Morgunblaðið - 12.04.2018, Qupperneq 58

Hver kannast ekki við að vera í
veislu eða á veitingastað og
langa til að nota guðsgafflana í
staðinn fyrir hnífapörin? Það er
ýmislegt sem við megum nota
puttana við og er jafnvel æski-
legra að nota þá en hnífapörin.
Það er ákveðin stemning því
samfara að nota fingurna. Það
getur verið æskilegt að gest-
gjafi láti vita þegar hann býður
heim hvað hann ætli að hafa
svo fólk geti gert ráðstafanir
eða komi ekki af fjöllum. Við
viljum síður mæta í okkar fín-
asta og dýrasta dressi og eiga
von á því að eitthvað slettist á
okkur. Ef boðið er upp á mat
sem gestir kunna ekki að „eiga
við“ þá er ágætt að hafa ör-
stutta sýnikennslu. Munið bara
að hafa vel af servíettum eða
blauttuskum. Hvenær er eigin-
lega í lagi að nota puttana?
Ætiþistlar Stundum eru ætiþislar hafðir í
forrétt. Þá er best að halda um endann
(stilkinn) og taka eitt og eitt blað af og
dýfa því í sósuna sem er borin með og síð-
an í munninn. Svona eins og þegar við dýf-
um snakki í ídýfu.
Aspas Fátt er betra en ferskur aspas, vin-
sælast er að bera hann fram með Holland-
aisesósu. Ólíkt því sem margir halda er í
fínu lagi að halda á aspasinum með fingr-
unum - en auðvitað má líka nota hnífapör-
in. Þá er haldið um þykkari endann og
aspasinum dýft í sósuna.
Ávextir Heilir ferskir ávextir eru gjarnan
snæddir með því að halda á þeim með
fingrunum. Einnig eru tannstönglar stund-
um ef ávextirnir eru bornir fram niður-
skornir. Ef búið er að sjóða, steikja eða
baka ávextina er þægilegra að nota viðeig-
andi áhöld.
Beikon Ef á disknum er borið fram stökkt
beikon í heilum sneiðum eða minni bitum
og okkur langar til að grípa það með putt-
unum þá er það hið besta mál. Ef beikonið
er hins vegar farið að linast upp er snyrti-
legra að nota hnífapörin.
Ostur Í ákveðnum tilfellum borðum við
ostinn með höndunum. Það getur verið
ágætt að skera sér flís, setja á diskinn sinn
og þaðan má borða hann með höndunum.
Eða þá ef búið er að skera niður í sneiðar
og ekki eru tannstönglar.
Franskar kartöflur Kannski eru franskar
kartöflur dæmigerðasta fæðan sem við
borðum með höndunum án þess að hugsa
mikið um það. Ágætt er að hafa í huga að
ef við deilum sósunni með öðrum þá bítum
við ekki kartöflu og dýfum síðan í sósuna.
Tökum þá frekar aðeins af sósunni á okkar
disk og dýfum í hana.
Fingrafæði Það er eins og nafnið bendir til
ætlast til að borða það með fingrunum.
Oftast eru þetta litlir munnbitar bornir
fram á bakka. Á hlaðborði er kjörið að
taka sér servéttu í hönd eða fyrirdisk og
raða á hann bitunum og fara síðan frá
borðinu og leyfa öðrum að komast að.
Kjúklingur Einhvern tíma var sagt að í lagi
væri að halda um fuglabein og naga af
þeim svo fuglinn flygi ekki í burt frá okk-
ur. Í útilegu höldum við um kjúklingalegg-
ina og nögum af öllum lífs og sálar kröft-
um. Þetta gerum við helst ekki á veitinga-
húsum en í góðu lagi í heimahúsum.
Maískólfar Það er nú varla hægt að eiga
við maískólfa nema nota hendurnar.
Stundum er pinnum eða öðru stungið í
hvorn endann og síðan nagað af. Hvort
sem það er gert eða maísinn skorinn af þá
verður að notast við puttana. Maís á það til
að festast milli tannanna og því eru allir
þakklátir að vita af tannstönglum einhvers-
staðar nálægt.
Pitsa Sumu fólki finnst óviðeigandi að nota
hnífapör til að borða pitsu þegar búið er að
skera hana í passlega stórar sneiðar. Ef
fólk hangir í sjónvarpssófanum og borðar
pitsuna þar er besta mál að nota bara
guðsgafflana. Hins vegar ef lagt er fallega
á borð og pitsan borin á borðið heil, þá
notum við hnífapörin.
Rækjur Ópillaðaðar rækjur eru dæmigerð-
ur stemningsmatur. Það er þá sem við
setjum servíettuna í hálsmálið og notum
puttana. Allir við borðið nota puttana og
henda skelinni í þar til gerða skál á borð-
inu. Gott er að byra á því að brjóta skelina
milli þumalfingurs og vísifingurs og taka
hana af en skilja halann eftir. Halda um
halann og dýfa í sósuna sem er með. Það
er gott að hafa gaffal og jafnvel hníf líka
svona ef fólk þarf eða vill.
Sushi Hver hefur ekki lent í vandræðum
með prjónana þegar kemur að sushiinu?
Það getur verið snúið að ná tökum á þeim
en æfingin skapar meistarann. Þangað til
getum við bjargað okkur með hnífapörum
eða fingrunum.
Matur sem má borða með fingrunum
Morgunblaðið/Hanna
Mannasiðameistari Albert Eiríksson veit bet-
ur en flestir hvernig ber að haga sér.
58
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2018
Þessi útgáfa er dálítið villt. Ekki fór mikið fyrir formlegum mælingum á
myntudropum og amarettó heldur treyst á hyggjuvitið og bragðlaukana. Í
raun má nota hvað sem er til að bragðbæta og það hefði verið alveg nóg að
nota bara amarettó.
Fersk berin gera svo ótrúlega mikið fyrir pavlóvuna þannig að ekki sleppa
þeim!
Pavlova með myntu og amarettorjóma
5 eggjahvítur
5 dl púðursykur
500 ml rjómi
nokkrir dropar af myntudropum
lögg af amaretto
Aðferð:
1. Þeytið eggjahvíturnar þar til þær byrja að freyða og bætið þá sykrinum
saman við í nokkrum skömmtum.
2. Stífþeytið þar til topparnir halda sér og sprautið á bökunarplötu (eða setjið
á með tveimur matskeiðum), búið til smá holu í miðjunni með skeið til að
betra sé að sprauta rjómanum á eftir bakstur.
3. Bakið við 110°C í rúma klukkustund og leyfið marengsinum síðan að kólna
í ofninum í að minnsta kosti klukkutíma áður en rjóminn er settur á.
4. Setjið myntudropa og amaretto út í rjómann og smakkið til. Bragðið á alls
ekki að vera mjög sterkt. Stífþeytið rjómann og sprautið á hverja pavlou.
5. Skreytið með hindberjum og myntulaufum. Eins settum við smá slettu af
karamellusósu, sem vildi svo skemmtilega til að var inni í ísskáp, yfir.
Pavlova með myntu
og amarettorjóma
Það er fátt lekkerara en litlar pavlóvur sem bornar eru fram sem
eftirréttur. Þær fara vel á diski og eru svo dásamlega bragðgóðar.