Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.04.2018, Blaðsíða 17

8.4. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17
Systir hans er Sunna Elvira Þorkelsdóttir sem
lamaðist í kjölfar falls á Spáni en mál hennar
hefur fengið mikla athygli í fjölmiðlum þar
sem Sunna fékk í fyrstu ekki viðeigandi lækn-
isaðstoð og var sett í farbann.
„Ég held ég sé ekki alveg endilega búinn að
meðtaka þetta því ég er ekki búinn að hitta
hana. Mér finnst þetta svo ótrúlegt, hreinlega
ótrúverðugt. Þetta er rosalega erfitt og þetta
var líka svo erfitt því hún var við svo erfiðar
aðstæður. Ég upplifði mín áföll upp á nýtt.
Þetta var mjög erfitt fyrir mig,“ segir Rúnar
og segir erfitt að einhver svona nákominn
lendi í slysi og svona erfiðum aðstæðum eins
og hún var í. „Það blossaði allt upp hjá mér.
Allir mínir erfiðleikar. Síðastliðin fimmtán ár,
öll sár og öll rúmlega.“
Sem réttindabaráttumanni blöskraði honum
hvernig farið var með systur hans. „Það sem
ég sá strax var að þetta voru óviðunandi að-
stæður. Ég þekki svo vel hvað þarf til og það
var þetta sem tók mest á mig og mér fannst
erfiðast. Ætli það hafi ekki verið svona fjórir
dagar sem ég var bara grátandi úti um allan
bæ. En svo fór ég aðeins að róast þegar þær
mæðgurnar voru farnar að læra inn á þetta,“
segir hann en Sunna og Rúnar eru hálfsystkini
og eiga sama föður.
Sérðu ekki fyrir þér að þú getir gefið henni
góð ráð inn í framtíðina? „Ég held að þau hafi
reynst ágætlega nú þegar,“ segir hann um ráð-
leggingar sínar.
„Þótt maður sé búinn að tala við hana og sjá
myndir þá er þetta eitthvað svo ótrúverðugt
finnst mér. Við vitum svo sem alveg mænu-
skaddaðir hvað þetta leggst hart á fjölskyldur
að horfa upp á svona,“ segir hann en mikið
andlegt álag fylgir því að lamast í slysi eða
horfa upp á náinn fjölskyldumeðlim slasast á
þennan hátt.
„Í raun og veru tók það mig átta, tíu ár að
komast í jafnvægi aftur. Það kannski fylgdi
þjónustunni; kannski hefði ég komist fyrr af
stað hefði ég haft betri þjónustu fyrr,“ segir
hann en það er ekki mikil andleg upplyfting
sem fylgir því að liggja í sjónvarpi eða tölvu í
einangrun heima eins og var hjá Rúnari í
fyrstu.
Sunna er bráðum á leiðinni til Íslands og er
Rúnar feginn því. „Mér skilst að hún komi um
10. apríl ef allt stenst en það hefur hingað til
ekki allt staðist.“
Hvernig líður henni núna? „Það er bara allt
annað eftir að hún komst á viðeigandi stað og í
viðeigandi hendur þar sem fólk veit hvað það
er að gera. Þetta varð allt annað líf strax og
það var komið í lag,“ segir hann og bætir við að
nú þurfi að einbeita sér að því að halda áfram.
Þú hefur veitt henni stuðning og ætlar að
halda því áfram? „Jájá, það er ekkert annað í
boði. Ég verð uppáþrengjandi. Það er bara
þannig,“ segir hann.
„Eftir svona áföll er ágætt fyrir fólk að gefa
sér góðan tíma. Við höfum séð hjá mörgum að
það tekur eitt til tvö ár eða jafnvel lengri tíma,
fimm til tíu ár, til að koma sér í jafnvægi aftur.
Maður er ekki endilega að fara að gera það
sama aftur og maður var í áður. Þetta er viss
endurfæðing. Maður þarf að læra að fúnkera
upp á nýtt og finna hvað maður vill gera og
hefur áhuga á og líka hvað maður hefur getuna
í að gera, að þetta fari allt saman.“
Hvað gerðir þú áður en þú endurfæddist?
„Ég fór strax eftir grunnskóla í Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra og kláraði grunn-
deild rafiðna. Svo hafði ég ekki áhuga á að
halda áfram með rafvirkjann af því að þá
hefði ég þurft að flytja suður þannig að ég fór
bara að vinna og endaði með því að vinna í
skreiðarverkun. Ég var búinn að vinna þar í
um þrjú ár þegar ég lenti í slysinu. Mér
fannst gott að vinna þar og fannst það mjög
skemmtilegt starf og sá svosem ekki neina
ástæðu til að fara í eitthvert annað starf. Ég
hafði það bara ágætt. Ég hafði hug á að verða
verkstjóri, það var langtímaplanið mitt,“ seg-
ir Rúnar. Móðir hans, fósturpabbi og systkini
búa á Sauðárkróki en hann á líka fjölskyldu á
Akureyri.
Sunna systir hans ólst hins vegar upp í
Reykjavík. „Hún bjó í Reykjavík og við hitt-
umst mikið þegar við vorum krakkar og vorum
frekar náin þá. Svo fórum við aðeins að fjar-
lægjast þegar við urðum eldri,“ segir Rúnar,
sem er fimm árum eldri en Sunna. „Pabbi
flutti til Spánar og þá misstum við tengiliðinn.“
200% vinna
Eins og áður segir er Rúnar í miklu félags-
starfi og starfar með ÖBÍ, Pírötum, SEM og
NPA. Þetta hljómar eins og fullt starf.
„Nei, ég myndi segja svona 200%,“ segir
Rúnar og hlær en dagar hans eru jafnan þétt-
bókaðir. Hann segir að dæmigerður dagur sé
með fundahöldum sem standi stundum fram á
kvöld þannig að það komi fyrir að hann sé að í
ellefu klukkustundir eða svo, eins og t.d. dag-
inn sem hann hitti blaðamann.
„Svona eru flestir dagar búnir að vera hjá
mér í vor, að minnsta kosti frá hádegi, ef ekki
klukkan tíu, og fram á kvöld. Ég myndi segja
að ég væri allavega í svona 150% vinnu í öllu
þessu sem ég er að gera. Þar að auki segir
læknirinn minn á Grensás að það sé 50% starf
að vera mænuskaddaður þannig að við segjum
200%.“
Ertu í þjálfun núna? „Ég hef ekkert verið í
sjúkraþjálfun í meira en tíu ár eða síðan ég út-
skrifaðist af Grensás. Ég finn ekki hjá mér
tíma og líka langar mig ekki að borga fyrir
þetta. Ég fæ svosem aðstoðarmenn mína til að
hreyfa á mér ökklana annað slagið og aðstoða
mig við að teygja mig og hreyfa á mér hend-
urnar þegar mér verður mjög illt. Ég var í
nokkur ár í líkamsrækt fyrir mænuskaddaða
en svo var prógrammið hjá mér orðið þannig
að ég átti erfitt með að skipuleggja mig í
kringum það með fundahöld svo ég hætti bara.
En ég er mjög virkur og hreyfi mig mikið. Það
er ekki eins og ég geri ekki neitt.“
Systir Rúnars er Sunna Elvira Þorkelsdóttir sem lamaðist í kjölfar falls á Spáni en mál hennar hefur
fengið mikla athygli í fjölmiðlum. Rúnari brá að vonum mjög við fréttirnar og endurlifði eigið áfall.
Rúnar er með vefsíðuna Plantan.is
þar sem hann fræðir fólk um inni-
ræktun en hann ræktar m.a. sítrónur
á svölunum heima hjá sér.
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon