Fréttablaðið - 27.01.2018, Blaðsíða 24

Í litlu húsi á Eyrarbakka hafa þrjár kynslóðir kvenna, ásamt smáhundinum Tinu Turner, hreiðrað um sig. Amma, mamma og dóttir rækta þar kartöflur og jarðarber á
sumrin og fæða fugla bæjarins yfir
vetrarmánuðina.
Mæðgurnar Drífa og Unnur voru
orðnar langþreyttar á himinhárri
leigu á höfuðborgarsvæðinu og fóru
einn vetrardaginn fyrir rúmu ári að
skoða möguleikann á því að fjár-
festa í fasteign saman. Fyrir röð til-
viljana fóru þær að skoða fasteignir
á Suðurlandi sem Drífu fannst í
fyrstu fáránleg hugmynd en hún
er nú alsæl í litla bænum sem hefur
tekið þeim opnum örmum.
„Ég segi örugglega tvisvar eða
þrisvar í viku: Mamma trúir þú því að
við búum hérna? Ég er alveg enn þá
hérna,“ tjáir gagnasérfræðingurinn
Drífa Pálín Geirs blaðamanni.
Fyrir rúmu ári voru Drífa og sex
ára dóttir hennar Svanhildur Pálín
við það að missa tveggja herbergja
leiguíbúðina sem þær bjuggu í en
hún átti að fara á sölu. Greiðslu-
byrði Drífu var þar hátt í 200 þúsund
á mánuði en leigan var 170 þúsund.
Á sama tíma var móðir Drífu,
Unnur Ósk Kristjónsdóttir, nýlega
fráskilin og bjó í stofunni hjá þeim
mæðgum. „Svo það stóð ljósast við
að við myndum leita að einhverju
saman, en þá hefðum við þurft að
fara upp í leigu upp á 300 þúsund á
mánuði sem er algjör sturlun,“ segir
Drífa. „Svo fór Drífa í Twitter-sauma-
klúbb,“ segir Unnur móðir hennar
meðan hún grandskoðar rabarbara-
böku sem Drífa bakaði eftir upp-
skrift móður sinnar með rabarbara
úr garðinum.
Varð að flýja streituna í borginni
Drífa er í saumaklúbbi með konum
sem kynntust á samfélagsmiðlinum
Twitter. Í einum saumaklúbbnum
stakk vinkona hennar upp á því
að þær mæðgur myndu skoða hús
á Eyrarbakka. „Ég var alveg: Hver
býr á Eyrarbakka?“ segir Drífa og
skellihlær. „Alveg þessi hroki. Svo
kom ég heim og fannst þetta alveg
fáránleg hugmynd og sagði þetta við
mömmu.“
Unni fannst þetta hins vegar ekki
jafn fráleit hugmynd og dótturinni
og náði að sannfæra Drífu um að
kíkja í það minnsta á fasteignavef-
inn með sér. Nú er komið ár síðan
þær mæðgur flúðu leigumarkaðinn
í höfuðborginni yfir í kyrrð og öryggi
smábæjarins og þær eru yfir sig
ánægðar með ákvörðunina.
Greiðslumatið flækti þó málin
töluvert vegna veikinda sem Drífa
hefur þurft að takast á við.
„Þetta var svolítið maus og vesen.
Ég er með sjaldgæfan sjúkdóm í
heiladingli svo ég þjáist oft af ofnæmi
og veikindum og verð lengi veik. Ég
þarf þá að passa mikið upp á streitu
því ég framleiði ekki hormón sem
vinna á móti streitunni. Ég var í
stöðugu streituumhverfi og þar
af leiðandi voru tekjurnar mínar
ekki stöðugar og það var erfitt að fá
greiðslumat,“ segir Drífa alvarleg en
bætir svo við kát: „En það hafðist.“
Einangrun í margmenninu
Eftir flutningana gerðust þær
mægður svo meðlimir í nær öllum
mögulegum hópum á Eyrarbakka.
Í öllu frá skógræktarfélagi þorpsins
til kvenfélagsins hafa þær Drífa og
Unnur látið til sín taka. Unnur fer
líka á prjónakvöld einu sinni í viku
með eldri borgurum bæjarins.
„Það er ofsalega góður andi hérna
og okkur hefur verið tekið svo vel.
Ég hef aldrei átt öflugra félagslíf en
síðan ég flutti hingað,“ segir Drífa.
Það sé frekar að fólk einangrist á
höfuðborgarsvæðinu.
„Þar er svo mikið af fólki og svo
auðvelt að vera einn; að fara inn í
sína íbúð og vera bara við sitt, hérna
þarftu á nágrönnunum að halda
varðandi vissa hluti og færð þessi
tengsl, ef þú kærir þig um.“
Drífa gerði sér lítið fyrir síðasta
sumar og stóð fyrir kvennahlaupinu
í þorpinu, þá nýflutt þangað.
„Þá vantaði einhvern og Drífa er
náttúrulega svona „ég skal, já, ég er
til“ og svo er hún komin með allt of
mikið af verkefnum,“ segir Unnur
sem þekkir greinilega sína konu vel.
En er ekki erfitt fyrir fullorðnar
mæðgur að eiga og reka heimili
saman? „Þetta bara gengur upp, fólki
sem þekkir okkur finnst þetta ekk-
ert skrítið, við höfum alltaf náð vel
saman og verið miklar vinkonur. Það
kom fólki í rauninni ekkert á óvart
að við skyldum enda í svona nábúð.“
Sérherbergi ef þolinmæðin þrýtur
Áður en þær mæðgur fjárfestu í
íbúðinni höfðu þær búið saman í
tvo mánuði þar sem Unnur svaf í
stofunni.
„Við hugsuðum eiginlega að ef við
gætum það gætum við allt. Þolin-
mæðin var reyndar á þrotum þá en
þetta hefur gengið alveg rosalega vel
hérna, hér erum við líka með okkar
eigin herbergi,“ segir Drífa kímin.
Þær mæðgur eru með verkaskipt-
ingu á heimilinu sem gengur bara
ágætlega. Þar sér Unnur helst um
þvottinn en garðurinn er að sögn
Drífu hennar yfirráðasvæði.
„Mamma sagði strax að hún ætl-
aði ekki nálægt þessum garði, en svo
þegar hún er byrjuð þá er erfitt að ná
henni inn. Hér tökum við þessu samt
ekki svo alvarlega, við erum ekkert
að stressa okkur á þessum hlutum.“
Drífa segir sambúðina þó ekki
heldur vera svo ólíka því þegar þær
ráku sitt heimilið hvor á höfuðborg-
arsvæðinu. En vegna veikinda Drífu
hefur hún þurft töluverða aðstoð.
Þetta sé í rauninni ekki svo ólíkt því.
Svanhildur litla græðir líka á því að
búa með móður sinni og ömmu.
Mæðgurnar eiga líka ýmis sam-
eiginleg áhugamál.
„Við erum handavinnuóðar,
mæðgurnar, varstu búin að segja
henni það?“ spyr Unnur dóttur sína
og hlær. Í bjartri stofu heimilisins má
því finna ótal heimaprjónuð teppi
og hekluð sjöl ásamt aragrúa potta-
plantna.
„Við prjónum, heklum og saum-
um, ég á líka mynd sem hangir inni á
Alþingi – svona andspyrnuútsaum,“
segir Drífa sem gaf Andrési Inga,
þingmanni Vinstri grænna, útsaum-
aða mynd þegar hann komst á þing
fyrir rúmu ári.
Skólabíll og bréfaskriftir í bæinn
„Dóttir mín var búin að flytja fjórum
sinnum,“ segir Drífa en dóttir hennar
Svanhildur Pálín verður sjö ára síðar
á þessu ári. Hún byrjaði í fyrsta bekk
síðasta haust og er í litlum bekk með
fjórtán börnum. Að sögn Drífu byrj-
uðu í fyrsta skipti í lengri tíma fleiri
börn í skólanum í haust en hættu.
„Hún hefur aldrei átt sitt eigið
herbergi og aldrei búið við þetta
öryggi,“ segir Drífa sem telur Svan-
hildi hafa skynjað þá stöðugu streitu
sem fylgir því að vera í ótryggu hús-
næði á leigumarkaði. „Krakkar finna
alltaf fyrir streitu og nú veit hún að
við erum ekki að fara neitt. Þetta er
alltaf punkturinn sem er heim. Það
er gott fyrir krakka að fá þessa jarð-
tengingu.“
Lífið á Eyrarbakka er að vissu leyti
frábrugðið því sem gengur og gerist
á höfuðborgarsvæðinu. Svanhildur
tekur til að mynda skólabíl í skólann
flesta daga vikunnar. Að sögn Drífu
voru þetta svolítil viðbrigði fyrir erf-
ingjann að flytja en þá skipti mestu
Ánægðar með lífið á Eyrarbakka
Þrjár kynslóðir kvenna, amma, mamma og dóttir, voru orðnar þreyttar á himinhárri leigu á höfuðborgarsvæðinu
og ákváðu að flytja út á land, þrátt fyrir að sumum hafi þótt sú hugmynd afleit í fyrstu. Mæðgurnar Drífa og Unnur
rækta nú kartöflur og jarðarber á sumrin, fæða fugla bæjarins á veturna og skipta milli sín verkum á heimilinu.
Unnur Ósk Kristjónsdóttir, Drífa Pálín Geirs og Svanhildur Pálín eru glaðar í bragði enda í öruggu húsaskjóli á vinalegum stað eftir barning á leigumarkaði á höfuðborgarsvæðinu. Fréttablaðið/VilhElm
Bryndís Silja
Pálmadóttir
bryndissilja@frettabladid.is
2 7 . j a n ú a r 2 0 1 8 L a U G a r D a G U r24 H e L G i n ∙ F r É T T a B L a ð i ð
2
7
-0
1
-2
0
1
8

0
4
:2
0
F
B
1
2
0
s
_
P
0
9
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
9
6
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
2
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
2
5
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
E
D
8
-8
7
4
0
1
E
D
8
-8
6
0
4
1
E
D
8
-8
4
C
8
1
E
D
8
-8
3
8
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
8
B

F
B
1
2
0
s
_
2
6
_
1
_
2
0
1
8
C
M
Y
K