Morgunblaðið - 06.12.2017, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. DESEMBER 2017
festan og ákveðnin kom þér langt
og mikið sem þú komst öllum á
óvart í þínum veikindum. Gafst
aldrei upp, æfðir þig daglega, tókst
hlutunum með jákvæðni og hugs-
aðir bara um lokamarkið, að kom-
ast heim.
Þú gafst svo mikið af þér að við
sem eftir stöndum getum ekki ver-
ið annað en þakklát fyrir þær
minningar og hlýju sem við eigum í
hjarta okkar, þegar við hugsum til
þín. Fjölskyldan var alltaf í fyrsta
sæti og allt sem þú gerðir var fyrir
okkur frá upphafi til enda.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og allar samverustundir
okkar, þú átt sérstakan stað í
hjarta mér.
Ég veit að afi hefur tekið á móti
þér og nú fylgist þið með og passið
okkur.
Nú vitum við að þú ert svo
sannarlega „alveg í dýrðinni“.
Þín
Ásta Steinunn.
Skólarútan rennur í hlað og um
leið og ég stekk út úr bílnum finn
ég kleinulyktina frá eldhúsinu
hennar ömmu. Ég er nýkomin inn
fyrir dyrnar og varla komin úr
skónum þegar amma birtist og
býður mér inn til sín í mjólk og
kleinu. Inni í eldhúsi má sjá fjall af
kleinum á eldhúsborðinu og ömmu
skælbrosandi yfir pottinum. Þegar
mér er hugsað til ömmu er það ein-
mitt þetta sem kemur fyrst upp í
hugann.
Það eru tvímælalaust forréttindi
að fá að alast upp með ömmu sína
svona nálægt sér, einungis einn
stigi á milli. Það var því aldrei langt
að fara ef maður var svangur, vildi
komast í gott spjall eða vantaði að-
stoð með eitthvað.
Amma var afskaplega skemmti-
legur karakter sem sýndi okkur
það á hverjum degi hvað það þýðir
að vera ung í anda. Hún fylgdist
líka alltaf vel með því sem var að
gerast, hvort sem það var í þjóð-
félaginu eða hjá fjölskyldunni. Hún
var til að mynda mjög dugleg að
spyrja mig hvernig ég hefði það á
Laugarvatni, hvort ég hefði fengið
gott herbergi, hvort ég væri ekki
ánægð með bílinn minn og svo
mætti lengi telja.
Mér verður að sjálfsögðu hugs-
að til þess þegar við vorum saman
niðri í eldhúsi hjá henni að baka
fyrir fermingarveisluna mína. Hún
kenndi mér öll trixin svo hægt væri
að búa til hina fullkomnu döðlu-
tertu og bý ég vel að því í dag að
geta gert næstum því eins góða
tertu og hún gerði. Amma kenndi
mér ekki bara að búa til góða tertu,
hún kenndi mér svo sannarlega
margt annað. Númer eitt, tvö og
þrjú er án efa það hve mikilvægt
það er að gefast aldrei upp. Mér
mun því alltaf verða hugsað til
hennar þegar ég er að kljást við
erfið verkefni og mun minningin
um hana og hennar dugnað gefa
mér aukakraft til ljúka við þau.
Elsku amma mín, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman. Ég veit það að þó að þú haf-
ir kvatt okkur verða miklir fagn-
aðarfundir og það er mikil huggun í
því að vita af ykkur afa saman, vak-
andi yfir okkur.
Ég veit minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfir,
einn heitir Jesús sá.
Sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.
(Hallgrímur Pétursson)
Sigurborg Eiríksdóttir.
Hógværð og umhyggjusemi var
eitt af því sem var svo lýsandi fyrir
ömmu. Hún var mjög stolt af af-
komendum sínum og fylltist jafn-
framt stolti við að segja mér frá
föður sínum Hjalta Jónssyni og
hæfileikum hans. Þetta mátti allt
vel merkja í samtölum okkar vorið
2014 þegar amma háði mjög erfiða
baráttu við veikindi sin.
Á Landspítalanum áttum við
mörg góð samtöl. Hún sagði frá
dugnaði afa en vildi sem minnst
gera úr sínum hlut. Þau voru mjög
náin og unnu vel saman á jafningja-
grundvelli þar sem gagnkvæm
virðing endurspeglaði samband
þeirra og samstarf.
Mánuðina fyrir veikindin naut
amma þess að fæða smiðina sem
unnu við hótelbyggingu Valgerðar
og Reynis. Henni var mjög brugðið
yfir veikindunum enda bar þau
brátt að og allt kapp var lagt á að
koma henni hratt og örugglega
undir læknishendur í Reykjavík.
Þegar til Reykjavíkur var komið
tókum við þrjú barnabörn hennar á
móti henni. Ég taldi mig geta glatt
ömmu með því að færa henni þær
fréttir að Vala væri á leiðinni ak-
andi frá Hornafirði. Það gladdi
hana vitaskuld en hún spurði hins
vegar strax í kjölfarið: „Hver á þá
að sjá um smiðina?“
Amma stóð frammi fyrir mikl-
um áskorunum þennan örlagaríka
dag er hún veiktist. Hún gat sig
ekkert hreyft og var óstyrk og
óskýr í máli. Þrátt fyrir þetta voru
aðrir og mikilvægari hlutir sem
ekki mátti gleyma. Hún minnti
okkur reglulega á að koma þeim
skilaboðum til Ellu að það væru
tertubotnar í frystikistunni sem
hún þyrfti bara að taka út fyrir
smiðina.
Ég hafði vitaskuld lengi gert
mér grein fyrir því að amma væri
merkileg manneskja. En þessa
daga á spítalanum áttaði ég mig
enn betur á því. Það var lærdóms-
ríkt að kynnast betur þessari
mögnuðu konu sem virtist ávallt
bera hag annarra fyrir brjósti hvað
sem á dundi, jafnvel við þessar erf-
iðu aðstæður
Amma var ekki eingöngu metn-
aðarfull, dugleg og ósérhlífin í þeim
verkefnum sem hún tók sér fyrir
hendur heldur var hjartalag henn-
ar með allra fegursta móti. Hún var
yfirleitt létt í lund og óviðjafnanleg
gestrisni, einlæg og áreynslulaus
þjónustulund einkenndu hana.
Daginn fyrir andlát hennar átt-
um við okkar síðasta samtal. Hún
hafði sem fyrr áhuga á hótelinu
okkar Þorbjargar og umræðan
barst að því ásamt öðru. Ég sagði
henni að ef það hefðu verið svona
margir ferðamenn á árunum 1950-
1960 líkt og nú hefði hún verið besti
hótelstjórinn á svæðinu. Amma
hafði ekki kraft til þess að hlæja
sínum þekkta hlátri en í staðinn
brosti hún sínu breiðasta. Við
kvöddumst fljótlega eftir þetta.
Afrek ömmu verða e.t.v. ekki
mæld í gráðum eða verðlaunum
heldur í fallegum gjörðum hennar
og breytni. Það er einmitt þess
vegna sem ég er svo stoltur af
þeirri sómakonu sem hún var og
þakklátur fyrir allt sem hún gerði
fyrir mig og mína.
Ólafur Páll Vignisson.
Ef ég ætti að setja tákn sem
hæfði henni Dóru frænku minni
væri það hjarta, stórt hjarta.
Hjartahlýrri manneskju hef ég
ekki hitt í mínu lífi. Hún var alltaf
jákvæð og dillandi hlátur hennar
var ógleymanlegur.
Við frændsystkinin Helga
Karlsdóttir og ég urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að alast upp öll
sumur frá blautu barnsbeini til
unglingsára í Hólum í Hornafirði.
Þar öðluðumst við þroska og lífs-
reynslu sem við hefðum ekki viljað
vera án.
Í Hólum var stór systkinahópur
og mikil glaðværð og samkennd.
Dóra var næstyngst þeirra, en þó
átta árum eldri en ég. Ég var lang-
yngstur og því voru þær Hólasyst-
ur Bogga og Dóra bæði systur mín-
ar og uppalendur, hvor á sinn máta.
Eitt sinn sagði Dóra við mig að hún
ætlaði að vera þjónustan mín. Ég
áttaði mig ekkert á hvað hún var að
meina og tók ekkert eftir því að
skítugu fötin mín hurfu að kvöldi
og hrein lágu við rúmið mitt að
morgni. Ég tók því sem svo sjálf-
sögðum hlut að ég áttaði mig ekki á
þeirri umhyggju sem þar lá að baki
fyrr en löngu síðar. Ég er feginn að
mér tókst að tjá henni þakklæti
mitt í samtali okkar í Skjólgarði
fyrir nokkrum árum.
Ég man þegar Dóra og hann
Egill í Hoffelli fóru að draga sig
saman. Þau stofnuðu nýbýli úr
Árnaneslandi og nefndu það Selja-
velli. Það varð fljótt myndarbú
enda Egill stórhuga og þau hjón
harðdugleg og samhent. Egill var
einn af þeim fyrstu sem tóku fram-
haldsmenntun í búvísindum og
starfaði sem ráðunautur í mörg ár.
Stórhugur hans kom víða fram, til
dæmis við uppgræðslu sanda í
héraðinu. Ánægjulegt er að sjá að
framkvæmdagleðin og dugnaður-
inn hefur erfst frá þeim hjónum til
eftirlifandi kynslóðar. Þau Egill og
Dóra voru sannkallaðir höfðingjar
heim að sækja, og þegar Egill tók
til starfa í landsmálunum stóð Dóra
við hans hlið á sinn myndarlega en
hógværa hátt.
Mér er minnisstætt þegar við
komum tvö til Seljavalla þegar
Dóra var orðin ein. Við vorum að
koma úr Öræfunum á leið norður
og ég hafði hringt í Dóru og boðað
að við myndum kíkja við hjá henni.
Þegar við komum í Seljavelli var
heilt lambslæri í ofninum fyrir okk-
ur þrjú og ekki við annað komandi
en að við gistum hjá henni og hún
gekk úr rúmi fyrir okkur. Morg-
uninn eftir keyrðum við inn að Hof-
fellsjökli og ætluðum svo beint út á
Höfn. En sem betur fer hringdi ég í
Dóru áður, því að hún bjóst við
okkur í hádegismat og var að
steikja bleikjuflök. Þannig er Dóru
rétt lýst, gestrisnin og umhyggjan
einstæð. Það er líka dæmigert
fyrir hana þegar sjónvarpið birti í
fréttum mynd af henni á níræð-
isaldri á fullu á upptökuvél að
flokka kartöflur.
Það er sjónarsviptir að persónu
eins og Halldóru Hjaltadóttur.
Við Martha sendum innilegar
samúðarkveðjur til Seljavalla-
systkinanna og fjölskyldna þeirra.
Gunnar Már Hauksson.
Halldóra á Seljavöllum, góður
vinur okkar hjóna, er til moldar
borin í dag. Það kallar fram góðar
minningar. Halldóra var merkileg
kona.
Hún var sterkur karakter og
sérstakur, margfróð og skemmti-
legt við hana að spjalla. Ekki síst
vegna þess að oft kom hún með
óvæntar athugasemdir sem
sýndu nýja hlið á umræðuefninu
og voru ævinlega af jákvæðum
toga.
Halldóra og Egill voru mikið
fjölskyldufólk og áttu barnaláni
að fagna. Það er merkilegt að
horfa heim á Seljavelli og hugsa til
þess að ekki eru nema 63 ár síðan
þau reistu þar nýbýli. Svo stað-
arlegt er þangað heim að horfa.
En þau vissu hvað þau vildu og
fjölskyldan hjálpaðist að. Eða eins
og segir í Hávamálum:
Sjaldan bautasteinar
standa brautu nær
nema reisi niður af nið.
Við Egill vorum fyrst kjörnir á
þing 2. desember 1979 og tókst
brátt með okkur góð vinátta og
náið samstarf. Ég sagði í minning-
argrein um hann að aldrei hugs-
aði ég svo til hans að Halldóra
væri ekki við hans hlið. Svo sam-
rýnd voru þau og svo hlýtt með
þeim.
Og það er líka skýringin á því
hversu miklu Egill kom í verk að
Halldóra var í verkinu með hon-
um. Þau voru höfðingjar heim að
sækja og höfðingjar í sinni sveit.
Halldór Blöndal.
ÞÓRDÍS GUNNARSDÓTTIR,
Öldugötu 25a,
andaðist á Borgarspítalanum sunnudaginn
3. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Systkini hinnar látnu:
Gunnar B. Gunnarsson
Pétur Gunnarsson
Sigrún Gunnarsdóttir
Ásdís Gunnarsdóttir
Þorgeir Gunnarsson
Sigurjón Gunnarsson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HALLDÓRA M. SÆMUNDSDÓTTIR,
áður til heimilis að Hjallabraut 33,
Hafnarfiði,
lést á Sólvangi laugardaginn 2. desember.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn
15. desember klukkan 13.
Pálmey Ottósdóttir Jón Pálsson
Fanney Ottósdóttir
barnabörn og langömmubörn
Elskuleg eiginkona, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
AÐALBJÖRG BIRGISDÓTTIR,
Baldursbrekku 20,
Húsavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á
Húsavík 27. nóvember.
Útförin fer fram frá Húsavíkurkirkju laugardaginn 9. desember
klukkan 14.
Mikael Þórðarson
María Mikaelsdóttir Emil Tómasson
Birgir Mikaelsson Ragnheiður Hreiðarsdóttir
Unnur Ílóna Mikaelsdóttir Víðir Guðmundsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, amma, langamma
og systir,
GUÐMUNDA SIGURBORG
HALLDÓRSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk laugardaginn
2. desember.
Útför fer fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Elín Ágústa Ingimundard. Halldór Jón Ingimundarson
barnabörn og barnabarnabörn
Svava Halldórsdóttir Gísli Halldórsson
og fjölskyldur
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR HARALDSSON,
Deddi prentari,
lést á sjúkrahúsinu í Neskaupstað
2. desember.
Útförin fer fram frá Norðfjarðarkirkju föstudaginn 8. desember
klukkan 14. Blóm vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Hollvinasamtök Fjórðungssjúkrahússins
í Neskaupstað.
Sigrún Geirsdóttir
Berglind Guðmundsdóttir Heimir Þorsteinsson
Bergrós Guðmundsdóttir Gísli Gíslason
Gerður Guðmundsdóttir Grétar Örn Sigfinnsson
Hafdís Lilja Haraldsdóttir Guðmundur Haraldsson
og önnur barnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
JÓHANNA SIGFÚSDÓTTIR,
Laugarbrekku 18,
Húsavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á
Húsavík miðvikudaginn 29. nóvember.
Útförin fer fram frá Húsavíkurkirkju föstudaginn 8. desember
klukkan 14.
Ólafur Ármann
Guðrún Óðinn
Edda Margrét
Klara Valgerður Þórsteinunn Rut
tengdabörn, barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn
Móðir okkar og tengdamóðir,
RAGNHEIÐUR SIGURGRÍMSDÓTTIR
frá Holti
í Stokkseyrarhreppi,
andaðist miðvikudaginn 29. nóvember á
dvalarheimilinu Skjóli.
Útförin fer fram frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 9. desember
klukkan 14.
Hlín Pétursdóttir Behrens Einar Jón Einarsson
Hákon Jens Behrens Tanja Uršic
Systir mín,
ÓLÖF RÍKARÐSDÓTTIR,
lést 26. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 8. desember klukkan 15.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir
en þeim sem vilja minnast hennar er bent á Sjálfsbjörgu.
Ásdís Ríkarðsdóttir
og aðrir aðstandendur