Morgunblaðið - 16.04.2018, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. APRÍL 2018
✝ SigurbjörnHlöðver Ólafs-
son stýrimaður
fæddist í Reykjavík
26. mars 1934.
Hann lést á Landa-
koti 4. apríl 2018.
Sigurbjörn Hlöð-
ver var sjöunda
barn hjónanna
Brandísar Árna-
dóttur, f. á Kolla-
búðum 4. ágúst
1900, d. 14. júlí 1973, og Ólafs
Einars Bjarnleifssonar, síðar
verkamanns í Reykjavík, f. á
Sauðárkróki 28. maí 1899, d. 28.
desember 1946. Brandís og
Ólafur eignuðust tíu börn. Þau
eru: 1) Kristín Ásta, f. 15. sept-
ember 1922, d. 20. apríl 2006,
húsmóðir í Reykjavík; 2) Sig-
urður Erlends, f. 23. nóvember
1923, d. 2. mars 1998; 3) Þór-
hallur, f. 13. nóvember 1926, d.
6. janúar 2015; 4) Jón, f. 14.
febrúar 1929, d. 17. maí 1997; 5)
Leifur, f. 29. janúar 1931, d. 6.
janúar 2001, málari í Reykjavík;
6) Oddur, f. 29. ágúst 1932, d.
23. janúar 2009, verkamaður í
Reykjavík; 7) Sigurbjörn Hlöð-
ver, f. 26. mars 1934; 8) Ingi-
björg Snjólaug, g. Dunn, f. 11.
maí 1936, húsmóðir í Bandaríkj-
unum; 9) Guðjón Þór, f. 2. júlí
26.3. 1976. b) Patrik Ingi, f. 5.4.
1981. Barnabörn Heiðars: Mika-
el Tristan og Gabríel Ísak; 3)
Oddur Finnbogi rafvirki og tón-
listarmaður, f. 2. júlí 1965, maki
Unnur Runólfsdóttir. Börn
Odds og Guðrúnar Krist-
insdóttur: a) Erla Dögg, f. 1.
júní 1990. b) Kristinn Viðar, f.
8. janúar 1993, og c) Hlöðver
Smári, f. 28. maí 1998. Sigur-
björn átti eitt langalangafa-
barn.
Börn Sigurlaugar, sambýlis-
konu Sigurbjörns, eru: Sig-
urður Þorsteinsson, kennari,
maki Sigurborg Sigurðardóttir,
Guðlaug Unnur Þorsteinsdóttir
geðlæknir, Ragnheiður Elfa
Þorsteinsdóttir lögfræðingur,
maki Pétur Már Ólafsson, og
Ólafur Þór Þorsteinsson kenn-
ari. Barnabörn hennar eru 10
og barnabarnabörn sex.
Sigurbjörn ólst upp í Trölla-
tungu á Ströndum hjá móður-
systur sinni Ragnheiði Árna-
dóttur og manni hennar, Daníel
Ólafssyni. Hann hóf sjómennsku
15 ára gamall, stundaði nám í
Stýrimannaskólanum og lauk
þaðan prófi 1965. Árið 1978
lauk hann 3. stigi í farmanna-
deild og færði sig yfir á frakt-
skip og starfaði á þeim vett-
vangi lengst af eða til ársins
1985. Eftir að hann lét af sjó-
mennsku stundaði hann ýmis
störf. Hann var virkur í starfi
eldri borgara í Kópavogi.
Útför Sigurbjörns fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 16.
apríl 2018, klukkan 13.
1937, d. 4. nóvem-
ber 1998, vél-
smiður á Akranesi;
10) Arndís, g.
Dunn, f. 16. ágúst
1939, húsmóðir í
Bandaríkjunum.
Sambýliskona
Sigurbjörns til yfir
tuttugu ára er
Sigurlaug Sig-
urðardóttir.
Hinn 3. nóvem-
ber 1956 kvæntist Sigurbjörn
Hlöðver Fjólu Guðmundsdóttur
húsmóður í Reykjavík. Þau
skildu. Sigurbjörn og Fjóla
eignuðust þrjú börn: 1) Ómar
sjómaður, f. 19. mars 1955,
maki Kenný Aðalheiður. Börn
Ómars og Guðrúnar Elvan Frið-
riksdóttur: a) Arnar Haukur, f.
21.9. 1976. b) Fjóla Sigurbjörg,
f. 16.8. 1980. Börn Ómars og
Kenný Aðalheiðar: c) Amy Ósk,
f. 28.1. 1984. d) Hallbjörn
Freyr, f. 5.2. 1986. e) Ómar
Ingi, f. 6.9. 1988. f) Linda Rós, f.
16. 3. 1995. Barnabörn Ómars:
Ásgeir Þór, Perla Rún, Emelía
Tara, Ástrós Líf, Jónína, Mikael
Örn, Katla Ívarsdóttir og Krist-
ján Freyr; 2) Heiðar sjómaður,
f. 23. mars 1956, maki Rósa
Björk Högnadóttir. Börn Heið-
ars: a) Sigurbjörn Hlöðver, f.
Tilveran er öðruvísi núna, hún
er ekki söm eftir að þú kvaddir,
elsku pabbi minn. Við vissum í
hvað stefndi en það var aldrei
rætt, við vissum bara að þessi
stund færðist nær og nær. Ég er
þér og mömmu afar þakklátur
fyrir góða æsku. Við vorum öll
sumur uppi í bústað við Þing-
vallavatn, þó var ég þar meira
með mömmu en þér því sjó-
mennskan var vinnan þín og þú
oft úti á sjó. Ég náði að ferðast
helling með þér um heiminn og
sumrin 1977 og ’78 gleymast
seint, þegar ég fékk að koma með
þér mömmu og Heiðari bróður að
sigla um Karíbahaf. Túrinn hófst
með því að við flugum til New
York, þaðan til Boston og síðan
til Halifax í Kanada, þar fórum
við um borð í Berglindi, skipið
fína sem þú og margir félagar
þínir höfðu fest kaup á. Á Berg-
lindi var siglt til staða eins og
Bermúda, Barbados, Trínidad og
Tóbagó, Montreal og Halifax, síð-
an var þessi rúntur endurtekinn.
Þessi tími var magnaður fyrir 11
ára gutta að sigla um í fagur-
bláum sjó innan um höfrunga og
flugfiska. Lífið í Hraunbænum
var gott, þar var mikið af ungum
barnafjölskyldum og hverfið ið-
aði af lífi. Við fluttum í Árbæinn
1968, þá var ég rétt þriggja ára
og í sama stigagangi númer 42
hafði Jón bróðir þinn og hans
fjölskylda einnig keypt íbúð. Þar
ólumst við bræður upp með
frænkum okkar þeim Siggu, Auði
og Hjördísi, það var mikill sam-
gangur á milli og oft mikið fjör.
Við bræður lærðum helling af
þér, þú varst handlaginn, gast
gert allt, smíðað, málað, múrað,
bara nefndu það. Þú reddaðir því,
þú studdir mig í öllu sem ég tók
mér fyrir hendur og er ég þér
ævinlega þakklátur. Krökkunum
mínum Erlu Dögg, Didda og
Hlöðver Smára fannst afi sinn
skemmtilegur og ljúfur og alltaf
svo flottur til fara. Elsku pabbi
minn, góða ferð í sumarlandið, nú
dansar þú brosandi með öllu fólk-
inu þínu.
Þín verður sárt saknað.
Þinn sonur
Oddur Finnbogi
Sigurbjörnsson.
Sigurbjörn hennar mömmu
varð fljótt hluti af fjölskyldunni
eftir að þau hófu að rugla saman
reytum fyrir rétt rúmlega tutt-
ugu árum. Hann varð afi drengj-
anna minna og var þeim mikil-
væg fyrirmynd með hjartahlýju
sinni, vinnusemi og yfirvegaðri
lund. Við áttum margar stundir
saman í Brussel þegar drengirnir
voru litlir og hann og mamma
komu og dvöldu hjá okkur Pétri
um lengri eða skemmri tíma.
Urðum eins og lítil fjölskylda.
Lögðum stundum land undir fót,
til Parísar, Amsterdam eða Köln-
ar eða jafnvel Rómar um páska.
Þá fann maður hvað hann var
mikill heimsborgari, maðurinn
sem hafði siglt um öll heimsins
höf. Og naut þess út í ystu æsar
að ferðast, alltaf glaður og
ánægður, ómetanlegur ferða-
félagi og okkar stoð og stytta.
Akkerið í lífi okkar. Eins og
þegar þau mamma komu ásamt
sonum okkar, Óla og Sigga sem
þá var sjö ára, að heimsækja okk-
ur á sjúkrahúsið í Brussel þegar
yngsti drengurinn, Þór, fæddist í
mannskaðaroki. Sagði okkur oft
frá því glettinn að ef hann hefði
ekki haldið í höndina á Sigga
hefði barnið fokið út í veður og
vind í ofsaveðri við tíu hæða
sjúkrahúsið.
Sigurbjörn hafði reynt meira
en mörg okkar, sem hefur án efa
mótað afstöðu hans í mörgu.
Fimmtán ára lenti hann í bráðum
lífsháska er hann féll útbyrðis í
myrkri og bjargaðist fyrir krafta-
verk. Afdrif Suðurlandsins urðu
honum mikið áfall enda missti
hann marga fyrrverandi sam-
starfsfélaga. Engu að síður fann
maður að hafið og siglingar var
hans líf og yndi. Það eru til dæm-
is forréttindi að hafa farið með
honum niður í vistarverurnar og
heyrt hann lýsa þeim í skipi sem
nú er til sýnis á safninu á Siglu-
firði, en þær gjörþekkti hann frá
fyrri tíð. Og mörg áform höfðum
við um sjóstangveiði eða
skemmtisiglingar.
Við fáum aldrei fullþakkað fyr-
ir allt það sem hann hefur fyrir
okkur gert. Líklega var þó
stærsta gjöf hans til okkar hvað
hann tók okkur opnum örmum,
varð strax þátttakandi í lífi okkar
og lét sér annt um okkur. Það er
ekki sjálfsagður hlutur enda á
maður ekkert tilkall til þess. En
þannig var hann, óeigingjarn í
elsku sinni til okkar, krafðist
aldrei neins, æðrulaus og alltaf til
staðar.
Ragnheiður Elfa.
Í dag verður Sigurbjörn stjúpi
minn lagður til hinstu hvíldar. Ég
var rúmlega tvítugur þegar móð-
ir mín og hann rugluðu saman
reytum fyrir rúmum tveimur
áratugum. Ég minnist Sigur-
björns með þakklæti og hlýhug
fyrir þann tíma sem hann deildi
með fjölskyldu minni og hversu
vel hann hefur reynst mér í gegn-
um árin. Hann var gull af manni,
hlýr og léttur í lund og skipti
aldrei skapi. Hann var hörkutól
af gamla skólanum sem vildi allt-
af hafa eitthvað að sýsla enda var
hann laghentur og hafði einstakt
verksvit. Hann hafði jákvæða sýn
á lífið og hallaði aldrei á nokkurn
mann. Mamma og Sigurbjörn
voru samhent og félagslynd og
tóku öflugan þátt í félagsstarfi
eldri borgara í Kópavogi eftir að
þau fóru á eftirlaun. Stjúpi minn
var listrænn og virkur í ýmissi
handavinnu og útskurði hjá fé-
laginu. Hann var samkvæmis-
maður og hafði gaman af manna-
mótum og skemmtilegu fólki.
Sigurbjörn var einstaklega for-
dómalaus og hafði gaman af fólki
sama hvar það stóð á litrófi
mannlífsins. Lífsgleðin var hon-
um meðfædd, sem sýndi sig þeg-
ar hann barðist hetjulega við
krabbamein síðustu tvö ár ævi
sinnar án þess að nokkru sinni
mætti greina uppgjöf. Ég þakka
forsjóninni fyrir þá gleði að hafa
kynnst Sigurbirni. Móður minni,
Ómari, Heiðari, Oddi og fjöl-
skyldum sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Ólafur Þór Þorsteinsson.
Mig langar að minnast Sigur-
björns vinar míns með örfáum
orðum. Ég kynntist honum og
Sigurlaugu árið 2004 þegar
Íþróttafélagið Glóð var stofnað.
Þau voru bæði stofnfélagar eins
og ég. Sigurbjörn var mjög virk-
ur einstaklingur. Hann tók þátt í
starfi Glóðar af miklum áhuga og
krafti. Hann lagði stund á hring-
dansa, línudans, ringó og nú síð-
ari ár botsía. Var í íþrótta- og
fræðslunefnd á vegum félagins
og í stjórn þess um tíma. Hann
var ákaflega greiðvikinn og hef
ég notið þess í ríkum mæli. Hann
stundaði útskurð í tré og eru
margir fagrir gripir til eftir hann,
sem nú prýða heimili hans og ást-
vina hans. Einnig vann hann tölu-
vert í gler. Það er leitun að eins
greiðviknum manni og honum.
Hann var alltaf boðin og búin til
að hjálpa til ef þurfti t.d. að flytja
borð í félagmiðstöðvum eldri
borgara í Kópavogi, einnig var
hann mjög liðtækur í eldhúsinu.
Hann kunni á uppþvottavélina og
sá oft um uppvaskið og frágang á
húsinu, þegar eitthvað var um að
vera hjá Glóð. Hann hefur sótt
flest landsmót UMFÍ 50+ og
tekið þátt í botsía á vegum
FEBK. Það eru nokkur ár síðan
hann hætti í ringói og dansi, en
hann var góður ringóspilari og
bjargaði okkur félögum sínum
t.d. á landsmótum UMFÍ 50+
með því að hlaupa í skarðið ef það
vantaði mann í lið. Árið 2016 á að-
alfundi UMSK var hann sæmdur
starfsmerki UMSK. Hann var
mikið snyrtimenni og báru störf
hans merki þess.
Að leiðarlokum þakkar
Íþróttafélagið Glóð fyrir sam-
ferðina og vináttuna.
Ég votta Sigurlaugu, börnum
hans og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minningin um góð-
an mann.
Sigríður Bjarnadóttir.
Margt ég vildi þakka þér
og þess er gott að minnast
að þú varst einn af þeim sem mér
þótti gott að kynnast.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Ég kynntist Sigurbirni fyrir
rúmlega tuttugu árum, þegar
Sigurlaug vinkona mín kom með
hann í heimsókn á Álfhólsveg.
Þá fann ég og vissi að Sigur-
björn var góður og traustur mað-
ur, hann var ákaflega hjálpsamur
og komu þau stundum í sumarbú-
staðinn okkar hjóna. Stundum
var gripið í verk, t.d. málað í
kringum glugga eða skroppið í
berjamó, það voru góðir tímar
sem við áttum saman. Sigurbirni
var margt til lista lagt, hann gerð
fallega hluti úr gleri, t.d. lampa
og myndir sem prýða, það er
ómetanlegt að eiga slíkan hlut.
Elsku Sigurbjörn, ég kveð þig
og þakka þér allt gott í gegnum
árin.
Megir þú eiga góða heimkomu.
Elsku Dillý vinkona mín og
fjölskylda, ég sendi ykkur sam-
úðarkveðjur, guð veri með ykkur
öllum.
Ég bið guð að gæta mín
góða anda að hugga mig.
Sama ósk er eins til þín
almættið það sjái um þig.
(Leifur Eiríksson)
Rannveig Lovísa Leifsdóttir.
Í síðasta samtali okkar Sigur-
björns spurði ég hvort hann hefði
aldrei siglt yfir Kyrrahafið. Nei,
hann hafði lengst farið til Pa-
nama. Við ræddum um skurðinn
fræga, íslenskan hafnsögumann
sem þar starfaði á sínum tíma,
hann rifjaði upp hvað siglingin í
gegn hafði tekið langan tíma en
það leyndi sér samt ekki að hann
var þrotinn að kröftum.
Sigurbjörn var hættur á sjón-
um þegar hann kom inn í líf okk-
ar. Mér fannst eins og hann hefði
siglt um öll heimsins höf. Hann
rifjaði gjarnan upp sögur úr Kar-
íbahafinu, af Suðurlandinu eða
sagði frá því þegar honum var
naumlega bjargað úr sjónum um
borð í bát í aftakaveðri af því að
hann var í svo stórri úlpu sem
hægt var að krækja í.
Frumburður okkar Ragnheið-
ar var á öðru ári þegar Sigurlaug
tengdamóðir mín og Sigurbjörn
fóru að rugla saman reytum
sínum. Hann varð umsvifalaust
afi sona okkar eins og þeir gerast
bestir. Ef þurfti að sitja yfir
barni með eyrnabólgu og foreldr-
arnir áttu erfitt með að fara úr
vinnu var Bjössi afi mættur. Ef
strákur var læstur úti á Digra-
nesheiðinni henti hann öllu frá
sér og brunaði af stað til að
bjarga málum. Kærleikur hans í
garð drengjanna var næstum
áþreifanlegur. Meira að segja
heimiliskötturinn átti í honum
hvert bein.
Strákarnir – og við hjónin –
nutum þess sérstaklega að vera í
löngum samvistum við þau Sigur-
laugu þegar við bjuggum úti í
Brussel. Þau dvöldu gjarnan hjá
okkur í nokkrar vikur í senn og
voru það sannkallaðir dýrðar-
dagar. Og ekki var að sjá að þau
væru komin um og yfir sjötugt:
keyrðu strákana í skólann að
morgni og sóttu þá síðdegis um
langan veg, tóku rispu í garðinum
og kölluðu sig „vinnufólkið“ og
kímdu. Enda vorum við öfunduð í
nýlendunni af þessum góðu
gestum.
Stundum brugðu þau sér í bæ-
inn í metró, spókuðu sig á Grand
Place eða þar sem þeim datt í hug
að lyfta sér upp þann daginn,
millilentu svo kannski á litlum
veitingastað á heimleiðinni sem
var miðja vegu milli brautar-
stöðvarinnar og Evróputorgsins
eftir góðan dag í borginni.
Sigurbirni féll helst aldrei
verk úr hendi. Það var eins og
hann þyrfti alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni – ekki síst til að gleðja
aðra. Á Siglufirði linnti hann ekki
látum fyrr en hann var búinn að
gera gamla útihurð á Norðurgötu
9 að mikilli bæjarprýði; einn dag-
inn birtist hann á Digranesheiði
með kirkju sem hann hafði sett
saman til að skreyta með á að-
ventunni, ungum drengjum til
ómældrar gleði. Allt var þetta
gert án þess að hafa um það mörg
orð.
Sigurbjörn tók veikindum sín-
um af æðruleysi. Hann hélt sínu
striki allt til hinstu stundar; sá
um kaffið á spilakvöldum eldri
borgara í Kópavogi, átti eftir að
ljúka við að skera út skilti á sum-
arbústað, dreymdi um að
minnsta kosti eina ferð í viðbót í
sólina með Sigurlaugu sinni ... En
enginn má sköpum renna.
Það er mikil gæfa að hafa
fengið að þekkja Sigurbjörn í
meira en tvo áratugi, þennan
hægláta mann sem vildi umfram
allt gera líf annarra betra – og
gerði það svo sannarlega.
Pétur Már Ólafsson.
Í dag kveð ég með nokkrum
orðum Sigurbjörn H. Ólafsson,
góðan vin og félaga, sem ég
kynntist í Gjábakka í Kópavogi
fyrir nokkrum árum.
Það eru örugglega fleiri en ég
sem eiga eftir að sakna hans.
Hann var einstaklega bóngóður
og hjálpsamur, alltaf tilbúinn að
rétta hjálparhönd þar sem þess
þurfti. Og á svona stað eins og
Gjábakki er, þar sem flestir eru á
efri árum, er ýmislegt sem þarf
að hjálpast að við. Hvort sem það
var að hella upp á kaffi á
skemmtunum, laga uppþvottavél,
koma míkrófóni í gang, svo að
eitthvað heyrist í honum, eða
bara styðja við eldri konu sem
treysti sér ekki yfir á heilsugæsl-
una vegna svellbunkanna. Oft var
hann nefndur þegar eitthvað var
að fara úrskeiðis. „Sigurbjörn er
að koma, hann getur örugglega
bjargað þessu,“ heyrðist oft og
tíðum, og hann taldi það ekki eft-
ir sér.
Hann var einnig mjög laghent-
ur og skar út ýmsa fallega hluti í
gler og tré. Hann smíðaði mjög
fallega muni úr silfri, og þar sem
hann gat vel tekið gríni sagði ég
einu sinni við hann að þetta gengi
ekki, Sigurlaug færi að verða
hokin af því að rogast með allt
þetta silfur. Hann hló bara að
mér og smíðaði þeim mun meira.
Sigurlaug og hann voru bæði í
skemmtinefnd og þau eru ótalin
sporin sem þau lögðu á sig til
þess að gera allt sem best. Það
var metnaður hjá þeim að gera
eins vel og unnt var. Hann stjórn-
aði bingóinu í mörg ár, bæði hér í
Gjábakka og í hinum félagsmið-
stöðvunum hér í bænum. Hann
var líka í botsíaliði og starfaði þar
af áhuga eins og öllu sem hann
kom að. Löng og ströng veikindi
fóru illa með hann en hann hélt
áfram að koma meðan stætt var.
Einu sinni sagði við mig trúað-
ur maður að hann skildi ekkert í
því hvers vegna menn vildu safna
að sér hlutum sem þeir færu
aldrei með í lengstu ferðina, því
það eina sem við fengjum að taka
með okkur væri það sem við gæf-
um af sjálfum okkur, en ekki
þessa heims verðmæti. Ég get
því vel ímyndað mér að Sigur-
björn hafi töluverð áunnin verð-
mæti með sér. Það má segja um
hann, eins og sagt var um þá sem
töldust gæfumenn, „að hann var
drengur góður“.
Ég sendi Sigurlaugu og allri
fjölskyldu hans innilegar sam-
úðarkveðjur. Ég þakka Sigur-
birni allar góðar stundir og bið
þess að blessun Guðs muni fylgja
honum alla tíð.
Sigurlaug Ólöf
Guðmundsdóttir.
Kveðja frá félagi Eldri borg-
ara í Kópavogi.
Mikill heiðursmaður er
kvaddur.
Sigurbjörn H. Ólafsson tók að
sér formennsku í skemmtinefnd
Félags eldri borgara í Kópavogi í
ársbyrjun 2007. Það var mikill
happafengur fyrir félagið að fá
þennan dugnaðarfork til að stýra
þessari mikilvægustu nefnd fé-
lagsins. Auk þess að vera formað-
ur skemmtinefndar tók Sigur-
björn að sér, fyrir réttum 10
árum að stýra og hafa umsjón
með bingóspilinu, en bingó er
spilað hálfsmánaðarlega í öllum
þremur félagsmiðstöðvum eldri
borgara hér í Kópavogi. Þessi
ljúfi og skemmtilegi maður gerði
svo sannarlega sitt til að rétta
andrúmsloftið væri ávallt til stað-
ar.
Félagið þakkar þessum höfð-
ingja samfylgdina og sendir fjöl-
skyldu hans hugheilar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Félags eldri borg-
ara í Kópavogi,
Baldur Þór Baldvinsson
formaður.
Sigurbjörn H.
Ólafsson
HINSTA KVEÐJA
Björt var ásýnd, hög var hönd
hjálpin ætíð þín
okkar vísu vinarbönd
verma sporin mín.
Hvíl í friði.
Sigurður og Sigurborg.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út-
gáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein-
göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað
útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar