Morgunblaðið - 28.03.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. MARS 2018
lausan engil og taldi ekki að allt
væri öðrum að kenna. Hann nennti
engu sjálfsvorkunnarpípi. Hann
nennti hinsvegar að endasendast
einsog þeytispjald um bæinn þver-
an og endilangan til að gera mönn-
um greiða og snatta og snúast fyrir
Pétur og Pál, jafnvel fyrir fólk sem
kunni ekki að meta hjálpsemi hans
og góðmennsku.
Það var ekki vottur af óheilind-
um og skítmennsku í hans barns-
legu og hrekklausu sál. Hann var
gegnheilt ljúfmenni. Góður vinur
vina sinna. Einn besti drengur sem
ég hef kynnst.
Fjölskyldu hans og ástvinum
færi ég innilegar samúðarkveðjur.
Sverrir Stormsker.
Elsku vinur minn … Ég á eftir
að sakna þín svo mikið. Við kynnt-
umst almennilega á unglingsaldri
og urðum góðir vinir upp frá því.
Þú varst líflegur, uppátækjasamur
og skemmtilegur og mér þótti
ótrúlega vænt um þig. Þú varst
uppspretta svo margra ótrúlega
skemmtilegra uppátækja. Sumar-
nóttin 1987 þegar þú, ég, Doddi,
Dódó og fleiri tókum upp „skets-
ana“ okkar var ótrúlega skemmti-
leg og líklega eina hreyfimyndefn-
ið sem er til af mér og Dodda á
unglingsaldri. Ég fór svo í Versló
en þú í FÁ þar sem útvarpsstöð
framhaldsskólanna, Útrás, var til
húsa um nokkurt skeið. Ég hafði
mikinn áhuga á útvarpsmennsk-
unni eins og þú en þar sem Versló
ákvað að taka ekki þátt í rekstri
stöðvarinnar átti ég ekki að geta
fengið aðgang en þú auðvitað
tróðst mér bara inn með þér og bú-
in til einhver Ármúlaskólasaga og
gott ef mér var fyrst um sinn ekki
ráðstafað röngu nafni svo það
kæmist ekki upp um „skímið“ okk-
ar. Ég tengdist svo stöðinni í lengri
tíma og til margar skemmtilegar
sögur tengdar henni. Þessi sem
hringdi inn reglulega og bað um
„jákvæða tónlist“ var eftirminni-
legur og þrátt fyrir að inna hann í
þaula um hvaða tónlist flokkaðist
undir „jákvæða“ fengum við það í
raun aldrei útskýrt frá honum.
Hann hélt þó alltaf áfram að
hringja og vildi í framhaldinu endi-
lega fá að koma til okkar í heim-
sókn þar sem hann sagði okkur að
hann væri í því að „mixa tónlist“ og
hefði undir höndum glænýja út-
gáfu af nýju lagi meistara Prince
sem hann hefði endurhljóðblandað
sjálfur. Þér þótti þetta mjög
spennandi, taldir að þarna væri á
ferð óuppgötvaður snillingur og
bauðst hann velkominn til okkar en
tókst það jafnframt fram að hann
yrði að koma til okkar fyrst og
bjóða undir engum kringumstæð-
um öðrum útvarpsstöðvum „mixið“
til spilunar. Þessi ágæti maður
kemur svo í stúdíóið til okkar með
kassettu sem á var hið „jákvæða“
lag Prince „Get off“ (sem verður
ekki þýtt hér), „mixað“ þannig að
hann hafði verið með tvö kassettu-
tæki og spilað setninguna „Get off“
aftur og aftur og ýtt á pásu á „mix
spólunni“ á meðan þannig að þessi
snilld var semsagt orðin „Get off,
get off, get off, get off“ sungin aft-
ur og aftur og aftur og með tilheyr-
andi „pásutakkahljóði“ mjög
greinilegu. Það kom nú smá svipur
á þig þarna því væntingarnar voru
miklar. Man ekki hvort þú spilaðir
lagið einu sinni eða bjóst til afsök-
un fyrir því að spila það ekki en ég
man að þér var létt þegar náung-
inn fór (stóð yfir okkur á meðan við
hlustuðum) enda jasi allnokkur,
stór og mikill. Þetta var fyndið því
þú ætlaðir að tryggja stöðinni
þetta glænýja „mix“ á undan öllum
öðrum og ég man hvað við hlógum
að þessu eftir að náunginn var far-
inn og í raun alltaf þegar þetta var
rifjað upp sem var gert reglulega
því þú varst ótrúlegur í að muna
gömul atvik sem ég var sjálfur bú-
inn að steingleyma, jafnvel þó ég
hefði stundum verið aðalefni frá-
sagnanna. Citroëninn, kóperuðu
vídeóspólurnar, Forljótt naut,
Elma, Granaskjólið, leikvöllurinn
og unglingsárin. Þú áttir stóran
hluta í þeim. Takk fyrir allt. Við
sjáumst síðar.
Bjarni Jóhann Þórðarson.
✝ Garðar Guð-jónsson fæddist
7. júní 1925. Hann
lést 14. mars 2018.
Foreldrar Garðars
voru Guðjón Guð-
mundsson, f. 1884,
d. 1975, og Lilja
Gamalíelsdóttir, f.
1894, d. 1993. Þau
áttu tíu börn en
þrjú af þeim dóu
ung. Þau ólu upp
eitt fósturbarn. Systkini Garð-
ars eru Laufey, f. 1915, d. 1998,
Svanhvít, f. 1917, d. 1980, Har-
aldur, f. 1920, d. 1989, Garðar, f.
1922, d. 1924, Gunnar, f. 1924, d.
2016, Guðmundur Kr., f. 1926, d.
1927, Guðmundur Kristinn, f.
1928, d. 2013, Esther Inga Guð-
mundsdóttir (fóstursystir), f.
1932, Valur Varmar, f. 1933, d.
1933, og Sverrir, f. 1945.
Eftirlifandi eiginkona Garð-
ars er Kristín Jóhannesdóttir, f.
1928. Foreldrar hennar voru Jó-
hannes Steinn Sveinsson, f.
1903, d. 1960, og Margrét Jó-
hannsdóttir, f. 1906, d. 1993.
Garðar og Kristín giftust
þann 3. apríl 1947. Þau eign-
uðust fjögur börn. 1) Sævar, f.
1946, kvæntur Jónu Fríðu Gísla-
dóttur, f. 1948, sonur þeirra er
Garðar f. 1986, maki Margrét
ur, f. 1958, barn þeirra er Matt-
hías Rúnar, f. 2013, e) Hulda
Rún, f. 1978, maki Benedikt Þór
Bárðarson, f. 1976, börn þeirra
eru Elísa Mist, f. 2005, Viktor
Berg, f. 2008, og Milla Dís, f.
2016. 3) Hrefna, f. 1951, gift
Hildibrandi Bjarnasyni, f. 1936,
d. 2017), börn a) Guðjón, f. 1980,
b) Hulda, f. 1984, maki Hreiðar
Már Jóhannesson, f. 1984, börn
þeirra eru Hrefna María, f.
2014,og Hildur Birna, f. 2017, og
c) Kristján, f. 1987, fyrir átti
Hildibrandur Brynjar, f. 1959,
kvæntur Herborgu Sigríði Sig-
urðardóttur, f. 1973, þau eiga
eitt barn. 4) Úlfar, f. 1955,
ókvæntur.
Garðar var fæddur og uppal-
inn á Kárastíg 1 í Reykjavík.
Hann gekk í Austurbæjarskóla.
Fimmtán ára hóf hann störf hjá
breska hernum á Reykjavík-
urflugvelli en síðan sem verk-
stjóri hjá Pósti og síma á
Rjúpnahæð. Þar starfaði hann
við vélgæslu og uppsetningu á
loftnetum og möstrum til starfs-
loka. Garðar og Kristín hófu
sinn búskap á Brúarlandi í
Blesugróf og bjuggu þar í tvö
ár, fluttu þá á Hjallaveg 64 og
bjuggu þar í 65 ár. Árið 2014
fluttu þau í Fróðengi 5 og þaðan
fluttu þau bæði á Hjúkrunar-
heimilið Eir.
Útför Garðars fer fram frá
Guðríðarkirkju í dag, 28. mars
2018, kl. 13.
Aðalbjörg Blængs-
dóttir, f. 1988, synir
þeirra eru Sævar
Hrafn, f. 2013, og
Sölvi Viktor, f.
2017, fyrir á Sævar
Sigurð Rúnar, f.
1971, kvæntur
Monu Erlu Ægis-
dóttur, f. 1972,
barn Kristrún Erla,
f. 2012, fyrir á Sig-
urður Rúnar Einar
Snorra, f. 1992, og Heiðrúnu
Ósk, f. 1994, fyrir á Mona Erla
fjögur börn, fyrir á Jóna Fríða
Jón Birgi Valsson, f. 1970,
kvæntur Maríu Pálsdóttur, f.
1964, þau eiga tvö börn. 2) Rún-
ar, f. 1949, maki Þóra Einars-
dóttir, f. 1955. Rúnar var kvænt-
ur Helgu Bergsdóttur, f. 1945,
d. 2000, börn þeirra eru a) Mar-
grét, f. 1971, maki Geir Guð-
jónsson, f. 1967, börn þeirra eru
Sindri, f. 1991, Tumi, f. 1993,
Bjartur, f. 1999, og Kári, f. 2004,
b) Kristinn, f. 1973, maki Júlía
Þorsteinsdóttir, f. 1975, börn
þeirra eru Ívar, f. 2001, og Þor-
steinn, f. 2002, c) Þórhildur, f.
1973, maki Jón Elías Gunnlaugs-
son, f. 1971, börn þeirra eru
Hugi Snær, f. 2001, Elías Örn, f.
2003, og Garðar Þór, f. 2010, d)
Birna Pála, f. 1975, maki Þórð-
Eftir langa og gæfuríka ævi
hefur þú nú kvatt okkur í hinsta
sinn elsku afi. Þegar ég kom að
heimsækja þig upp á Eir hinn 13.
mars síðastliðinn var mér það ljóst
að endalokin væru ekki langt und-
an, en nokkuð er um liðið síðan þú
tjáðir mér að þú værir orðinn sátt-
ur við allt þitt. Það var því tilfinn-
ingaríkur dagur sem rann upp
hinn 14. mars þegar ég vaknaði
upp við símtal um að þú hefðir
andast um nóttina en síðar sama
dag héldum við fjölskyldan upp á
eins árs afmæli Sölva Viktors son-
ar míns og næstyngsta afkom-
anda ykkar ömmu.
Ég á fallegar og góðar æsku-
minningar um það sem við tókum
okkur fyrir hendur og áttum við
margar góðar stundir saman. Þín
aðaláhugamál voru bílar og fót-
bolti og gátum við rætt hvort
tveggja alveg fram á síðustu
stund. Við stunduðum mikið að
skoða bíla og fara á bílasýningar
þegar ég var yngri en frá ung-
lingsárum var það þó fótboltinn
sem átti hug minn allan og sýndir
þú honum alltaf mikinn áhuga,
hvort sem um var að ræða um-
ræðu um enska boltann eða þegar
ég var að æfa og keppa með yngri
flokkum Þróttar. Í seinni tíð, þeg-
ar ég fór að stýra bílaleigu, vakn-
aði áhugi minn á bílum aftur og
þrátt fyrir að þú hafir hætt að
keyra þegar þið amma fluttuð af
Hjallaveginum upp í Eirborgir
fannst þér alveg sérstaklega
skemmtilegt að ræða við mig um
nýjustu strauma og stefnur í bíla-
iðnaðinum og ekki skemmdi fyrir
þegar ég fór með þig og sýndi þér
bílaflota bílaleigunnar og þá eðal-
vagna sem þar leyndust inn á
milli.
Mér verður alltaf sérstaklega
minnisstætt hvað þú gafst þér allt-
af mikinn tíma fyrir mig og kennd-
ir mér að skynsemi í fjármálum,
samviskusemi og dugnaður kem-
ur manni langt í lífinu. Heim til
ykkar ömmu á Hjallaveg 64 var
maður alltaf velkominn og átti ég
þar nánast mitt annað heimili
enda stutt að skreppa í heimsókn
þaðan úr foreldrahúsum á Hjalla-
vegi 16. Ferðir okkar að heim-
sækja fjölskylduna í Bjarnarhöfn
verða mér alltaf mjög eftirminni-
legar enda mikil upplifun fyrir
strák úr Reykjavík að fá að sjá og
upplifa sveitalífið í nokkrar vikur
á hverju sumri. Hún mun einnig
lifa með mér lengi sú minning að
þú talaðir aldrei illa um nokkurn
mann og sérstaklega þótti þér
vænt um hana ömmu og afkom-
endur þína, börn, barnabörn og
barnabarnabörn. Elsku afi, sam-
band okkar nafna var alltaf ein-
staklega gott og kveð ég þig nú
með miklum söknuði en að sama
skapi skilurðu eftir þig fallegar og
góðar minningar sem verða mér
alltaf mjög kærar.
Garðar Sævarsson.
Nú er afi minn Garðar fallinn
frá, mig langar að segja frá upp-
vexti hans í stórri og ástríkri fjöl-
skyldu á Kárastígnum og harð-
neskjulegum Austurbæjarskól-
anum sem kenndi honum helst að
hann væri ekki nógu góður. Frá
honum og ömmu, börnunum,
Hjallaveginum, ferðalögunum
sem þau amma fóru í og vinnunni
á Rjúpnahæð öll þessi ár.
93 ár í lífi manns. Þar er margt
sem ber við og ýmislegt fer öðru-
vísi en ætlað var. Það sem er þó
mikilvægast er hvernig unnið er
úr ævibaslinu. Afi var að upplagi
samviskusamur og vandvirkur og
hann varð líka frábær sem afi.
Þolinmæði hans og góðsemi
gagnvart barnabörnum og síðar
barnabarnabörnum var endalaus.
Tíminn sem hann gaf okkur var
gull. Afi sem smíðar kofa, afi sem
smíðar kassabíl, afi sem fer í bíla-
leik og lagði þannig grunninn að
bílaáhuga margra.
Þegar áhugi minn á heimilis-
störfum var kominn á hættulegt
stig um fjögurra ára aldurinn og
ég vildi endilega hjálpa honum
með uppvaskið, því hann sá oftast
um það, taldi hann mér trú um að
sér þætti svo leiðinlegt að þvo
pottana og hvort ég gæti ekki
gert það fyrir sig og auðvitað varð
ég himinsæl með það og framlag
mitt mikils virði. Það er góð til-
finning, en þarna var afi sniðugur
að bjarga brothættum diskum og
glösum.
Afi sem hlustar, hann var góð-
ur í því sem öðru. Amma talaði og
afi hlustaði, honum fannst hún oft
svo klár, þetta var ágætis fyrir-
komulag. Það er heldur ekki oft
sem fullorðnir hlusta á krakka en
afi hlustaði á krakka, það er góð
tilfinning að það sé tekið mark á
manni. Ég mun sakna þess hve
vel hann hlustaði. Ég mun sakna
hans. Klettsins í hafinu.
Leiðirnar í lífinu eru margar
en endastöðin er sú sama og 14.
mars var fyrsti dagurinn í lífi
mínu án afa míns, mér finnst ég
alein.
Hann er farinn þangað sem
góðmennska og hæverska er að
sönnu metin. Það verður það sem
hann kenndi okkur helst og það
verður okkar að stunda það hérna
megin núna.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Margrét.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann þegar ég
minnist afa míns. Þegar ég var
yngri var svo gaman þegar afi og
amma komu í heimsókn í sveitina.
Afi smíðaði einu sinni kofa fyrir
okkur systkinin, litla kofa sem
voru klæddir með tjörupappa,
þetta voru flottustu kofar sem ég
hafði nokkurn tímann séð, svo
komu kýrnar á næsta bæ og átu
pappann utan af kofunum, ég held
ég hafi aldrei fyrirgefið beljunum
þetta skemmdarverk. Hann hafði
gaman af að hjóla og hjálpaði okk-
ur oft að dytta að hjólunum og
sendi okkur bætur og pumpu þeg-
ar það vantaði. Afi var alltaf mjög
barngóður og hafði góða nærveru.
Ég er einstaklega þakklát fyrir
að börnin mín fengu tækifæri til
að kynnast þessum góða manni.
Það var gaman að kynna nýja fjöl-
skyldumeðlimi fyrir afa og hann
var svo innilega ánægður að hitta
afkomendurna og fylgjast með
þeim stækka. Á Hjallaveginum
passaði afi upp á að börnin færu
ekki í stigann og hjálpaði þeim
upp og niður eftir þroska, stiginn
á Hjallaveginum var svona eins
konar þroskamæling, hvenær
börnin kæmust í fyrstu tröppuna
og svo alveg upp, stiginn hafði líka
alveg einstakt aðdráttarafl fyrir
börnin, ekki síst vegna einskorð-
aðrar athygli afa. Hann hafði inni-
legan áhuga á öllu sem maður tók
sér fyrir hendur, það var alveg
sama hvað það var, alltaf fannst
honum það áhugavert og spurði
nákvæmlega út í allt því viðkom-
andi.
Minningar um afa eru eins og
þráður í gegnum allt lífið og ég get
ekki komið því öllu í eina minning-
argrein, en þau orð sem koma í
hugann eru fótbolti, ferðalög, hjól,
bílar, Hjallavegur, Kárastígur,
börn, ís, kex, lítil mjólkurglös,
hlátur, bílateppi, besti afi í heimi.
Þórhildur.
Það var alltaf gaman að fara í
heimsókn á Hjallaveginn til ömmu
og afa. Hjallavegurinn var okkar
samastaður þegar við fórum í bæj-
arferð og þá stjanaði afi við okkur.
Þarna kynntumst við öll kókó-
puffsi í fyrsta skiptið því það var
alltaf til fyrir barnabörnin. Hann
fór í bakaríið snemma á morgnana
svo við fengum nýbakaða snúða
þegar við vöknuðum. Á kvöldin
eldaði hann oft ömmu-pitsu fyrir
okkur sem hann bar alltaf fram
sem pissa, það hvarflaði aldrei að
okkur að leiðrétta þann framburð.
Hann afi átti einmitt mörg karakt-
ereinkenni, eins og þegar hann
átti það til að purra vélarhljóð
þegar hann var að keyra, sama
hljóð og hann gerði þegar hann
var að leika með okkur í bíló.
Amma og afi heimsóttu okkur
oft í sveitina, þau áttu hjólhýsi
sem var lagt hérna, það var þeirra
samastaður þegar þau komu á
sumrin og það var alltaf æðislegt
að fá þau í heimsókn. Í nokkur ár
var meira að segja keppni á milli
okkar systkinanna, sem við tókum
mismikinn þátt í, hver væri með
snyrtilegasta herbergið því sigur-
vegarinn fékk verðlaun frá ömmu
og afa. Þó að eitt okkar fengi verð-
laun þá fengu hin gjafir svo það
kom á endanum á sama stað niður.
Í þessum heimsóknum var afi
ótrúlega iðinn við að gera eitthvað
með okkur hvort sem það var að
draga okkur á kassabílnum, leika í
bíló, fara í hjólatúra og svo margt
fleira. Það var alla vega ekki erfitt
að finna eitthvað að gera. Hjóla-
ferðirnar voru eftirminnilegastar
á haustin því þá gengu þær út á að
hjóla á vel valin svæði til þess að
fara í berjamó.
Vegna aldursmunarins á okkur
systkinunum þá upplifðum við allt
þetta með afa en á mismunandi
tíma. Það er skondið hvernig
áhugamál afa og ömmu dreifðust
á okkur systkinin. Guðjón fékk
áhuga á bílum, Hulda á hestum og
Kristján á fótbolta. Afi var iðinn
við að sinna þessum áhugamálum
með okkur. Hann fór oft á bíla-
sölurúnt með Guðjóni, fór með
Huldu í hesthúsið til ömmu og
spilaði fótbolta við Kristján. Nær-
veran sem afi okkar hafði var ein-
stök. Það var svo gott að vera ná-
lægt honum og að fara í heimsókn
á Hjallaveginn.
Við systkinin erum svo heppin
að hafa átt besta afa í heimi en
hann var stór partur af æskuárum
okkar. Það var aldrei neinn æsing-
ur í afa og hann kenndi okkur að
taka lífinu með ró. Hann hefur
gefið okkur margar ómetanlegar
minningar í gegnum árin og mun-
um við sakna samverustundanna
með honum.
Barnabörnin í Bjarnarhöfn,
Guðjón, Hulda og Kristján.
Ég mun alla tíð minnast Garð-
ars föðurbróður míns fyrir
fölskvalausan og dillandi hlátur
hans, svo smitandi að öll depurð
rauk út í veður og vind. Það var
eins og áður óþekkt gleði flæddi
um mann og herbergið iðaði af
kæti. Þannig hlógu þau reyndar
öll í fjölskyldunni við Hjallaveg 64
og gera vonandi lengi enn.
Við sáumst í gamla daga fyrst
og fremst á Kárastíg eitt í Reykja-
vík, húsinu sem afi byggði og fjöl-
skyldan bjó í. Ég man eftir róandi
djassi sem barst upp úr stráka-
herberginu undir stiganum,
drossíunni hans afa á fleygiferð
austur úr bænum, troðinni af
bræðrum og smápollum á leið upp
í sandgryfjur til að sparka bolta
fram á nótt. Ég man kaffiboð í
lautinni austan við sumarbústað-
inn í landi Varmadals á Kjalarnesi
og við töldum bílana sem komu of-
an brekkuna við Leirvogsána.
Vegurinn, nákvæmlega eins og
hver önnur heimreið mótuð af
hestvögnum, taldist samt þjóð-
vegur númer eitt milli Reykjavík-
ur og Norðurlands. Frumstætt
land, vissulega, en skemmtilegt.
Það fannst okkur börnunum og
fullorðna fólkið virtist líka
skemmta sér, að minnsta kosti
bræðurnir af Kárastíg eitt.
Þegar ég komst til vits og ára
bjuggu Garðar og Stína í smáhýsi
í Blesugrófinni. Þar rámar mig í
hlátrasköll og að ég hafi setið í oln-
bogabót pabba í svartamyrkri á
leið út í bíl. Skömmu seinna voru
þau Stína flutt á Hjallaveginn. Þar
voru þau svo alla tíð með börnin
fjögur. Garðar var starfsmaður
Landsímans, lengst af á verk-
stæðinu á Rjúpnahæð þar sem
gnæfðu há útvarpsmöstur. Stína
var saumakona, sneið og saumaði
buxur á stráka, kjóla á stelpur.
Fyrir fimmtíu árum saumaði hún
brúðarkjólinn á hana Hildi mína.
Á þessum árum var svo óskap-
lega langt á milli hverfa í bænum.
Húsin voru dreifð um holt og hæð-
ir. Þétting byggðar var óþekkt
hugtak. Kaffiboðin voru sótt á
Laugarnesveginn, í Smáíbúða-
hverfið, Kleppsholtið, heim á
Kárastíg, vestur á Haga, suður í
Silfurtún, og á mig og mína bætt-
ist Hafnarfjörður. Það byggðarlag
var langt í burtu frá Kárastígnum.
Þar bjó öðruvísi fólk. Maður fór
þangað til að gista. Þegar ég kom
úr slíkum leiðöngrum inn í stofu til
ömmu á Kárastígnum brást það
varla að einhver liti til mín og
þættist finna af mér torkennilega
lykt. Hvað er þetta, drengur,
varstu í Hafnarfirði? Og væri
Garðar nærri iðaði stofan allt í
einu af hlátri. Þau Kárastígssystk-
in voru gegnheilir Reykvíkingar.
Reykjavík, hvernig sem hún var;
veglaus, dimm, forug í vætutíð,
rykug í sólskini, fjörur útbíaðar í
skolpi og skít og eiginlega hundl-
jót, borgarskarnið. En hún var
okkar staður og við vorum í Val,
flest á Kárastígnum, eða héldum
með Val ef við mættum þar ekki á
æfingar – allir nema Garðar. Hann
skar sig úr. Hann var KR-ingur.
Mér var það algerlega óskiljanlegt.
Hvers vegna var Gæi í KR? spurði
ég pabba einhvern tíma. Það er og
verður ein af ráðgátum lífsins,
sagði faðir minn. Ég ætla mér ekki
að reyna að leysa þá gátu.
Gunnar Gunnarsson.
Nú er hann Garðar fallinn frá,
gamall vinur og starfsfélagi. Þeg-
ar ég kom til starfa á Rjúpnahæð
radíó sendistöðinni árið 1947
kynntist ég Garðari Guðjónssyni.
Við vorum að vísu ekki saman á
vakt fyrstu árin en kynntumst
samt vel bæði í og utan vinnu.
Garðar var bæði góður og traust-
ur samstarfsmaður og vinur og
geymi ég margar góðar minning-
ar um hann.
Við hjónin sendum Kristínu,
eftirlifandi eiginkonu, og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Hannes G. Jónsson.
Garðar Guðjónsson
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017