Morgunblaðið - 10.08.2018, Síða 21

mér ekki að gera eitthvað kom ég
bara yfir til þín.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og allar þær minningar sem
við eigum saman. Ég elska þig.
Þín
Guðrún Bergmann.
Elsku Heiða amma.
Mikið sem ég sakna þín og það
er svo erfitt að trúa því að þú sért
farin. Elsku strákarnir mínir eru
svo duglegir að kveikja á kerti
fyrir þig því þeir trúa því að þeir
geti vísað þér á réttan stað með
ljósinu af kertunum.
Það var svo gaman að fá að
alast upp með ykkur afa í sömu
götu.
Við gátum alltaf komið til ykk-
ar og fengið að gera það sem
maður mátti ekki gera heima.
Man að ég, Sif, Jónas og Geiri
fengum að tjalda í garðinum hjá
ykkur og vorum með tónlist hjá
okkur og þú varst ekkert að biðja
okkur um að lækka en færðir
okkur alltaf eitthvað í svanginn
eins og þú orðaðir það alltaf.
Þegar ég fór að eldast þurftir
þú oft að tala við mig um hina og
þessa vitleysu sem ég var að ana
út í og hristir oft hausinn yfir mér
en mér þykir á efri árum svo
rosalega vænt um það hvað þú
lést mig heyra það því ég veit það
í dag að það var allt saman bara
væntumþykja.
Þegar þú fluttir á dvaló fannst
þér alltaf jafn yndislegt að fá
okkur í heimsókn og skelltir fullt
af allskonar kökum á borðið þeg-
ar einhver kom og ef maður var
nýbúinn að borða og var ekki
svangur varstu ekki sátt ef mað-
ur fékk sér ekki smá bita.
Eftir að strákarnir mínir
fæddust fannst þér svo gaman að
hitta þá og hlustaðir alltaf með
aðdáun þegar þeir voru að segja
þér allar „bull“-sögurnar sínar og
þú tókst alltaf fullan þátt í þeim
sögum.
Elsku besta amma mín, þín
verður sárt saknað en vonandi
líður þér vel þar sem þú ert í dag.
Hvíldu í friði, elsku besta
amma mín. Þín sonardóttir,
Rut.
Elsku amma mín, Heiða á
Kóngsbakka, hefur kvatt þennan
heim á 86. aldursári. Ótal margar
minningar koma upp í hugann á
þessum tímamótum, frá bernsku
eru flestar þeirra tengdar hesta-
ferðum, leik og starfi í sveitinni á
Kóngsbakka og síðar meir í
Hólminum.
Á fullorðinsárum voru það
heimsóknir, veisluhöld og kaffi-
samsæti. Amma var glettin,
hreinskilin og einlæg. Eftir að
hún flutti á Dvalarheimilið í
Stykkishólmi naut ég þess að
koma með börnin í heimsókn og
heyra sögur úr hennar æsku.
Þessi kynslóð hefur lifað meiri
breytingar en bæði mín og kom-
andi kynslóðir koma til með að
upplifa.
Þegar talað var um kreppuna
eftir bankahrun sagði hún alltaf
að fólk í dag vissi ekki hvað
kreppa væri, á meðan að allir
hefðu nóg að borða væri ekki
hægt að tala um kreppu!
Elsku amma mín, það er erfitt
að kveðja en ég veit að þú varst
tilbúin og hvíldinni fegin. Afi,
mamma, góðir vinir og fallnir
gæðingar munu taka á móti þér.
Ég læt fylgja með þetta hugljúfa
lag sem við hlustuðum á saman
þegar við hittumst síðast.
Undir Dalanna sól, við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för.
Undir Dalanna sól, hef ég lifað mín ljóð,
ég hef leitað og fundið mín svör.
Undir Dalanna sól, hef ég gæfuna gist,
stundum grátið en oftar í fögnuði
kysst.
Undir Dalanna sól, á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arinn, minn
svefnstað og skjól.
(Hallgrímur Jónsson
frá Ljárskógum)
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
blessuð sé minning þín.
Helga Hjálmrós.
Elsku amma, nú hefur þú
kvatt þennan heim og trúi ég því
að afi og mamma hafa beðið þín
og tekið vel á móti þér.
Það var alltaf gott að koma í
Hólminn til ykkar afa og mikið
dekrað við mig þegar ég kom í
heimsókn. Þú varst alltaf mikil
húsmóðir og vildir gera vel við
alla hvort sem það var í mat eða
kaffi og kökum. Þér fannst alveg
ómögulegt ef maður kom í heim-
sókn og vildi ekki neitt, komandi
alla leið frá Grundarfirði!
Bestu minningarnar sem ég á
um þig voru hestaferðirnar sem
við fórum saman í. Þú varst
reyndar alltaf á bílnum á eftir og
hjálpaðir mér þannig við að fá að
vera með og rúntuðum við mikið
þegar hestarnir fóru aðrar leiðir
en bílveginn. Þú áttir líka hestinn
sem ég byrjaði að vera á í hesta-
ferðum, hann Leira. Hann var al-
gjört gull og þú varst alltaf svo
stolt af mér á honum og talaðir
mikið um þessar ferðir, að þetta
hafi verið þín bestu ferðalög.
Þú varst alla tíð mikil prjóna-
maskína og ef mann vantaði lopa-
peysu varstu sko ekki marga
daga að redda því.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Minning þín lifir.
Þín,
Jóna Lind.
Í dag verður kær systir mín
Aðalheiður, eða Heiða frá Kóngs-
bakka, jarðsungin. Hún vakti
talsverða athygli þegar fjölskyld-
an flutti til Bjarnarhafnar, en þá
var hún 18 ára. Heiða var hávaxin
og myndarleg og þegar á unga
aldri hafði hún öðlast mikla
reynslu af húsverkum og barna-
gæslu enda átti hún 8 yngri
systkin við komuna í Bjarnar-
höfn.
Brátt flutti hún að Ytri-Kóngs-
bakka þar sem hún giftist Jónasi
Þorsteinssyni. Þau ráku þar
myndarbú með kúm, sauðfé og
hrossum og gekk Heiða í öll verk
eftir þörfum. Jónas var mjög fær
hestamaður og átti mörg góð
hross. Hvers konar hesta-
mennska var því stór hluti af
heimilishaldinu á Ytri-Kóngs-
bakka. Hestamennskunni fylgdi
gjarnan mikill gestagangur og
var svo sannarlega ekki í kot vís-
að hjá þeim hjónum, sem tóku vel
á móti öllum gestum.
Brátt komu drengirnir Þor-
steinn, Bjarni og Agnar til sög-
unnar, stórir og sterkir strákar,
sem urðu brátt mínir bestu fé-
lagar. Síðar tók hún fósturdótt-
urina Guðbjörgu til sín og gekk
henni í móðurstað.
Heiða var góð húsmóðir og
voru alltaf mikil veisluföng á boð-
stólum þegar gesti bar að garði.
Var alltaf boðið upp á meira og
passað upp á að enginn færi
svangur á brott. Sérstaklega man
ég eftir brúntertum og rjóma-
tertum sem alltaf virtust óþrjót-
andi.
Heiða tók á móti gestum með
hlýju hjarta og leið öllum vel í ná-
vist hennar.
Heiða var listræn og liggja
m.a. eftir hana nokkur útsaums-
verk sem prýddu stofuna á
Kóngsbakka og síðar heimili
hennar í Stykkishólmi. Einnig
var hún iðin prjónakona, en lopa-
peysur voru hennar sérgrein.
Þegar árin færðust yfir fluttu
þau hjón Heiða og Jónas í Stykk-
ishólm og áttu þar fallegt heimili.
Síðar fluttu þau í Dvalarheimili
aldraðra þar sem þau dvöldu síð-
ustu árin.
Heiða á fjölda afkomenda, sem
henni þótti mjög vænt um og var
sú væntumþykja gagnkvæm.
Nú kveð ég elstu systur mína
með söknuði og þakklæti en ekki
síst góðum og hlýjum minning-
um.
Börnum hennar, barnabörnum
og barnabarnabörnum votta ég
innilega samúð.
Valgeir Bjarnason.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. ÁGÚST 2018
✝ Ingibjörg Sig-urðardóttir var
fædd í Úthlíð í Bisk-
upstungum 7. jan-
úar 1933. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 24. maí
2018.
Foreldar hennar
voru Sigurður Tóm-
as Jónsson f. 1900,
d. 1987 og Jónína
Þorbjörg Gísladótt-
ir f. 1909, d. 1979. Systkini: Gísli
Sigurðsson f. 1930, d. 2010,
kvæntur Jóhönnu Bjarnadóttur
f. 1933. Björn Sigurðsson f. 1935,
kvæntur Ágústu Ólafsdóttur f.
1937, d. 2004. Sigrún Sigurð-
ardóttir f. 1937 gift Guðmundi
býr í Mosfellsbæ. 3) Björn jarð-
fræðingur og ferðamálafræð-
ingur f. 1962, býr í Reykjavík. 4)
Þorbjörg dr. í málvísindum f.
1969, býr í Noregi. Barnabörnin
eru 10 og langömmubörnin 3.
Fyrstu árin bjuggu Ingibjörg
og Hróar á Bifröst í Borgarfirði,
fluttu þaðan að Laugum í
Reykjadal þar sem þau bjuggu í
16 ár og síðan í Kópavoginn.
Ingibjörg stundaði nám í Reyk-
holtsskóla, Húsmæðraskólanum
að Varmalandi, Handíða- og
myndlistaskólanum í Reykjavík
og Ritaraskólanum, þaðan sem
hún útskrifaðist sem löggiltur
læknaritari. Hún starfaði síðan á
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
þar til hún lét af störfum vegna
aldurs.
Bálför fór fram í kyrrþey, en
jarðneskar leifar hennar verða
settar niður í duftreitnum við Út-
hlíðarkirkju og hvílir hún þar við
hlið tveggja bræðra sinna sem
farnir eru á undan.
Arasyni f. 1935.
Kristín Sigurð-
ardóttir f. 1940 gift,
maður 1: Greipur
Sigurðsson f. 1938,
d. 1991, maður 2:
Werner Rasmusson
f. 1931. Jón Hilmar
Sigurðsson f. 1944,
d. 1908. Baldur Sig-
urðsson f. 1948
kvæntur Krist-
björgu Steingríms-
dóttur f. 1947.
Ingibjörg giftist Hróari
Björnssyni kennara f. 1920, d.
1990. Börn þeirra eru fjögur. 1)
Elín hjúkrunarfræðingur f. 1955,
býr í Sviss. 2) Sigurður íslensku-
og bókmenntafræðingur f. 1956,
Ljúf er minning, ég lít til þín,
löng voru æskuvorin.
Þú varst stóra stoðin mín,
studdir mig fyrstu sporin
Inga var fædd í Úthlíð 7. jan-
úar 1933 og ólst upp í foreldra-
húsum við gott atlæti foreldra
og afa og ömmu, Sigríðar Ingv-
arsdóttur og Gísla Guðmunds-
sonar sem bjuggu í skjóli dóttur
sinnar til dauðadags. Inga var
bráðþroska og fór strax á barns-
aldri að taka fullan þátt í heim-
ilisverkum. Eitt af verkefnum
okkar systkina var að flytja
mjólkina í veg fyrir mjólkurbíl-
inn sem kom upp að Múla. Þang-
að var um 5 km vagnvegur, hinn
gamli Kóngsvegur og Andalæk-
urinn óbrúaður. Inga tók við
þessu starfi 1943, þá 10 ára göm-
ul. Var ég aðstoðarmaður henn-
ar til að byrja með, en ég hafði
þá um nokkurt skeið fylgt henni
eftir sem stóru systur enda vor-
um við náin alla okkar bernsku.
Ekki var Inga gömul þegar hún
fór að taka til hendinni hjá
frænku sinni á Hótel Geysi,
vann einn vetur í mötuneytinu í
Haukadalsskólanum og einn vet-
ur á Hótelinu í Hveragerði hjá
Eiríki frænda sínum. Allsstaðar
var Inga vel liðin í vinnu, enda
ósérhlífin og dugleg. Alltaf var
hún mætt í heyskapinn ef hún
mögulega gat og sinnti öllum
verkum í Úthlíð. Síðar skellti
hún sér á Húsmæðraskólann að
Varmalandi í Borgarfirði og átti
frá þeim tíma góðar minningar.
Árið 1953 kynntist hún Hróari
Björnssyni frá Brún í S. Þing.
Hann var umsvifamikill verktaki
á sinni tíð og stóð fyrir ýmsum
framkvæmdum hér í sveit svo
sem byggingu Tungnarétta og
laxastigans í Tungufljóti. Inga
og Hróar giftu sig 16. maí 1954
og hófu búskap í Reykjavík. Árið
1955 fluttu þau að Bifröst í
Borgarfirði og síðar að Laugum
í S. Þing. og byggðu sér þar hús
sem var kallað Tröð. Þau höfðu
þá eignast börnin fjögur sem öll
fóru sínar leiðir á menntabraut-
inni. Öllum þessum umsvifum,
barnauppeldi og búferlaflutning-
um sinnti Inga vel og fór létt
með það. Árið 1976 fluttu þau að
Selbrekku 24 í Kópavogi og áttu
þar góð ár saman. Fjölskyldan
stækkaði og fluttu börnin víða
um heim, en Inga var traust
heima og lagði börnunum sínum
lið, sinnti hannyrðum og sauma-
skap. Einnig tók hún vel á móti
frændfólki sem kom úr sveitinni
og þurfti gistingu í borginni. Ég
og fjölskyldan mín áttu því láni
að fagna að heimsækja þau á
alla þá staði sem þau bjuggu.
Einnig var Inga áhugasöm um
að halda vel utan um öll fjöl-
skyldutengsl og var dugleg að
heilsa upp á okkur systkinin og
aðra vini hér í sveit. Inga missti
mann sinn 1991 og var það mikið
áfall þar sem þau höfðu búið sér
í haginn fyrir farsæl efri ár.
Inga eignaðist 10 barnabörn svo
hún hafði um nóg að sýsla fram
að þeim tíma er hún missti heils-
una og hvarf inn í óminnið. Síð-
ustu árin bjó Inga fyrst að Roða-
sölum í Kópavogi og svo síðustu
árin á Eir í Grafarvogi þar sem
hún fékk frábæra þjónustu og vil
ég þakka fyrir hana. Ég kveð
þig, kæra systir, nú ertu komin
heim aftur og færð að hvíla hjá
bræðrum þínum í Úthlíðar-
kirkjugarði.
Þegar lokast lífsins leið
ljúkast upp vegir nýir.
Þá mun andans gatan greið
Guð þig blessi og hlýi.
Þinn bróðir,
Björn Sigurðsson, Úthlíð.
Oft hefur mig langað
að leggjast út á vorin,
lifa á ungum sprotum,
tína grös og ber.
Sofa í litlum skúta
á sortulyngi og mosa,
vakna svo að morgni
ung og endurnærð.
Lauga mig úr lindinni
sem læknar allt og sefar,
drekka af dýjamosa,
láta hann drjúpa í sár.
Koma heim er haustar
og heiðin fer að sölna,
finna þetta frelsi
og frið í minni sál.
Þannig orti systir okkar því
hún unni vorinu og náttúrunni
og öllum gróðri, fagnaði hverju
blómi sem sprakk út og hverju
tré sem laufgaðist. Útivera og
góðir göngutúrar voru hennar
ástríða og uppáhald og lengi hélt
hún í það að fara til berja á
haustin eins og gert var fyrir
norðan meðan hún bjó þar.
Þegar börnin uxu úr grasi og
fóru til náms og starfa, fluttu
þau sig frá Laugum til Kópa-
vogs. Oft var samt minnst á
Reykjadalinn og þann góða tíma
sem þau áttu í skólasamfélaginu
þar. Í gamansömum tón orti
hún:
Áður fyrr ég víða var,
víst ég hitti marga slynga.
En bestu árum ævinnar
eyddi ég á Þingeyinga.
Hún naut þess að eiga fal-
legan skrúðgarð bæði í Tröð í
Reykjadal og Selbrekku í Kópa-
vogi. Lagði líka mikla vinnu og
alúð í allt sem laut að umhirðu
og umgengni innan húss og ut-
an. Hún var ósérhlífin og harð-
dugleg og horfði ekki í þó færa
þyrfti til steina eða blómabeð,
slá grasflöt eða klippa runna. En
hún var líka mikil handavinnu-
kona og hafði næmt auga fyrir
formi og litum. Eftir hana liggur
aragrúi af fallegu handverki.
Fyrr á árum saumaði hún mikið
af fatnaði, bæði á fjölskylduna
og vini, einnig til prýði heimilis-
ins og til gjafa. Hún lærði búta-
saum og gaf mörg teppi, dúka og
púða í tækifærisgjafir. Hún
saumaði líka hökla og heklaði
skírnarkjóla sem hún gaf í
kirkjur. Á seinni árum höfðaði
prjón meira til hennar. Þær voru
ófáar peysurnar og vettlingarnir
sem frændfólkið fékk að njóta.
Eftir að hinn grimmi föru-
nautur Alzheimer slóst í för með
henni dró úr getu til skapandi
verka. Þegar hún vann á hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð kynnt-
ist hún þessum vágesti vel og
orti þá til eins skjólstæðingsins:
Ef ég bara kynni
allt það sem hann kunni
sem nú er honum horfið,
horfið allt úr minni.
Fögin sem hann kenndi,
konan sem hann unni.
Man ei börn sín lengur
en lífsins klukka gengur.
Lífsklukka systur okkar átti
eftir að tifa í rúman áratug eftir
að hún missti tökin á lífinu. Nú
er ekki lengur hægt að leita til
hennar um ættir og uppruna
samferðafólksins. Hún átti gott
safn af bókum og þar á meðal
voru ýmsar æviskrár Íslendinga.
Það var gaman að sitja með
henni og rekja ættir og örlög
fólks langt aftur í tímann. Hún
var fljót að finna réttu heimild-
irnar í ættfræðibókunum sínum
og var auk þess minnug á ártöl
og atburði.
Hún dvaldi síðustu árin á
hjúkrunarheimilum, fyrst á
Roðasölum í Kópavogi og síðar á
Eir í Grafarvogi þar sem lífsljós
hennar slokknaði. Öllum sem
önnuðust hana í hennar erfiðu
veikindum eru sendar þakkir
fyrir alla alúðina og frábæra
umönnun. Við minnumst hennar
með söknuði og þökkum allar
góðu stundirnar.
Sigrún og Kristín .
Í barnæsku minni var eitt-
hvað svo ævintýralegt við það að
eiga móðursystur og frændfólk
norður á Laugum í Þingeyjar-
sýslu. Á þeim tíma voru ferðalög
milli landshluta eða dagleg sam-
skipti í gegnum síma ekki sjálf-
sögð. Það var ávallt tilhlökk-
unarefni þegar von var á pakka,
mamma setti sig í sérstakar
stellingar ef von var á símtali og
það var jafnan slegið upp veislu
þegar fjölskyldan að norðan kom
á Suðurlandið. Það var allt svo
langt í burtu á þessum árum og
ferðalögin löng.
Inga var ein af móðursystk-
inum mínum frá Úthlíð, Gísli og
Jón eru farnir á undan henni en
Björn, Sigrún, Baldur og Kristín
móðir mín standa vaktina hérna
megin. Fjölskyldan í Úthlíð er
stór og hafa þau systkinin alltaf
staðið þétt saman og átt ótal
samverustundir. Eftir að Inga
frænka flutti suður urðu heim-
sóknirnar fleiri og reglulegri.
Hún og Hróar eiginmaður henn-
ar bjuggu í Kópavogi og þar var
ávallt tekið á móti sveitafólkinu
sem stórhöfðingjar væru. Veit-
ingarnar voru gjarnan heima-
bakaðar og nær öruggt að fá
eitthvert góðgæti úr berjum að
norðan.
Inga var listamaður þegar
kom að handverki. Það lék allt í
höndunum á henni sem kom að
prjónum, efni, nál eða spotta.
Betri saumakonu efast ég um að
ég eigi eftir að kynnast, vand-
virk en samt svo snögg í hreyf-
ingum. Við útskrift úr mennta-
skóla var ég með nokkuð
ákveðnar hugmyndir um stúd-
entsdressið, hafði gert skissu af
kjól og jakka sem ég vildi gjarn-
an klæðast á stóra deginum. Ég
vissi sem var að eina manneskj-
an sem myndi taka vel í þessa
hugmynd mína væri Inga
frænka og það kom á daginn,
hún taldi þetta nú ekki mikið
mál. Í sameiningu hönnuðum við
kjólinn og jakka með herðapúð-
um í yfirstærð sem var það heit-
asta á þessum tíma. Inga saum-
aði og kallaði á míg í mátun eftir
því sem á verkið leið og á út-
skriftardaginn skartaði ég stolt
fagurbláa kjólnum sem var ein-
stakur og bar saumakonunni
fagurt vitni.
Eftir að Inga varð ekkja
minnkaði hún við sig húsnæði og
hreiðraði um sig í notalegri íbúð.
Hún var dugleg að hreyfa sig,
fór reglulega í leikhús auk þess
sem hún sinnti bæði handavinnu
og ljóðlist. Inga naut sín og hafði
nóg fyrir stafni, prjónaði vett-
linga og orti ljóð þess á milli sem
hún aðstoðaði á Sunnuhlíð og
sinnti safnaðarstarfi. Þær systur
voru nánar og því ekki undarlegt
að þær tóku fyrstar eftir því að
eitthvað í fari Ingu var að breyt-
ast. Í fyrstu var um smávægileg
elliglöp að ræða en ekki leið á
löngu þar til ljóst var að Ingu
væri ekki óhætt að búa ein og
þyrfti fljótlega aðstoð við dag-
legar athafnir. Eftir að hafa ver-
ið í dagvistun flutti Inga alfarið í
Roðasali en þegar sjúkdómurinn
ágerðist flutti Inga á Eir þar
sem hún var vistmaður síðustu
æviárin. Það var sárt að horfa á
eftir Ingu með þessum hætti,
líkaminn í góðu ásigkomulagi en
hugurinn farinn inn á óskiljan-
lega vídd.
Sem betur fer á ég margar
yndislegar minningar um Ingu
frænku sem ég nú geymi innra
með mér og hugsa til hennar
með hlýhug. Um leið og ég
þakka móðursystur minni sam-
ferðina þá votta ég fjölskyldunni
allri mína dýpstu samúð.
Hrönn Greipsdóttir.
Ingibjörg
Sigurðardóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
GUÐBJÖRG JÓNA
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Guðlaugsvík, Hrútafirði,
lést þriðjudaginn 31. júlí
Útförin fer fram frá Seljakirkju miðvikudaginn 15. ágúst
klukkan 11.
Skúli Helgason
Guðrún Magnúsdóttir Jóhann Hilmarsson
Helgi S. Skúlason Anna Ósk Kolbeinsdóttir
Unnur Þóra Skúladóttir Bjarni Amby Lárusson
Anna Sigríður Skúladóttir Ragnar Hauksson
Guðmundur Steinar Skúlas. Ragna Kristinsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn