Fréttatíminn - 07.10.2016, Síða 44

44 | FRÉTTATÍMINN | Föstudagur 7. október 2016
„Við kynntumst á seinni önninni
á fyrsta ári í MH en síðan samein-
uðust borðin sem við vorum við
á öðru ári og þá kynntumst við
betur,“ segir Steinn Helgi um vin-
áttu sína og Didda.
„Við vorum á sitt hvoru borði því
þau skiptast oft eftir bæjarhlutum.
Diddi var úr Kópavogi með Kópa-
vogsbúunum og ég var með 101.“
„Þegar við kynntumst föttuðum
við báðir hvað við værum ógeðs-
lega líkir, bæði útlitslega og með
áhugamál. Sömu „konsept“, sömu
bíómyndir og svona. Síðan sögðu
aðrir: Vá, þið eruð alveg eins! En
það er dálítið leiðinlegt núna að ég
er krúnurakaður og Diddi er með
sítt hár. Þá erum við ekki alveg jafn
líkir, eins og kannski sést.“
„Já, við erum ekki alveg ennþá
með heyrnartól á höfðinu í plebba-
bolum,“ segir Diddi.
„Það sem við áttum mest sam-
eiginlegt var elektrónísk tónlist
og „animate-aðar“ myndir eins og
Akira sem er költ-klassík sem við
tengdum báðir við.“
„Mig minnir einmitt að þú hafir
verið í Akira-bol allt fyrsta árið og
ég tók geðveikt mikið eftir því og
var bara, vá, ég verð að kynnast
þessum gæja,“ bætir Diddi við.
„Þegar við erum saman spil-
um við bara tölvuleiki og horfum
á myndir. Það eru þrjú ár síðan
við útskrifuðumst og það er enn
alveg eins, geðveikt stabílt, sem er
frekar ótrúlegt. Ég er eiginlega ekki
í neinu öðru vinasambandi sem er
þannig.“
„Við drekkum líka stundum
bjór,“ skýtur Diddi inn í. | bg
Kynntust með heyrnartól á höfðinu í plebbabolum
Steinn og Diddi spila tölvuleiki, horfa á mynd og drekka bjór. Mynd | Rut
Steinn og Diddi hafa verið bestu vinir frá því í menntó.
Kúahopparinn:
Brot úr ferðasögu
Frásögn af manndómsvígslu Hamar-ættbálksins.
Kúahoppið
laðar til sín
forvitna
túrista í
Eþíópíu.
Mynd | Kristján
Guðjónsson
Eftir þrjár vikur af ferða-lagi um austur- og norð-urhluta Eþíópíu, þar sem steinkirkjur og heilagar múslimaborgir bar fyr-
ir augu, vorum við komin til
suðursins, í Omo-dalinn, svæðis
þar sem búa tugir ættbálka.
Við þurftum ekki að keyra nema
30 kílómetra frá bænum Turmi,
sem minnti helst á smábæ í aust-
ur-Evrópu, til Hamar-fólksins, ætt-
bálks sem er hvað þekktastur fyrir
manndómsvígslur sínar: Nauta-
hopp, en þá komast ungir menn í
fullorðinna manna tölu þegar þeir
hoppa berrassaðir yfir röð nauta,
fjórum sinnum í það minnsta.
Þegar komið var á áfangastað
leið manni eins og maður hefði
ferðast aftur í tímann, lifnað-
arháttum Hamar-fólksins svipaði
ef til vill til íslenskra kotbænda á
19. öldinni, ef ekki frumstæðari.
Við stigum út úr bílnum með
leiðsögumann okkur við hlið og
það fyrsta sem við sáum var verð-
andi stjarna kvöldsins, nautahopp-
arinn, dálítið stressaður á svip
en margs er krafist á stund sem
þessari. Mistakist honum hoppin
þarf hann að þola fordæmingu og
skömm í ár, fram að næstu tilraun.
Og nautahopparinn heilsaði
túristunum, þessum ókunnugu
gestum, vinalega, ánægður með
að fjölmennt yrði í veislunni. Allir
í móður- og föðurættinni væntan-
legir, hér yrði fjölmennt, partíið
rétt að byrja.
Við gengum í gegnum Hamar-
-þorpið og við blöstu strákofar sem
minntu á myndir úr barnabók-
um og stoppuðum hjá hópi ungra
manna sem sátu á hækjum sér og
máluðu hvern annan með rauðri
og hvítri andlitsmálningu. „Þeir
eru búnir að hoppa. Bíða bara eftir
að fjölskyldan velji þeim konu til
að giftast. Í dag þurfa þeir að hýða
kvenkynsskyldmenni þess sem
hoppar í dag,“ sagði leiðsögumað-
urinn.
Skammt frá dönsuðu frænk-
ur, systur og ömmur hopparans.
„Konurnar sýna ást og væntum-
þykja sína á hopparanum þegar
ungu mennirnir hýða þær áður en
hann hoppar. Því stærri sár og ör,
því virðingarmeira, og því ríkari
skylda til að gæta þeirra.“
Við gengum að veisluskýlinu og
settumst niður með aldursforset-
um ættarinnar sem drukku heima-
bruggaðan bjór sem mallaði í heit-
um pottum. Honum var skenkt í
plastfötur sem menn réttu á milli
sin og drukku. Við þar með talin.
Auðmjúk og þakklát fyrir gest-
risnina í okkar garð. Við vorum
við feimin við að taka myndir af
kurteisi við heimamenn. Þess
vegna fylgdi því ákveðin skömm
þegar rúta með breska ferðamenn
renndi í hlað og út stigu um tutt-
ugu manns sem varla heilsuðu
veislugestum heldur drógu upp
myndavélar og tóku myndir í gríð
og erg, jafnvel af þeim sem vildu
ekki láta mynda sig. Forðuðust öll
önnur samskipti.
Og svo hófst fjörið! Frænkur og
ömmur færðu sig á veislusvæð-
ið, blésu í lúðra og hoppuðu og
stöppuðu niður fótum, svo klingdi
í bjöllum sem voru bundnar um
hendur og fætur þeirra. Á eftir
þeim komu karlarnir með svipurn-
ar. Allt í einu myndaðist hópur fyr-
ir framan sitjandi gestina þar sem
karlmennirnir hýddu konurnar
sem horfðu ögrandi og uppglennt-
um augum til þeirra, biðjandi um
hýðingar, og þegar svipan skall á
bökin svo blæddi úr sýndu þær
engin merki um sársauka. Frekar
mátti greina stolt í augum þeirra.
Viðkvæmar túristasálir þurftu að
taka sig saman í andlitinu og harka
þessa skrítnu stund af sér. Vanga-
veltur um hvaða merkingu þetta
hefði allt saman, hvort þetta væri
siðferðilega rétt eða rangt, spruttu
upp í hugann en engin bein niður-
staða fékkst. Geta ljóshærðir Vest-
urlandabúar sett sig í spor frum-
stæðra ættbálka í suður-Eþíópíu?
Loks tók stundin enda, konurnar
stoltar með blóði drifin bök.
Þá voru nautin látin laus og
þeim hópað saman á miðjan
völlinn. Nokkrir ungir karlmenn
röðuðu þeim saman, sjö til átta
í röð, samsíða, og nautahopp-
arinn birtist í öllu sínu veldi – á
adamsklæðunum einum saman.
Veislugestirnir allir í kring, líklega
um hundrað talsins að undanskild-
um ferðamönnunum.
Kúahopparinn fór af stað. Stökk
upp á bak eins nautsins frá jörðu
og upp, tiplaði yfir röð nautanna
og lenti á báðum fótum hinu
megin við. Leikinn endurtók hann
sex sinnum og fagnaðarlætin
létu á sér kræla. Honum hafði
tekist það! Hopparinn orðinn að
manni og því skyldi fagnað fram á
morgundag. Ættingjar heldu aftur
til veislu en túristarnir upp í jeppa,
aftur heim á hótel í Turmi.
„Konurnar sýna ást
og væntumþykja sína
á hopparanum þegar
ungu mennirnir hýða
þær áður en hann hopp-
ar. Því stærri sár og ör,
því virðingarmeira, og
því ríkari skylda til að
gæta þeirra.“
29374
Á morgun opnar tehús á Granda-
garði 1 sem ber nafnið Kumiko en
um japanskt tehús er að ræða þar
sem boðið verður upp á allskyns
te og aðrar marglitar kræsingar.
Svissneska listakonan Sara
Hochuli kom fyrst til landsins
árið 2009 þegar hún fór á Iceland
Airwaves en nú hefur hún flust
búferlum til Reykjavíkur og opn-
ar tehúsið. „Við ferðuðumst við
um landið og urðum bara
ástfangin af Ís-
landi. Fengum
þá hug-
mynd að
það væri
gaman
að opna
tehús
hér því
Íslendingar virðist vera opnir fyrir
svona nýjungum.“
Hochuli rekur nú þegar sam-
bærilegt tehús í Sviss sem ber
nafnið Miyuko.
Kumiko verður á Grandagarði,
á hafnarsvæðinu þar sem sprottið
hefur upp mikið líf og menning
á undanförnum árum, en margir
listamenn eru þar með vinnustof-
ur sínar, auk kaffihúsa og ísbúð-
ar, svo fátt eitt sé nefnt. „Ég get
lofað því að þetta verður litríkasti
staðurinn á hafnarsvæðinu og við
verðum með tuttugu mismun-
andi tegundir af tei. Síðan verða
allskonar kökur í boði, sumar í
mangastíl. Svo verður kaffi svo
sem líka á boðstólum en við
vinnum saman með Reykjavík
Roasters.“ | bg
Japanskt
Manga-tehús
opnar á Granda
Yfir 20 tegundir af tei og marglitar kökur.
Svissneska listakonan Sara Hochuli
opnar á morgun tehús á Grandagarði.