Þróttur - 15.12.1920, Síða 14

20
Þ R Ó T T U R
öxl og töldu litla fyrirhyggju ráðiö hafa. Gam-
all vinnumaður sem lengi hafði þekt Jón, lagði
ekkert til málanna, Loks yrti einhver á hann.
»Eg er ekkert hræddur um Jón« sagði hann.
»Eg hefi þekt hann síðan hann var strákur og
hann hefir ætíð getað það, sem hann hefi tekið
sér fyrir hendur. Eg man enn þá þegar hann
ætlaði að sækja læknirinn er konan mín lá
fyrir dauðanum. Rá var hríð eins og núna en
minni snjór. Hann fór ríðandi með tvo hesta.
Læknirinn treystist ekki til að koma. þegar
Jón kom aftur var hann gangandi. Öll föt hans
voru freðin og önnur höndin kalin, en hestana
hafði hann þurft að teyma hálfa leiðina móti
hríðinni.
Þið munið líka öll þegar mennirnir urðu úti
hér um árið. Enginn treystist til að leita þeirra
fyrr en veðrið lægði nema Jón. Hann fór og
rakst á stafinn sem þeir höfðu stungið upp úr
fönninni. Tvær ferðir fór hann og bar þá sinn
í hvoru lagi á skíðunum heim til bæjar. Voru
báðir mennirnir svo þrekaðir af kulda og
þreylu, að þeir lágu í rúminu fram á vor, en
Jón gengdi störfum sínum daginn eftir,
Það er ekki í fyrsta skifti í dag sem hann
stígur á skíði, og þetta verður ekki í síðasta
skifti sem hann ferðast í stórhríð«.
Menn sögðu ekki neitt frekar og skömmu
síðar var gengið til rekkju.
Daginn eftir fóru menn fyr á fætur en venju-
lega, því að margt var að gera á aðfangadag
jóla. Hríðinni smálétti eftir því sem leið á
daginn og um hádegi sást til fjalla. Mönnum
varð tiðgengið út til þess að gæta að hvort
ekki sæist til Jóns, og krakkarnir voru ætið að
spyrja um hvort kertin færu ekki að koma.
Svo hagaði til, að hægt var að sjá langt að
til ferða hans, og Joksins þóttist einhver sjá
mann koma út hjá fjalli langt í burtu. Nú
þustu allir út og horfðu á manninn, sem þeir
töldu víst að væri Jón. Hann bar hratt yfir á
skíðunum svo að snjórinn þyrlaðist upp i
kringum hann. Menn töluðu um það sín á milli
að heppilegt væri, að bjart væri veðrið er hann
færi fram hjá gilinu. En varla var orðunum slépt
er aftur syrti skyndilega, og hríðin skall á með
meiri ofsa en áður. Allir sneru inn hið skjót-
asta. Enginn mintist á Jón, það var eins og
öllum findist hann eiga líf sitt undir því, að
enginn nefndi hann. En allir hugsuðu um hann.
Það var órólegur svipur á hverju andliti. Jafn-
vel börnin hættu að spyrja hvort Jón færi ekki
að koma með kertin.
Dagurinn leið og er skyggja tók var Jon
ókominn. Fólkið sinti verkum sínum og sagði
fátt. Við og við var horft út til þess að vita
hvort ekki lægði veðrið. En óveðrið hélst óbreytt.
Um kvöldið þegar fólkiö hafði lokið verkum
sínum las bóndi húslesturinn. Allir hlustuðu
alvarlegir og bugsandi. Sumir voru líklega að
hugsa um manninn sem vantaði í baðstofuna,
og ef til vill á þessari sömu stundu lá hálf-
dauður í gilinu eða hulinn í fönn einhversstað-
ar á fjallinu og hlustaði á þytinn í hriðinni i
stað húslesturs.
í einni svipan stóð hver maður á fætur. 011-
um heyrðist gengið inn í bæinn. Menn biðu og
fótatakið færðist nær. Baðstofuhuiðinni var
hrundið upp og Jón kom inn fannbarinn fra
hvirfli til ilja. Hann studdist við dyrustafinn
um leið og hann spretti frá sér yfirklæðum og
tók fram kassa af smákertum.
»Hér eru jólin handa börnunum« sagði hann
og brosti þreytulega. »Hitt liggur í gilinu bja
skíðunum minum, brotnum«. Z.
í. s. í.
V ærin g j a sveitin
tekur við nýj-
um meðlim-
um eftir ný-
árið. Vær-
ingjasveitin er
skátafélag, en
auk skáta-
íþrótta, geta
diengir feng-
ið tilsögn 1
' öðrum íþrótt-
um, svo sem:
knaltspyrnu,
glímu, skot-
fimi, blaup-
um 0. fl. Inntöku geta allir drengir fengið,
sem orðnir eru fullra 12 ára, með því að snúa
sér til Ársæls Gunnarssonar Hafnarslræti 8,
Reykjavík.