Morgunblaðið - 30.01.2018, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 2018
✝ Herdís Guð-mundsdóttir
fæddist á Böðmóðs-
stöðum í Laugar-
dal, Árnessýslu, 14.
september 1934.
Hún lést á Land-
spítalanum 21. jan-
úar 2018.
Foreldrar Her-
dísar voru hjónin
Karólína Árna-
dóttir húsmóðir, f.
20.11. 1897, d. 25.3. 1981, og
Guðmundur Ingimar Njálsson,
bóndi, f. 10.7. 1894, d. 18.11.
1971.
Systkini Herdísar voru Guð-
brandur, f. 1919, d. 1919, Guð-
björn, f. 1920, d. 1999, Ólafía, f.
1921, d. 2011, Aðalheiður, f.
1922, Kristrún, f. 1924, d. 1994,
Jóna Sigríður, f. 1925, d. 2017,
Valgerður, f. 1927, Fjóla, f.
1928, d. 2011, Lilja, f. 1928,
Njáll, f. 1929, d. 2004, Ragn-
heiður, f. 1931, Árni, f. 1932,
Guðrún, f. 1933, d. 1974, Hörð-
ur, f. 1936.
Herdís giftist 31.3. 1956 Vil-
hjálmi Sigtryggssyni, skógrækt-
arfræðingi, f. 6.5. 1931. For-
eldrar hans voru Vilhelmína
Þórdís Vilhjálmsdóttir hús-
stöðum. Hún nam við Laugar-
vatnsskóla en hóf ung störf við
Útvegsbankann og síðar við
Den Danske Landmandsbank er
þau hjónin bjuggu í Danmörku.
Hún var húsmóðir á meðan
börnin voru ung, rak heimagist-
ingu um tíma, starfaði síðar
sem skrifstofustjóri hjá Skóg-
ræktarfélagi Reykjavíkur, rit-
ari hjá Heilsuvernd, Hlíðaskóla
og á Landspítalanum. Herdís
var virk í félagsstörfum, var
meðal stofnenda Kvenfélags
Breiðholts, var félagi í Kven-
félagi Hringsins, gjaldkeri þess
um árabil og var sjálfboðaliði
Rauða krossins. Hún var söng-
elsk og meðal stofnfélaga
Kirkjukórs Miðdalskirkju. Hún
tók einnig þátt í félags- og
íþróttastarfi aldraðra í Garða-
bæ.
Herdís var mikil áhugamann-
eskja um útivist og skógrækt og
sjást þess glögg merki í sælu-
reit fjölskyldunnar í Bjarkar-
höfða í Laugardal.
Herdís og Vilhjálmur hófu
sinn búskap í Eskihlíð árið
1956, en byggðu sér íbúð 1957 í
Gnoðarvogi þar sem þau bjuggu
til ársins 1969 er þau fluttu í ný-
byggt hús sitt við Lambastekk í
Breiðholti. Þar bjuggu þau til
ársins 2001 er þau fluttu í
Garðabæ, fyrst í Hrísmóa en
síðar á Strikið 4.
Útför Herdísar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 30. janúar
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
móðir og Sigtrygg-
ur Eiríksson, lög-
reglumaður og
starfsmaður Skóg-
ræktarfélags
Reykjavíkur. Börn
Herdísar og Vil-
hjálms eru Berg-
ljót, kennari, f.
13.5. 1958, gift
Haraldi Haralds-
syni skólastjóra og
eiga þau fjögur
börn, Vilhjálm Karl, Herdísi
Sólborgu, Svanhildi Höllu og
Harald Óla. Vilhjálmur, for-
stöðumaður hjá Arion banka, f.
27.11. 1965, kvæntur Svövu
Bernhard Sigurjónsdóttur leik-
skólakennara og eiga þau fjög-
ur börn, Sigurjón Friðbjörn,
Hinrik Steinar, Þorbjörgu
Bernhard og Vilhjálm Andra.
Ingunn Björk, stjórnenda-
ráðgjafi, f. 18.7. 1973. Var gift
Ólafi Erni Guðmundssyni og
eiga þau þrjár dætur, Bryndísi,
Ólafíu Bellu og Katrínu Eddu.
Barnabarnabörn Vilhjálms og
Herdísar eru Eldey Fönn, Svava
Bernhard, Steinarr Karl, Svan-
hildur Júlía, sem lést við fæð-
ingu, og Dagur Steinn.
Herdís ólst upp á Böðmóðs-
Að lýsa sambandi móður og
barns er ekki auðvelt og að
kveðja móður sína verður ekki
gert með orðum einum. Mig
langar samt að kveðja mömmu
mína með fáeinum fátæklegum
orðum.
Mamma mín sem gaf mér líf,
fæddi mig í þennan heim og hef-
ur fylgt mér hvert fótmál og sem
mun ávallt eiga sér stað í hjarta
mínu, sál og gjörðum, er dáin.
Hversu hart er það og óaftur-
kræft.
Ekki verður annað sagt en að
við mamma höfum verið sam-
rýndar enda áttum við svo margt
sameiginlegt, þó að við höfum
einnig um ýmislegt verið ólíkar.
Ég er elst minna systkina og alin
upp sem einbirni fyrstu sjö ár
ævi minnar. Ég naut athygli og
eftirlætis foreldra minna, for-
feðra og ættingja í báðar ættir.
Ég naut þeirrar gæfu að dvelja
langdvölum í sveitinni hjá afa og
ömmu á Böðmóðsstöðum, innan
um systkini mömmu, maka
þeirra og frændsystkini mín. Ég
náði því meira að segja að vera
kaupakona um tíma.
Að nokkru leyti hef ég sem
barn gert mér grein fyrir lífsbar-
áttunni og elju þeirra sem strita
í sveita síns andlitis, en mest
man ég ævintýraljómann sem
mér fannst umlykja allt, leikina,
grínið og sönginn.
Í minningunni ber þó hæst
hlýjuna, ylinn og opinn mjúkan
faðm ömmu minnar.
Þennan opna faðm fékk móðir
mín í vöggugjöf frá móður sinni.
Við systkinin, börn okkar og
barnabörn höfum notið þessa
ríkulega. Pabbi og mamma voru
óþreytandi við að gera mér glaða
daga og efla lífsgleði mína og
þroska.
Mamma mín kenndi mér svo
margt, ljóð, sögur, söngva,
vinnubrögð og að taka ábyrgð á
mér og öðrum. Þegar systkini
mín fæddust þá var ekkert eðli-
legra en ég fengi að vera þátt-
takandi í umönnun þeirra. Við
vorum því samstiga í ást og um-
hyggju til nýburanna og ég fagn-
aði stækkun fjölskyldunnar laus
við alla afbrýðisemi sem stund-
um getur átt sér stað þegar nýtt
barn fæðist. Mér finnst hún
mamma hafi gert þetta svo eðli-
lega og áreynslulaust, þó að ekki
hafi hana skort festu ef svo bar
undir eða til þurfti.
Mamma var á margan hátt
víðsýn kona, en hún var samt
ekki eitt í dag og annað á morg-
un. Í henni sameinaðist sveita-
stúlkan og borgardaman á ein-
faldan og eðlilegan hátt. Mamma
mín var alltaf svo falleg hvort
sem hún var með svuntu við
sláturgerð, í grænu fötunum með
rauðu húfuna við gróðursetningu
eða þegar hún klæddist sínum
fínustu kjólum og háu hælum á
leið í samkvæmi. Hún var ekki
alltaf opin um sína eigin hagi og
vönd var hún að virðingu sinni.
En þótt ský drægi fyrir sólu var
aldrei langt í lundina kátu,
stríðnina og græskulausa grínið.
En umfram allt var hún heiðar-
leg og kærleiksrík kona, fyrir-
mynd mín í svo mörgu, ástrík
móðir og vinur.
Ég sakna þín, mamma mín, og
mun alltaf gera og þrátt fyrir að
ég geti ekki hitt þig þá ætla ég
alltaf að vera í sambandi við þig.
Í hjartanu hvílir þú, í huganum
lifir þú, í sálinni rennum við sam-
an, í verki reyni ég að framhalda
umhyggju þinni fyrir pabba, fjöl-
skyldu okkar og vinum.
Elsku besta mamma mín, hvíl
þú í friði.
Þín elskandi dóttir,
Bergljót Vilhjálmsdóttir.
Hjá vöggu minni mamma söng
í myrkum næturskugga,
þau kvæðin voru ljúf og löng
og lögnust mig að hugga.
Ó, elsku, góða mamma mín,
þín mynd í hug mér ljómar,
er ljúfa vögguvísan þín,
svo viðkvæmt til mín hljómar.
Með þessum erindum vil ég
kveðja móður mína, Herdísi
Guðmundsdóttur, en þetta lag
söng hún fyrir mig öll kvöld þeg-
ar hún var að svæfa mig sem
barn. Mamma fór með bænirnar
fyrir mig öll kvöld og strauk mér
um augun. Það er einmitt þetta,
festan, umhyggjan, hlýjan og
gleðin sem einkenndi móður
mína. Hún var fyrirmynd mín,
stoð og stytta í gegnum lífið.
Hún hringdi í mig á hverjum
degi og tók stöðuna á mér, fór
yfir daginn, verkefni dagsins,
hún vildi vita hvað stelpurnar
mínar væru að gera og hvernig
okkur gengi. Hún var með alla
þræði í höndum sér og aldrei
kom sá dagur sem ég heyrði ekki
í henni. Ég bíð því enn við sím-
ann, elsku mamma, ég var ekki
tilbúin að kveðja þig. Þú varst
svo glöð að hafa komist loksins í
hnjáskiptaaðgerðina og hljópst
um eins og spretthlaupari dag-
inn eftir aðgerð og byrjuð að æfa
þig á tröppunum á spítalanum.
Síðustu orð þín voru að nú skyld-
um við ganga saman upp á Esju í
sumar, en myndum byrja á
tröppunum heima hjá mér þar
sem þú gætir loksins séð her-
bergi stelpnanna minna.
Mig langar að enda kveðju
mína á orðum þínum sem birtust
í ættarriti ykkar pabba sem var
gefið út á áttræðisafmæli þínu
fyrir þremur árum. „Ég vildi að
ég væri góð í fótunum og gæti
hlaupið um allt og dansað, en
maður verður að reyna að vera
bjartsýnn, það gæti verið verra.
Ég er aðallega ánægð að hafa
alla í kringum okkur.“
Elsku mamma, ég mun taka
þig með mér dansandi upp á
Esju og heiðra minningu þína.
Ég tek með mér síma til að
spjalla við þig, kampavín og
stærsta vindil sem ég finn (þú
veist hvað ég á við, mamma), ég
mun reyna að sleppa og fagna
lífinu áfram með anda þinn yfir
mér.
Takk, elsku mamma. Guð
geymi þig. Þín dóttir,
Ingunn Björk.
Elsku mamma. Takk fyrir allt.
Orðatiltækið „þú velur vini
þína, en ekki fjölskyldu“ fær mig
til að segja: Elsku mamma, takk
fyrir að velja mig. Þú hefur verið
samviska mín, trúnaðarvinur og
fyrirmynd frá því að ég man eftir
mér. Umhyggja, glaðleiki, góð-
látleg stríðni og hlátur eru eig-
inleikar sem ég vil halda á lofti.
Því undir niðri voru sterk grunn-
gildi sem þú vékst aldrei frá, sem
eru heiðarleiki, umburðarlyndi
og hugrekki. Þú umgekkst fjöl-
skyldu og vini með þessum eig-
inleikum og gildum og fyrir það
ber að þakka. Ég trúi að það hafi
oft tekið á taugarnar að siða til
uppátektasaman gutta í Breið-
holti sem fannst mjög sniðugt að
safna saman ánamöðkum í vasa
fyrir veiðina næsta sumar, en
gerði sér ekki grein fyrir því að
það þyrfti að þvo buxurnar.
Enda gerðir þú allt sem í þínu
valdi stóð til að koma drengnum
til manns. Það voru keyptir
tímar í píanókennslu, nú skyldi
verða til maður sem spilaði
klassíska tónlist. Ég hins vegar
fann lausn sem fólst í eigin út-
gáfu af „Þegar Tumi fer á
fætur“.
Enn í dag kemur skrítinn
svipur á nánustu ættingja þegar
ég býðst til að spila lagið. En þið
pabbi kennduð mér svo margt
með þessu. Vera óhræddur við
að taka eigin ákvarðanir og
vinna með þau gildi sem þið inn-
rættuð okkur systkinum, standa
með sjálfum sér. Fyrir það verð
ég þakklátur alla tíð.
Nú erum við á krossgötum
mamma og þurfum að stíga
næstu skref. Við höfum átt sam-
töl um dauðann og furðað okkur
á hlutum sem við getum ekki út-
skýrt með góðu móti. Afi dó og
klukkan í ofninum stöðvaðist á
sama tíma. Svo dó amma og þá
stöðvaðist stofuklukkan án nokk-
urra skýringa. Á síðasta ári féll
Sigga systir þín frá og þá stopp-
aði stofuklukkan aftur. Við
ræddum þetta mikið og veltum
fyrir okkur hvort þetta gæti ver-
ið tilviljun, stríðni eða hvað. Þú
sagðir við mig að þegar þú
myndir kveðja þá myndir þú al-
veg örugglega láta okkur vita af
því. Það var nú samt alveg óþarfi
að stoppa lyftuna í tvo daga, svo
að við þurftum að fá sjúkrabíl til
að ná í pabba á dánarbeðinn –
eða hvað? Fyrir mér er þetta
væntumþykja. Láta okkur vita
að þér standi ekki á sama og sért
til staðar hvað sem á bjátar.
Elsku mamma. Mikið er ég
þakklátur fyrir að hafa átt þig.
Hvíl í friði.
Þinn sonur
Vilhjálmur (Villi).
Hvað er hugrekki?
Ég er heppin. Í kringum mig
hefur raðast fólk, bæði fjölskylda
og vinir sem hafa gert mig að
betri manneskju. Fólk sem ég
hef lært af. Að hugsa um Dísu er
eins og að hugsa um hugrekki. Í
fallegu og góðu tengdamömmu
minni bjó ótrúlega kjarkmikill
einstaklingur sem stóð með sjálf-
um sér og öðrum. Hún sagði
sannleikann, var vinur og var
alltaf tilbúin að prófa eitthvað
nýtt. Dísa hafði sterka sjálfs-
mynd og sjálfsöryggi og gat
staðið frammi fyrir erfiðleikum
og áskorunum en samt breytt
rétt.
Í dag þurfum við sem kveðjum
Dísu á hugrekki að halda til að
horfast í augu við erfiðar aðstæð-
ur og hafa kjark til þess að halda
áfram. Ást gefur okkur hugrekki
og Dísa gaf óendanlega mikið af
ást til allra í kringum sig.
Að læra af Dísu var auðvelt,
hún gerði mig betri, hún kenndi
mér hugrekki.
Ást til þín, elsku Dísa mín.
Þín tengdadóttir
Svava Bernhard
Sigurjónsdóttir.
Trú, von og kærleikur. Þegar
Herdís Guðmundsdóttir, hún
Dísa, tengdamóðir mín og vin-
kona til rúmlega fjörutíu og
tveggja ára, fór í aðgerð á hné
bárum við öll ugg í brjósti, enda
ekki háskalaust fyrir roskinn
einstakling. Þá var gott að hafa
trú og treysta því að allt færi vel,
enda Dísa sjálf viljasterk og ein-
örð.
Aðgerðin tókst vel og vék burt
nístandi kvöl sem hrjáð hafði
undangengin misseri. Dísa var
fljót á fætur, rösk í spori, hörð af
sér og létt í lund. Þarna bættist
vonin við trúna, að mesti háskinn
væri hjá liðinn og betri tíma að
vænta.
„Aldrei er svo bjart yfir öð-
lingsmanni, að eigi geti syrt eins
sviplega og nú.“ Höggið dundi
yfir og eftir skammvinnt bakslag
kom kallið sem enginn fær
umflúið. Í fullri von, af andlegum
styrk og með óbilaða vitund,
kvaddi Dísa mín fyrirvaralítið
þennan heim í höndum góðra
bráðalækna og hjúkrunarfólks
Landspítalans sunnudaginn 21.
janúar síðastliðinn.
Í skyndilegri og djúpri sorg
aðstandenda og vina byrjaði
kærleikurinn að vinna sitt verk.
Kærleikurinn sem henni var í
blóð borinn og kenndur af ástrík-
um og trúuðum foreldrum,
systkinum og ömmu á æsku-
heimili hennar, Böðmóðsstöðum
í Laugardal í Árnessýslu.
Kærleikurinn sem hún deildi
ómældum til eiginmanns, barna
sinna, ættingja, vina og sam-
ferðafólks.
Nú nutu allir leiðsagnar henn-
ar og ræktunar á þessari miklu
sorgarstund. Dísa vissi og lifði í
þeirri vitund að allir hefðu sitt
fram að leggja, en enginn gæti
allt og með sameiningu krafta
sinna fengju menn mestu
áorkað.
Systkinin á Böðmóðsstöðum
voru fimmtán fædd og fjórtán
komust til fullorðinsára. Það gef-
ur augaleið að foreldrar, börn og
annað heimilisfólk hefur lagt
hart að sér við lífsbaráttuna. Þau
voru góðum gáfum gædd til hug-
ar og handa og kannski einmitt
vegna fjölþættrar greindar og
lífsgleði, þá gáfu þau sér tíma á
hverjum degi til leikja, söngs,
iðkunar trúar og annarrar sam-
veru.
Þessu hafa systkinin haldið
fram á efri ár þegar þau hafa
komið saman. Feimnislaust hafa
þau tekið þátt í leikjum afkom-
enda sinna, stríðin, græskulaus í
gríni og söngvin. Böðmóðsstaða-
systkinin kunnu að viðhalda
barninu í sér. „Svo getur sá held-
ur aldrei elst, sem alltaf hlakkar
til.“ Gildi systkinanna sem lágu
djúpt í rótum arfleifðar og sjálf-
sögð þóttu, eru nú lögð til grund-
vallar af lærðum mönnum í upp-
eldismenntun, mannauðs- og
stjórnunarfræðum.
Af þessu bergi var Dísa brot-
in. Þannig var stúlkan sem ung
mætti tengdaföður mínum, Vil-
hjálmi Sigtryggsyni, og bast
honum ástar- og tryggðarbönd-
um. Hún var fjölskyldumann-
eskja, góður vinur, fögur svo af
bar, greind og glæsileg heims-
kona sem aldrei rauf rætur sín-
ar. Hún varðveitti ávallt í sér
barnið og stúlkuna, sem hleypti
snemma heimdraganum. Með
ást og kærleika, einurð og festu,
kom Dísa mörgu í verk og gaf
mikið af sér á lífsleið sinni.
Guðmundur, bóndi á Böð-
móðsstöðum og ferjumaður við
Brúará, hefur staðið klár við bát-
inn til að ferja Dísu sína, yfir hin
helgu fljót á vit ættingja og vina í
landi morgunroðans. Okkar er
að kveðja, en geyma jafnframt
og lifa í kærum minningum,
varðveita genin góðu, kærleiks-
auð, yndisarð, heilbrigði og feg-
urð.
Blessuð sé minning Herdísar
Guðmundsdóttur.
Haraldur Haraldsson.
Amma var alltaf að tala um
gamlar minningar við okkur
barnabörnin, eins og að ég hefði
geymt snuðið mitt í askinum
hennar, skreytt jólatréð með
henni og spilað við hana, þó að
hún hefði nú alltaf svindlað.
Ávallt gerði hún grín að því
hvernig maður var sem barn,
hvernig maður talaði, gekk og
lét. Hún var blíð en samt ströng
og passaði vel upp á að við
myndum alast upp til að verða
það sem við ætluðum okkur að
verða í framtíðinni, hún passaði
að maður bæði talaði rétt, bæri
Herdís
Guðmundsdóttir
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Magnús Sævar Magnússon,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Þar sem englarnir
syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Jón Kristbergur
Ingólfsson
✝ Jón Krist-bergur Ingólfs-
son fæddist 1. októ-
ber 1925. Hann lést
2. janúar 2018.
Útför Jóns Kr.
Ingólfssonar fór
fram 13. janúar
2018.
Hjá þér ég finn frið og
skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að
morgni.
Drottinn minn réttu
sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans
harmabál
slít sundur dauðans
bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði, elsku afi.
Lena, Sigurður Freyr
og Magnús Karl.