Verslunartíðindi - 01.09.1934, Side 11

67
VERSLUNARTÍÐINDÍ
ingsbanni, og hins vegar er því ætlað að
ná sama tilgangi með ákveðnum fyrir-
mælum um meðferð og verzlun erlends
gjaldeyris. í ofanrituðu hefir Verslunar-
ráðið þegar látið álit sitt í ljós á skaðsemi
þeirri, sem innflutningsbönn hafa í för
með sér, og virðist óþarft að færa að því
frekari rök. Verslunarráðið leggur það
því eindregið til og skorar á Alþingi að
samþykkja ekki lög, sem heimiía eða
jafnvel ákveða innflutningsbann á vör-
um. Telur það slíkt hættulegt, enda þess
ekki þörf, jafnvel ekki að áliti þeirra,
sem annars hafa trú á þessum ráðstöfun-
um, ef ákvæði frumvarpsins um meðferð
og verzlun erlends gjaldeyris ná fram að
ganga. Það bendir ekkert til þess, að sá
stakkur, sem versluninni og viðskiftun-
um við útlönd er sniðinn með ákvæðum
þessum, gefi innfiutr*ingnum of mikið
svigrúm. Sú viðbára, að hætta sé á, að
vörur verði fluttar hingað til landsins með
láni erlendra verslunarfyrirtækja, og
muni slíkt eyðileggja lánstraust lands-
ins út á við, er bygð á misskilningi. Er-
lend verslunarfyrirtæki fylgjast það vel
með íslenskum lagafyrirmælum, sem
viðskifti þeirra snerta, að þau munu áður
en langt um líður engar vörur selja hing-
að til landsins, hvað þá lána, án þess að
viðkomandi innflytjandi sýni fram á, að
hann hafi leyfi til að „yfirfæra" andvirði
vörunnar. Nú kann það að sönnu að koma
fyrir, að innflytjandi reynist vanskilamað-
ur við erl. lánardrottna, en þá má hér einn-
ig vekja athygli á því, að slíkt er ríkinu með
öllu óviðkomandi og bakar því ekki tjón. Is-
lenska genginu þarf heldur ekki að stafa
hætta af því, þó vörur séu fluttar inn í
heimildarleysi, því að það er algerlega á
valdi . bankanna, sem samkv. frumvarp-
inu eiga að ráða yfir öllum erlendum
gjaldeyri landsmanna, hve mikið fram-
boð verður á íslenzkum ^jaldeyri erlend-
is. Þetta atriði er alveg sérstaklega at-
hyglisvert öllum þeim, sem gera sjer grill-
ur út af því, að innflutningur einstakl-
inganna g.eti, án vilja ríkisins, þýtt fjár-
hagslegt hrun eða voða fyrir öryggi og
festu íslensku krónunnar..
Um hina aðalhlið frumvarpsins, ákvæð-
in um meðferð og verzlun erlends gjald-
eyris, vill Verslunarráðið taka fram, að af-
staða þess til málsins he’fir að nokkru
breytst frá því ’31. Verslunarr. er samt enn
sem fyr þeirrar skoðunar, að gjaldeyris-
skamtarnir og ófrjáls verslun með er-
lendan gjaldeyri séu óheppilegar ráð-
stafanir til að koma á jafnvægi í viðskift-
um við útlönd, alment sjeð. En eins og
háttv. fjárhagsnefnd er kunnugt, hafa
ýms lönd, er við skiftum við, lagt þær
hömlur á ísl. útflutning, að okkur er
nauðsynlegt að beina utanríkisverslun-
inni, og þá sjerstaklega innflutningnum,
á vissa markaði. Þetta virðist í fljótu
bragði vart hægt með öðru en ákveðnum
fyrirmælum um meðferð og notkun þess
erlenda gjaldeyris, sem við ráðum yfir.
Verslunarráðið lýsir sig því samþykt
þeim ákvæðum frumvarpsins, sem ganga
í þá átt, með fyrirmælum um notkun
gjaldeyrisins, að hafa áðurnefnd áhrif á
utanríkisverslunina, þó með þeirri athuga-
semd, að þetta sje skoðað sem bráða-
birgðaráðstöfun, sprottin af vandræðum
núverandi ástands sjerstaklega.
Um hinar einstöku greinar frumvarps-
ins vill Verslunarráðið leyfa sér að taka
þetta fram:
1. gr. Samkvæmt því, sem að ofan er
sagt, virðist liggja beinast við, að til-
greindum bönkum sje veittur einkarjettur
til þess að versla með erlendan gjaldeyri.
En í sambandi við þetta ákvæði, þykir
Verslunarráðinu ástæðulaust að veita
fjármálaráðherra heimild til að breyta
þessum fyrirmælum með reglugerð. Meö