Morgunblaðið - 23.03.2018, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARS 2018
✝ Kristjana Sig-ríður Pálsdótt-
ir fæddist 7. mars
1931. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 15.
mars 2018.
Móðir hennar
var Margrét Jóns-
dóttir úr Reykja-
vík, f. 18.10. 1908,
d. 1.12. 1983, dóttir
Hugborgar Helgu
Ólafsdóttur, f. 11.5. 1880 á Núpi
undir Eyjafjöllum, d. 4.1. 1948 í
Reykjavík, og Jóns Nikulásson-
ar frá Hamri í Flóa, f. 27.2.
1871, d. 14.11. 1918 í Reykjavík
úr spænsku veikinni. Faðir
hennar var Páll Gíslason
vörubifreiðastjóri, f. 23.7. 1903 í
Gíslahúsi á Vatneyri, d. 30.7.
1995 í Reykjavík, sonur Krist-
jönu Sigríðar Pálsdóttur, f. 8.4.
1873 í Reykjavík, d. 11.6. 1955 í
Reykjavík. Faðir Páls var Gísli
Sigurðsson, trésmiður og um
tíma kaupmaður á Vatneyri við
Patreksfjörð, f. 11.10. 1870 í
Vesturbotni, d. 4.8. 1952 í
Reykjavík. Gísli var sonarsonur
sr. Gísla Ólafssonar í Sauðlauks-
dal.
hann Valdimar, Kristjönu Sig-
ríði og Helgu Dís. 2) Sigurður
Svanberg, f. 11.4. 1954, kvæntur
Kristrúnu Erlendsdóttur og
eiga þau synina: Erlend, Daníel
Gunnar og Sigurð Rúnar. 3)
Guðrún, f. 21.6. 1958, gift Guð-
brandi Ólafssyni og á hún börn-
in Davíð Brá, Hönnu Siggu,
Stefán Gunnar og Aldísi Ingu. 4)
Margrét, f. 26.12. 1960, gift
Kára Ólafssyni og eiga þau
börnin Kolbrúnu Írisi, Vigni
Rúnar og Kára Má. 5) Páll, f.
15.7. 1964, kvæntur Helgu
Kristínu Sigurðardóttur og eiga
þau börnin Sigurð Inga, Krist-
jönu Sigríði, Helgu Lilju og Jó-
hönnu Guðrúnu. 6) Ragnheiður
Guðbjörg, f. 7.12. 1967, gift Ís-
leifi Erlingssyni og eiga þau
dæturnar Margréti, Andreu og
Dagmar. Alls eru afkomendur
hennar orðnir 56, 21 barnabarn,
28 langömmubörn og eitt langa-
langömmubarn.
Árið 2005 giftist hún Guð-
mundi J. Þorsteinssyni, f. 25.7.
1932, d. 21.6. 2009. Stuttu fyrir
lát Guðmundar höfðu þau
tryggt sér íbúð á Njarðarvöllum
6 í Reykjanesbæ, þar sem hún
bjó til dauðadags. Hún kynntist
Valgeiri Borgarssyni í félags-
starfi og voru þau vinir og fé-
lagar æ síðan.
Útför Kristjönu Sigríðar fer
fram frá Fella- og Hólakirkju í
dag, 23. mars 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Yngri systkini
Kristjönu Sigríðar
eru: Guðjóna, f.
28.7. 1932,d. 31.7.
1988, Steingrímur
Kári, f. 19.10. 1936,
Stefán, f. 21.11.
1941, og Páll Reyn-
ir, f. 18.6. 1947.
Kristjana Sigríð-
ur fæddist á Brá-
vallagötu 8 í húsi
Ólafs Ólafssonar
skipstjóra, ömmubróður henn-
ar, þar sem 2-3 kynslóðir bjuggu
saman. Þar hófu foreldrar henn-
ar búskap en byggðu síðan hús í
Skipasundi 25 og bjuggu þar æ
síðan. Sem ung stúlka vann hún
við afgreiðslu í Ávaxtabúðinni á
Týsgötu 8 hjá Sigurði föður-
bróður sínum. Nítján ára gömul
kynntist hún Jóhanni Valdimar
Guðmundssyni úr Hrútafirði, f.
22.4. 1921, d. 12.9. 2002. Þau
giftust 30.6. 1951 og hófu bú-
skap í kjallara hjá foreldrum
hennar í Skipasundinu og eign-
uðust þar sín fyrstu börn.
Börn þeirra eru sex: 1) Helgi
Vilberg, f. 22.5. 1952, kvæntur
Sigurdísi Þorláksdóttur og eiga
börnin: Ingibjörgu Þóru, Jó-
Hún er látin, elsku mamma
mín sem alltaf hafði áhyggjur af
okkur öllum og bað fyrir okkur á
kvöldin. Hún nefndi það oft hve
heppin hún væri að eiga öll sín
börn heilbrigð. Þegar ég kom til
hennar á Nesvöllum og á vegi
okkar urðu aðrir vistmenn, þá
kynnti hún mig sem stóra strák-
inn sinn og örlaði á stolti.
Hún sagði mér eitt sinn frá
því þegar ég fæddist og lokaði
ekki augunum í marga klukku-
tíma eftir fæðinguna eins og ég
þyrfti allt að skoða. Hún varð
smeyk og hélt að eitthvað væri
að, því ég var hennar fyrsta
barn. En amma og afi gátu róað
áhyggjur hennar þar sem þau
bjuggu á efri hæðinni.
Þegar við vorum ung heima
öll saumaði hún allt á okkur og
vildi hafa okkur bræður eins
klædda. Það var mikilvægt.
Fastur liður að sumrinu var að
fara norður í Grænumýrartungu
og hitta skyldfólkið og þá feng-
um við gjarna ný ferðaföt saum-
uð af mömmu og auðvitað allt í
stíl. Einhvern tíma á þessum
æskuárum ætlaði mamma í
bingó hjá strætó þar sem pabbi
vann og hún sjálf síðar. Ég vildi
víst ekki að hún færi neitt og
hélt í hana. En hún vann og kom
heim með eplakassa. Þá varð ég
svo glaður að ég sagði að hún
mætti alveg fara þangað aftur.
Epli voru nefnilega sjaldséð
nema á jólum. Oft hefur hún rifj-
að þessa sögu upp í gengum árin
þegar við hittumst.
Hún vann árum saman hjá
SVR eins og pabbi og eignaðist
marga góða vini þar, sem minn-
ast hennar með hlýju í dag, enda
velviljuð og félagslynd kona.
Ef maður hringdi í hana til að
spjalla eftir að hún kom að Nes-
völlum lauk hún gjarna símtal-
inu með orðunum „talaðu nú við
Valla“. Það var svolítið skrítið
fyrst, en vandist vel. Hann
reyndist henni góður félagi og
vinur allt til enda og það ber að
þakka.
Ég og fjölskylda mín munum
varðveita minningu hennar og
þökkum allar góðu stundirnar.
Að lokum kveð ég móður mína
með fyrstu bæninni sem hún
kenndi mér.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
(Höf. ókunnur)
Helgi Vilberg Jóhannsson.
Mamma mín er látin.
Söknuðurinn er ekkert minni
þó að maður eldist. Því maður á
bara eina mömmu. Hún hló ekki
alltaf að bröndurunum mínum
en það gerði ekkert til því hún
fattaði þá næsta dag. Við systk-
inin grínuðumst stundum með
að það væri langur „fattarinn á
mömmu“. Ég var víst alltaf tal-
inn prakkarinn í systkinahópn-
um og hef eflaust verið það. Ég
man þegar ég var ungur og hafði
lent í slagsmálum við skóla-
félaga minn sem gaf mér glóð-
arauga að mamma fór upp á
Langholtsveg og las mömmu
stráksins pistilinn. Eins og ljón-
ynja að verja ungann sinn.
Kannski þurfti hún að hafa mest
fyrir mér í æsku, ég veit það svo
sem ekki, en við vorum miklir
vinir, við mamma, og urðum sí-
fellt nánari eftir því sem hún
eltist. Hún sagði jafnan skoðun
sína umbúðalaust, hvað svo sem
manni fannst um það, en þá
vissi maður líka alltaf allt sem
þurfti að vita.
Hún mundi alla afmælisdaga
afkomenda sinna og átti það til
að koma með afmælispakka fyr-
ir hádegi fyrir börnin og hafði
þá jafnan bingóið með töskunni.
Allir fengu vinning, líka þó að
þeir ynnu ekki. Þannig voru all-
ir góðir og sáttir. Oftast var
ömmubrjóstsykur í vinning úr
veskinu hennar góða. Það verð-
ur okkar hlutverk að skýra fyrir
þeim yngstu af hverju
langamma kemur ekki aftur að
spila.
Það er erfitt að kveðja for-
eldri sitt með orðum en ég og
fjölskylda mín munum sakna
hennar og minnast hennar um
alla framtíð.
Takk fyrir allt, elsku
mamma.
Ó, mamma, elsku mamma,
nú hugsa ég heim til þín,
er næturmyrkrið nálgast
og dagsins ylur dvín.
– Ég ligg hér, lítill drengur,
og les nú versin mín.
Ég man þá vögguvísu,
er söngstu mér í sál.
Hún býr í brjósti mínu,
sem heilagt huldumál;
hún er það eina í heimi,
sem aldrei reynist tál.
Með barnslegt bros á vörum
þá hjá þér hvíldi ég. –
Ég man, hvað móðurhöndin
var næm og notaleg,
og brennheit bænarorðin,
sem bentu á lífsins veg.
„Ó, Jesú, bróðir bezti,“
var aðstoð okkar þá.
Og kærleik hans svo hreinan
í svip þínum ég sá,
er heitan lófann lagðir þú
litla vangann á.
Ég hjúfraði mig hræddur
við blíða barminn þinn,
ef pabbi einn var úti,
og buldi bylurinn.
– Þú veittir styrk, þó stundum
þér streymdu tár um kinn.
Ó, mamma, elsku mamma,
ég hugsa heim til þín.
„Ó, Jesú, bróðir bezti,“
þér sendi ljósin sín. –
Og Guð þig gleðji, þegar
þú grætur – vegna mín.
(Jóhannes úr Kötlum)
Sigurður Svanberg
Jóhannsson.
Í dag kveðjum við elskulega
móður mína.
Ég veit hvað það þýðir. Ég
veit hvernig tímar eru fram und-
an. Hvað hefði mamma sagt?
Myndi mamma láta mig rekja
þetta upp? Hún kenndi mér svo
margt. Hún skildi mig alltaf,
líka þegar ég gerði vitleysur og
ég gerði fullt af þeim. Hún vissi
alltaf hvað lá að baki og skildi
hvers vegna.
Við sem eftir lifum munum
reyna hve sár söknuðurinn verð-
ur, en vitum líka að þetta var
best fyrir hana fyrst ekki var
hægt að lækna hana lengur. Ég
er svo þakklát fyrir að jafnmikil
félagsvera og hún var fann sér
góðan félaga sem henni þótti
fjarska vænt um. Það var ótrú-
lega krúttlegt að sjá þau Valla
haldast í hendur án orða. Þannig
hvíldist hún jafnan best í sinni
sjúkralegu.
Ég mun sakna hennar
mömmu minnar. Takk fyrir allt.
Blessuð vertu baugalín.
Blíður Jesú gæti þín,
elskulega móðir mín;
mælir það hún dóttir þín.
(Ágústína J. Eyjólfsdóttir)
Guðrún Jóhannsdóttir.
Elsku mamma, það er erfitt
að kveðja þig.
En ljúfu minningarnar munu
lifa í hjarta mínu. Betri mömmu
hefði ég ekki getað hugsað mér,
þú vildir öllum allt svo vel. Hafð-
ir áhyggjur ef einhver var veik-
ur eða átti bágt. Gjafmildi þín
var ótrúleg, maður passaði sig á
að dást ekki of mikið að hlutum
því þá vildir þú gefa manni þá,
sama hvort þú áttir nóg eða
ekki. Gjafmildari konu hef ég
ekki kynnst.
Alls staðar þar sem maður
kom kynntir þú mig sem litlu
stelpuna þína, þó svo að ég væri
orðin fimmtug. Alltaf kom
„þetta er litla stelpan mín“ og
þykir mér óskaplega vænt um
það. Þú varst alltaf svo stolt af
þínum stóra afkomendahópi.
Þú elskaðir að ferðast, áttir
erfitt með að vera föst einhvers
staðar lengi, þess vegna var erf-
itt að horfa uppá þig veika. Þú
varst orðin svo þreytt, en þú
vildir ekki viðurkenna það,
sagðist bara vera löt. Ég hef
aldrei séð þig lata, þú varst allt-
af svo dugleg og vildir alltaf
vera að gera eitthvað.
Þegar þú kvaddir leiddi ég
hugann að því hvað lýsti þér
best og datt mér þá í hug máls-
hátturinn „Sælla er að gefa en
þiggja“.
Ég kveð þig mamma, en sé um svið
að sólskin bjart þar er,
sem opnar hlið
að fögrum frið,
og farsæld handa þér.
Því lífs er stríði lokið nú,
en leiðina þú gekkst í trú
á allt sem gott og göfugt er
og glæðir sálarhag.
Það ljós sem ávallt lýsti þér,
það lýsir mér í dag.
Ég kveð þig, mamma, en mildur blær
um minninganna lönd,
um túnin nær og tinda fjær,
mig tengir mjúkri hönd,
sem litla stúlku leiddi um veg,
sú litla stúlka – það var ég,
og höndin – það var höndin þín,
svo hlý og ljúf og blíð.
Ég kveð þig, elsku mamma mín,
en man þig alla tíð.
(Rúnar Kristjánsson)
Takk fyrir allt, elsku mamma.
Þín
Ragnheiður G.
Jóhannsdóttir.
Ein hjartahlýjasta manneskja
sem ég hef kynnst er fallin frá.
Hún var móðursystir mín og tók
að sér að vera mamma mín eftir
að móðir mín fell frá allt of ung.
Hún Kristjana Sigríður, sem
alltaf var kölluð Sigga, var af-
rekskona sem öllum vildi vel. Ég
á margar minningar um hana,
ein af þeim fyrstu er úr Barða-
voginum þegar hún rétti krökk-
unum sem voru úti að leika,
heimabakað brauð með osti eða
kæfu út um eldhúsgluggann.
Önnur þar sem hún situr með
heklunál í hendi að hekla á unga-
börn eða dúkkukjóla á dúkkur
barnabarnanna. Það yrði langur
listi ef telja ætti upp alla hennar
mannkosti. Hún vann til
skamms tíma á Hlemmi þar sem
hún seldi miða í strætó. Þar var
gott að koma og fá sér kaffi með
henni. Þangað vöndu líka komur
sínar vagnstjórar ásamt þeim
sem máttu sín minna í þjóðfélag-
inu. Allir voru jafn velkomnir til
Siggu.
Á þessari stundu verður mér
hugsað til þess að hún sagði mér
frá því að þegar hún hætti þar
störfum vegna aldurs hefði hún
fengið stóran blómvönd í þakk-
lætisskyni frá þeim sem höfðu
orðið undir í þjóðfélaginu. Þó að
fjárhagurinn hjá þeim hafi verið
lítill höfðu þeir tekið sig saman
og keypt stóran blómvönd til að
kveðja vinkonu sína á táknræn-
an hátt í þakklætisskyni. Þetta
lýsir því hvernig Sigga var, hún
var góð við alla og og skipti þá
engu staða þeirra. En hún Sigga
var ákveðin og hafði fastar skoð-
anir sem hún skaut að manni við
minnsta tækifæri. Nú síðustu ár-
in hefur hún búið í Njarðvíkum
sem hefur gert það að verkum að
ég hef sótt hana oftar heim en
áður. Þar voru þau saman hún
og Valgeir. Mér þótti gott að
koma til þeirra og spjalla og
fylgjast með þeim saman. Þau
bökkuðu hvort annað upp, hún
hress og talaði mikið, hann fá-
máll en yndislegur vinur hennar.
Vinátta þeirra var falleg.
Með trega í hjarta kveð ég nú
hana Siggu mína og vona að hún
og mamma hafi það nú gott sam-
an.
Börnum, Valgeiri og öðum að-
standendum sendi ég mínar
bestu kveðjur. Guð blessi hana
Siggu mína.
Margrét Þórisdóttir.
Mig langar að rita fáein minn-
ingarorð um tengdamóður mína,
Kristjönu Sigríði Pálsdóttur,
sem jarðsungin er í dag. Sigga,
eins og hún er kunnust af, bauð
mig velkominn í fjölskyldu sína
þegar við Gunna kynntumst og
allar götur síðan var ég aufúsu-
gestur á heimili hennar. Hún og
Guðmundur, seinni maður henn-
ar, tóku stundum að sér að passa
híbýli og skepnur um sumardaga
eftir sauðburð í Sólheimum þar
sem við bjuggum, þegar við
hjónin skruppum út fyrir land-
steinana í frí. Þá sá hún um að
passa hús og gætti þess að veiði-
menn greiddu fyrir aðgang að
vötnunum. Einnig sá hún um að
gefa hundunum sem urðu mjög
hændir að henni.
Eftir andlát Guðmundar 2009
bjó hún að Njarðarvöllum 6 við
Nesvelli, en á Nesvöllum kynnt-
ist hún góðvini sínum, Valgeiri
Borgarssyni frá Drangsnesi.
Hafa þau ýmist búið saman
heima hjá honum eða hvort á
sínum stað. En ef þau fóru á ball
gistu þau í hennar íbúð.
Einn túr fór hún með okkur
Gunnu og barnabörnunum, Al-
exander og Hafdísi, til Tenerife.
Þar lenti Sigga í mynd hjá Go-
ogle-myndabíl þar sem hún sat á
veitingahúsi við eina götuna og
var sú mynd uppi á netinu um
alllangan tíma. Ferð þessi var
eftirminnileg fyrir margar sak-
ir. Meðal annars fyrir úthald
Siggu, en þrátt fyrir göngugrind
og háan aldur lét hún ekkert
aftra sér. Jafnvel langan göngu-
túr og slatta af tröppum þegar
við fórum út að borða eitt kvöld-
ið. Þegar heim í hús kom á
kvöldin fórum við stundum í
bingó og var hún auðvitað hvað
áköfust í spilamennskunni, enda
vön.
Síðastliðið sumar tókum við
þau Valla með okkur í helgar-
ferð á Borðeyri í hús okkar þar,
Sjónarhól. Þar gafst Valla tæki-
færi til að hitta frænku sína á
Fallandastöðum sem hann hafði
ekki hitt í áratugi. Sigga var
hrifnæm og mikil tilfinninga-
vera og varð hálfklökk að koma
loks aftur til Borðeyrar eftir svo
mörg ár.
Hún dvaldi hjá okkur í Nýja-
bæ um síðustu jól í góðu yfirlæti
og var þá vel frísk. Það var okk-
ur fjölskyldunni mikilvægt í
ljósi þess sem á eftir kom. Upp
úr áramótum varð Kristjana
Sigríður fyrir alvarlegri hjarta-
bilun sem að lokum dró að
markinu sem allra er að ganga
um. Hún lést á Heilbrigðisstofn-
un Suðurnesja 15. mars, umvaf-
in börnum sínum öllum.
Um leið og ég þakka Siggu
viðkynninguna í gegnum árin vil
ég senda börnum hennar og af-
komendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Guðbrandur Ólafsson.
Mig langar að minnast elsku
ömmu minnar. Hún var besta
amma og langamma sem hægt
er að hugsa sér. Hún var svo
hjartahlý og góð og gjafmild.
Ég á svo ótrúlega góðar og
dýrmætar minningar um hana
sem ég gleymi aldrei. Minning-
arnar um öll árin sem við fórum
í sumarbústað saman í Munað-
arnesi. Hún elskaði að spila við
barnabörnin sín og þá sérstak-
lega bingó. Hún keypti fullt af
bingóvinningum og fyllti veskið
sitt af þeim, þá aðallega nammi
og happaþrennur og það var
spilað þangað til vinningarnir
kláruðust. Hún bauð alltaf allri
fjölskyldunni sinni með í bústað
af því að hún vildi alltaf hafa alla
hjá sér.
Hún var alltaf með stórt og
þungt veski og það var eins og
að kíkja í fjársjóðskistu þegar
maður kíkti í veskið hennar af
því hún var með allt mögulegt
þar.
Það var alltaf svo gaman að
fara í heimsókn til ömmu, hún
var alltaf með einhverjar kræs-
ingar á borðinu og hún laumaði
alltaf nammi að mér þegar for-
eldrar mínir sáu ekki til. Hún
var svo ótrúlega gjafmild hún
amma. Í hvert einasta skipti
sem ég fór í heimsókn til hennar
þá varð hún að gefa mér ein-
hverja gjöf áður en ég fór heim,
jafnvel þótt að hún hafi verið
nýbúin að kaupa það handa
sjálfri sér.
Ég get ekki lýst því hversu
mikið ég á eftir að sakna þín,
elsku amma, en ég veit að þú ert
á betri stað núna og að þér líður
betur. Ég held fast í þessar dýr-
Kristjana Sigríður
Pálsdóttir
Afi á Brekku er
látinn. Þegar mér
bárust þessar
fregnir var ég
staddur úti í Englandi, þar sem
ég er í námi. Fyrst komu mér í
Þorsteinn
Þórðarson
✝ ÞorsteinnÞórðarson
fæddist 4. desem-
ber 1930. Hann lést
10. mars 2018. Þor-
steinn var jarð-
sunginn 17. mars
2018.
hug allar góðu
stundirnar sem við
áttum á meðan þau
amma voru enn
með búskap á
Brekku og hve
margt ég lærði af
þeim báðum, eins
og mikilvægi kær-
leika við dýr og
menn og virðingu
fyrir náttúrunni og
fortíðinni. Þá mun
ég sakna samræðnanna við afa
mikið. Yfir áttatíu ára uppsöfnuð
lífsreynsla er óþrjótandi upp-
spretta umræðuefna. Hann bjó
yfir mikilli þekkingu á arfi fyrri
kynslóða, mönnum og málefnum
sinnar tíðar, og auðvitað lífinu
sjálfu. Þá er ég sannfærður um
að hann hafi lesið hverja einustu
ævisögu sem gefin hefur verið út
á landinu. Hann fylgdist alltaf
vel með pólitík – og var fram-
sóknarmaður af gamla skólan-
um. Hann hafði unun af því að
rekja úr mér garnirnar með
stjórnmálin, og sérstaklega eftir
að ég sagði honum að ég ætlaði
mér að læra stjórnmálasálfræði.
Það leist honum vel á og taldi
ekki vanþörf á sálfræðingum
fyrir stjórnmálamenn.
Elsku afi, við sjáumst síðar.
Þinn,
Bjarki.