við Svignaskarð,
sjúkrahúsi og ráðhúsi í Vest-
mannaeyjum og Fjölbrauta-
skólanum og Seljaskóla í
Breiðholti. Einnig vann hann
að hönnun orlofsíbúða í
Reykjavík fyrir Kenn-
arasamband Íslands. Jón hlaut
viðurkenningar fyrir hönnun
húsgagna og lampa, bæði hér
á landi og erlendis. Árið 1975
stofnaði Jón Verkpalla hf. sem
var fyrsta fyrirtækið hér á
landi sem leigði út vinnupalla.
Jón vann að félagsmálum Fé-
lags húsgagna- og innanhúss-
arkitekta frá 1966 og var for-
maður þess félags um margra
ára skeið. Þá vann hann að fé-
lagsmálum tengdum iðnaði og
hönnun. Jón kenndi við Iðn-
skólann í Reykjavík og Mynd-
lista- og handíðaskóla Íslands,
hann var kennari og skólastóri
við Reykhólaskóla árin 1986-
1991 og kennari við Garða-
skóla frá 1991-2006. Á árunum
1971-74 endurbyggði hann
torfbæinn á Börmum í Reyk-
hólasveit ásamt fjölskyldu
sinni og hélt áfram að rækta
landið á Börmum alla tíð síð-
an.
Jón verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 19. des-
ember 2016, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Aðalheiður Jóns-
dóttir, f. 24. des-
ember 1968. Maki
Guðmundur Vil-
hjálmsson, f. 2.
september 1967.
Börn: Ingibjörg
Ásta, f. 1996,
Laufey Sigríður, f.
1999 og Vil-
hjálmur, f. 2003.
Börn Birnu með
Eyjólfi Melsted, f.
29. nóvember 1942: a) Gunnar
Björn Melsted, f. 25. júní 1970.
Sambýliskona Rannveig Giss-
urardóttir, f. 6. nóvember
1970. Dóttir hans og Ástu Þór-
isdóttur: Bára Örk Melsted, f.
2001. b) Björg Melsted, f. 30.
júlí 1972. Maki Heimir Örn
Herbertsson, f. 4. október
1970. Börn: Orri, f. 1995, Arn-
ar Már, f. 1999, Einar Björn, f.
2003 og Heiðar Örn, f. 2011. c)
Páll Melsted, f. 5. janúar 1980.
Maki Jóhanna Jakobsdóttir, f.
4. janúar 1981. Börn: Gréta
Björg Melsted, f. 2007, og Þór-
dís Melsted, f. 2011.
Jón lauk meistaraprófi í
húsgagnasmíði í Reykjavík,
prófi í húsgagna- og innan-
hússhönnun frá Kunst-
håndværkerskolen í Kaup-
mannahöfn 1964 og
kennaraprófi frá Kennarahá-
skóla Íslands 1986. Jón vann
við húsgagnasmíði í Reykjavík
1954-60. Hann starfaði á ýms-
Ég var tíu ára þegar við Jón
hittumst fyrst 1990 og hann hef-
ur fylgt mér síðan þá, sem fóstri
minn. Ég man vel þegar
mamma og Jón tóku fyrst sam-
an, Jón bjó á Reykhólum, keyrði
Lödu Sport-jeppa, var með
teikniborð sem alltaf voru teikn-
ingar á og átti flottasta makka
sem ég hafði séð. Seinna um
haustið fluttum við á Reykhóla
og bjuggum þar í eitt ár. Allt frá
því var Jón hluti af fjölskyld-
unni. Jón var einstaklega hlýr
og góður og hann hafði mikla
þolinmæði gagnvart litlum strák
sem stundum vissi aðeins of
mikið um allt í heiminum. Ég
lærði margt af honum, ekki bara
að binda bindishnút og raka mig
heldur að vanda mig í öllu sem
ég tók mér fyrir hendur og að
stundum þarf maður að ganga í
misskemmtileg störf, eins og að
vaska upp eða moka snjóinn af
stéttinni.
Jón var húsgagna- og innan-
hússarkitekt og sannkallaður
hönnuður, hann hannaði hús-
gögn, lampa og byggði torfbæ.
En merkilegast þótti mér þó að
sjá hann vinna í Selbrekkunni
þar sem við bjuggum lengst
saman. Ég hafði ekki mikið álit
á raðhúsinu þegar við skoðuðum
það fyrst, frekar dimmt niðri og
púkó teppi uppi, en Jón sá bara
möguleika og lausnir og breytti
því í fallegt og notalegt heimili.
Best undi hann sér í sveitinni
á Börmum, við gróðursetningu á
trjám eða að dytta að torfbæn-
um. Ég á margar góðar minn-
ingar með Jóni og mömmu á
Börmum og þegar við löbbuðum
upp í vatn að leggja net. En mér
vænst þykir mér um hve mikið
Jón hvatti mig áfram og hversu
stoltur hann var af öllum mínum
afrekum, stórum og smáum.
Hvíl í friði.
Páll Melsted.
Það er ekki auðvelt að minn-
ast Jóns afa í fáum orðum, svo
margt mætti nefna. Afi var
mjög afalegur afi, með gráa
skeggið sitt og dálítið gamlar
hendur. Hann kunni á öllu lag,
vissi svo margt og hafði alltaf
tíma. Í sveitinni smíðaði afi
torfbæinn Barma úr rústum.
Þar höfum við allir dvalið á
sumrum um lengri eða skemmri
tíma. Í sveitinni lærðum við að
flagga fána, keyra rauðan trak-
tor og að skera bensíntrekt úr
Fantaflösku. Afi geymdi dótið
sitt í stóra skúrnum, við krakk-
arnir fengum litla skúrinn. Við
máttum spila fótbolta og leika
okkur á trampólíninu að vild en
jafngaman var að fá verkefni
hjá afa, hlusta á hann lesa fyrir
okkur þjóðsögur eða spila við
hann og ömmu á spil. Afi kunni
líka að spenna upp músagildrur.
Við gistum oft hjá afa og
ömmu Birnu og fórum með
þeim hitt og þetta, það var allt-
af gott. Heiðar Örn er yngstur
okkar bræðra. Spurður um afa
nefnir hann hvað afi var
skemmtilegur og góður að
knúsa þegar maður kom í heim-
sókn. Hann vildi óska að afi
hefði getað orðið 100 ára. Þess
vildum við allir óska.
Undir lokin, þegar afi var
orðinn mikið lasinn á spítalan-
um, brýndi hann fyrir okkur
góðmennsku og trúfestu. Þann-
ig var afi og þau heilræði lofum
við að heiðra.
Orri Heimisson,
Arnar Már Heimisson,
Einar Björn Heimisson,
Heiðar Örn Heimisson.
Með fáum orðum viljum við
nú kveðja vin okkar, Jón Ólafs-
son. Við kynntumst Jóni í kjöl-
far þess að við tengdumst fjöl-
skylduböndum og hittumst við
eftir það reglulega, oftast í fjöl-
skylduboðum af ýmsu tilefni.
Alltaf var Jón jafn hlýlegur í
okkar garð og tók vel á móti
okkur og náðum við tveir fljótt
saman og höfðum um margt að
spjalla, enda var um mörg sam-
eiginleg áhugamál að ræða. Þar
var helst jarðaumsýslan í ná-
grannasveitarfélögum, okkar á
Hóli í Hvammssveit og Jóns og
Birnu á Börmum í Reykhóla-
sveit. Þar var m.a. um að ræða
að skiptast á ráðum, upplýsing-
um og reynslusögum varðandi
skógrækt, girðingar o.fl. en
ekki síst um viðhald og endur-
byggingu gamalla húsa, sem
var okkur sérstakt áhugamál.
Við þökkum Jóni fyrir góð og
skemmtileg samskipti og vin-
áttu, sem aldrei bar neinn
skugga á. Við vottum Birnu,
börnum, fósturbörnum og öðr-
um afkomendum og aðstand-
endum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Jakob og Þorgerður.
Þegar við hjónin fórum suður
í erindum, gjarnan við fjöl-
skyldumót, er ein kveðja svo
eftirminnileg sem ávallt mætti
okkur: „Komið þið sæl, elskurn-
ar, hvað er að frétta?“ sagði Jón
mágur. Venjuleg kveðja þegar
fólk hittist, já, en hún var borin
fram þannig að eftir var tekið.
Þétt faðmlag og glettin augu,
þýddi að ekki var nóg að svara
einungis: „Allt gott“. Eða:
„Ekkert sérstakt að frétta“.
Svona svör kölluðu fram augn-
gotur og líkamstjáningu sem
gaf skýrt til kynna að hér var
óskað eftir svörum. Svolítil
þögn og bros þýddi að hér var
óskað eftir samræðum, engin
undanbrögð. Enda kunni sá
sem þetta skrifar vel að meta
það sem var í vændum.
Þetta markaði upphaf að um-
ræðum, fyrst tveggja manna
tali en brátt voru fleiri fjöl-
skyldumeðlimir innblandaðir,
ekki allir sammála, eða bara
eins og það á að vera. Umræðu-
efnið spannaði vítt svið mála,
stjórnmál, samfélagsmál hvers-
konar. Fagurfræði og listir,
aldrei var komið að tómum kof-
unum, Jón alltaf með skýra
skoðun á málum og engin und-
anbrögð eða hálfvelgja, málið
skyldi krufið.
Alltaf skynjaði ég einn
grunntón í máli Jóns, réttlæti,
jöfnuð og ást á hinu fagra og
sanna, það fór ekki milli mála
að hér fór sannur jafnaðarmað-
ur sem hafði ríka tilfinningu
fyrir réttlæti öllum til handa,
ekki einungis útvöldum.
Ég kynntist einnig þeirri hlið
á Jóni sem sneri að hans fagi,
innanhússhönnun, fagurfræði
og listrænum smekk. Þessi hlið
á Jóni kom svo vel fram á heim-
ili þeirra hjóna sem var fallegt
og ríkulega búið fögrum hlut-
um, list og hönnuðum gripum
og íbúðin sjálf, með útsýni um
stóra glugga, gróður á svölum,
alls staðar eitthvað til að gleðja
augað.
Að fylgjast með hvernig veik-
indin tóku að draga máttinn úr
Jóni var erfitt þótt úr fjarlægð
væri og of fáar samverustundir.
Nú er svo komið að fækkað
hefur um eina rödd í fjölskyld-
unni og kveðjan góða: „Komið
þið sæl, elskurnar“ hefur þagn-
að.
Kæra Birna, Guðný, Tómas,
Helga, Gunnar Björn, Björg,
Jón Ólafsson