Svava - 01.06.1900, Blaðsíða 42

•Þií liafðir mig úngau í armana lagt,
■og-o'ft var jeg sæll í þeim liöndum;
■og þáð hef jeg úl'fanum svarteygu sagt
■ á Sælundar indælu ströndum.
IEn nú var jjeg kominn á hauðrfö mitt héim
og heilsaði'dölum og fj'öllum;
jeg sagði það hró'ðngur ;þjóðinni og’ 'þeim
■ að þú vœrh' feg'urst af öllum.
iEn svo var jeg eiun með þeim, elskaða IilíB,
• og armana’ um gestinn þau lögðu,
þau voru svo náttúrleg, vóru svo 'frlð,
■ og vofkvöldin eggjuðu’ og þögðu.
^bg oft slðit jeg nauðugur augu mín' frá
' JJoim inndælu hrdkkum og hæðum,
fsem litu’ á mig brosandi’ og líðu svo bjá
á Ijettum og án'gandi klæðum.
■Og þótt liefði gárúngi gaman að þv.í
að geta þar svolítið dvalið,
og vefða svo augnablikiúngur á ný
•og eiga þá bimueska valið.
Qg margt var þjer, Iílíðin mín, hættulijgtlþ'á,,