Ljósið - 01.04.1909, Blaðsíða 7

LJÓSIÐ.
71
Til þing’s og þjóðar.
Eg hj'gg vísui’ þessar, sem eg hefi ort um páska-
hátíðina, ljóst kveðnar. Rímlýti kunna að vera á þeim.
Hitt veit eg, að ekkert lifandi skáld, sem íslenzku skilur,
getur sagt, nema vísvitandi ljugandi, að sannleikurinn
sé ekki beittur, eins og full þörf er á, þar bæði kirkja
og ríki eru sundurþykk. Bæði ríkið og kirkjan eru
veraldleg ílögð í falsbúningi.
Kirkjan og hennar ónýtu þjónar, guðfræðingarnir,
látast vera kristnir. En verkin sanna að lýgi, fals og
svik kemur fram jafnóðum og menning og rannsóknar-
vit lýkur upp augum alþýðunnar. — Hver skynberandi
mannvinur finnur — og prestarnir sjálfir líka — þann
stóra galla, að guðfræði kirkjunnar er svívirðilegt lj'ga-
net, fúið og flækt. Þetta kalla vígðu herrarnir kristin-
dóm. Nafnið er fallegt, en kenningin er ljót og svo
afar-óholl, að hugsandi menn hrinda allri fræðinni, trúa
ekki að nokkur guð sé til, og ekki halda sumir að ei-
líft líf og fullkomnun sálarinnar eigi sér stað, eftir að
hún skilur við líkamann.
Efasýkin er svo mikil, að hjátrúarfullir Gyðingar
vilja reyna að vekja upp dauða menn, eins og Sál kon-
ungur, ærður, vitskertur maður. Prestar þjóðkirkjunnar
eru í þessum svívirðilega loddaraleik. Menning og
kristilega trú hugsa þessir viltu Gvðingar, að dauðir
kenni betur en lifandi starfsmenn fyrir sannleika, rétt-
vísi og trú.
Útvaldi ráðgjafmn nýi, Björn Jónsson, er nýrunn-
inn af hafi, seztur í tignarsæti það, er hann með lýgi,
undirferli og samtökum við aðra sér líka gat komist í,
með því að beita ódrengskap við göfugt mannval, er
islenzka þjóðin yfirleitt hafði sóma af. — Háð og spott
utanlands og innan er uppskeran, sem ráðgjafmn nýi
fær. Öll dönsk blöð sanna, að Björn Jónsson kannað-
ist ekki við neitt skammaryrði í gai’ð dönsku mömmu,
Björn vill ekki bera neina ábyrgð á því, sem stóð í hans