Svava - 01.06.1900, Blaðsíða 45

SVAVA
5 69
IV, 12.]
sögvísi skýlir sér mnfi. Hann þykistílgera það í göðum
tilgangi—já, auðvitað. En--------þnð or sagt, já,—það
er sagt. Svo teygir hin eitraða íieipurs-slanga sig í
allar áttiv og hvæsir þvaðurs-oitrinu út frá sér.—Og á-
vfilt er aukið við. Það kennir aldrei fyrir, *að úr því
sé dregið.-—Nei, þessar fjúksögur miuka ekki að vöxtun-
um til, heldur er stöðugt bætt við þær,—Fléstir hafu
eitthvaö við að bæta, til þess að gera þær smekkhatri
fyrir þann næsta, og svo er ekki svikist um að fylgja
þeim úr garði.—í nafni náungakærleikans er það gert,
í nafni siðlætisins og dygðarinnar er það gert, og í
nafni kristindómsius er það gort.
Ojæja! „Það er sagt-------“ Hvers vegna ætti fólk
i’ð að þegja. Hvaða hugðarkvöt hefði það af því-
þegar okki væri hægt að kaupa þögn þess með gulli.
„Það er sagt“.—Já, svo erþvaðrað og þvaðrað.—Með
málæði sínu, ræna þessir kjaftaskúinar .öllu því, soin
manui er verðmæti í og kærast. Þótt tilgangur
manns s6 góður, umsnúa þejr öilu og færa alt á verri
veg. Taka herfangi það sem manni er dýnuætast og'.
bera þsð út á þjóðvegi. Iíenda því í viðbjóðslegau
slepjugan og slímóttan orðastraum, og gera^það ískyggi-
legt með svívirðilegum háðglósum og skensi.
Gegn flestu öðru í heiminum getur maður varið sig,