Dagsbrún - 01.06.1893, Side 8

—88—
enginn ei' guð, nema eg“ lieldur þetta: ,,Eg em drottinn, þinn
guð, þú skalt eigi liafa aðra guði, en inig.“ Og bendir það á, að
Gyðingar fundu eigi að því, þótt aðrar þjóðir hefðu aðra guði og
dýrkuðu þá; hitt þótti þeim óhæfa að þeir, Gyðingar, skyldu dýrka
aðra Guði, en Jelióva, guð þjóðar sinnar. Ilvað eptir annað, um
fieiri hundruð ára, sjáum vér, að Gyðingar „falla til sKurðgoðadýrk-
unar“, en þetta fráfall þeirra var þó eigi talið cjuðleysi, sem vissu-
loga liefði verið, ef að Jehóva liefði verið talinn liinn eini sanni
Guð. Það er talið fráfall frá guðinum, sem leiddi þá hurt úr
Egyptalandi og hjálpaði þeim á ýmsan liátt, og þeir þessvegna voru
skuldbundnir að tilbiðja, rétt eins og þeir væru að gjalda gamla
skuld.
Til þess að sjá, hvernig guðshugmynd Gyðinga breytist og
fullkomnast, skulum vér nú taka nokKur dæmi. Fyrst skulum vér
taka dæmi, er sýna liugmynd um líkamlegan og svo aptur um óIík-
amlegan og andlegan Guð.
Og, er Móses kom að tjald-
iuu, þá seig skýstólpinn niður
og' nam staðar við tjalddyrnar og
drottinn talaði við Móses aug-
liti til auglitis, eins og maður
talar við mann.
2. bók Móses 33, 9-11.
Og enn sagði drottinn : Sjá !
hér er staður hjá mér; þú skalt
standa upp á berginu, en þegar
mín dýrð fer fram hjá, vil eg
láta þig standa í bergsk orunni, og
mun eg byrgja þig með hendi
minni, uns eg em kominn fram
hjá; en þegar eg tolc mína hönd
frá, þá muntu sjá á bak mér, en
mitt auglit verður ekki séð.
2. bók Mósesar 33, 21—23.
Þá getum vér og fært til dæmi upp á siðferðislega þroskun
guðshugmyndarinnar. I fyrstu hefir hiín verið fremur lág en smátt
og smátt lireinsast.
,,Og sjá ! Drottinn hefir nú _
Mundi Guð í raun og veru búa
á jörðinnii Sjá! himininn og allra
himnanna himnar taka þig ekki,
hvað þá þetta liús, sem eg hefi
bygt. 1. Kon. 8, 27.
Hvert get eg farið frá þínum
Anda? hvert flúið frá þínu aug-
liti? Fari eg upp í liimininn, þá
ertu þar ; gjöri eg undirdjúpin
að mínu íegurúmi, þá ertu þar
Tæki eg vængi morgunsroðans
og byggi við hið yzta hafieinnig
þar mundi þín hönd leiða mig
og þín hægri hönd halda mér
fóstum. Sálm. 139, 7—10.
Satt er Drottins orð og allt