Verslunartíðindi - 01.02.1925, Síða 18

28
VERSLUNARTlÐINDI
margt til að hjer sje að ræða um alvar-
lega samkepni á milli fisk- og kjötmark-
aðanna.
Spanskt fiskiveiðafjelag.
í spanska blaðínu *Diario del Comer-
cio«, sem gefið er út í Barcelona, er þess
getið, að bráðlega muni verða myndað
spanskt fiskiveiðahlutafjelag með 6 milj.
peseta stofnfje og er áformað að stunda
þorskveiðar við Newfoundland og Island.
Fjelagið á að heita »Compania de Indu-
strias del Mar«. Telur blaðið þörf á fleiri
slíkum fjelögum, þar sem saltfiskinnflutn-
ingur til Spánar er orðinn yfir 120 milj.
peseta virði.
Saltfisksinnflutningur til Spánar hefur
verið þessi undanfarin ár:
kg. Pesetas
1918 .... 28.762.642 21.859.608
1919 .... 44 979.401 34.184.345
1920 .... 55.245.321 41.986.444
1921 .... 59.942.909 106.038.949
1922 .... 54.098.814 95.754.901
1923 .... . 62.201.869 122.489.308
Mest af þessum fiski er frá Bretlandi,
Noregi, Danmörku og íslandi; t. d. kom
frá Bretlandi árið 1921 um 18 þús, tonn,
frá Noregi 11 þús. og 500 tonn og frá
Danmörku og íslandi um 19 þús. tonn.
Þessar lágu tölur á árinu 1918—20 eru
auðvitað afleiðing stríðsáranna.
Saltfisksinnflutningur
í Marokko.
Árið 1922 er síðasta árið, er fullkomnar
skýrslur hafa fengist frá Marokko, en það
ár var flutt þangað 615 tonn af saltfiski, er
nam hjer um bil l1/* miljón franka. Af
þessum fiski fóru 348 tonn til spanska hlut-
ans, um 180 tonn til frönsku hjeraðanna,
og um 87 tonn til Tanger. Um 60%
fiskinum var frá Englandi, 25 % frá Frakk-
landi, um 8 % frá Spáni og um 6 % frá
Portúgal.
Enskir fiskútflytjendur selja talsvert af is-
lenskum- og færeyiskum fiski, og því eng-
in efi á að það sem Englandi er talið hjer
að ofan er of mikið, og ætti nokkur hluti
þess að teljast til íslands og Færeyja.
Aðallega eru það Evrópumenn, sem neyta
saltfiskjar þar suður frá, þó aðallega af lat-
neska kynflokknum. Þarlendir Gyðingar
neyta og nokkurs, en Arabar og Berbar
sama og ekkert.
Innflutningstollurinn er 12Va %, reikn-
aður eftir cif verði.
Hljóöfæri á sýningunni
í Leipzig.
Hia heimsfræga sönglistaborg, Leipzig, virðist
vera næsta vel til þess fallin, að vera markaðs-
miðstöð fyrir hljóðfæri og nótnagjörð. Á vor-
sýningunni f Leipzig 1924, sýndu 274 stór verslun-
arhús hljóðfæri á sjersýningunni fyrir þau, og
þar á meðal má einkum nefná hiuar stóru heims-
kunnu forte-piano verksmiðjur í Lei'pzig og öðrum
þýskum borgum, og jafn framt hinar heimsfrægu
hljóðfæraverksmiSjur í Rhingenthal og Markneu-
kirchen. Nótnaútgáfan 1 Leipzlg skipaðl sæti
sitt að maklegleikum á sjersýningunni fyrir bóka-
og leturgjörö. Sýningin er aöallega haldin í sjer-
stakri sýningarhöll (Musikmesshaus), en þó jafn-
framt í mörgum öðrum sýnlngarhöllum. Það sem
einkum eykur á gildl sýningar þessarar er það,
að auk hinna eiginlegu hljóðfæra eru hjer elnnig
vjelgeng hljóðfæri (sjálfspilandi hljóðfæri, piano
og grammófónar, knúð af rafmagni o. s. frv.)
af öllu tagi og vlð hæfi allra landa og lýða.