Morgunblaðið - 22.05.2017, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. MAÍ 2017
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
ELÍAS ARASON
frá Valstrýtu í Fljótshlíð,
til heimilis á Hrafnistu í Hafnarfirði,
áður Hellisgötu 19,
lést 17. maí og verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 23. maí klukkan 11.
Guðný S. Elíasdóttir Guðm. Grétar Bjarnason
Sigurður Ari Elíasson Sigríður Ágústsdóttir
Erna Björk Elíasdóttir Gissur Skarphéðinsson
barnabörn, langafabörn, langalangafabörn
✝ Róbert HelgiGränz fæddist
22. maí 1947 í
Jómsborg, Vest-
mannaeyjum.
Hann lést 13. maí
2017 á krabba-
meinsdeild Land-
spítalans.
Foreldrar hans
voru Ólafur Adolf
Gränz, f. 4. mars
1912, d. 14. ágúst
1960, Ásta Ólafsdóttir Gränz,
f. 8. janúar 1916, d. 23. apríl
1967. Þau bjuggu lengst af í
Jómsborg í Vestmannaeyjum.
Róbert var fjórði sex systkina
sem eru: Sonja Margrét, f.
1939, Carl Ólafur, f. 1941, Víó-
letta, f. 1945, Henrý Þór, f.
1948, Hulda Ósk, f. 1954. Ró-
bert kvæntist Jóhönnu
Ingimundardóttur, f. 24. apríl
1953, þau eignuðust 3 börn: 1)
Jenna, f. 1975, eiginmaður:
Björgvin Jónsson, f. 1977, þau
eiga tvo syni, Baldur Má, f.
2010, og Emil Inga, f. 2014. 2)
Daði, f. 1977, eiginkona Sig-
urrós Halldórsdóttir, f. 1978,
þau eiga tvö börn; Karen Rós,
f. 2002, og Anton Orra, f.
2005. 3) Ólafur, f. 1984, sam-
býliskona Erna Rósa Eyþórs-
dóttir, f. 1986, þau
eiga einn son, Ró-
bert Leo, f. 2016.
Róbert ólst upp
í Vestmanna-
eyjum. Hann lauk
barna-, gagn-
fræða- og iðnskóla
þar, fór svo á
samning í hús-
gagnasmíði hjá
Hlöðveri mági sín-
um. Hann tók sér
ýmislegt fyrir hendur um æv-
ina, allt sem hann gerði lék í
höndunum á honum, hvort
sem það var sjómennska, sölu-
mennska, bílaviðgerðir, tré-
smíðar eða verslunarrekstur.
Hann var virkur í skátastarf-
inu á yngri árum og tók þátt í
að stofna Hjálparsveit skáta í
Vestmannaeyjum. Hann var
lengst af félagi í Bindind-
issamtökunum IOGT og var
bindindismaður alla ævi. Ró-
bert var mikið í Galtalækj-
arskógi, bæði tengt störfum
sínum fyrir IOGT og seinni ár
við landvörslu sumarhúsa og
tjaldsvæðis ásamt því að smíða
draumabústað fjölskyldunnar.
Útförin fer fram frá Digra-
neskirkju í dag, 22. maí 2017,
klukkan 15.
Elskulegur bróðir og góður
vinur hefur nú kvatt þessa jarð-
vist eftir erfið veikindi sem hann
tókst á við, með aðdáunarverðu
æðruleysi og jákvæðni. Róbert
var alveg einstaklega litríkur
karakter. Það var varla nokkuð
til undir sólinni sem hann hafði
ekki áhuga, eða skoðanir á. Og
ekki nokkur verkefni sem hann
var hræddur við að takast á við,
enda einstaklega fjölhæfur mað-
ur sem kom víða við á sínum
starfsferli. Hann rak nokkur
fyrirtæki, verkstýrði, skipulagði,
smíðaði úr tré, gerði upp bíla,
vann við sölumennsku og vöru-
dreifingu, var landvörður o.fl.
o.fl. Hann er nokkrum árum
eldri en ég og alveg frá því að ég
man fyrst eftir mér var hann
mjög spurull og fróðleiksfús og
sýndi öllu og öllum áhuga í
kringum sig. Hann var einstak-
lega þolinmóður og ljúfur frændi
allra systkinabarna sinna og
jafnvel systkinabarnabarna.
Honum tókst að láta þeim
hverju og einu finnast þau vera
alveg í sérstöku uppáhaldi hjá
honum og hann þreyttist aldrei á
að hlusta á þau, gefa þeim góð
ráð og faðmlag. Þau eru mörg
sem sakna hans.
Ég hef búið við þau forréttindi
að vera litla systirin í fjölskyld-
unni og komst því upp með að
vera á öndverðum meiði við hann
þegar ákveðnar skoðanir voru
viðraðar, en hann var ákaflega
skoðanafastur maður og stund-
um hrikti í húsinu þegar skoð-
anaskipti bar sem hæst, en alltaf
var farið með sátt frá borði og
faðmast í kveðjuskyni. Róbert og
Hannes, eiginmaður minn, áttu
alveg einstaka vináttu síðustu
þrjátíu árin og bar aldrei skugga
þar á. Þeir hjálpuðust að við hús-
byggingar, bílaviðgerðir og öll
önnur verkefni þar sem vantaði
fleiri hendur. Þessi vinátta krist-
allaðist enn frekar síðustu miss-
eri þegar sjúkdómurinn fór að
draga þróttinn úr bróður mínum.
Þeir voru óaðskiljanlegir. Við
munum sakna hans tíðu heim-
sókna, faðmlaga og vináttu, en
erum jafnframt óendanlega
þakklát fyrir að hafa fengið að
vera samferða honum allan
þennan tíma og fyrir allt sem
hann hefur kennt okkur.
Elsku Hanna, Jenna, Daði,
Óli, makar og börn, Guð gefi ykk-
ur styrk til að takast á við mikinn
missi og ylja ykkur við góðar
minningar.
Hulda Ósk.
Í dag kveð ég yndislegan bróð-
ur og vin. Lífið getur verið ófyr-
irséð og á það einnig við um
dauðann. Það eitthvað svo ósann-
gjörn niðurstaða að horfa á eftir
bróður sínum aðeins 69 ára göml-
um í dauðann. Hann var svo far-
sæll í sínu einkalífi og átti yndis-
lega og fallega fjölskyldu.
Fjölskyldan hafði komið sér upp
góðu sumarhúsi í Galtalæk en
miklu var ólokið innanhúss. Ró-
bert hlakkaði mikið til að fá tæki-
færi til að ljúka þessu verkefni
með fjölskyldu sinni, en þá kom
kallið. Galtalækjarskógur var
sælureitur fjölskyldu hans um
árabil þar sem hann naut tilver-
unnar. Róbert hafði þann starfa
um árabil að annast og hafa um-
sjón með fasteignum og tjald-
stæðum í „Skóginum“ og dvaldi
þar langdvölum vegna þeirrar
þjónustu. Í dag er það huggun
harmi gegn að geta við þessi
sorglegu tímamót rifjað upp okk-
ar góðu og fjölmörgu gleðistund-
ir á samleið okkar um lífsins veg.
Róbert var einstaklega hjálp-
samur og vildi hvers manns
vanda leysa. Hann var mjög út-
sjónarsamur og ekki voru þau
vandamál í bílum eða búnaði
,sem hann fann ekki lausn á og
gat verið lærdómsríkt og gefandi
að fylgjast með hve þrautseigur
hann var oft á tíðum. Róbert var
einnig ljómandi góður smiður á
járn og tré og skilaði jafnan fal-
legu handbragði. Hann var ákaf-
lega víðlesinn og fróður um mál-
efni liðinna og líðandi stunda.
Hann vakti oft verðskuldaða at-
hygli í góðum vinahópi fyrir inn-
legg sín um menn og málefni.
Hann hafði einstakan áhuga á
fólkinu, sem byggir landið okkar
og vakti það oft furðu hve marga
hann þekkti um breiðar byggðir
landsins. Um árabil ók hann um
vegi landsins á stórum trukkum
og rútum og annaðist hann vöru-
flutninga um allt landið. Það kom
í ljós á unga aldri hve góða yf-
irsýn hann hafði yfir stærðfræði
og verkefni henni tengd. Á æsku-
heimili okkar hafði pabbi gaman
af því að varpa fram stærðfræði-
þrautum og var það jafnan Ró-
bert, sem fyrstur kom með svar-
ið. Það var mikill gæfudagur
fyrir hann og reyndar fyrir okk-
ur öll í fjölskyldunni, þegar hann
hitti sína yndislegu, fallegu og
góðu konu, Jóhönnu Ingimund-
ardóttur, sem varð hans lífsföru-
nautur. Saman hófu þau farsæla
vegferð og eignuðust þrjú ein-
staklega mannvænleg börn, sem
öll hafa fært þeim yndisleg
ömmu og afabörn. Börn þeirra,
tengdabörn og barnabörn hafa
myndað sterka heild og trausta
samstöðu, sem Róbert var afar
stoltur af og þakklátur fyrir. Það
gladdi mig mikið þegar Róbert
hringdi í mig til Eyja og sagði að
þeim hjónum hefði fæðst bráð-
fallegur sonur og það væri
ákveðið að hann ætti að heita eft-
ir mér og föður okkar: Ólafur
Gränz. Róbert sagði að þeim
hjónum þætti vænt um ef að ég
gæti komið og haldið litla nafna
mínum undir skírn. Þótti mér
vænt um að verða við því. 25.
október síðastliðinn fæddist Óla
og Ernu Rós fallegur drengur
sem ber nafn afa síns Róbert. Við
systkinin sex höfum ætíð verið
einstaklega samheldin og kær-
leiksrík og borið umhyggju fyrir
hvort öðru. Við þökkum stórfjöl-
skyldu Hönnu og Róberts fyrir
ljúfa samferð. Hvíl í friði, elsku
bróðir.
Iðunn og Ólafur Gränz.
Hvað skrifar maður að leiðar-
lokum um bróður sinn og vin,
sem verið hefur mér samstiga
alla ævi, alltaf tilbúinn að gera
mér gott. Samskiptin hafa alltaf
verið góð og einlæg, einkennst af
velvild í venjulegum og hvers-
dagslegum hlutum. Við ólumst
upp í Vestmannaeyjum, í Jóms-
borg nálægt Skansinum, en á
Skansinn fórum við oft sem
drengir, til leiks og til að horfa á
bátana koma inn á milli hafnar-
garðanna, og sáum þá hvernig
garðarnir leiddu bátana úr brim-
inu í örugga höfn. Róbert var
slíkur hafnargarður í lífinu, garð-
ur sem stundum braut á í bylj-
um, en garður sem leiddi aðra í
örugga höfn. Hann hvikaði aldr-
ei, var alltaf til staðar, fastur á
sínum gildum. Í nóvember 2014
greindist Róbert með krabba-
mein og litlar líkur á lækningu að
mati sérfræðinga. Allir ástvinir
voru harmi slegnir, en hann hélt
jafnvægi sínu til hinstu stundar,
og var kletturinn eða hafnar-
garðurinn í þessari erfiðu sjó-
ferð. Þegar hann var spurður um
líðan, var svarið alltaf: „Mér líður
bara ótrúlega vel.“ Róbert sýndi
svo mikið æðruleysi að við áttum
ekki átt orð yfir þann styrk sem
honum var af Guði gefinn. Við-
horf hans í veikindunum báru
vott um æðruleysi og styrk sem
gott er að hugsa til í minningunni
um einstakan mann. Róbert sótti
styrk í trúna og lét öllum í kring
um sig líða vel, jafnvel þegar
hann var mest kvalinn. Hann var
þakklátur fyrir fjölskylduna sína,
og frá honum streymdi góðvild
og æðruleysi.
Við Róbert komum úr sam-
hentum sex systkina hópi og
hann var aðeins ári eldri en ég.
Við höfum jafnan lagt hvor öðr-
um lið og notið þess ríkulega að
vinna saman. Róbert var alltaf
tilbúinn að hjálpa og gefa, hvort
sem hann átti mikið eða lítið. Við
misstum ungir foreldra okkar og
fylgdumst talsvert að eftir það,
bæði í lífi og starfi. Hann reynd-
ist alveg einstakur vinur, vinur
sem ég hef við allar aðstæður
getað treyst. Hann var gjafmild-
ari og hreinlyndari en flestir, og
þó að yfirborðið hafi stundum
virst hrjúft, þá sló þar undir gull-
hjarta sem ekkert aumt mátti
sjá. Þetta vissu allir sem hann
þekktu. Róbert minn, það eru fá-
ir eins og þú, og þín verður sárt
saknað. Það kom vel fram í veik-
indum þínum hvað þú varst
mörgum kær, og þá var gott að
sjá hve margir voru tilbúnir að
standa með þér vaktina þegar
brimið buldi á hafnargarðinum á
leið þinni í örugga höfn frelsar-
ans. Listinn er langur af ástvin-
um okkar sem stóðu vaktina með
þér, henni Hönnu þinni og börn-
unum ykkar. Hannes vinur þinn
og Hulda systir eru góður sam-
nefnari fyrir þann hóp. Róbert
hafði stálminni og var gott að
leita til hans með upplýsingar af
ýmsu tagi. Hann var trölltryggur
vinum sínum, þeir voru ekki bara
vinir hans í meðbyr. Hann sóttist
aldrei eftir neinu veraldlegu fyrir
sig, aðeins heilindum af öðrum.
Elsku bróðir, þitt skarð verð-
ur vandfyllt og vönduð verk þín
sjást víða. Þar verður margt til
að minna okkur öll á þig í fram-
tíðinni, auðvitað verður það sárt,
en samt er svo margt til að gleðj-
ast yfir í sjóði minninganna. Að
leiðarlokum er okkur ljúft að
minnast jákvæðni þinnar, hjálp-
semi, hlýja faðmlagsins, ein-
stakrar og jafnrar framkomu við
alla, og góðvildar þinnar við
börn. Já, þú kunnir að láta allt
þetta venjulega hafa mikið vægi
og skipta máli, enda er það
snilldin í góðum mannlegum
samskiptum, minn kæri bróðir.
Far þú í friði, Guð blessi fjöl-
skyldu þína. Við söknum þín,
Henrý og Ingibjörg.
Að morgni þess 14. maí fáum
við hringingu. Róbert frændi
hafði dáið snemma um morgun-
inn.
Aðeins viku áður höfðum við
átt yndislega stund saman þegar
við hjónin brugðum okkur suður.
Þá var frændi svo hress að varla
var hægt að hugsa til þess að
viku seinna stýrði hann fleyi sínu
inn í Sumarlandið.
Frá því ég man fyrst eftir mér
man ég eftir Róbert og fjölskyld-
unni í Jómsborg. Minningarnar
streyma fram. Á vissu æviskeiði
mínu leið varla sá dagur að ekki
væri komið við í Jómsborg enda
húsið í leiðinni þegar ég pabbast-
rákurinn rölti í sundlaugina sem
nú er undir hrauni.
Feður okkar voru bræður og
þeir voru eins góðir bræður eins
og bræður best geta verið. Ávallt
tilbúnir að rétta hvor öðrum
hjálparhönd.
Ég minnist þess á aðfangadag
þegar Chevrolet renndi í hlað og
út úr honum steig jólasveinninn
með gjafir í poka. Seinna rann
það upp fyrir okkur börnunum í
Sigtúni að hann var grunsamlega
líkur bróður hans pabba.
Og áhyggjulaus barnæskan
leið hjá í öllum þeim ævintýrum
sem okkar biðu heima í Vest-
mannaeyjum.
En við örlögin er erfitt að ráða
og í nóvember 1960 lést heim-
ilisfaðirinn í Jómsborg langt um
aldur fram þegar hann leitaði sér
heilsubótar á Reykjalundi. Og nú
var staða heimilisins í Jómsborg
ekki ólík því og var á Stóruborg
þegar langafi Finnur bóndi
drukknaði frá langömmu Ólöfu
og stórum barnahóp í einu mesta
sjóslysi sem orðið hefur við Vest-
mannaeyjar, í Beinakeldu 16.
maí 1901. Þá voru 12 dagar í 10
ára afmæli ömmu okkar Þóru og
Finnur bróðir hennar ófæddur.
En Ásta og börnin sex í Jóms-
borg sýndu svo sannarlega hvað í
þeim bjó við fráfall heimilisföð-
urins.
Þarna er Róbert 13 ára, Hulda
yngst systkina aðeins 6 ára göm-
ul.
Strax og skóla lauk að vori var
byrjað að vinna og það var unnið
allt sumarið og ein og ein útskip-
un tekin með skóla yfir veturinn.
Launaumslagið fyrir það sem
aflaðist fór jafnharðan upp í hillu
til mömmu og þannig með dugn-
aði og eljusemi bjargaðist allt og
hið góða skap Gränzara aldrei
langt undan.
Kraftmiklir strákar veiddu
fisk, tíndu egg á vorin og veiddu
lunda á sumrin og komu stoltir
heim með björg í bú.
Enn er harmur kveðinn að
fjölskyldunni í Jómsborg þegar
Ásta lést árið 1967, aðeins 7 ár-
um eftir að heimilisfaðirinn féll
frá.
Það var alltaf gaman með Ró-
bert, stutt í glettni og gamanmál
þegar við m.a. rifjuðum upp tím-
ann heima í Eyjum.
En kannski var mest gaman
með honum þegar við vorum eitt-
hvað að bralla saman.
Þegar við Didda mín byrjuð-
um að búa og áttum ekki margt
innanstokks þá smíðuðum við
saman húsgagn sem við áttum í
mörg ár og ég man hvað ég var
stoltur af. Eins þegar við stóðum
í bílviðgerð. Það var ekkert verk-
efni þannig að Róbert réði ekki
við það, allt lék í höndum hans og
hann var eldsnöggur að átta sig á
hvernig hlutirnir áttu að vera.
Kannski var veikleiki frænda
míns sá, að hann var oft of upp-
tekinn af því að gleðja aðra og
hugsaði þá minna um sjálfan sig.
Róbert var fastur í skoðunum
og fór ekkert dult með hvað hon-
um fannst um tiltekin mál. Við
vorum ekki alltaf sammála, en ég
dáðist að sannfæringarkrafti
hans og hversu hreinskiptinn
hann var.
Hann var gæfumaður í sínu
einkalífi, eignaðist yndislega
konu, hana Hönnu sína, börn og
afabörn.
Við Didda mín sendum ykkur
öllum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur við fráfall æskuvinar
og frænda Róberts Helga Gränz.
Óli Þór Ástvaldar.
Það var fljóthlaupið á milli
æskuheimila okkar Róberts, Gjá-
bakka og Jómsborgar. Fótfráir
hlupum við í heimsóknir hvor til
annars til að stunda leiki og ærsl-
ast örlítið. Nú er hverfið allt og
heimilin horfin undir hraun, en
vináttan og væntumþykjan milli
fólksins stendur eftir.
Herranum tókst einstaklega
vel upp þegar hann skóp leik-
tjöldin um æsku okkar barnanna
í austurbænum í Vestmannaeyj-
um, hver dagur var nýtt ævintýr
og svo annað betra næsta dag.
Þetta var góður tími.
Ég kynntist bræðrunum, þeim
Róberti, Henry og Óla, allvel og
var vinátta á milli okkar alltaf,
þótt fundum fækkaði með árun-
um. Jómsborgarsystkinin öll
voru og eru einstaklega glaðlynd
og skemmtileg, mikið sómafólk.
Róberti var margt vel gefið,
myndarlegur, glaðlyndur,
skemmtilegur og einstaklega
greiðvikinn. Hann vildi hvers
mann vanda leysa og aldrei hall-
aði hann orði að nokkrum manni.
Mér finnst ég aldrei hafa
þakkað honum sem skyldi vinátt-
una og vinsemdina.
Ég trúi því að handan jarð-
vistar bíði betri vist, þar sem rík-
ir fögnuður og endurfundir verða
með æskuvinum í faðmi Drottins.
Ég held að landslaginu hinum
megin svipi mjög til æskustöðv-
anna, skans og klappir og brattur
klettur þar sem stendur hásætið.
Í eilífðinni verður næði til að
rifja upp sæludaga bernskunnar
í Eyjum og brosa í kampinn yfir
prakkarastrikunum.
Róbert Gränz var vænn maður
og drengur góður. Hans verður
sárt saknað.
Megi Guð styrkja fjölskyldu
hans í sorginni
Senn er nótt og ljósar lendur
liðins dægur hverfa í skuggann
Rökkurtjöldin herrans hendur
hafa dregið fyrir gluggann.
(Jón Pétursson.)
Vertu sæll vinur – sjáumst.
Kjartan Ásmundsson.
Svo alltof fljótt er af heimi
horfinn heilladrengurinn Róbert
Gränz.
Baráttunni er lokið, svo mis-
kunnarlausri og grimmri, en all-
ar kveðjur hans til okkar merl-
uðu af vongleði og veitulum
kærleika til alls er honum var
kærast. Það munaði um hann
Róbert á sviði bindindishreyfing-
arinnar, það munar um það þeg-
ar hann er allur og ekki lengur til
að gleðja geð okkar, hvetja til
dáða, örva til átaka, hans er
sannarlega saknað úr okkar
ranni. Hlýjan í viðmótinu,
græskulaus gamansemin, verka-
drjúgur og vinsæll var hann og
vekjandi var hann alveg sérstak-
lega þegar æskan átti í hlut og
hvað unnt væri að gera til að laða
hana fram til sóknar fyrir heil-
brigt líferni í hvívetna.
Um hann eigum við Hanna
hinar ljúfustu minningar og
harmur okkar sá að mega ekki
eiga samfylgd hans lengur, léttur
hlátur hans og leikandi hressi-
leikinn svífa okkur fyrir hug-
skotssjónum og verma lund okk-
ar.
Um hann Róbert mætti segja
svo ótalmargt, rifja upp svo
margar ánægjustundir frá ótal
samfundum okkar, en þetta á að-
eins að vera innileg kveðja yljuð
miklu þakklæti. Henni Jóhönnu
hans, þeirri miklu öndvegiskonu,
og börnum þeirra færum við
Hanna hjartanlegar samúðar-
kveðjur. Björt er sú minninga-
mynd sem hinn trausti félagi
skilur eftir í hug okkar og hjarta.
Megi allar góðar vættir almætt-
isins fylgja honum á ókunnar ei-
lífðarlendur.
Hanna og Helgi Seljan.
Nú er hann Róbert félagi okk-
ar farinn. Það hefur verið okkur
gæfa að fá að hafa hann í röðum
IOGT í gegnum árin. Róbert hef-
ur sinnt þar mörgum trúnaðar-
störfum sem verða seint full-
þökkuð. Hæverska félaganna
hefur oft verið slík að ekki hefur
mikið verið rætt hvað vel er gert
fyrr en of seint. Róbert lét okkur
alltaf vita þegar honum fannst
við vinna vel og benti okkur hik-
laust á hvað væri hægt að gera
betur eða hvernig væri hægt að
gera hlutina enda var þar þús-
undþjalasmiður á ferð. Barna-
stúkan Æskan naut hans krafta
svo um munaði þegar við vorum
á Eiríksgötu 5 og í Stangarhyl 4.
Krakkarnir hændust að honum
og urðu vinir hans. Krakkarnir
okkar kynntust honum virkilega
vel í Galtalækjarskógi, en þar
undi hann sér sérstaklega vel frá
því hann kom þar fyrst. Róbert
hafði lag á að ræða í bróðerni
hvernig hægt væri að fram-
kvæma viðhald eða breytingar í
starfinu og fá í lið með sér sjálf-
boðaliða. Vandvirkur var Róbert
og gaman var að sjá hvað hann
var þolinmóður að kenna okkur
að það skal vanda sem lengi skal
standa. Okkur er þakklæti efst í
huga að fá að kynnast Róberti og
ganga með honum veginn fram á
við. Við vottum fjölskyldu samúð
og hlýhug frá félögum og vinum í
IOGT.
Aðalsteinn Gunnarsson,
framkvæmdastjóri IOGT á
Íslandi.
Róbert Helgi
Gränz
 Fleiri minningargreinar
um Róbert Helga Gränz bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.