Morgunblaðið - 17.08.2018, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2018
hefur hafið starfsemi á vísinda-
garðasvæðinu og verið er að reisa
byggingu fyrir starfsemi CCP og
sprotafyrirtæki. Ekki er að efa að
Vísindagarðar eiga eftir að verða
afar mikilvægir fyrir starfsemi
skólans og atvinnulíf hérlendis.
Stærsta verkefni sem Eiríkur
tók að sér á framkvæmda- og
tæknisviði var vafalítið að stýra
byggingarnefnd fyrir hús Stofn-
unar Vigdísar Finnbogadóttur í
erlendum tungumálum sem lokið
var við í apríl 2017 og ber nafnið
Veröld – hús Vigdísar. Á ýmsu
gekk á byggingartíma eins og
vænta má og mikið mæddi á Ei-
ríki. Iðulega kom í ljós hversu
rökfastur og ákveðinn Eiríkur
gat verið án þess að því þyrfti að
fylgja einhver hávaði.
Það var ákaflega gott að leita
til Eiríks þegar kom að skoðun á
ýmsum valkostum varðandi hús-
næði, skipulagsmál, lóðamál, og
öðrum verkefnum á vegum fram-
kvæmda- og tæknisviðs. Mikil
greiningarhæfni, hreinskilni, yf-
irvegun og trúnaður einkenndi
ávallt aðkomu hans.
Síðastliðinn vetur var ljóst að
eitthvað var byrjað að hrjá Eirík.
Smám saman dró líka úr þreki
hans án þess að vitað væri hvað
olli. Það var ekki fyrr en á vor-
mánuðum sem ástæðan varð
kunn og ljóst að ekki væri um
lækningu að ræða. Eiríkur og
fjölskylda tókust á við þessa stað-
reynd af ótrúlegri yfirvegun,
æðruleysi og styrk.
Andlát Eiríks er enn óraun-
verulegt í okkar huga. Það er svo
stutt síðan við vorum að velta fyr-
ir okkur ýmsum málum. Við er-
um ákaflega þakklát fyrir að hafa
átt hann sem góðan samstarfs-
mann og vin öll þessi ár. Fjöl-
skyldu Eiríks vottum við okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur R. Jónsson
og Sigurlaug I. Lövdahl.
Námsárin í Madison rista
djúpt. Jafnvel þótt við Arnór höf-
um aðeins deilt einu ári með
Addý og Eyja, síðasta ári þeirra
og fyrsta ári okkar, hefur vin-
skapurinn haldið í þrjátíu ár. Þau
voru manna duglegust að mæta á
mannfagnaði Hollvinafélags Wis-
consinháskóla og Madisonborg-
ar, frá fyrsta degi og hvar sem
komið var saman var framlag
Eyja alltaf léttleiki, glaðværð og
jákvæðni. Þeir eiginleikar Eyja
nutu sín ekki síður þegar fundum
okkar bar saman síðari ár á vett-
vangi Háskóla Íslands og Vigdís-
arstofnunar, þar sem við bættust
drifkraftur og útsjónarsemi.
Samstarfssamningur milli há-
skólanna tveggja, Wisconsinhá-
skóla og Háskóla Íslands, var á
meðal gleðiefna í því samhengi.
Það var líka sérlega ánægjulegt
að hitta þau hjónin nokkrum
sinnum í Hannesarholti liðinn
vetur, þegar þau tóku sér tíma til
að njóta kvöldstundar og slaka á,
með kaffitár í bolla. Nú orna ég
mér líka við spjallið sem við Eyji
við áttum í Perlunni í vor, á fal-
lega staðnum þeirra Út í bláinn,
sem mér finnst að hafi verið
augnabliki áður en hann greind-
ist með meinið sem sigraði hann
að lokum. Það stafar kraftur og
jákvæðni af minningu Eyja, hve-
nær sem hugurinn leitar til hans.
Elsku Addý og fjölskylda, við
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Samstaða ykk-
ar og styrkur undanfarna mánuði
í veikindum Eyja hefur huggað
okkur hin og vakið ómælda að-
dáun.
Ragnheiður Jóna Jónsdóttir.
Eiríkur Hilmarsson vinur okk-
ar verður jarðsunginn í dag, en
hann kvaddi þessa jarðvist 8.
ágúst síðastliðinn eftir snarpa en
harða baráttu við krabbamein í
höfði.
Við kynntumst þegar við vor-
um í barnaskóla og höfum verið
vinir síðan, í ríflega hálfa öld.
Hann var hávaxinn og grannur
miðað við jafnaldra alla tíð, og vel
á sig kominn líkamlega. Hann var
afar tryggur, umburðarlyndur og
gagnkvæm virðing einkenndi
samveruna. Hann tranaði sér
ekki fram þar sem hann kom en
var jafnan falin forysta sökum
mannkosta og þægilegrar fram-
komu við samferðamenn.
Hann Eyji okkar var sérstak-
ur á margan hátt þegar við vor-
um unglingar, stundum svolítill
grallari. Hann spekúleraði mikið
í músík á unglingsárunum og
naut þess. Tónlistarsmekkur
hans var þá óhefðbundinn, en
hann hlustaði á Gentle Giant,
Uriah Heep og David Bowie.
Hann gekk jafnan um á síðum
svörtum leðurfrakka og var alltaf
vel klæddur. Gunna, mamma
hans, kímdi og hafði oft gaman af
þegar hann var að klæða sig upp.
Eyji hafði gaman af að læra
stærðfræði og rökræddi mjög oft
við kennarana um ólíklegustu
málefni, sem höfðu sumir ekki
þolinmæði fyrir spekúleringun-
um. Hann valdi að fara í lang-
skólanám og skilaði doktorsverk-
efni sínu með mjög góðum
árangri. Við höfum fyrir satt að
hann hafi einmitt alltaf verið
tilbúinn í rökræður við nemendur
sína þegar hann gerðist kennari
og eru margir þakklátir fyrir það.
Hann var íhugull rökhyggjumað-
ur og gerði flesta hluti að vand-
lega athuguðu máli. Hann hafði
yndi af íþróttum og stundaði inn-
anhússknattspyrnu og golf af al-
vöru eins og aðra hluti.
Addý og Eyji byrjuðu saman á
unglingsárunum og hafa verið af-
ar samrýnd síðan. Þau eiga þrjú
börn, tvö tengdabörn og tvö
barnabörn. Þau hafa byggt upp
stórt fyrirtæki af ráðdeild og fyr-
irhyggju en Eyji hefur jafnhliða
haft önnur störf að aðalstarfi.
Fjölskyldan hefur verið afar
samrýnd og haldið þétt saman í
veikindum Eyja vinar okkar. Þau
hafa tekist á við vandann saman
af festu og raunsæi. Öll höfum við
þroskast og lært mikið á undan-
förnum vikum.
Vinahópurinn er stór eins og
vænta má hjá fólki sem ræktar
vinskap við samferðamenn af
mikilli tryggð eins og þau. Addý
og Eyji hafa oft haft frumkvæði
að gönguferðum Átthagafélags-
ins ’58 og höfum við gengið Horn-
strandir, Víknaslóðir, farið á
Strandir, Sveinstinda, Skælinga,
Jökulsárgljúfur og víðar. Hann
og Addý hafa verið afar dugleg
við að rækta vinskapinn og oft
kallað í vinina með skömmum
fyrirvara án sérstaks tilefnis. Það
hefur verið okkur einkar dýr-
mætt.
Við sendum fjölskyldunni allri,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
F.h. Átthagafélagsins ‘58,
Þórður M. Kjartansson.
Í dag kveðjum við æskufélaga
minn hann Eyja í hinsta sinn.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
vorið 1965 þegar við settumst við
sama borðið í forskólanum í
Keflavík og vorum að hefja náms-
feril okkar. Hann bjó að vísu í
öðru hverfi og ég átti í byrjun erf-
itt með að muna hvað hann hét
þennan stutta tíma sem forskól-
inn var, en örlögin höguðu því
þannig að síðar þetta sama sumar
fluttu foreldrar mínir í sama
hverfi og urðum við Eyi nágrann-
ar og síðar og síðan afar nánir
vinir.
Við félagarnir áttum það sam-
eiginlegt að taka fátt sem sjálf-
gefið og vorum alltaf tilbúnir til
þess að setja spurningarmerki
við það sem við stóðum frammi
fyrir, vildum kryfja málin til
mergjar og skilja þau betur. Hef-
ur þessi eiginleiki fylgt okkur síð-
an og mótað verulega samskipti
okkar og vinskap.
Við fórum ólíkar leiðir í náms-
vali okkar bæði á menntaskóla-
árunum, þegar hann fór í fram-
haldsskóla í Keflavík en ég á
Bifröst í Borgarfirði, og síðar
þegar hann fór í háskólanám í HÍ
og síðar til Madison í Wisconsin í
Bandaríkjunum en ég til Kaup-
mannahafnar, en alltaf var ótrú-
lega stutt á milli okkar. Eyi lauk
BA-prófi í uppeldisfræði við HÍ
og í Madison lauk hann bæði
meistaragráðu og doktorsgráðu í
stjórnun skólakerfa. Var dokt-
orsritgerð hans valin besta rit-
gerð á þessu sviði í öllum Banda-
ríkjunum. Þrátt fyrir þessa
fjarlægð héldum við góðu sam-
bandi á þess tíma mælikvarða
með bréfaskriftum og komu þau
Addý til okkar í Danmörku og við
Ösp fórum til þeirra til BNA, sem
bæði treysti vinaböndin og er
hluti afar ljúfra og verðmætra
minninga. Þegar heim kom var
það einhvern veginn þannig að
við vorum aldrei alveg heilir
nema við værum í nánu sam-
bandi. Ef við höfðum ekki tæki-
færi til að hittast tókum við löng
samtöl í síma til að kryfja málin
til mergjar, eins og við höfum
alltaf gert frá unglingsárunum.
Þegar ég fer yfir þessa rúm-
lega hálfu öld af samskiptum og
samtölum er ég fyrst og fremst
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast Eyja, þakklátur fyrir fé-
lagsskapinn og þakklátur fyrir
hans ótrúlegu hæfileika til að
horfa óhlutbundið og gagnrýnið á
atburði og viðfangsefni og setja
fram skoðanir og álit sem hjálp-
uðu manni við að glíma við erfið
viðfangsefni. Við vorum ekkert
alltaf sammála og fannst sumum
vafalaust skrýtið að heyra okkur
karpa, en það var okkar munaður
að geta á grunni djúprar virðing-
ar og vináttu tekið samtalið að-
eins lengra og dýpra. Það er eng-
in launung á því að hjarta manns
fyllist söknuði þegar ég hugsa til
þess að þurfa að aðlaga mig þeim
veruleika að vera án hans leið-
sagnar og félagsskapar en veit
jafnframt að minning hans mun
lifa með mér að eilífu.
Elsku Addý, Andrea, Hafþór,
Héðinn, Kristrún og Bergþóra,
ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð.
Gylfi Arnbjörnsson.
Eiríkur Hilmarsson var fram-
kvæmdastjóri Vísindagarða Há-
skóla Íslands frá árinu 2006 og
var ráðinn sem lektor í hálfu
starfi við Viðskiptafræðideild
Háskóla Íslands árið 2011. Hann
var vinsæll kennari meðal nem-
enda og góður samstarfsmaður.
Eiríkur stundaði margvíslegar
rannsóknir en lagði einkum
áherslu á hagfræði vinnuafls og
nýsköpun.
Eiríkur gegndi fjölmörgum
stjórnunar- og trúnaðarstörfum
innan og utan Háskóla Íslands og
var m.a. forstöðumaður Við-
skiptafræðistofnunar, MBA-
náms og BS-náms í viðskipta-
fræði með vinnu.
Fréttir af veikindum og and-
láti Eiríks er samstarfsfólki hans
þungbær en minning um góðan
félaga lifir.
Fyrir hönd Viðskiptafræði-
deildar Háskóla Íslands þakka ég
Eiríki Hilmarssyni farsæl störf
og votta aðstandendum hans
innilega samúð.
Ingi Rúnar Eðvarðsson,
forseti Viðskiptafræðideild-
ar Háskóla Íslands.
Eiríkur Hilmarsson lauk lífi
sínu í þeim anda sem hann hafði
lifað. Hann vissi að hverju dró og
gekk til móts við örlögin af ein-
stöku og eftirbreytniverðu æðru-
leysi. Umvafinn elsku og um-
hyggju sinna nánustu hélt hann
tengslum allt til hinstu stundar
við fjölskyldu, vini og félaga.
Fylgdist náið með öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur, setti sig
inn í viðfangsefni, lagði gott til
málanna. Það var þessi áhugi og
þessi ákefð að gera gott, sem ein-
kenndi lífshlaup Eiríks og öll
hans störf.
Það var mikið lán fyrir mig
sem rektor Háskóla Íslands að fá
Eirík í það einvalalið sem var í
forystu Vísindagarðanna. Verk-
efnið miðaði að því að styrkja
tengsl háskólasamfélagsins og
þekkingardrifins atvinnulífs og
var liður í stefnu skólans um að
auka árangur í vísindum og
kennslu og tengja við verðmæta-
sköpun fyrir samfélagið. Eiríkur
kom til verka með þekkingu á
starfsháttum opinberra stofnana
eftir farsælt starf hjá Hagstofu
Íslands en jafnframt með ein-
staka reynslu af nýsköpun og
kraftmikilli uppbyggingu í at-
vinnulífi.
Eiríkur var frjór og hug-
myndaríkur og þrátt fyrir ákaf-
ann að koma hlutum í verk hafði
hann lag á að hugsa til lengri
tíma. Það sést þegar litið er til
þeirra verka sem hann vann að á
vettvangi Vísindagarðanna og
víðar í háskólasamfélaginu.
Eiríkur var mikilvirkur í þeirri
uppbyggingu sem átt hefur sér
stað í Vatnsmýrinni og miðar að
því að rækta frjótt samstarf at-
vinnulífs og háskólasamfélags –
vísindamanna, kennara og stúd-
enta. Hann átti drjúgan þátt í að
leiða þar til samstarfs fyrirtæki á
borð við Alvotech og CCP og
tryggja að unnt væri að byggja
upp nýja stúdentagarða á lóðinni.
Þá gegndi Eiríkur lykilhlutverki í
byggingu Veraldarhúss Vigdísar
við Suðurgötu.
Í öllum þessum verkum gekk
Eiríkur fram af festu og með
langtímahagsmuni Háskóla Ís-
lands í fyrirrúmi. Það er einstakt
lán fyrir slíkar stofnanir að finna
kraft til nýrra verka og endurnýj-
unar í einstaklingum á borð við
Eirík Hilmarsson. Hann var
stöðugt að brjóta nýtt land í þágu
skólans og leita nýrra leiða til að
skólinn gagnaðist samfélaginu.
En á sama tíma hafði hann góðan
skilning og tilfinningu fyrir þeim
mikilvægu gildum sem allt gott
háskólastarf byggir á.
Allir sem þekktu Eirík í lífi og
starfi vissu hvílíkur gæfumaður
hann var í sínu persónulega lífi.
Það sást best á lokasprettinum.
Aðalheiður og fjölskyldan öll,
sem hann unni svo heitt, tók þétt
utan um hann og tryggði að hann
átti einstakar stundir. Þar komu
saman fjölskylda og vinir, ekki til
að syrgja heldur til að kveðja og
gleðjast yfir og njóta þess ein-
staka lífsanda sem Eiríkur bar
með sér. Þar var Eiríkur, líkt og
oft áður, í hlutverki gefandans en
ekki þiggjandans. Þetta var hans
lokaorusta. Í henni miðri var
hann lífsglaður, uppfullur áhuga,
spurði um allt sem var á döfinni,
hvatti, örvaði og huggaði.
Ég þakka Eiríki Hilmarssyni
einstakt framlag, samfylgd, vin-
áttu og stuðning. Ég votta Að-
alheiði, börnum þeirra og öllum
aðstandendum djúpa samúð.
Kristín Ingólfsdóttir.
Eiríkur Hilmarsson, sam-
verkamaður og vinur minn og
konu minnar til margra ára, er
fallinn frá langt um aldur fram.
Eiríkur kom til starfa á Hagstofu
Íslands í febrúar 1995 sem skrif-
stofustjóri og staðgengill hag-
stofustjóra. Ráðning Eiríks
fylgdi þeirri stefnu að ævinlega
skyldi leitast við að fá sem hæf-
asta einstaklinga til starfa og þá
sem stæðu á sínu sviði talsvert
framar en sá sem ákvað ráðn-
inguna. Eiríkur var vissulega í
þeim hópi, var kappsfullur og
fylginn sér, úrræðagóður og kom
oft auga á leiðir og lausnir sem
öðrum voru ekki augljósar. Hann
hafði mikinn faglegan metnað,
bæði hvað varðaði eigin störf og
starfsemi og orðspor Hagstof-
unnar. Hann var glaðlyndur og
góður félagi og raunar hugljúfi
hvers manns sem kynntist hon-
um. Eiríkur var ekki alltaf auð-
veldur samstarfsmaður en til
þess var heldur ekki ætlast.
Hann gat verið hvatvís, farið
fram úr sjálfum sér og öðrum á
stundum, og lagt út í flóknari
ferðalög í vinnunni en ráðlegt
var. Ég óttaðist stundum að
tímaskyni hans væri nokkuð
áfátt. En þetta var hluti af honum
sjálfum og það sem gerði hann
mannlegan, krefjandi og skap-
andi samverkamann. Sjálfir náð-
um við mjög vel saman og hið
sama gegndi um eiginkonur okk-
ar. Okkur Þóru eru sérstaklega
minnisstæð ferðalög tengd er-
lendu samstarfi Hagstofunnar og
hvað þau Eiríkur og Aðalheiður
voru góðir og skemmtilegir
ferðafélagar. Þessi félagskapur
einkenndist af hlýju, glaðværð og
gagnkvæmri virðingu. Ekki eru
síður minnisstæðar ferðir með
Hagstofufólki, sérstaklega sú
þegar Eiríkur, við annan kefl-
vískan vinnufélaga, leiddi sam-
verkafólk sitt og maka vítt og
breitt um urðir og fjörur Reykja-
ness í leit að Hafnarbergi. Að
vísu var niðaþoka en þeir farar-
stjórar töldu að það ætti ekki að
hamla för. Sprettur Eiríks á
Hagstofunni entist í 12 ár. Þá
vildi hann breyta til og taka nýj-
an sprett á öðrum stað. Við skild-
um sáttir, sáum hvor eftir hinum.
Vináttan hélst og við héldum
áfram að hittast. Ekki var það þó
alls kostar auðvelt, til dæmis þeg-
ar Eiríkur gat ekki mætt til
funda sem hann hafði sjálfur boð-
að. Eftirminnilegt þegar við vild-
um eitt sinn ná í Guðrúnu Jóns,
hádegisfélaga okkar, sem við
höfðum þá ekki séð um hríð, til
fundar á Fylgifiskum. Eiríkur
réð tímanum, en þegar til kom
gleymdi hann sér. Þetta var hluti
af manngerðinni og ákafa hans,
hann var einfaldlega kominn
skrefinu lengra en hann hafði
ætlað sér. Nú er þessum fundum
sjálfhætt, báðir hádegis-
félagarnir fallnir. Seinast reyndi
ég að ná Eiríki í febrúar sl. á
hefðbundinn fund nokkurra fé-
laga sem tóku upp á því fyrir um
aldarfjórðungi að hittast um jóla-
leytið á Hagstofunni og síðar á
heimili hagstofustjórans fyrrver-
andi. En það var um seinan, Ei-
ríkur sagði mér hvernig komið
væri og hann treystist ekki til að
mæta. Og fundurinn og hópurinn
varð þeim mun fátækari.
Það er mikil eftirsjá í Eiríki
Hilmarssyni. Ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst honum, unn-
ið með honum og átt hann að vini
um langt skeið. Við Þóra sendum
Addý og fjölskyldu þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Hallgrímur Snorrason.
Vísindagarðar háskóla ganga
út á að efla samstarf háskóla-
starfsemi og atvinnulífs. Hug-
myndafræðin um vísindagarða er
tiltölulega ný hérlendis en hún er
vel þekkt víða um heim þar sem
stórir og öflugir vísindagarðar
hafa risið við háskóla, t.d. í Norð-
ur-Ameríku, Asíu og Evrópu.
Vísindagarðar Háskóla Ís-
lands höfðu verið á teikniborðinu
frá því um síðustu aldamót en
hjólin tóku fyrst að snúast fyrir
alvöru þegar Eiríkur Hilmarsson
var ráðinn fyrsti framkvæmda-
stjóri þeirra árið 2006. Eiríkur
gegndi því starfi til dánardags.
Sem framkvæmdastjóri var Ei-
ríkur vakinn og sofinn yfir upp-
byggingu Vísindagarða Háskóla
Íslands og sýn hans á starfsemi
garðanna var alla tíð skýr.
Draumurinn um garðana er nú að
verða að veruleika, með dyggu
starfi Eiríks og samstarfsfólks
hans. Öflug nýsköpunarfyrirtæki
hafa flutt starfsemi sína á lóð Vís-
indagarða og fleiri munu fylgja
fordæmi þeirra í nánu samstarfi
við Háskóla Íslands á næstu ár-
um. Þetta er ekki síst frábæru
starfi Eiríks Hilmarssonar að
þakka.
Samhliða starfi sínu sem fram-
kvæmdastjóri Vísindagarða var
Eiríkur lektor við Viðskipta-
fræðideild 2011-2018 og var hann
vinsæll kennari á meðal grunn-
og framhaldsnema. Hann stund-
aði margvíslegar rannsóknir en
lagði einkum áherslu á hagfræði
vinnuafls.
Eiríkur gegndi fjölmörgum
stjórnunar- og trúnaðarstörfum
innan og utan Háskóla Íslands og
var m.a. forstöðumaður Við-
skiptafræðistofnunar, MBA-
náms og BS-náms í viðskipta-
fræði með vinnu og formaður
byggingarnefndar nýjustu bygg-
ingar Háskóla Íslands, Veraldar
– húss Vigdísar, sem hann sinnti
einstaklega vel. Hann starfaði að
ýmsum verkefnum fyrir rektor.
Mannkostir Eiríks voru miklir og
það var einstaklega gott að vinna
með honum. Hann var ávallt
tilbúinn og viljugur að taka að sér
verkefni sem tengdust skipulags-
og byggingarmálum. Óhætt er að
segja að Eiríkur hafi verið ötull
og lausnamiðaður. Hann leiddi
mál til niðurstöðu á farsælan
hátt.
Fyrir hönd Háskóla Íslands
þakka ég Eiríki Hilmarssyni far-
sæl störf í þágu skólans og votta
aðstandendum hans innilega
samúð.
Jón Atli Benediktsson,
rektor Háskóla Íslands.
Í dag kveðjum við kæran vin
og hlaupafélaga, Eirík Hilmars-
son, eða Eyja eins og hann var
kallaður. Eyji og Addý komu
saman og hófu æfingar með okk-
ur í hlaupahóp Stjörnunnar fyrir
nokkrum árum þegar þau hjónin
fluttu í sitt fallega heimili í
Garðabæ. Þau tóku þátt í þeim
skemmtilegu viðburðum sem
voru í boði hjá okkur og létu sitt
ekki eftir liggja til að gera æfing-
ar og samkomur enn skemmti-
legri. Eyji tók þátt af fullum
krafti í æfingum, hvort sem æft
var fyrir stór hlaup eða hefð-
bundið skemmtiskokk. Hann var
léttur á hlaupunum og léttur í
lund og það var stutt í grínið hjá
honum. Hafði gaman af því að
spjalla við alla og um allt milli
himins og jarðar. Hann gaf af sér
mikla gleði og jákvæðni inn í
hlaupahópinn. Skemmst er að
minnast hlaupaferðar hópsins og
þátttöku í Þriggja landa hlaupinu
í október á síðasta ári. Eyji
studdi Addý sína jafnt á æfingum
fyrir hlaupið sem og í hlaupinu
sjálfu – meira segja hljóp hann
skráður í hlaupið og án tímatöku
en það skipti hann ekki öllu, því
aðalmálið hjá honum var að
hlaupa með Addý sinni. Það var
heldur ekki komið að tómum kof-
unum hjá þeim hjónum þegar
árshátíð hlaupahópsins var hald-
in á síðasta ári. Þar lögðu þau
bæði fram krafta sína og þekk-
ingu og skipulögðu hátíðina í
glæsilegu veitingahúsi sínu í
Perlunni. Það fór ekki á milli
mála að Eyji og Addý voru sam-
rýmd hjón og það geislaði af þeim
inn í hlaupahópinn. Það var alltaf
svo gaman að heyra Eyja tala um
Addý því þá ljómaði hann af stolti
og gaman var að koma inn á fal-
legt heimili þeirra og fá auðvitað
besta kaffið í bænum, vigtað upp
á gramm hjá Eyja. Eyji var mikill
fjölskyldumaður og greinilegt að
hann og Addý stóðu mjög þétt
með börnum sínum og barna-
börnum sem áttu hug þeirra all-
an.
Það er þyngra en tárum taki
að maður í blóma lífsins skuli
verða tekin frá fjölskyldu og vin-
um svo skjótt. En Eyji tók veik-
indum sínum með miklu æðru-
leysi og þau hjónin saman sýndu
mikinn kjark sem var aðdáunar-
vert en í senn fallegt. Þau nýttu
sannarlega hverja stund sem
gafst til að njóta lífsins og augna-
bliksins.
Við í Hlaupahópi Stjörnunnar
erum öll afar þakklát fyrir að
hafa kynnst honum Eyja og að
hafa fengið tækifæri til að vera
samferða honum. Öll erum við
þakklát fyrir þau forréttindi að
hafa átt með honum allar þessar
góðu stundir á hlaupum um göt-
um bæjarins, á inniæfingum, á
ferðalögum og í selskap hópsins.
Elsku Addý, við í hlaupahópn-
um sendum þér og fjölskyldu
þinni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um góðan
mann mun alltaf lifa með okkur
innan HHS sem og utan.
Fyrir hönd Hlaupahóps
Stjörnunnar,
Agnar Jón.