Morgunblaðið - 28.05.2018, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. MAÍ 2018
✝ IngibjörgKarlsdóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 22. janúar
1933. Hún lést 9.
maí 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Karl Jóns-
son pípulagninga-
maður, f. 6. ágúst
1896, d. 18. nóv-
ember 1973, og
Guðrún Eyjólfs-
dóttir húsfreyja, f. 2. febrúar
1897, d. 3. mars 1985.
Systur Ingibjargar eru: Lilja
Eygló, f. 29. október 1921, d.
4. október 2010, Sigríður, f. 20.
janúar 1928, d. 14. mars 2016,
og Ingigerður, f. 18. júní 1931.
Ingibjörg var gift Hilmari
Sigurðssyni, sjómanni og bif-
reiðastjóra, f. 4. mars 1932, d.
17. desember 1977. Börn
þeirra eru: 1) Sigurbjörg
sjúkraliði, f. 27. febrúar 1952,
ember 1959. 4) Guðríður, f. 8.
janúar 1961, gift Gunnari Ólafi
Eiríkssyni matreiðslumeistara,
f. 12. apríl 1955, synir þeirra
eru Hilmar, Ágúst Örn og
Tómas Þór. 5) Ágústa Guðný,
f. 9. apríl 1969, gift Val Helga-
syni sjómanni, f. 8. október
1962, synir þeirra eru Brynjar
og Enok.
Ingibjörg átti 21 langömmu-
barn og eitt langalangömmu-
barn.
Ingibjörg, eða Imba Kalla
eins og hún var alltaf kölluð,
ólst upp á Hverfisgötu 51 í
Hafnarfirði við gott atlæti for-
eldra sinna. Ingibjörg vann
nokkur störf um ævina en
lengst af starfaði hún við
umönnun aldraðra á Sólvangi í
Hafnarfirði.
Ingibjörg og Hilmar stofn-
uðu heimili á Strandgötu 50 og
bjuggu þar til ársins 1970. Eft-
ir það flutti fjölskyldan að Sel-
vogsgötu 13 í Hafnarfirði og
bjó Ingibjörg þar til ársins
2016 þegar hún fluttist á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 28. maí 2018, kl. 13.
gift Sigurði Hann-
esi Jóhannssyni
slökkviliðsmanni,
f. 4. október 1949,
d. 28. júní 1997, er
nú í sambúð með
Guðmundi Björns-
syni, f. 1. júní
1944. Börn Sig-
urbjargar og Sig-
urðar eru Vilborg
Áslaug, Guðrún
Karla, Ingibjörg
Hilma og Kristjana Ósk. 2) Sig-
rún, f. 21. apríl 1956, gift
Kristjáni Hringssyni, f. 4.
ágúst 1955, börn þeirra eru
María og Guðmundur. 3) Jón-
as, f. 8. febrúar 1959, giftur
Ágústu Ragnarsdóttur, f. 7.
desember 1960, börn þeirra
eru Sylvía Rut, Lilja Rut,
Tinna Rut, Alda Rut og Jónas
Eyjólfur. Fyrir átti Jónas dótt-
ur, Helgu Fanneyju, með Elsu
Dóru Grétarsdóttur, f. 3. nóv-
Okkur systkinin langar að
minnast móður okkar Ingibjarg-
ar Karlsdóttur eða Inbu Kalla
eins og hún var alltaf kölluð. Það
fyrsta sem kemur upp er að
mamma var alltaf til staðar fyrir
okkur börnin sín og þrátt fyrir lít-
inn efnahag skorti okkur aldrei
neitt. Mamma vann lengst af við
umönnun á Sólvangi í Hafnar-
firði. Fyrstu árin bjó hún ásamt
pabba og fjölskyldu á Strandgötu
50 hér í bæ en flutti svo að Sel-
vogsgötu 13 og bjó þar til ársins
2016. Á heimili hennar voru allir
velkomnir og var yfirleitt þétt
setið við eldhúsborðið á Selvó. Á
meðan spjallað var, var mamma
yfirleitt að prjóna enda hann-
yrðakona mikil. Barnabörnin
sóttu í að koma og þrátt fyrir lítið
pláss komust alltaf allir fyrir.
Mömmu tókst að ala okkur upp á
þann hátt að við systkinin erum
mjög náin og mikið og gott sam-
band okkar á milli. Mamma var
glaðleg og skemmtileg kona og ef
maður náði henni í góðum gír var
glatt á hjalla. Hún var sögukona
mikil og kunni urmul af kvæðum
sem hún fór oft með. Þegar
mamma fór að eldast þá breytt-
ust sögurnar lítillega og bætti
hún árum við hér og þar og sú
kunni nú aldeilis að krydda sög-
urnar. Mamma hugsaði vel um
sig og vildi vera vel til fara, hafði
hún mikinn áhuga á fötum, skóm
og töskum. Ef einhver leit inn og
var í einhverju sem henni fannst
fallegt spurði hún: „Er þetta til í
fleiri litum?“ með það í huga að ná
sér í eins flík og er þetta orðið að
orðatiltæki í okkar fjölskyldu.
Mamma ferðaðist þó nokkuð um
ævina og hafði gaman af að rifja
upp staði sem hún hafði komið á.
Eftir að hún flutti á Hrafnistu þá
var hún með gestabók og alla
daga fékk hún fleiri en einn í
heimsókn. Stundum held ég að
fólki hafi fundist nóg um þegar
kannski 17 manns voru búnir að
skrá sig í bókina. En það sýndi
bara ást okkar til hennar. Það er
mikið tóm sem þú lætur eftir þig,
elsku mamma. Það var svo gott
að koma og fá að leggja sig,
spjalla eða bara sitja hjá þér og
ég veit að sumir eru búnir að
hringja eða keyra áleiðis þegar
við munum að þú ert farin.
Ævi hennar var á köflum alls
ekki neinn dans á rósum þar sem
hún missti eiginmann sinn langt
fyrir aldur fram aðeins 44 ára
gömul. Áður en pabbi dó glímdi
hann við hjartveiki og þurftu þau
að fara tvisvar út til London til
lækninga og var því tekið með
æðruleysi sem fylgdi mömmu alla
tíð. Aldrei heyrði maður hana
kvarta yfir hlutskipti sínu. Elsku
mamma, hafðu þökk fyrir allt
sem þú gerðir og gafst okkur, fyr-
ir allar góðu stundirnar. Síðustu
orðin þín voru að spyrja um litlu
langömmubörnin, því við vorum
alltaf nr. eitt hjá þér. Við sjáum
þig fyrir okkur í sumarlandinu
glaða og lausa við allar þjáning-
ar … þar til næst, elsku mamma.
Einhvers staðar, einhvern tím-
ann aftur liggur leið þín um veg-
inn til mín og þú segir: „Ég sakn-
aði þín … ég sakna þín.“
Sigurbjörg, Sigrún, Jónas,
Gurrý og Ágústa.
Nú er yndisleg tengdamóðir
mín fallin frá.
Það sem ég á eftir að sakna
þín, elsku Inba mín. Þú reyndist
mér alltaf svo vel og ég á svo
margar góðar minningar með þér
sem ég á eftir að varðveita alla
ævi. Núna ertu farin og það er
svo vont að venjast því. Þú varst
alltaf svo stutt frá og það hefur
verið hluti af rútínu minni í mörg
ár að kíkja við hjá þér eftir vinnu,
bæði þegar ég var í sjoppunni og
þú bjóst á Selvogsgötunni og svo
þegar þú varst komin yfir á
Hrafnistu og ég á leikskólann, þá
gat ég labbað yfir til þín.
Þú varst góð mamma, tengda-
mamma og amma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég sakna þín. Þín tengdadótt-
ir,
Ágústa Ragnarsdóttir.
Elsku amma Inba.
Við hugsum um þig í dag.
Við hugsuðum um þig í gær og
dagana á undan.
Við hugsum um þig í hljóði.
Eina sem við eigum eru minn-
ingar um þig og mynd af þér í
ramma.
Minningarnar munum við
halda í og aldrei gleyma.
Guð heldur þér nú í örmum sér
en við í hjörtum okkar.
Við söknum þín, elsku
amma …
Þín ömmubörn,
Sylvía Rut, Lilja Rut,
Tinna Rut, Alda Rut og
Jónas Eyjólfur.
Ég kynntist Imbu ömmu, eins
og hún var alltaf kölluð, fyrir
bráðum 40 árum. Fjölskyldur
okkar höfðu tengst á þann hátt
að Fanney, uppeldisdóttir mín,
átti Imbu ömmu að og dvaldi iðu-
lega hjá henni og fjölskyldu
hennar í Hafnarfirði. Við þessi
samskipti gat ég ekki annað en
dáðst að þessari konu og sú að-
dáun mín bara óx við nánari
kynni. Imba hafði sterkar skoð-
anir og sagði það sem henni
fannst, beint frá hjartanu.
Líf hennar var ekki alltaf dans
á rósum og ung varð hún ekkja
með fimm börn. Aldrei heyrði ég
hana samt kvarta og eftir heim-
sóknir til hennar á Sölvhólsgöt-
una og góðan kaffibolla var ekki
laust við að ég gengi léttstígari
frá húsinu. Heimsóknunum
fækkaði eins og gengur með ár-
unum. Við heimsóttum hana ný-
lega að Hrafnistu í Hafnarfirði
þar sem hún bjó undir það síð-
asta.
Þá var orðið ljóst í hvað
stefndi. Hún tók samt vel á móti
okkur með fallega brosið sitt,
sagðist hafa litla matarlyst en að
öðru leyti liði sér vel. Eins og áð-
ur gekk ég einhvern veginn létt-
stígari frá Hrafnistu eftir heim-
sóknina og áttaði mig þá á því að
það var nærveran við Imbu
ömmu sem hafði þessi áhrif á
mig. Það er gott að hugsa til
hennar þegar maður er eitthvað
að kvarta undan smámunum og
kveinka sér. Ég votta fjölskyldu
hennar og ástvinum innilega
samúð. Blessuð sé minning Ingi-
bjargar Karlsdóttur.
Birgir Ottósson.
Ég var ein af mörgum sem
urðu þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að kynnast Ingibjörgu Karls-
dóttur, eða Imbu Kalla eins og
hún var alltaf kölluð, þegar ég og
Ágústa urðum nánar vinkonur
sem börn. Í gegnum vinskap
okkar Ágústu varð ég heima-
gangur á Selvogsgötunni þar
sem ég upplifði mig alltaf vel-
komna og í raun sem eina af fjöl-
skyldunni. Það var alveg sama
hvenær ég kom á Selvó, alltaf tók
Imba á móti mér með þessum
orðum: „Sæl, elskan mín, hvað
segir þú gott?“
Ég á margar skemmtilegar
minningar um þessa yndislegu
valkyrju sem okkur Ágústu
fannst til dæmis ganga ótrúlega
hratt og þurftum við oftar en
ekki að hlaupa til að hafa við
henni. Einnig fannst okkur vin-
konunum hún stundum of föst
fyrir ef við vorum að reyna að fá
einhverju framgengt en á móti
kom að ef við vorum í krísu þá
var einstaklega gott að leita til
hennar, hún var hlý, ráðagóð og
góður hlustandi.
Imba var mikil fjölskyldu-
manneskja og skipti fjölskyldan
hana öllu máli. Hún var í einstak-
lega góðu sambandi við börnin
sín og afkomendur sem alla tíð
hafa sótt mikið í félagsskap
hennar. Þetta finnst mér segja
mikið um hvernig manneskja
Imba var, alltaf var nóg pláss og
allir velkomnir.
Seinni ár þegar ég kíkti í
heimsókn á efri hæðina á Sel-
vogsgötunni kíkti ég alltaf við
hjá Imbu sem tók á móti mér
fagnandi þessi elska með hlýju
og spurningum um hagi mína og
fjölskyldu minnar.
Takk, elsku Imba mín, fyrir
samfylgdina, skemmtilegu til-
svörin þín, það sem þú kenndir
mér og að vera sú sem þú varst.
Minningarnar geymi ég í hjarta
mínu.
Elsku Ágústa, Gurrý, Jónas,
Sigrún, Sigurbjörg og fjölskyld-
ur, ég bið góðan Guð að styrkja
ykkur í sorginni því ég veit að
missir ykkar er mikill.
Samúðarkveðjur,
Halldóra Bergsdóttir.
Ingibjörg
Karlsdóttir
✝ Katrín Þór-oddsdóttir
fæddist á Skriðu-
landi í Arnarnes-
hreppi 9. október
1940. Hún lést á
öldrunarheim-
ilinu Hlíð 13. maí
2018.
Foreldrar
hennar voru
Birna Svanhildur
Guðjónsdóttir, f.
26. júní 1919 í
Garðshorni í Glerárþorpi, d.
25. mars 2013, og Þóroddur
Ingvaldur Sæmundsson, f. 31.
október 1905 á Hrafnagili í
Þorvaldsdal, d. 3. desember
2003. Systkini Katrínar eru:
Sæmundur Gunnar, f. 1942,
Baldvin Helgi, f. 1944,
kvæntur Petru
Verschüer, Snjó-
laug, f. 1945,
gift Þorsteini
Þorsteinssyni,
Kristín Sigríður,
f. 1948, og Guð-
jón Snorri, f.
1958, kvæntur
Kristínu M.
Magnadóttur.
Katrín fluttist
1946 að Neðri-
Vökuvöllum
sunnan Akureyrar en frá
1954 átti hún heima á Ak-
ureyri, lengst í Lyngholti 4.
Síðustu 10 árin dvaldist hún
á öldrunarheimilinu Hlíð.
Útför Katrínar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag,
28. maí 2018, klukka 13.30.
Mín elskulega systir Katrín
er dáin. Hún dó á öldrunar-
heimilinu Hlíð eftir stutt veik-
indi. Það var gott að hún þurfti
ekki að þjást neitt. Kata og ég
voru mestu mátar þó að hún
væri átta árum eldri en ég, ald-
ur skipti ekki máli. Ég man
alltaf þegar Kata fermdist, hún
var svo fín í bláum taftkjól,
pilsið var hringsniðið og hún
var með svo mikið og þykkt
dökkt hár.
Þegar Kata var 18 ára eign-
aðist mamma síðasta barnið
sitt og það var nú aldeilis ham-
ingja á heimilinu. Kata var al-
veg alsæl að eignast lítinn
bróður, við hin systkinin líka og
fékk hann nafnið Guðjón
Snorri. Kata var svo hrifin af
öllum börnum, henni fannst svo
gaman þegar ættingjar okkar
voru að koma í heimsókn með
börnin sín. Svo gerðist það að
Kata fékk tvo frændur sína í
heiminn með þriggja daga
millibili. Ég eignaðist dreng í
byrjun febrúar ’71 og Baldvin
bróðir minn og Petra konan
hans eignuðust dreng þremur
dögum eftir, þeir heita Hjalti
og Sveinn.
Mamma var ekki síður
ánægð, hún kallaði þá tví-
burana sína. Um helgar, sér-
staklega á laugardögum, á
sumrin vildi Kata fara í heim-
sókn til ættingja sinna og
mamma vildi að ég færi með
henni. Við fórum til föðursystur
okkar sem bjó í Norðurgötunni.
Næstu helgi var svo farið í
Eyrarveginn til nöfnu hennar
Kötu og Sigurðar mannsins
hennar. Svo fórum við líka til
Öllu og Óttars sem bjuggu í
Ægisgötunni, Alla var frænka
okkar.
Að fá að fara og heimsækja
fólkið sitt fannst Kötu mjög
gaman og hún talaði um það við
mig þegar við vorum orðnar
eldri, það þurfti ekki mikið til
þess að gleðja Kötu. Sjálf var
hún gleðigjafi, alltaf í góðu
skapi og stutt í hláturinn. Ég
leyfði Kötu að keyra Hjalta
minn í kerrunni á Lyngholts-
götunni, þá var hann um
tveggja ára. Á þeim árum var
svo lítil bílaumferð um götuna
og hún fór aldrei með hann
lengra en að gamla Lyngholti
sem er núna númer 10. Þar
hittu þau oft Halla sem bjó í
nr. 10 og hann fór að spjalla við
þau, gaf þeim síðan annað vort
Ópal eða brjóstsykur og sagði
að Hjalti ætti alltaf að vera
góður við Kötu frænku. Svo var
labbað til baka heim, allt gekk
vel og Hjalti var alltaf góður
við Kötu, honum þótti mjög
vænt um frænku sína. Foreldr-
ar mínir, Sæmundur bróðir og
Kata fluttu upp í Lerkilund 30
árið 1998. Pabbi var þar ekki
nema í nokkur ár, þá fór hann
á Hlíð og dó árið 2003. Mamma
og Kata fóru í dagvistun í Víði-
lund og fannst þeim ágætt að
vera þar.
Þar var margt til gamans
gert og alltaf dansað á föstu-
dögum. Það var svo árið 2008
um páskana sem þær fengu
báðar pláss á Hlíð, þær voru
báðar á deild sem heitir Reyni-
hlíð, þá var mamma orðin veik.
Þá tók Kata að blómstra þegar
hún kom í Hlíð, hún stundaði
handavinnu, málaði listaverk á
púða, dúka, svuntur, dúllur,
punthandklæði, myndir og
fleira og fleira. Þarna naut hún
sín, fór í leikfimi og sjúkra-
þjálfun. Svo var alltaf einu
sinni í mánuði haldið Kráar-
kvöld, þá kom hljómsveitin
Hlíðin mín fríða, spilaði og
söng fyrir fólkið og allir höfðu
gaman af. Þá höfðu þeir það
fyrir sið að spila alltaf Kötu-
kvæði fyrir Kötu, það gerði
mikla lukku. Kata hafði gaman
að því að vera vel til fara, hún
átti falleg föt, fallega skartgripi
en á virkum dögum þá fannst
henni best að vera í síðbuxum
og peysu – armbönd sem hún
notaði hversdags, hálsfesti og
úrið sitt. Fína dótið sitt notaði
hún þegar eitthvað var um að
vera eða henni boðið í heim-
sókn út í bæ. Kata var frábær,
það kom stundum svo sniðug-
lega út úr henni sem hún var
að segja að maður veltist um af
hlátri. Kata átti sjónvarp sem
hún hafði í herberginu sínu,
spilara og fjölda af myndum en
það voru þrjár myndir sem hún
hélt mest upp á. Það var Stella
í orlofi, Emil í Kattholti og svo
Jóhannes, maður var farinn að
kunna þær utan að. Það var allt
í lagi, hún skemmti sér svo vel.
Nú er þessi káta og góða
systir farin frá okkur á betri
stað, við eigum eftir að sakna
hennar mikið. Að lokum vil ég
þakka öllum þeim sem hafa
unnið á Reynihlíð fyrir góða
umönnun og hlýju í hennar
garð.
Vertu Guði falin.
Þín systir,
Kristín J. Þórodds-
dóttir (Stína).
Katrín
Þóroddsdóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ANNA DAGRÚN MAGNÚSDÓTTIR,
Árskógum 8,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðjudaginn
15. maí. Útförin fer fram frá Seljakirkju
mánudaginn 28. maí klukkan 13.
Sigríður Jónsdóttir
Kolbrún Gunnlaugsdóttir
Rannveig Gunnlaugsdóttir Pálmar Guðmundsson
Gunnlaugur Gunnlaugsson Guðríður Ágústsdóttir
barnabörn og langömmubörn
Elsku Hermann
minn, þú varst svo
sterkur og sýndir mér
hvað lífið væri dýr-
mætt á hverjum einasta degi, að
hver einasti dagur var verkefni
sem við þurftum að takast á við.
Það er sárt að hugsa um það að ég
geti aldrei hringt í þig aftur og
spjallað, við eigum ótal minningar
saman og ég er virkilega þakklát
fyrir þær og allar okkar stundir
þegar við sátum heima hjá þér og
töluðum um allt á milli himins og
jarðar. Seinast þegar ég hitti þig
varstu svo jákvæður og þú kennd-
Hermann
Ingimundarson
✝ Hermann Ingi-mundarson fædd-
ist 9. júní 1948. Hann
lést 29. apríl 2018.
Útför Hermanns
fór fram 19. maí
2018.
ir mér hvað jákvætt
hugarfar skipti miklu
máli. Við töluðum um
allt sem var að fara að
gerast og þú hjálpaðir
mér í gegnum svo ótal
margt. Í hjarta mínu
er stolt, þakklæti og
hugrekki fyrir allt það
sem þú hefur kennt
mér og fyrir allt sem
þú gerðir. Þú varst
einn af þeim sem gefast aldrei upp
og barðist til seinustu stundar.
Takk fyrir lífið og kærleikann,
takk fyrir að standa með mér og
sýna mér hver ég er.
Ég mun halda áfram að gera
þig stoltan af mér. Hvíldu í friði,
elsku Hermann minn, þú átt og
munt alltaf eiga stóran stað í
hjarta mínu. Pabbi mun taka vel á
móti þér.
Eygló Rún Árnadóttir.