Morgunblaðið - 01.03.2017, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. MARS 2017
Góður vinur, Rík-
harður Jónsson, hef-
ur kvatt okkur eftir
erfið veikindi. Það
eru aðeins rúmar fimm vikur síð-
an Hallbera Leósdóttir, Ninna,
eiginkona hans, lést. Frá barn-
æsku þekkti ég hann eins og flest-
ir Akurnesingar, knattspyrnu-
kappann, sem var dáður og virtur
af bæjarbúum. Sjómennska og
búskapur voru stunduð á Skagan-
um á uppvaxtarárum okkar. Allir
tóku þátt, hjálpuðu til við línubeit-
ingu og hugsuðu um kýr og kind-
ur. Það þekktum við báðir. Frítím-
inn var hins vegar til leikja og
keppni. Þar var knattspyrnan í
öndvegi og Ríkharður fremstur í
flokki.
Samstarf okkar og vinátta
hófst í Oddfellowreglunni, st. Agli
á Akranesi, fyrir meira en hálfri
öld og áttum við samleið í starfinu
upp frá því. Frá upphafi hrifumst
við af mannræktar- og líknarstarfi
Reglunnar. Þar var unnið að
stórum líknarverkefnum. Við vor-
um einnig félagar í tveimur deild-
um reglunnar í Reykjavík og sótt-
um fundi þangað þegar færi gafst.
Áður en Hvalfjarðargöngin voru
opnuð lentum við oft í vondum
veðrum á vetrarferðum til
Reykjavíkur í stórhríð og ófærð.
Aldrei kom til greina að snúa við
því á fundinn ætluðum við. Rík-
harður þekkti ekki það hugtak að
hætta við eða gefast upp.
Í gegnum árin þurfti hann oft
að takast á við afleiðingar slysa og
erfiðar aðgerðir, aldrei heyrðist
hann kvarta. Alltaf jákvæður og
ákveðinn í að ná bata. Hann sagði
stundum: Ég er betri en nýr.“
Það var gaman að vera sam-
vistum við hann og stutt í skopið.
Hann var sannkallaður sagna-
brunnur, sagði skemmtilega frá,
kunni endalausar sögur og
hermdi eftir persónum svo allir
gátu hlegið og skemmt sér. Grín-
ið var græskulaust. En bak við
hláturinn bjó alvara og umhyggja
fyrir velferð þeirra sem minna
máttu sín.
Ríkharður Jónsson
✝ RíkharðurJónsson fædd-
ist 12. nóvember
1929. Hann lést 14.
febrúar 2017.
Útför hans fór
fram 27. febrúar
2017.
Þau hjónin, Haddi
og Ninna, áttu sér
griðastað í sumarbú-
staðnum í Ölveri.
Þar undu þau við
gróðursetningu og
útivist. Gott var að
heimsækja þau í bú-
staðinn. Gestrisni
þeirra rómuð þar
eins og heima á
Skaganum.
Haddi var mikill
Skagamaður, virkur í félagsstarfi
og alltaf tilbúinn að leggja góðum
málum lið. Aðrir hafa gert þeim
málum góð skil og mun ég þess
vegna ekki rekja það frekar hér.
Hann var kjörinn heiðursborgari
Akraness fyrir margháttuð störf.
Þegar við minnumst Hadda er
Ninna ávallt við hlið hans, traust
og örugg. Fjölskyldan var stór og
einstaklega samhent, mikil ást og
væntumþykja einkenndi allt sam-
band þeirra. Þegar Ninna kvaddi
fyrir rúmum mánuði var sem
slokknaði lífsneisti vinar okkar.
Við Elín eigum ógleymanlegar
minningar frá samstarfi og sam-
veru okkar með þeim hjónum.
Við störfuðum saman í Oddfel-
lowreglunni, fórum saman í fjöl-
margar ferðir, m.a. hálendisferð-
ir með skátunum, siglingar með
skemmtiferðaskipum og ferðir
um Íslendingabyggðir í Kanada.
Frá þeim ferðum er margs að
minnast. Betri vini og skemmti-
legri ferðafélaga er ekki hægt að
hugsa sér.
Við þökkum Hadda og Ninnu
trausta vináttu og ógleymanlegar
samverustundir. Við söknum
góðra vina og þökkum áratuga
fórnfúst starf í þágu Oddfellow-
reglunnar og annarra góðra mál-
efna.
Við biðjum þeim og fjölskyld-
unni allri Guðs blessunar.
Bragi Þórðarson.
Þegar ég fór fyrst að fylgjast
með fótbolta, á árunum fyrir 1950,
voru þar tveir knattspyrnumenn
sem skáru sig úr hvað hæfileika
snerti. Annar var Albert Guð-
mundsson, hinn Ríkharður Jóns-
son. Albert gerðist atvinnumaður
í íþróttinni með glæsibrag, en er
nú fallinn frá. Hin kempan, Rík-
harður, átti sér lengri aldur, allt
fram á níræðisaldur, þar til nú, að
dánartilkynning birtist.
Ég minni á, að í kjölfar
lýðveldisstofnunar á Íslandi, var
háður landsleikur í knattspyrnu á
Melavellinum í Reykjavík, gegn
Svíþjóð. Ísland vann leikinn 4-3.
Þá varð Ríkharður Jónsson lands-
frægur fyrir að skora öll mörkin
fyrir okkur. Og í framhaldinu
lögðu Akurnesingar knattspyrn-
una undir sig, hvað afrek og
meistaratitla varðaði. Það var í
rauninni ótrúleg staðreynd að lítið
þorp, Akranes, gat framleitt
hvern snillinginn á fætur öðrum í
þessari íþrótt, knattspyrnunni.
Með Ríkharð í broddi fylkingar.
Ekki bara besti maður vallarins,
heldur og sem þjálfari og forystu-
sauður innan sem utan vallar.
Markaskorari, fyrirliði, þjálfari og
stjórnandi. Allt í öllu.
Í lok sjötta áratugarins var mitt
félag, KR, einnig með gott lið og
kappleikir milli Akraness og KR
voru þá oftast ef ekki alltaf úrslita-
leikir, sem Íslendingar fylgdust
vel með. Alltaf troðfullt á áhorf-
endapöllunum. Það var mín gæfa
að kynnast Rikka, þessari goð-
sögn, þessum snillingi, þegar leið-
ir okkar lágu saman, á vettvangi
landsliðsins, vera með honum í
liði, njóta reynslu hans og ábend-
inga, dást af færni hans og leik-
gleði, hvort heldur sem mótherji
eða meðspilari. Þegar ég varð
fyrirliði landsliðsins var Ríkharð-
ur þjálfari. Það var skemmtilegt
tvíeyki. Alltaf var borinn virðing
fyrir Ríkharði, innan sem utan
vallar, og ég uppgötvaði að Rikki
var ekki bara góður knattspyrnu-
maður, heldur hlýr og einlægur
karakter, kurteis, hlédrægur,
fastur fyrir og drengur góður.
Hann tók afstöðu með lítilmagn-
anum, hafði einlæga og staðfasta
skoðun á mikilvægi jafnaðar og
samkenndar. Sjálfur var hann
málari að atvinnu, iðnaðarmaður
og verkamaður. Þar var hann líka
í fremstu röð.
Seinni árin hafa verið erfið hjá
mínum gamla vini, en alltaf hélt
hann ró sinni og sýn, gagnvart
mönnum og málefnum. Heiðarleg-
ur, látlaus og sjálfum sér trúr.
Tróð sér aldrei fram, áreitti ekki
fólk, en gaf af sér og afstaða hans
var skýr og afdráttarlaus. Þannig
var sá Ríkharður sem ég þekkti og
virti. Og í þeim anda kveð ég
þennan yndislega samferðamann.
Með þakklæti og virðingu.
Ég leyfi mér líka að senda
samúðarkveðju frá öllum „mót-
herjum“ hans í gamla góða KR-
liðinu.
Ellert B. Schram.
Ríkharður ljónshjarta – það
hét hann alla vega meðal okkar,
aðdáenda hans fyrir vestan.
Stundum Rikki hinn ósigrandi.
Það leikur enn ljómi um nafnið, 66
árum eftir að hann – nánast einn
síns liðs – sigraði ólympíumeist-
ara Svía í landsleik í knattspyrnu
árið 1951 – 4:3.
Loksins höfðu Íslendingar
sannað, þar sem á reyndi, að þeir
væru engir eftirbátar annarra
Norðurlandaþjóða. En af því að
knattspyrna á að heita hópíþrótt,
var þetta einstaklingsafrek þeim
mun ótrúlegra. Hvílíkur galdra-
maður. Óviðjafnanlegur. Á þess-
um 90 mínútum skráði Ríkharður
nafn sitt óafmáanlega á spjöld Ís-
landssögunnar. Hafi nokkur ein-
staklingur gerst fyrirmynd og
átrúnaðargoð heillar kynslóðar
hins unga lýðveldis, þá var það
hann: Skagamaðurinn frækni.
Seinna – löngu seinna – átti ég
eftir að kynnast honum sem bæj-
arfulltrúa og forystumanni okkar
jafnaðarmanna á Akranesi, og
síðar í Vesturlandskjördæmi. Við
vorum óneitanlega stoltir af því –
jafnaðarmenn – að eiga slíkan af-
reksmann í okkar röðum. Ég
gantaðist stundum við hann, að
það hefði komið úr hörðustu átt,
að hann – erkikratinn – hefði leik-
ið stjörnulið fyrirmyndarríkis
jafnaðarstefnunnar svona grátt.
Gott ef það þyrfti ekki að efna til
sérstaks sáttafundar í Alþjóða-
sambandinu fyrir vikið.
Ríkharður Jónsson var gegn-
heill drengskaparmaður, sem
kvað að, hvar sem hann haslaði
sér völl. Hann unni sinni heima-
byggð og lagði fram krafta sína
óskerta til að gera hennar hlut
sem mestan. Enda bar hann hróð-
ur hennar hvert sem hann fór.
Við, íslenskir jafnaðarmenn,
kveðjum afreksmanninn með eft-
irsjá, aðdáun og djúpri virðingu.
Við vottum fjölskyldu hans og vin-
um okkar dýpstu samúð.
Jón Baldvin Hannibalsson,
fyrrverandi formaður
Alþýðuflokksins.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Fram
Við fráfall Ríkharðs Jónssonar
sjá Framarar á eftir litríkum fé-
laga og vini. Ríkharður var aðeins
17 ára þegar hann kom frá Akra-
nesi til Reykjavíkur og hóf mál-
aranám 1947. Meistari hans var
Eiríkur Jónsson, húsa- og listmál-
ari, sem varð margfaldur Íslands-
meistari með Fram. Rikki minnt-
ist Eiríks, sem hannaði Fram-
merkið, á 80 ára afmæli Fram
1989 þegar hann gaf bikar, Ei-
ríksbikarinn, til minningar um
meistara sinn. Bikarinn hefur ár-
lega verið veittur ungum leik-
manni sem hefur sýnt mestar
framfarir í yngri flokkum félags-
ins.
Þegar Rikki gekk til liðs við
Fram sýndi hann strax hvers
hann var megnugur – skoraði 9 af
12 mörkum Fram sem varð
Reykjavíkurmeistari. Þá var
hann lykilmaður í Íslandsmeist-
araliði Fram um sumarið og lék
sinn fyrsta landsleik.
Í byrjun árs 1951 sendi Fram
Ríkharð til Þýskalands til að
kynna sér betur listir knattspyrn-
unnar og var Ríkharður Fram
alla tíð þakklátur fyrir þá velvild
og sagði að ÍA hefði alltaf staðið í
þakkarskuld við Fram. „Framar-
ar fengu boð um að senda mann til
Koblenz. Þeir buðu mér að fara
þrátt fyrir að þeir vissu að ég
myndi fara á ný til Akraness vorið
1951. „Ég er viss um að það hefðu
ekki orðið stórlegar breytingar
hér á Akranesi, ef ég hefði ekki
farið til Þýskalands,“ sagði Rík-
harður í bókinni: 100 ára saga Ís-
landsmótsins í knattspyrnu.
Ríkharður var mikill Framari
og hugur hans var alltaf hjá
Fram. Hann lét sig aldrei vanta á
herrakvöld Fram – allt frá byrjun
– og á meðan heilsa hans var góð.
Þá mætti hann á allar hátíðar-
stundir félagsins og einnig til að
kveðja gamla félaga. Rikki var
sæmdur Gullmerki Fram 1989 – á
sextíu ára afmæli sínu.
Knattspyrnufélagið Fram kveð-
ur heiðursmanninn Ríkharð Jóns-
son með mikilli hlýju og þakkar
honum fyrir ómetanlegan þátt í
sögu félagsins. Börnum hans og
öðrum ástvinum eru sendar hug-
heilar samúðarkveðjur.
Sigmundur Ó. Steinarsson.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Víkingi
Ríkharður Jónsson, málara-
meistari á Akranesi, heiðurs-
borgari samfélagsins þar, bæjar-
fulltrúi um langa tíð og síðast en
ekki síst einn besti knattspyrnu-
maður Íslendinga fyrr og síðar,
er látinn á 88. aldursári. Ríkharð-
ur var alla tíð mikil hamhleypa til
vinnu og var vinnudagurinn lang-
ur. Ríkharður bar aldur sinn vel
og var reisulegur í fasi þó síðustu
ár hefðu verið honum erfið. Skap-
höfnin var ljúf. Hann var mikill
keppnismaður og honum var
ósýnt um að tapa. Ferillinn á
knattspyrnuvellinum var ótrú-
legur, en Ríkharður innleiddi al-
gerlega nýjan stíl í knattspyrn-
unni og segja má að hann hafi
verið 25 árum á undan sinni sam-
tíð. Aðferðafræðin sést nú víða á
knattspyrnuvöllum hérlendis
sem erlendis. Hann hafði nefni-
lega sérstakt lag á því að skýla
boltanum með efri hluta líkamans
með sértækum hreyfingum, sem
gerði það að verkum að mjög erf-
itt var að ná af honum boltanum.
Þess utan var Ríkharður afar
fljótur og sterkur frá náttúrunn-
ar hendi. Þá var skothörku hans
upp við mark andstæðinganna
viðbrugðið. Fyrir sóknarmann
var þetta kjörstaða, sem Rík-
harður kunni vel með að fara alla
tíð. Fyrir unga pilta sem voru að
feta sig áfram í fræðunum var
Ríkharður augljós fyrirmynd.
Ríkharður fór aldrei í mann-
greinarálit. Hann talaði jafnt við
alla, hvort sem viðkomandi var
byrjandi inni á vellinum, í litlu
neðrideildarliði eða lengra kom-
inn. Hann vék jafnan góðu að og
var uppörvandi. Það var og hefur
alltaf verið mikið tilhlökkunarefni
að heimsækja völlinn á Akranesi.
Umgjörðin þar minnir alltaf á út-
lönd í þess orðs bestu merkingu
og mikill kúltúr er yfir áhorfend-
um. Fyrir aðkomulið er völlurinn
mjög erfiður og krefst mikils út-
halds í allar mínúturnar 90.
Undirritaður átti þess kost að
leika á móti Ríkharði í einum af
síðustu leikjum hans á vellinum.
Það var í undanúrslitum í Bikar-
keppni KSÍ árið 1967 á Akranesi í
kolvitlausu veðri seint að hausti á
malarvellinum þar. Boltinn var
meira úti í sjó en inni á vellinum.
Skagamenn sendu það ár tvö lið til
keppni sem þeir kölluðu af lítillæti
ÍA a og b. Gömlu hetjurnar skip-
uðu b-liðið með Rikka og Donna í
fremstu línu. Upplifunin var mikil.
Víkingar unnu leikinn 1-0. Rík-
harður var fyrstur inn í klefann til
að þakka fyrir leikinn í leikslok.
Það var ævinlega hans stíll.
Samskipti knattspyrnumanna
á Akranesi og forystumanna
íþróttanna þar í bæ og Víkings
hafa verið mikil alla tíð. Stofnandi
og fyrsti formaður Víkings, Axel
Andrésson, var um áratugi erind-
reki íþróttahreyfingarinnar og
ferðaðist vítt og breitt um landið
og boðaði fagnaðarerindi
íþróttanna. Axel dvaldi mikið á
Akranesi á fimmta áratug síðustu
aldar og gerði þaðan út í ná-
grannasveitir. Þegar Víkingur
varð 100 ára, 2008, boðuðu for-
svarsmenn íþróttahreyfingarinn-
ar á Akranesi Víkinga á sinn fund
og skenktu þeim ýmis gögn um
Axel og störf hans þar.
Á útfarardegi Ríkharðs Jóns-
sonar er honum þökkuð leiðsögn-
in, skemmtunin og vinskapurinn
um leið og ættingjum hans eru
sendar samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Ríkharðs
Jónssonar.
Ólafur Þorsteinsson,
formaður fulltrúaráðs.
Einn dáðasti og besti knatt-
spyrnumaður okkar Íslendinga,
Ríkharður Jónsson, er fallinn frá.
Það var einhver óútskýranleg
ára og ljómi í kringum Rikka, eins
og hann var gjarnan kallaður í fót-
boltanum. Á árum áður þegar ég
var að vaxa úr grasi vorum við
ungu leikmennirnir allir meðvit-
aðir um afrek Ríkharðs.
Svíaleikurinn frægi árið 1951 á
Melavellinum, þar sem Ríkharður
gerði öll mörk Íslands í 4-3 sigri
var og er enn leikur sem lifir
sterkt með þjóðinni. Gullaldarlið
Skagamanna varð síðan nánast
ósigrandi á 6. áratug síðustu aldar
og var Rikki þar fremstur á meðal
jafningja, bæði sem þjálfari og
leikmaður. „Skagamenn skoruðu
mörkin“ og Rikki flest þeirra eins
og í landsliðinu þar sem hann átti
markametið fram yfir aldamótin
eða 17 mörk í einungis 33 lands-
leikjum. Hann var einnig lands-
liðsþjálfari árin 1962 og 1969-
1971.
Ríkharður afrekaði svo margt
og hann var okkur mörgum mik-
ilvæg fyrirmynd. Hann var leik-
maður sem skaraði fram úr og
gerði það með stæl og þokka.
En eftir stendur samt fyrst og
fremst manneskjan, faðirinn og
afinn sem nú er kvaddur af fjöl-
skyldu og ástvinum. Hann fylgir
nú Hallberu sinni sem kvaddi ein-
ungis fyrir nokkrum vikum.
Það eru kannski ein bestu eft-
irmæli fótboltahetjunnar Rikka
Jóns að hann var „drengur góður“
eins og vinur hans úr boltanum,
Ellert B. Schram, orðaði það. Því
að þegar öllum sigrunum og kappi
sleppir þá stendur eftir maðurinn
og vinurinn Rikki. Ég minnist nú
Ríkharðs með þá mynd af honum í
huganum að leiða unga Skaga-
menn inn í nýtt knatthús þeirra á
Akranesi fyrir nokkrum árum.
Hann var þá eins og ávallt glæstur
á velli og stoltur af sínu fólki.
Ég vil votta fjölskyldu og ást-
vinum Ríkharðs, fyrir hönd
Knattspyrnusambands Íslands,
okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Ríkharðs
Jónssonar.
Guðni Bergsson,
formaður KSÍ.
Hafi ég átt aðra bernskuhetju
en Gunnar á Hlíðarenda var það
Ríkharður Jónsson. Áttan og inn-
herjinn frækni á vinstra vængn-
um í gullaldarliði Skagamanna og
landsliði Íslands hreif mig mjög.
Þá þótti mér sumar byrja er leikur
Akraness og Reykjavíkurúrvals
fór fram á Melavellinum fyrir Ís-
landsmótið. Ég og Ingi faðir minn
héldum með Akranesliðinu, vaxn-
ir úr grasi á Seyðisfirði, og fögn-
uðum sigrum þess á Reykvíking-
um. Rikki var eldfljótur og
leiftrandi flinkur, gaf sendingar á
kanta og framherja og þrumaði í
mark með hægri og vinstri fæti og
gerði ófá skallamörk. Mér þótti
hann bera af erlendum landsliðs-
mönnum þótt íslenska landsliðið
færi oftast halloka fyrir þeim.
Væri ég fyrir austan las ég
íþróttafréttir Þjóðviljans sem
greindu vel frá fótboltafimi Rikka
og Sigurður Sigurðarson lýsti af-
rekum hans í útvarpinu.
Rikki fékk tilboð um að leika
erlendis, en margt stóð í vegi fyrir
því og hann vildi ógjarnan fara frá
Akranesi. Rikki fór þó utan og
æfði með Arsenal í Lundúnum.
Hann fékk þá brjósklos og slas-
aðist en komst samt aftur á fót-
boltavöll. Rikki hafði misst hraða
og snerpu en var þó enn öðrum
fremri. Enginn íslenskur fótbolta-
maður sem ég hef séð hefur haft
sama sigurvilja, drifkraft og eins
fjölbreytta færni og Rikki á fót-
boltavelli, og ómæld eru þau áhrif
sem hann hefur haft á íslenska
knattspyrnu með framgöngu
sinni, þjálfun, hvatningu og holl-
ráðum.
Þegar ég, áratugum síðar,
skírði einn afkomanda Rikka í
Hafnarfirði fékk ég loks að hitta
hetjuna fyrir og sagði honum þá
hversu hann hefði hrifið mig í
bernsku. Hann bauð mér að heim-
Því miður birtist
ekki allur texti
þessarar greinar á
útfarardegi. Hér er
greinin í heild.
Þá er komið að kveðjustund-
inni, mamma. Þú varst okkur
systkinunum góð móðir og hugs-
aðir alltaf um okkur eins vel og
þú gast.
Elstur er Egill, sá sem þú
hugsaðir um ein, uns Herbert
kom inn í líf þitt og þið giftust.
Svo eignaðistu Kolbrúnu, sem
var skírð í höfuðið á kærri vin-
konu þinni, sem gekk alltaf undir
nafninu „Kolla í Hafnarfirði“ og
var stór partur af lífi okkar í
marga áratugi. Það var ekkert
svo smátt í fjölskyldunni, afmæli,
fermingar, giftingar eða annað,
að Kolla í Hafnarfirði mætti ekki
og þið vinkonurnar voruð þær
sem héldu uppi fjörinu. Þá kom
Sveinn Haukur í heiminn og við
Guðbjörg
Egilsdóttir
✝ Guðbjörg Eg-ilsdóttir fædd-
ist 1. ágúst 1937.
Hún lést 13. febr-
úar 2017.
Útför Guð-
bjargar fór fram
24. febrúar 2017.
urðum fimm manna
fjölskylda og flutt-
um úr Kópavogin-
um í Garðabæ, þar
sem allt lék í lyndi
um hríð. Svo kom
skilnaður ykkar
Hebba og þú fluttir
í Kópavoginn með
Kollu og Svenna, en
Egill varð eftir hjá
Hebba. Þú varst
ekki ánægð með að
Egill flytti ekki með, en vissir að
þeir voru miklir vinir – eins og þú
og Herbert voruð alla tíð þrátt
fyrir skilnaðinn.
Nokkrum árum síðar fluttuð
þið svo aftur í Garðabæ, í Goða-
tún 5, aðeins nokkrum húsum frá
Herberti og Agli. Þá fórstu að
vinna í Bitabæ, rétt hjá heimilinu
og vannst mikið en hafðir alltaf
tíma fyrir okkur. Goðatún 5 varð
fljótt áfangastaður fyrir vini
Svenna. Þar var oft mikið fjör, en
það voru reglur settar af hús-
móðurinni. Allir virtu þær, enda
varst þú ákveðin kona en sann-
gjörn, og góð við drengina, þótt
stundum væru þeir fimm, sex,
eða jafnvel fleiri, í 60 fermetra
húsnæði.
Kolla flutti snemma að heiman
og eignaðist svo Töru, sem þú
passaðir oft, og þér leiddist ekki
ömmuhlutverkið. Heilsa þín var
oft ekki góð og stundum var
mjótt á munum, en þú sigraðir
alltaf. Um síðir varð gigtin svo
slæm að þú þurftir að hætta að
vinna og það var þér þungbært.
Árið 2001 fluttir þú svo á
Dvalarheimilið Ás í Hveragerði,
til að vera nær systrum þínum,
þeim Önnu og Grétu. Nokkrum
árum síðar fórstu svo á Grund í
Reykjavík og við tók hinn viku-
legi heimsóknartími. Á hverjum
sunnudegi, eftir hádegi, kom yf-
irleitt einnhver. Oftast var það
Egill, en Sveinn og Kolbrún
kíktu líka við. Lad kom líka í
heimsókn, sérstaklega þegar
Egill var í hinum margra vikna
Taílandsferðum sínum.
Heilabilun þín varð þér erfið
undir lokin, en alltaf sá maður
hilla undir brosið þitt kankvísa
alveg til síðustu heimsóknar. Við
börnin þín þökkum þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur. Núna
ertu komin á góðan stað og hefur
hitt Kollu í Hafnafirði, ömmu
Stefaníu, Grétu frænku, Egil afa,
auk Herberts og nú er líklega
heilmikið verið að spjalla saman.
Kær kveðja frá Lad og Wor.
Þú gekkst Lad í móðurstað þeg-
ar hann kom til framandi lands
og þú varst vinur hans, rétt eins
og hann væri eitt barna þinna, í
yfir 20 ár.
Egill Grétar, Kolbrún og
Sveinn Haukur.