Morgunblaðið - 28.03.2018, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. MARS 2018
Í dag, 28. mars, er
nítugasti afmælis-
dagur elsku hjart-
ans yndislegu móður
minnar. Það eru orðin rúmlega
níu ár síðan hún varð bráðkvödd.
Tíminn staðnaði skyndilega.
Pabbi minn hafði einu og hálfu ári
áður kvatt þetta líf, saddur líf-
daga, og náðum við að kveðja
hann hinstu kveðju. En svo lán-
söm vorum við systkinin ekki
þegar mamma okkar féll frá. Að
geta kvatt ástvin er ómetanlegt.
Skyndilegt fráfall skilur eftir
margar spurningar og svo djúpa
sorg að auðnast ekki að kveðja.
Árið 2006 var æskuheimilið til
nær 50 ára selt og mamma festi
kaup á fallegri íbúð á 7. hæð í Ból-
staðarhlíð 41. Hvert sem litið var
sá hún til fjalla og út á sjó. Útsýn-
ið sem hana hafði dreymt um að
hafa, enda naut hún þess að sitja
á svölunum sínum, sveitastúlkan
sem alin var upp í faðmi fagurrar
náttúru í Grafningnum sem
seinna varð griðastaður okkar
fjölskyldunnar þegar byggður
var þar bústaðurinn Bjarkarhlíð
árið 1968. Þar áttum við ómetan-
legar stundir ásamt yndislegu
móðurömmu minni Kristínu, sem
bjó hjá okkur. Þvílík forréttindi
að fá að alast upp með ömmu
sinni fram að 21 árs aldri. Amma
var fjársjóður, hafsjór af fróðleik
og lífsreynslu.
Þremur og hálfu ári eftir frá-
fall mömmu varð yndið mitt hann
bróðir minn einnig bráðkvaddur
aðeins fimmtugur. Veröld mín
hrundi þá endanlega á einu auga-
bragði. Það gat ekki átt fyrir mér
að liggja rúmlega fertugri að lifa
einnig án hans. Það er sárt og
tómlegt á afmælis- og tyllidögum
að lifa án þeirra. Skrefin mín
þung og söknuður við hvern and-
ardrátt. Það skilja þeir einir sem
hafa misst svo skyndilega og átt
einstakt og svo innilega kærleiks-
ríkt fjölskyldusamband eins og
Þórdís Todda
Guðmundsdóttir
✝ Þórdís
Todda Guðmunds-
dóttir fæddist 28.
mars 1928. Hún lést
3. janúar 2009.
Útför Þórdísar
Toddu fór fram 14.
janúar 2009.
við, litla fjölskyldan,
áttum. Svo innilegt
að um var talað.
Við mamma vor-
um ekki bara
mæðgur heldur líka
bestu vinkonur. Ef
við vorum ekki sam-
an þegar tími gafst
til þá heyrðumst
við, stundum oft á
dag. Buðum hvor
annarri ávallt góðan
dag og góða nótt.
Ég var og er svo stolt af móður
minni. Þessari kærleiksríku,
ósérhlífnu, fallegu, tignarlegu,
gullhærðu konu sem gerði það að
ævistarfi sínu að líkna öðrum.
Hún var ævintýragjörn. Fór til
Ameríku og bætti þar við skurð-
stofuhjúkrunarnám sitt og eftir
heimkomuna vann hún og kenndi
nemum á skurðdeild Landspítal-
ans. Það var lán í óláni að hún var
í tveimur hollum; mamma smit-
aðist af berklum í námi sínu en
eignaðist í kjölfarið fleiri holl-
systur sem voru alla tíð eins og
einn maður. Traustar og einstak-
lega góðar vinkonur alla tíð.
Mamma var sterk kona sem
gekk í gegnum ýmsa erfiðleika.
Eitt af því sem hún fór í gegnum
og ég hugsa oft um þessa dagana
er að árið 1964 fæddi hún and-
vana dreng komin sjö mánuði á
leið. Þetta áfall reitir mig til reiði
því þetta átti sér óafsakanlega
ástæðu og hefði ekki þurft að ger-
ast. Ég spyr mig hvort ég ætti
kannski bróður á lífi í dag eða ef
svo væri hefði ég ekki orðið til.
Ég var svo lánsöm að eignast
tvíbura árið 1997 sem móðir mín
sá ekki sólina fyrir. Stúlkan var
skírð í höfuðið á mömmu og
drengurinn í höfuðið á föðurafa
sínum Steinari. Sterkt og innilegt
samband var á milli Toddanna
beggja.
Ég bið algóðan Guð að varð-
veita fjölskylduna mína sem farin
er. Ég mun sakna þeirra á meðan
ég lifi en ylja mér við fallegar og
góðar minningar og hlakka óend-
anlega mikið til endurfundanna
þegar minn tími kemur. Minning-
in um yndislega fólkið mitt og
einstaka ástríka móður lifir.
Þín elskandi dóttir,
Guðrún Kristín Erlingsdóttir.
og var óhræddur að fela öðrum
forystu á ýmsum sviðum starf-
seminnar. Þannig hnýtti hann
saman öfluga liðsheild. Eins var
hann öllum hnútum kunnugur í
skólahúsinu og þekkti þar hvern
krók og kima. Þá vann hann náið
með foreldrum hverfisins. Sam-
starf hans við Héðin Pétursson
aðstoðarskólastjóra var farsælt.
Eftir hrun þrengdi mjög að
rekstri skólans. En Guðmundur
barðist einarðlega fyrir því að
halda uppi lögbundinni þjónustu
við nemendur við misgóðar und-
irtektir embættismanna. Það tók
á. Þrotinn að kröftum lét hann af
störfum fyrir fáeinum árum. Eftir
það lét hann til sín taka í Hollvina-
félagi Austurbæjarskóla og varð
fljótt formaður þess. Þegar horft
er um öxl er ljóst, að ungi mað-
urinn úr Hvalstöðinni reyndist
hvalreki. Hann var næmur á sér-
stöðu skólans og byggði á löngum
ferli brú milli kynslóða ungra og
gamalla kennara, brú sem ekki má
brjóta. Þökk sé Hjalta Jónassyni
sem réð hann ungan til starfa.
Sömuleiðis Birni Bjarnasyni, þá-
verandi menntamálaráðherra,
sem fór að óskum kennara og
veitti honum stöðu skólastjóra á
sínum tíma, þó fleiri væru um hit-
una. Þökk sé Guðmundi Sighvats-
syni fyrir gæfuríka samvinnu, ein-
staka vináttu og ótal ánægju-
stundir í leik og starfi.
Fyrir hönd gamalla samstarfs-
manna,
Erling Aðalsteinsson,
Jón Gunnar Sveinsson,
Héðinn Pétursson,
Jason Ívarsson,
Pétur Hafþór Jónsson.
Í Skólavörðuholtið hátt hugur-
inn skoppar núna kvað Þórbergur
eitt sinn. Þegar ég minnist fyrr-
verandi starfsfélaga míns og vinar
Guðmundar Sighvatssonar, fyrr-
verandi skólastjóra í Austurbæj-
arskóla, er ekki laust við að hug-
urinn skoppi upp á Skóla-
vörðuholt. Guðmundur starfaði í
Austurbæjarskóla í 42 ár, frá
1973-2015.
Við Guðmundur vorum sam-
ferða í gegnum starfsævina sem
kennarar og skólastjórar í
Reykjavík. Við kynntumst fyrst
vel 1996, þegar við störfuðum
saman í kröftugum hópi skóla-
stjóra sem höfðu þann metnað að
gera reykvíska grunnskóla að
bestu skólum. Hvert sem málefnið
var og hver sem umræðan var
lagði Guðmundur alltaf inn í hana
sjónarmið nemenda, þar sem
hann stóð ætíð vörð um velferð
þeirra og réttindi. Á þessum árum
var Austurbæjarskóli einn af
fáum skólum í Reykjavík sem
tóku við börnum af erlendu bergi
brotnum, sem voru nýflutt til
landsins. Guðmundur gerði allt
sem hann gat til að taka vel á móti
þessum börnum og aðlaga þau að
íslensku skólakerfi. Ég man eitt
sinn umræðu um að börnin yrðu
að hafa íslenska kennitölu til að
komast inn í reykvíska skóla.
Stundum vildi það dragast úr
hömlu að kerfið afgreiddi mál
þessara bana. Guðmundur varð
verulega pirraður yfir þessum
seinagangi og sagðist ekki vita til
þess að neinar rannsóknir sýndu
að börn gætu ekki gengið í skóla
eða lært nema að þau hefðu kenni-
tölu og því væru öll börn velkomin
í Austurbæjarskóla með eða án
kennitölu.
Það sem einkenndi Guðmund
sem skólamann var hversu mikill
mannvinur hann var, hve sterkt
hann barðist fyrir réttindum allra
barna og hversu vel hann treysti
sínu nánasta samstarfsfólki. Hann
var lausnamiðaður og sá alltaf
léttu hliðarnar á öllum málum þó
að hann hefði ákveðin viðmið sem
hann hvikaði ekki frá. Guðmundur
var vinsæll meðal nemenda sinna
vegna þess hve réttlátur hann var
og alþýðlegur í framkomu. Þegar
Austurbæjarskóli hélt upp á 80
ára starfsafmæli sitt árið 2010 og
nemendafélagið ákvað að láta út-
búa einkennandi skólapeysur kom
ekki annað til greina en að hafa
mynd af Guðmundi skólastjóra
framan á.
Í starfi mínu sem fræðslustjóri
í Reykjavík frá 2007-2016 leitaði
ég oft ráða hjá Guðmundi og þá
sérstaklega er kom að erfiðri
ákvörðunartöku í hruninu. Ég
vissi að hægt var að treysta innsæi
hans og reynslu hvernig best væri
staðinn vörður um velferð nem-
enda og menntun á erfiðum tím-
um. Hafðu þakkir fyrir öll þín
góðu ráð, minn kæri vinur.
Um leið og ég þakka Guðmundi
fyrir samstarfið og samveruna í
yfir fjóra áratugi vil ég fyrir hönd
fræðsluyfirvalda í Reykjavík
þakka fyrir öll þau ár sem hann
helgaði starfskrafta sína börnum
og ungmennum í borginni og þá
sérstaklega fyrir árin hans í Aust-
urbæjarskóla. Með Guðmundi er
fallinn frá einstakur mannvinur og
einlægur talsmaður barna.
Ég kveð þig, kæri vinur, með
orðum Bólu-Hjálmars:
Far svo til æðri farsældar
úr félagi voru blessaður,
önd þinni héðan álengdar
andi vor fylgir þakklátur.
Ég sendi fjölskyldu Guðmund-
ar innilegar samúðarkveðjur.
Ragnar Þorsteinsson.
Í dag er Guðmundur vinur
minn kvaddur eftir rúma 66 ára
jarðvist. Gaman hefði verið að
njóta lengri tíma með honum en
það var ekki í boði. Ég vil trúa því
að við getum tekið aftur upp
reglulega fundi, þó síðar verði!
Við hittumst fyrst haustið 1969
í Kennaraskólanum. Kennó var
stundum kallaður „súper-gaggó“,
þar sem hægt var að útskrifast
með íþróttakennarapróf 18 ára
gamall og tvítugur með almennt
kennarapróf! Við vorum í stærsta
árgangi kennaranema en jafn-
framt þeim síðasta áður en Kenn-
araháskólinn varð til. Þá vantaði
ekki kennaraáhugann og drengir-
voru álíka margir og stúlkur í
skólanum. Þessi árgangur skilaði
sér vel út í skólana og tiltölulega
margir úr árganginum urðu
stjórnendur.
Tilviljun réð því að við Guð-
mundur lentum í sama bekk.
Næstu sex árin voru við meira eða
minna saman í leik og starfi. Í
Kennó, í Hvalnum og í Austur-
bæjarskóla. Guðmundur var lítið
fyrir að skipta um vinnustað. Á
plani var hann sextán eða sautján
vertíðir og sem kennari/skóla-
stjóri í Austurbæjarskóla rúm 40
ár.
Guðmundur var einstakur mað-
ur. Vel skarpur og réttsýnn.
Fylgdist vel með stjórnmálum og
hafði ákveðnar skoðanir. Einstakt
jafnaðargeð einkenndi Guðmund
og mikil hlýja, hann virtist alltaf
vera í góðu skapi og sá spaugileg-
ar hliðar á flestu því kímnigáfu
hafði hann ríka. Jákvæður og vel-
viljaður, löngu áður en menn
fundu upp á því að hafa það sem
einhverja skólastefnu. Honum var
það eðlilegt. Öllum nemendum var
hann sanngjarn og góður kennari.
Hann kunni þá list að mismuna
engum. Þar áttu nemendur Aust-
urbæjarskóla hauk í horni, sem
stóð með þeim í einu og öllu. Hann
var afar minnugur, t.d. þekkti
hann alla nemendur skólans með
nafni og mundi afmælisdag og
fæðingarár allra starfsmanna
sinna á hverjum tíma. Eftir að
hann varð stjórnandi í Austurbæj-
arskóla mætti hann fyrstur í vinn-
una og fór síðastur heim.
Lengi væri hægt að telja upp
kosti Guðmundar og afrek en þar
sem það yrði ekki gert í hans þágu
fær það að liggja milli hluta.
Hafðu þökk fyrir samfylgdina
og vináttu sem aldrei bar skugga
á.
Elsku Guðrún, Gunnhildur,
Sigga Hrönn, Atli Örn, Soffía og
börn. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð. Þið hafið misst mikið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elmar Þórðarson.
Hljóður varð ég, sem heyrði blæinn
segja
hvarf þitt úr leiknum mitt í sumarskini;
fer nú að verða fátt um kæra vini,
forsæla í dal og nokkur raun að
þreyja …
Höfgar daggir brúði þína beygja,
bregður nú húmi á glókollana þína.
Eitt er þó víst, að æskan þekkir sína.
Áfram mun hún þitt stríð til sigurs
heyja.
Gullhamrar yfir góðum manni þegja
grætur í hjarta lítil rós úr blóði.
Líf þitt var stef úr Íslands unga ljóði,
ástríkur tónn sem skírðist við að deyja.
(Jóhannes úr Kötlum)
Í dag er til moldar borinn mikill
öðlingur, Guðmundur Sighvats-
son, kennari, skólastjóri og nú síð-
ast formaður Hollvinafélags Aust-
urbæjarskóla.
Mikill er okkar missir og vand-
séð hvernig við komumst af án
Guðmundar, sem verið hefur lífið
og sálin í þessum félagsskap frá
upphafi og lykilmaður í öllu sem
gert hefur verið. Skólamunastof-
an, sem félagið hefur komið upp,
byggist að mestu á hans starfi við
að halda saman og varðveita muni
og gögn úr sögu skólans. Ótaldar
eru vinnustundir hans við það og
þekking hans á kortum, myndum,
gömlum kennslutækjum og bók-
um var óþrjótandi.
Það var auðvelt að hrífast með
af brennandi áhuga hans fyrir
málefnum skólans bæði fyrr og
síðar. Draumur hans var að saga
skólans yrði sem sýnilegust í
skólamunastofunni og þá allar
hliðar skólastarfsins í tímans rás.
Þær voru í hans huga allar jafn-
réttháar og allar jafnmerkilegar.
Það sama gilti um fólk. Guð-
mundur var mannvinur og fólki
leið vel í návist hans. Hans verður
sárt saknað af fjöldamörgum.
Guðmundur Sighvatsson var
merkilegur maður; ljúfmenni en
þó stefnufastur, enginn hávaða-
maður en þó heyrðu allir hvað
hann sagði, skipaði engum fyrir en
samt gerðu allir eins og hann vildi,
var ekki með nein sérstök blíð-
mæli við nemendur en samt
þekktu þeir hann allir og elskuðu
hann og virtu. Margir hafa tárfellt
þessa síðustu daga.
Við höfum misst kæran vin og
ógleymanlegan, göfugan mann.
Hollvinafélag Austurbæjar-
skóla færir Guðmundi Sighvats-
syni hinstu kveðju með djúpri
virðingu og hjartans þökk og að-
standendum hans innilegar sam-
úðarkveðjur.
Stjórnin:
Nína, Sigrún Lilja,
Pétur, Halldór,
Jón Gunnar, Dagný.Mig setur
hljóða, kær félagi til margra ára
er skyndilega fallinn frá, hafði ný-
lokið ævistarfinu og ætlaði að
njóta lífsins.
Guðmund kannaðist ég laus-
lega við þegar ég sem nýr stjórn-
andi við Einholtsskóla fékk hann
sem mentor. Ég hafði aldrei unnið
með unglingum sem áttu í þeim
gríðarlega vanda sem nemendur
skólans voru að glíma við. Við
Guðmundur áttum margar góðar
stundir saman og hann gaf mér
það veganesti að ætíð skyldi ég
hafa velferð nemenda minna að
leiðarljósi, sama hversu stór stafl-
inn á skrifborðinu væri, nemendur
væru nr. 1, 2 og 3. Vandi nemend-
anna væri stór en allir ættu þeir
jákvæðar hliðar og það þyrfti að
finna þær og styrkja og ég skyldi
ætíð hafa trú á nemendum. Ég
man að eitt sinn hringdi ég í Guð-
mund og var með vangaveltur um
hvert ég ætti að leita vegna alvar-
legra erfiðleika eins nemanda.
Guðmundur sagði við mig, láttu
hjartað ráða för, það er oftast
besta leiðin, kerfið er kannski ekki
sátt við þá leið en nemandinn mun
eflaust hagnast á því. Alltaf þegar
við hittumst þá spurði Guðmund-
ur um nemendurna og hvernig
mér gengi í samskiptum við þá,
ekki hvernig bókhaldið eða skrif-
finnskan gengi. Honum var mikið
í mun að leiðbeina mér í þessum
samskiptum og tókst það svo
sannarlega. Guðmundur var alltaf
hress og reyndi að sjá það já-
kvæða í aðstæðunum hverju sinni.
Ég minnist Guðmundar með
miklu þakklæti fyrir að vera alltaf
til staðar fyrir mig þegar ég þurfti
á honum að halda. Ég bý enn að
því leiðarljósi sem lýsti mína leið í
Einholtsskóla að huga ætíð að vel-
ferð nemenda og jákvæðu hliðum
þeirra og að hafa trú á þeim.
Ég kveð Guðmund með sorg í
hjarta og þakka honum leiðsögn-
ina sem nýtist mér enn í dag.
Elsku vinur, hvíldu í friði.
Björk Jónsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Guðmund Rúnar Sig-
hvatsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samhug og vinarhug við andlát og
útför okkar kæru móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÁSDÍSAR ÓLAFSDÓTTUR,
Langholti 27, Akureyri.
Stefanía Traustadóttir
Maríanna Traustadóttir Ásgeir Adamsson
Ólafur Traustason Brian Mernic
Gestur Traustason Hulda Gunnarsdóttir
Ingveldur Jóhannesdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Hjartans þakkir til allra sem sýndu
samkennd og hlýhug við andlát
SALÓMONS GUNNLAUGS GÚSTAFS
KRISTJÁNSSONAR,
Erluhrauni 9,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir fá Gunnar Bjarni og Örvar
krabbameinslæknar svo og Kristjana og starfsfólk 11C.
Heimahjúkrun Landspítalans og starfsfólk Líknardeildar
Kópavogs.
Guð blessi ykkur.
Ingibjörg Kjartansdóttir
G. Margrét Salómonsdóttir Júlíus Jóhannesson
Hulda S. Salómonsdóttir Steingrímur Ólason
Kjartan F. Salómonsson Kolbrún K.B. Alexandersdóttir
barnabörn og langafabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BIRGIR KRISTINSSON
símvirki,
Háaleitisbraut 47,
sem lést þriðjudaginn 13. mars, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
3. apríl klukkan 16.
Guðrún Margrét Jóhannsdóttir
Matthildur Birgisdóttir
Jóna Hanna Birgisdóttir
Ása Birgisdóttir Páll Heiðar Högnason
barnabörn og aðrir aðstandendur
Elsku eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
KRISTJANA JÓNSDÓTTIR,
lést föstudaginn 16. mars.
Útförin fer fram frá Lindakirkju föstudaginn
6. apríl klukkan 15.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Líknardeild
Landspítalans.
Halldór Th. Lárusson
Lárus Gísli Halldórsson Guðríður Sverrisdóttir
Brynjar J. Halldórsson Kristjana Friðbjörnsdóttir
og barnabörn