Morgunblaðið - 05.05.2018, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MAÍ 2018
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Guðmundur Baldvinsson,
umsjón útfara
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
✝ Ólafur Andr-ésson fæddist
9. desember 1942 á
Ytri-Hóli í Vestur-
Landeyjum. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
Fossvogi 14. apríl
2018.
Ólafur fluttist
sex ára að Vatnsdal
í Fljótshlíð. For-
eldrar hans voru
Andrés Magnússon, f. 1912, d.
1988, og Þorgerður Guðrún
Sveinsdóttir, f. 1915, d. 1990.
Systkini hans voru Dýrfinna, f.
1932, d. 1965, Kjartan, f. 1934,
d. 2002, Magnús, f. 1935, Elvar,
f.1937, Sveinn, f. 1939, Sig-
urður, f. 1940, Sigurleif, f. 1945,
Guðríður, f. 1946, Viðar, f.
1947, d. 1947, Matthildur, f.
1951, Elísabet, f. 1953, og Þor-
Kristín Sveinsdóttir, f. 2. janúar
1973, börn þeirra eru Sverrir,
Ólafur Áki og Áslaug og eiga
þau eitt barnabarn. 4) Ragn-
heiður Árbjörg, f. 14. janúar
1974, sambýlismaður hennar er
Eiríkur Ari Valdimarsson, f. 11.
nóvember 1975, saman eiga þau
Þorgeir Óla, dóttir Ragnheiðar
er Ragnheiður Katrín Erlings-
dóttir og börn Eiríks eru Viktor
Smári og Anja Dís.
Ungur að árum vann Ólafur
á Tumastöðum við skógrækt,
fór einnig til sjós og vann á
strandferðaskipum. Ólafur og
Ólafía hófu búskap í Húsagarði
í Landsveit 1966 og hafa búið
þar æ síðan. Vann hann ýmis
störf meðfram búskapnum,
lengst af sem skólabílstjóri í 34
ár og sem girðingaverktaki í
tvo áratugi. Stundaði hann bú-
störfin og girðingavinnuna
fram á síðasta dag.
Ólafur verður jarðsunginn
frá Skarðskirkju í dag, 5. maí
2018, klukkan 14.
mar, f. 1954.
Ólafur kvæntist
Ólafíu Sveins-
dóttur, f. 17. ágúst
1947, 30. desember
1965. Þau eiga
fjögur börn: 1)
Dýrfinna Björk, f.
27. október 1965,
maki hennar er
Markús Óskarsson,
f. 19. nóvember
1973, börn þeirra
eru Árbjörg Sunna og Sveinn
Bjarki, barn Markúsar er Ólaf-
ur Dagur. 2) Gunnlaugur
Sveinn, f. 17. febrúar 1967,
maki hans er Ingunn Björg
Arnardóttir, f. 17. desember
1970, börn þeirra eru Unnur
Björk, Sigríður Laufey og Ólöf
Jóhanna og barnabörnin eru
tvö. 3) Andrés Guðmundur, f.
30. apríl 1972, maki hans er
Síminn hringdi rétt fyrir
klukkan 7 að morgni þann 14.
apríl. Í símanum var Dýa systir.
Hún sagði að pabba hefði hrak-
að og við þyrftum að koma til
hans eins fljótt og við gætum,
þá voru þær systurnar við
Þjórsártún. Þegar þær komu til
mín 10 mínútum seinna var
pabbi dáinn. Þá var eins og allt
hefði stoppað og erfitt að trúa
því að hann væri farinn.
Ég minnist pabba sem blíðs,
góðs, trausts og „svolítið“ stríð-
ins manns sem ég gat alltaf
treyst á, alveg sama hvað það
væri, smíðar, hestar og jafnvel
að laga bíl. Hann elskaði að
verja tíma með barnabörnunum,
bæði í starfi og leik. Mörg
þeirra unnu með honum í girð-
ingavinnu á sumrin og þótti
honum það dýrmætur tími.
Hann hefur alltaf verið til
staðar fyrir mig, keyrði mig í
skólann, ef okkur langaði á böll
þá fylltum við skólabílinn og
hann keyrði okkur, beið eftir
okkur og skutlaði svo öllum
heim.
Gæðastund sem við pabbi átt-
um var þegar ég fór að fara á
fjall árið 2003. Þá byrjuðum við
að ræða það í júlí hvað hross ég
ætti að fara með og í ágúst hve-
nær ég ætti að ríða þeim á Sel-
foss til að þjálfa þau, svo í sept-
ember þurfti að finna út hvaða
hest ætti að nota hvern dag.
Ekki man ég oft eftir að
pabbi yrði reiður en ég man eft-
ir einu skipti þegar ég var að
hjálpa honum að bera á. Hann
var að hella áburði í dreifarann
þegar það kom jarðskjálfti.
Hann skammaði mig mikið fyrir
að vera að hrista traktorinn, ég
valt út úr traktornum af hlátri
en hann var fljótur að jafna sig
þegar ég sagðist ekki hafa hrist
traktorinn heldur jarðskjálftinn.
Pabbi var mikill náttúruunn-
andi og elskaði sveitina sína og
hafði verið fjallmaður Land-
manna en mundi ekki eftir að
hafa komist upp á Löðmund
nema að litlum hluta. Sumarið
2016 ætluðum við hjónin að
labba á Löðmund og þá kom
hann til mín og spurði hvort
hann mætti koma með og það
var bara sjálfsagt. Í byrjun var
veðrið gott en þokan fór að
stríða okkur þegar við vorum
komin upp brattann. Ekkert
skyggni og spurning um að snúa
við en ég ákvað að halda áfram
og þegar toppnum var náð þá
reif hann af sér og fegurðin
blasti við.
Þú kvaddir okkur allt of
snemma eftir stutt veikindi og
erfið en aldrei kvartaðir þú.
Ég gæti haldið lengi áfram
en læt þetta duga og geymi all-
ar góðu minningarnar um þig
elsku pabbi minn og kveð þig
með miklum söknuði.
Og engin ást er sælli í óði og söng
en söng og óði þeim
og hvaða eilífð er þeim nógu löng
sem elskast hjörtum tveim
sem elskast hjörtum tveim
(Sigfús Halldórsson)
Þinn
Andrés (Addi).
Ég veit eiginlega ekki hvað
ég á að segja, þetta er svo
óraunverulegt. Elsku besti
pabbi minn er dáinn. Það er svo
ótrúlegt til þess að huga að þú
komir ekki aftur heim. Þú varst
á svo góðri leið með að jafna þig
eftir krabbameinsmeðferðina,
allur að fá orkuna til baka, far-
inn að taka aftur þátt í bústörf-
unum með okkur. Ég var farinn
að sjá fyrir mér að þú gætir
tekið næstum fullan þátt í sauð-
burðinum með okkur núna í vor,
markað lömbin og gripið inn í ef
við lentum í vandræðum með
burðarhjálp. Það var enginn
eins laginn við það að hjálpa
kind við að bera ef eitthvað var
að, róleg og yfirveguð fram-
koma þín átti mikinn þátt í því.
Pabbi sagði ekki mikið, hann
þurfti þess ekki. Hann stóð allt-
af fast við bakið á mér, hann var
alltaf til staðar og þurfti ekki að
hafa orð til að lát mig vita af
því. Ég vissi það, hann var alltaf
þarna. Pabbi var rólegur og
góður maður, talaði aldrei illa
um nokkurn mann. Það var
alltaf stutt í stríðnina og glensið
hjá honum. Pabbi var með gróf-
ar en einstaklega hlýjar hendur.
Ég á eftir að sakna þess mikið
að geta ekki hlýjað mér á hönd-
unum hjá honum. Eða að fá
klapp á kinnina frá þessum
grófu en samt svo mjúku
höndum.
Ég hef alla tíð verið rög við
að fara á hestbak en þú varst
eini maðurinn sem ég treysti til
að fara með þegar ég lét til leið-
ast. „Við förum bara rólega,
Ragga mín,“ sagðirðu alltaf og
svo fetuðum af stað. Eftir smá
stund var ég farinn að slaka á
og njóta reiðtúrsins með þér.
Tíminn sem við áttum saman í
girðingavinnunni er mér dýr-
mætur. Heyskapur, allt sem þú
kenndir mér þar. Ég á óteljandi
minningar sem ég hugga mig
við. Það er erfitt að sætta sig
við að þú ert farinn.
Ég hef fulla trú á að þú hafir
hitt einhvern hressan og
skemmtilegan þarna hinu meg-
in. Þú horfir niður til okkar
glottandi út í annað.
Þín
Ragnheiður (Ragga).
Pabbi. Myndir og minninga-
brot dansa fjörugan polka í
höfðinu. Rúmlega hálf öld sam-
ferða pabba, full af hamingju og
gleði, það er meira en margir fá
að kynnast. Engum hallmælt en
kjarnyrt íslenska notuð ef á
þurfti að halda. Sposkar og
stundum tvíræðar glettur við
samferðafólkið, og glott út í
annað. Stutt í hláturinn og
stríðnispúkinn á annarri öxlinni
tilbúinn í allt. Alltaf raulandi
eða syngjandi. Hamraborgin;
með kröftugum hetjutenórstyrk
í fjósinu. Nú sefur jörðin sumar-
græn; undurróandi og blítt við
baldið tamningatryppi í gerðinu.
Erla góða Erla; sungið svæfandi
og hlýrri röddu fyrir stuttfætta
gimsteina sem hjúfruðu sig
þreytt og sæl í afafang.
Ljósbrot liðinna stunda hvert
öðru fegurra. Og litlu hlutirnir.
Labbað í fjárhúsin og fyrsti lóu-
söngurinn að óma í vorinu,
staldrað við og hlustað. „Pabbi,
ertu búinn að heyra í lóunni?“
Auðvitað var hann búin að því.
Morgunvakt í sauðburði og
skroppið í morgunkaffi; „Góðan
dag Dýa mín, var sú flekkótta í
norðurhúsinu borin, og hvernig
eru lömbin á litinn?“ Fallegt og
kyrrt sumarkvöld og þrjár kyn-
slóðir á útreiðum, og að sjálf-
sögðu riðið inn í Réttanes;
„Mikið djöfull fer sá skjótti vel
undir telpunni, þessi hestur er
gull.“ Kvöldstund eftir langan
og velheppnaðan dag, pabbi að
hvíla sig fyrir svefninn fyrir
framan sjónvarpið; „Æ ég
missti víst af veðrinu krakkar
mínir, hverju spáð́ann?“ Létt og
hlýlegt klapp á öxlina; „Takk
fyrir kaffið Dýa mín.“ Dásam-
legir þessir smáu hlutir. Svo eru
það allar hestaferðirnar, smala-
mennskurnar, heyskapurinn,
fjallferðirnar, útilegurnar,
Veiðivatnaferðirnar, girðingar-
vinnan, kindastúss á vorin og
haustin. Alltaf fullt af fólki og
allir að hjálpast að, 15-20 manns
í mat, það var bara venjulegur
dagur í sveitinni. Ásamt bú-
störfum keyrði pabbi skólabíl í
rúm 30 ár, keyrði okkur syst-
kinin í skólann og svo seinna
börnin mín. Ljúfar minningar.
„Mamma, lífið var skemmtilegt
með afa,“ sagði 10 ára sonur
minn, sem segir allt sem segja
þarf.
Og svo er flett í myndaal-
búmum og ómetanlegar myndir
rifja upp góðar stundir. Svo allt
í einu hef ég himin höndum tek-
ið. Stutt myndband af krökk-
unum á hestbaki. Röddin hans
pabba, ég á röddina hans pabba
á myndbandi þar sem hann er
að horfa á barnabörnin sín á
hestbaki og dást að þeim.
Röddin. Þetta brot er dýrmæt-
ara en allt.
Elsku pabbi, tengdapabbi og
afi. Nú drjúpa allar litlar rósir
höfði og daggartárin falla hljóð í
vornóttina í okkar hinstu
kveðju.
Dýrfinna, Markús, Árbjörg
Sunna og Sveinn Bjarki.
Elsku pabbi minn.
Ég sakna þín mikið. Það er í
raun og veru óraunverulegt til
þess að hugsa að þú sért horf-
inn hér úr heimi yfir í annan
heim. Heim þar ekki er hægt að
nálgast þig eða tala við þig. En
minningarnar um þig á ég og
þær eru áþreifanlegar og ég
geymi þær í hjarta mínu, elsku
pabbi minn.
Pabbi lést á Landspítalanum
í Fossvogi 14. apríl. Við fengum
þær fréttir í lok ágúst 2017 að
hann væri með krabbamein í
lungum. Pabbi tók þá ákvörðun
að berjast við þennan sjúkdóm
og vinna hann.
Ég var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að hafa pabba og mömmu
hjá mér í vetur þegar pabbi var
í meðferð á Landspítalanum og
er ég óendanlega þakklátur fyr-
ir þann tíma sem pabbi var hjá
mér. Hann barðist æðrulaus og
trúði á bata. Þegar meðferð
lauk náði hann nokkrum góðum
vikum. Við munum öll þann
tíma og minnumst pabba þegar
hann var ánægður og glaður.
Hann notaði þennan tíma vel til
að knúsa og kyssa fólkið sitt,
sinna hestum og gefa kindum.
Þetta var það líf sem hann elsk-
aði.
Upp í huga minn koma á
þessari stundu fallegar minn-
ingar. Ég man þegar ég fór með
pabba í Vatnsdal, til ömmu og
afa. Þetta voru hans heimaslóð-
ir, undir Vatnsdalsfjalli þar sem
Þríhyrningur gnæfði yfir. Pabba
þótti alltaf vænt um Vatnsdalinn
sinn.
Ótal ferðir með pabba þar
sem við ókum um í opnum Mas-
sey Ferguson á sauðburðartím-
um eru mér líka ofarlega í huga.
Ég hljóp og náði í nýfædd lömb
og fór sigri hrósandi með þau til
pabba þar sem hann markaði
þau og gaf þeim ormalyf.
Pabbi var mikill hestamaður
og átti góða hesta og á ég marg-
ar minningar frá samverustund-
um þar sem við fórum saman á
hestbak á kvöldin eftir mjaltir
og var þá gjarnan farið inn með
brúnum og inn í Réttarnes á fal-
legum kvöldum.
Pabba fannst gaman að
syngja og söng gjarnan fyrir
kýrnar þegar hann var að
mjólka þær og oft hljómaði
„Hamraborgin“ svo hátt að ég
var viss um að hún heyrðist á
næstu bæi. Þessi litli maður gat
bæði sungið hátt og fallega.
Minningarnar um pabba eru
margar. Pabbi var góður maður.
Alltaf tilbúinn að hjálpa mér og
öðrum. Honum þótti ákaflega
vænt um fjölskylduna sína,
börnin sín, barnabörn og barna-
barnabörn. Hann var smár mað-
ur með stórt hjarta og stóran
faðm. Frá honum streymdi mik-
il góðmennska. Hann bað aldrei
um neitt fyrir sig en var alltaf
tilbúinn að gefa öðrum allt sem
hann gat. Þannig var hann
pabbi minn.
Ég sakna pabba en góðar
minningar og góðar stundir
munu fylgja minningunni um
Ólaf Andrésson sem var fyr-
irmynd mín í öllu. Úr þessum
heimi er farinn góður maður
hann elsku pabbi minn. Ég veit
að hann verður ekki langt í
burtu frá okkur. Minningin um
hann lifir í hjörtum okkar allra.
Blessuð sé minning þín pabbi
minn.
Gunnlaugur Sveinn
Ólafsson.
Elsku afi minn. Mikið rosa-
lega sakna ég þín og mun ekki
líða sá dagur sem ég mun ekki
hugsa til þín. Sem betur fer á
ég ekkert nema óendanlega
góðar og sprenghlægilegar
minningar um þig sem ég mun
ávallt varðveita. Það eru fáir
sem hafa haft jafn mikil áhrif á
mig og þú. Þú varst alltaf í góðu
skapi, alltaf jákvæður og það
var ekkert sem var óyfirstíg-
anlegt fyrir þig. Þú þoldir mig
öll sumrin sem ég vann með þér
og er ég rosalega þakklát fyrir
þá reynslu. Við eigum það sam-
eiginlegt að þurfa ekki alltaf að
hafa mörg orð um hlutina og
voru því bílferðirnar okkar og
morgnarnir þöglir en dýrmætir.
En þegar við höfðum eitthvað
um hlutina að segja héldum við
ekki aftur af okkur og urðu rök-
ræður oft skemmtilegar. Þú
varst alltaf sönglandi og held ég
að þú eigir stærstan þátt í því
að skapa söngfuglinn sem býr í
mér. Ég var þriggja ára lítil
skotta og lærði lag með ömmu
minni og afa. Það lag er með því
dýrmætasta sem ég á og hugsa
ég alltaf til þín þegar ég heyri
það eða syng.
Undir háu hamrabelti
höfði drúpir lítil rós.
Þráir lífsins vængja víddir
vorsins yl og sólarljós.
Ég held ég skynji hug þinn allan
hjartasláttinn rósin mín.
Er kristallstærir daggardropar
drjúpa milt á blöðin þín.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður kyssa blómið
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Ég sakna þín alltaf. Þú ert
fyrirmyndin mín og ég elska þig
Skottan þín,
Ragnheiður Katrín Erlings-
dóttir.
Elsku afi minn, mikið var
alltaf gaman að vera með þér og
í kringum þig. Ég á eftir að
sakna þess mjög mikið en þó
alltaf með bros á vör. Frá því að
ég man eftir mér fannst mér
alltaf rosa gott að koma til þín
og ömmu upp í sveit, þá fékk ég
að fara í traktorinn til að gefa
hrossunum eða út í hús að gefa
ásamt því að vera með ykkur og
hafa engar áhyggjur af neinu
nema kannski myrkrinu.
Það var yfirleitt ekki langt í
smá spaug eða smá stríðni en í
seinni tíð gekk það í báðar áttir
og hafðir þú gaman af því að ég
gæti strítt þér á móti.
Eitt að því sem ég man þó
mest eftir er að fara með þér að
girða fyrst þegar ég var bara
ungur og fékk þá að leika mér
út um allt en eftir fermingu var
það fyrsta vinnan mín og það
kom ekkert annað til greina en
að vinna hjá afa. Þau ár sem ég
vann með þér voru mjög eftir-
Ólafur Andrésson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar