Morgunblaðið - 30.01.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 2018
Vegir skilja verða um
stund,
vel skal Drottins ráði
taka.
Hann þeim ætlar endurfund,
öllum sem í trúnni vaka.
Æðstu fylling óska minna,
ég mun þar um síðir finna.
Þú varst geisli Guðs af náð,
gefinn mér að lýsa veginn,
göfuglyndi, dyggð og dáð.
dagfar hreint og sólarmegin
því ég minnist þín með gleði,
þitt var traust, að Drottinn réði.
Guð þig blessi um eilíf ár
englum með á sólarlöndum.
Mildur hann og maktarhár
mun þér greiða úr föðurhöndum
laun fyrir þitt lífsstarf trúa
og ljóssins helgu skarti búa.
(Erlingur Filippusson)
Elsku amma Regína, ég kveð
þig með djúpum söknuði. Minn-
ingarnar eru stórkostlegar og
ótal margar, þú áttir þér engan
líka.
Ég læt fylgja kvæðið sem Er-
lingur faðir þinn orti í minningu
móður þinnar ásamt bæn sem
Guðmundur Jóhann Guðmunds-
son heitinn, sem var vinur okkar
beggja léði mér til birtingar í
Vatnafólkinu. Guð geymi þig og
varðveiti.
Ó sú unun
enn sá dýrðarljómi,
oss sem birtist
frá Guðs helgi dómi.
Eilíf ást og friður
eykst þeim sem biður.
Orka Guðs að öllu góðu styður.
(Kristján Jónsson
frá Stóra-Ármóti í Flóa)
Regína Magdalena
Erlingsdóttir
✝ Regína Magda-lena Erlings-
dóttir fæddist 30.
september 1923.
Hún lést 20. janúar
2018.
Útför Regínu fór
fram 29. janúar
2018.
Við Brian send-
um öllum ættingjum
og vinum ömmu
innilegar samúðar-
kveðjur.
Brynja
Sverrisdóttir.
Við andlát Reg-
ínu Magdalenu Er-
lingsdóttur, föður-
systur minnar, hafa
öll börn Erlings Filippussonar
grasalæknis og Kristínar Jóns-
dóttur kvatt þetta jarðlíf.
Regína giftist móðurbróður
mínum, þannig að mikill skyld-
leiki er milli mín og barna
Regínu, en við erum systkina-
börn í báðar ættir. Mikill sam-
gangur var alltaf milli
fjölskyldnanna.
Regína var næstyngst í hópi
sinna systkina en 11 komust til
fullorðinsára. Hún var aðeins 11
ára þegar móðir þeirra lést og
mundi glöggt þau þungu spor að
fylgja líkbílnum upp í kirkjugarð.
Þótt lífið væri oftast mesta
basl fyrir fólk, sem byrjaði bú-
skap á stríðsárunum með tvær
hendur tómar, minnist ég Regínu
alltaf sem flottu frænku minnar.
Alltaf var hún smekklega klædd
og fín um hárið og oftast á háhæl-
uðum skóm. Satt að segja minnti
hún mig alltaf svolítið á Marilyn
Monroe.
Sem dæmi um hvað lífið getur
verið skemmtilegt í einfaldleik-
anum gerðist það fyrir um 40 ár-
um að fjölskylda mín var í sumar-
bústað í Munaðarnesi og Regína
og Freyr komu og tjölduðu þar á
leið eitthvað norður í land í
sumarfrí.
Þau kynntust hjónum í næsta
tjaldi og tjaldbúar fóru að spila
brids. Ekki var haldið lengra í
þessu fríi og dvölin á tjaldstæð-
inu og bridsið framlengt út vik-
una og síðan haldið aftur heim
eftir ánægjulegt frí.
Ég kveð Regínu frænku mína
með söknuði.
Guðlaug Sveinbjarnardóttir.
Mig langar að minnast elsku-
legrar móðursystur minnar í
fáum orðum. Með henni eru þau
öll látin, börn Erlings Filippus-
sonar, móðurafa míns. Regína
var yngst systranna á eftir móð-
ur minni, aðeins eitt ár skildi þær
að í aldri.
Þær voru einstaklega sam-
rýndar systurnar og miklir kær-
leikar með þeim, áttu jafnvel
nokkur barna sinna með nokk-
urra vikna millibili. Að auki
störfuðu þeir saman faðir minn
og Freyr, maður Regínu, um
árabil. Þær voru oft í daglegu
símasamband systurnar, stór-
fjölskyldan var þeim einkar hug-
leikin og var vel fylgst með
barnsfæðingum, giftingum,
heilsufari o.s.frv. Þær systur
hittust oft ásamt mökunum á ár-
um áður meðan heilsa og þrek
leyfði.
Einkar minnisstæð var utan-
landsferð sem farin var snemma
á áttunda áratugnum er þrjár
systranna ásamt mökunum fóru
til Norðurlanda og Þýskalands.
Ósjaldan voru dregin fram
myndaalbúm og ljósmyndir
skoðaðar úr þeirri fínu ferð.
Regína missti manninn sinn,
hann Frey, fyrir allnokkrum ár-
um og komst líklega aldrei yfir
þá sorg. Já, hún var einstaklega
trygg sínum, hún frænka mín, og
eftir að móðir okkar féll frá vor-
um við systur í sambandi við
Regínu af og til, hún hringdi eða
við í hana, alltaf hafði hún mikinn
áhuga á að fá fréttir af fjöl-
skyldumeðlimum og lét jafn-
framt einlæglega í ljós hvað hún
saknaði mikið systur sinnar,
móður okkar.
Í þessum samtölum kom oft
svo augljóslega í ljós hversu stál-
minnug hún var á atburði og með
öll nöfn t.d. á hreinu.
Hún var alla tíð mikil dama,
hafði einstaklega fallegt ljóst
hár, alltaf vel til höfð, átti falleg
föt og notaði nær undantekning-
arlaust háhæla skó og varalitur-
inn var aldrei langt undan.
Elsku frænka, takk fyrir alla
umhyggjusemina í gegnum árin
og takk fyrir hvað þú tókst vel a
móti mér þegar ég var að „ryðj-
ast inn“ á ykkur fjölskylduna í
hádegishléum þegar ég vann í ná-
grenninu hér á árum áður.
Guð blessi minningu elsku
Regínu. Hugur minn er með ást-
vinunum.
Aðalheiður Ingvadóttir.
Kynni mín af Regínu Erlings-
dóttur hófust fyrir hartnær þrjá-
tíu árum er við Chien Tai fórum
að draga okkur saman. Hún tók
mér strax vel eins og hennar var
von og vísa. Reyndar skilst mér
að henni hafi þótt ég hálfpartinn
munaðarlaus að eiga hvorki
ömmu né afa á lífi, blessaður ung-
lingurinn.
Samskipti okkar Regínu voru
með hefðbundnum hætti, við hitt-
umst í fjölskylduboðum og í
heimsóknum á Langholtsvegi eða
þegar hún og Freyr komu til okk-
ar á Gunnarsbraut. Það var svo
eftir að við Chien Tai fluttum til
Ameríku að Regína kom nokkr-
um sinnum í heimsókn og gisti
hjá okkur um allnokkurn tíma.
Þá var gaman; við spiluðum
manna og Regína hló svo mikið
að hún gat varla komið upp orði.
Það var einkennandi fyrir
Regínu hvað hún var stolt af sínu
fólki og hlý í garð þess. Strák-
arnir okkar nutu góðs af því eins
og aðrir, og ég hugsa um hve
heppnir þeir hafa verið að eiga
svo góða langömmu og fá að njóta
hennar langt fram eftir aldri. Ég
var ekki síður heppinn að kynn-
ast henni, fá að njóta gestrisni
hennar og hlýju og ræða við hana
um Erling föður sinn, systkini
hans og uppvaxtarár hennar í
Haukalandi og á Grettisgötu.
Það er því með þakklæti að ég
kveð Regínu. Hún lifði langa og
góða ævi og skildi eftir sig stóran
og samheldinn hóp afkomenda
sem bera henni fagurt vitni.
Ágúst Valfells.
Það er þyngra en
tárum taki að kveðja.
Ég er ekki bara að
kveðja pabba minn
heldur góðan vin og golffélaga.
Upp í hugann koma óteljandi
stundir tengdar pabba og Eyjum.
Við pabbi skeggræddum og
unnum mikið í viðhaldi á húsinu á
Höfðavegi 39. Miklar vangaveltur
um að byggja bílskúrinn sem
aldrei varð þó að veruleika. Ótelj-
andi golfhringir á golfvellinum í
Eyjum, þótt þeir eftirminnileg-
ustu séu með pabba, Þórði Hall-
gríms og fleirum hin síðari ár.
Ekki má gleyma þeim tíma sem
pabbi var í rollubúskapnum og þá
stóð hæst smölun í Elliðaey og
heyskapurinn í Suðurgarði.
Kúttmagakvöldið í Akóges var
fastur liður til margra ára hjá
okkur feðgum. Gunni mágur varð
svo fastamaður í okkar hópi hin
síðari ár. Það er mér ofarlega í
minni þegar við Kiddi bróðir vor-
um að reyna að koma okkur til
Eyja á kúttmagakvöldið í Akóges
í fyrra og hann hafði það á orði að
hann ætlaði ekki að missa af
mögulega síðasta kúttmagakvöldi
pabba, en hvern hefði órað fyrir
því að þetta yrði síðasta kútt-
magakvöld Kidda bróður.
Pabbi var mikill þjóðhátíðar-
maður þótt hann hafi ekki farið í
dalinn síðasta aldarfjórðunginn ef
undan eru skilin síðustu þrjú ár.
Hans aðkoma fólst í því að koma
tjaldi og tilheyrandi í dalinn og sjá
til þess að þjóðhátíðarhaldið væri
eins og vera bæri. Hans stóra
hlutverk var þó í eldhúsinu þar
sem hann sá um að elda ofan í alla
þá sem gistu á Höfðaveginum og
var oft margt um manninn. Einn-
ig var hans hlutverk að draga mig
á golfvöllinn hvernig svo sem
ástand mitt var eftir nætur-
bröltið.
Í skipstjóratíð pabba er það
aðallega heimkoman úr siglingun-
um sem stendur upp úr. Alls kon-
ar dót, sælgæti og gos sem ekki
var fáanlegt hér heima. Einnig
man ég vel eftir að hafa farið einn
stuttann túr með pabba og lá ég í
kojunni hans nánast allan tímann.
Nærtækari er þó tími hans sem
hafnarstjóri.
Pabbi var harður í horn að taka
sem hafnarstjóri, þó held ég að
hann hafi alltaf verið nokkuð
sanngjarn. Hann hafði skýra sýn
á hvernig höfnin og hafnarmálin
áttu að vera. Það var aðdáunar-
vert að fylgjast með honum taka
hafnarmálin í gegn. Endurnýja
hafnarkantana nánast allan
hringinn svo eitthvað sé nefnt og
það voru ófáar ferðirnar farnar
niður á höfn að fylgjast með fram-
kvæmdum. Einnig er smíði lóðs-
ins hjá skipalyftunni eftir-
minnileg þar sem ég var við störf í
sumarvinnu og pabbi kom reglu-
lega að fylgjast með framgangi
mála. Hann togaði í óteljandi
spotta sem hafnarstjóri og sinnti
þar margföldu starfi. Ég vil
meina að hann hafi komið höfn-
inni og hafnarmálum í það horf
sem þau þó eru í dag.
Svo var uppáhaldsstaður afa-
barnanna í stólnum með afa Óla, í
flestum tilvikum að trufla hann í
sudokunum. Helga Lilja var þar
engin undantekning. Hún kunni
hvergi betur við sig en í stólnum
með afa Óla og treysti engum öðr-
um fyrir því að klippa á sér negl-
urnar.
Veröldin verður svo sannar-
lega ekki söm án pabba og Kidda
bróður. Ánægjan af golfíþróttinni
verður aldrei söm.
Ólafur M.
Kristinsson
✝ Ólafur MagnúsKristinsson
fæddist 2. desember
1939. Hann lést 4.
janúar 2018.
Útför Ólafs fór
fram 13. janúar
2018.
Ég á svo sannar-
lega eftir að sakna
pabba gamla líkt
og Helga Lilja á
eftir að sakna afa
Óla.
Þinn sonur
Guðlaugur
(Gulli).
Óli Kristins, vin-
ur og félagi, er
horfinn sjónum. Langri og harðri
baráttu við illvígan sjúkdóm er
lokið. Enn er höggvið skarð í ævi-
langan vinahóp okkar bekkjar-
systkinanna úr MA ’59, en hann
er sá 20. af 67 sem fellur í valinn.
Haustið 1955 settumst við í 3.
bekk MA. Bekkjardeild okkar Óla
var strákabekkur og þar voru
miklir dugnaðarmenn, harðir
námsmenn og sterkir karakterar,
sem allir bjuggu saman í heima-
vistinni og þar mótaðist hin
sterka samkennd og samheldni,
sem haldist hefur alla tíð síðan og
einkennt MA-hópinn okkar.
Heimavistardvölin í fjóra vetur
hafði þroskandi og menntandi
áhrif og samvistirnar við góða og
trausta félaga voru ómetanlegar.
Þessi hópur náði strax ótrúlega
vel saman, við studdum hvert
annað í blíðu og stríðu, samkennd
og einlæg traust vinátta varð
strax aðalsmerki þessa hóps.
Við Óli vorum næstu þrjá vetur
í stærðfræðideildinni, eða allt til
stúdentsprófs og við útskrifuðust
í stórhríðinni 17. júní 1959. Hefð-
bundin hópmyndataka var
ómöguleg utan dyra sökum snjó-
komu og illviðris. Eftir hópmynd-
ina í leikfimihúsinu gamla skildi
leiðir um sinn en traust vinabönd-
in voru tengd áfram og hlýjan til
skólans okkar og gömlu skóla-
félaganna úr MA er sterk í raun
og í minningunni.
Óli Kristins hafði sjómanns-
blóð í æðum, faðir hans var skip-
stjóri í Vestmannaeyjum og
föðurafi hans Magnús Jónsson
var ritstjóri, skáldmæltur, út-
vegsmaður og skipstjóri í Vest-
mannaeyjum.
Óli var skarpgáfaður og átti
létt með námið. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum, var rökfastur og sann-
færandi, en átti samt gott með að
taka gagnrökum og meta og virða
skoðanir annarra. Hann var eft-
irminnilegur, vel gerður og glað-
sinna og með hressilegu og kátu
viðmóti sínu var hann hrókur alls
fagnaðar í samskiptum okkar
bekkjarfélaganna. Hann mætti
oft fyrr á árum á árlega fundi okk-
ar MA ’59-félaganna. Alltaf var
hann hress og glaður og ófeiminn
að láta skoðanir sínar í ljós og
ræða málin. Það voru skemmti-
legar heimsóknir, þegar hann
kom stundum við hjá mér í
vinnunni á Reykjavíkurflugvelli á
árum áður, þegar hann var að
bíða eftir flugi til Vestmannaeyja.
Vinur okkar og félagi stríddi
nánast í áratug við illvígt krabba-
meinið. Í samræmi við karakter-
styrk, eðlislæga þrautseigju og
dugnað barmaði hann sér ekki og
gafst ekki upp fyrr en í fulla hnef-
ana. Síðasti fundur hans og vina-
hópsins góða frá MA var 29. maí
2014, þegar við félagarnir fjöl-
menntum í Vestmannaeyjaferð
og þar var tekið fagnandi á móti
okkur. Öll vissum við að Óli hafði
átt í harðri baráttu, en hann lék á
als oddi, glaður og hress að vanda,
og þannig munum við þennan
kæra vin okkar.
Um leið og ég bið góðan Guð að
blessa minningu þessa horfna vin-
ar og félaga vottum við gömlu
traustu félagarnir úr árganginum
okkar MA ’59 Ingu konu hans,
börnum og fjölskyldunni allri
innilega samúð okkar á sorgar-
stundu.
Skúli Jón Sigurðarson.
Leó frændi er
fallinn frá. Langt
fyrir aldur fram, vil
ég segja.
Þegar maður á besta aldri
sem lifir hóflegu og reglusömu
lífi – stundar meira að segja lík-
amsrækt – fer yfir móðuna
miklu finnst manni það óréttlátt
og er einhvernveginn ekki sátt-
ur. Þá göngum við auðvitað út
frá okkar mannlegu réttlætis-
kennd – annað er okkur ekki
gefið að skilja.
Stundum er sagt „þeir sem
guðirnir elska deyja ungir“. Það
er trústerkum huggun á erf-
iðum tímum.
Leó og ég vorum systrasynir,
tveggja af þeim fimmtán dætr-
um sem afi og amma í Rétt-
arholti eignuðust. Þar hittumst
við Leó í ættarboðum og við
önnur tækifæri, gengum kring-
um jólatré og lékum okkur við
önnur börn og barnabörn ömmu
og afa.
Húsið var fullt og kaffiborðið
svignaði undan þjóðlegum veit-
ingum.
Samstarf og vinátta tókst
með föður mínum og föður Leós
– þeim mæta manni Guðmundi
Leó Eiríkur Löve
✝ Leó EiríkurLöve fæddist í
Reykjavík 25. mars
1948. Hann lést 10.
desember 2017.
Útför Leós fór
fram 20. desember
2017.
Löve. Heimsóknir
þeirra hvors til
annars – svo og
samgangur systr-
anna, mæðra okkar
– leiddu til þess að
við Leó hittumst
nokkuð oft.
Leó gekk
menntaveginn,
lærði lögfræði, tók
héraðsdómsréttindi
og síðan réttindi
hæstaréttarlögmanns. Hann fór
til Kaupmannahafnar og kynnti
sér starf umboðsmanns alþing-
is, en það embætti var þá ekki
til á Íslandi. Veit ég ekki betur
en hann hafi átt drjúgan þátt í
að koma því á hér á landi. Var
það mikið þarfaverk.
Auk lögfræðistarfa stundaði
Leó nokkur viðskipti enda hafði
hann næmt auga fyrir við-
skiptatækifærum. Hann eignað-
ist nokkrar fasteignir, ýmist
einn eða í félagi við aðra. Hann
kom að rekstri prentsmiðju og
einnig veitingastaða. Þá er ótal-
ið að hann var ritfær vel og eft-
ir hann liggja bæði greinar og
bækur.
Þrátt fyrir annríki hafði Leó
þó jafnan tíma til að liðsinna
þeim í stórfjölskyldunni sem á
aðstoð þurftu að halda. Það
fékk ég að reyna sjálfur.
Um leið og ég þakka góðar
samverustundir sendi ég afkom-
endum og ástvinum Leós inni-
legar samúðarkveðjur.
Baldur Ágústsson.
Okkar ástkæri
BJÖRN H. EIRÍKSSON
bókaútgefandi,
Súlunesi 18, Garðabæ,
lést þriðjudaginn 23. janúar í faðmi ástvina.
Hann verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju
Kirkjulundi 3, Garðabæ, föstudaginn 2. febrúar klukkan 15.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Ljósið, endurhæfingu fyrir krabba-
meinsgreinda.
Nína Stefnisdóttir
Birna Klara Björnsdóttir Þorgrímur Jónsson
Heiðdís Björnsdóttir Þorvaldur Gísli Kristinsson
Heiðar Ingi Svansson Aðalbjörg Stefanía Helgadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær bróðir minn, mágur og frændi,
PÁLMI INGÓLFSSON,
Prestastíg 11,
lést laugardaginn 27. janúar.
Guðrún Ingólfsdóttir Eiríkur Rögnvaldsson
Ingólfur Eiríksson
Marianne Tonja Ringström Feka, Daniel Feka
Dennis og Edvin
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTÍN INGVARSDÓTTIR,
Laugarásvegi 38,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
föstudaginn 26. janúar 2018.
Hún verður jarðsungin frá Áskirkju í
Reykjavík föstudaginn 2. febrúar
klukkan 13.
Inga Marta Jónasdóttir
Jón Gunnlaugur Jónasson Birna Sigurbjörnsdóttir