Svava - 01.06.1900, Blaðsíða 23

S'VAVA
547
IV, 12,]
‘Þú tnlar eins og uppreistaimaður, Magnús1, sagði
hnn'n, ‘‘on það undrar ínig ekki, þú hefir úvalit Jíoiuið
fram gegn mér sem uppreistarmaður.........‘
‘Aldrei -hefi ég....‘ ætliðj Magnús að taka fram
i, en koungur leyfði houum ekki að tala, og sagði:
‘2STú skalt þú þegja Magnús. Ég liefi hiustað d þig
með.þolinmæöi'og nú“vei,ðui' þú að setja á frokju þinni
meðan ég tala. Já, hróðir, þú hefir ávalt verið á móti
mér frá æsku. Þú hefir einu sinni við hurtreið sem
ég stofnaði, gert mér óglej'manlega skömm, með því
að taka verðlaunagi'ipinn ásveiðsudd þinn eða burstöug
og lleyg'ja honum í hóp aiminnings, uin leið og þú
^ sagðist v.kki vilja óhreinka fingur þína á að snerta hann‘.
Undruuáisuða heyrðist í röðum riddaranua, sem nú
hoyrðu fyrsta sinn að Maguús liertogi lufði verið hinn
djurfi riddari.
‘Já‘. svaraði Magnús, ‘þ.’.ð var ég sem gerði þattr,
en ekki til að gera þér minkun lieldur aðvörun um að
hlýðuaot boðum skylduuuar, dygðnrinnar og ærunnar. Þú
hélzt áfram sambandi við mágkonu þíua, sein var nunna,
og' fyrir það fyrirlít ég og nlmenningur þig, þrátt fyrir
e páfahréfið. Það er hiniinsill, að fyrirgefa slíkt. Iíér
jörðu verður það ekki fyiiigefið, en helclur áfram að vora
hneyksli í allra ærlegra mmm augum. Þú ættir, broðir,
|
\