Þróttur - 20.12.1922, Blaðsíða 10

88
ÞRÓTTUR
Skíðfarir.
i.
Hér á lancli hefir lítiö borið á sskíða-
kunnáttu manna, nema í einstöku héraði,
og þá að jafnaði sprottin af þörf á því
að komast feröa sinna. Þess vegna hefir og
fáum orSið að vegi, að athuga á nokkurn
hátt, hvort skíðin sjálf eða fótabvinaður
skíðamanna væri af beztu og þægilegustu
gerð. I þessu efni hafa Islendingar lítið
hugsað fyrir umbótum, heldur tekið við
því mann fram af manni, sem forfeður og
mæður réttu að þeim og notað á sarna liátt
og þau gerðu.
Skíðin o'g skíöaböndin liafa iþví altaf
verið léleg og líklega heldur hrakaö með
dofnandi áhuga á íþróttinni og þverrandi
getu. I nágrannalöndunum, Noregi, Sví-
þjóð og Finnlandi, hefir verið leitast við
að gera umbætur á þessu, svo aö meira
mætti gera með skíöum og þau orðið betri
og léttari áhöld. Einkum hafa Norðmenn
komist langt í þessu, svo að nú þykja þeir
öðrum fremri í skíðaíþróttum, meðferð
skíða og öllum útbúnaði.
Auðvitað er, að skíðin hafa ekki altaf
né alsstaðar verið eins. Þau liafa verið og
eru enn ineö ýmsu lagi, gerð og búnaði.
Þau hafa víðast verið að taka breytingum
til batnaðar eftir því sem reynslan kendi
atluigulustu skíðamöniiunum. Sama má
segja um klæðnað skíðamannsins, binding-
ar og fótbúnað.
Það sem sameiginlegt er við allar skíða-
gerðir, er þetta: Þau eru þunnar fjalir,
þykkastar um miðju, vegna slits og burðar-
magns, svo mjóar sem kostur er á vegna fót-
breiddarinnar, til þess að mótstaðan í
snjónum sé sem minst og svo langar sein
þörf er á, til þess að þau geti borið þunga
þann, sem á þau þarf að leggja. Ogloksmeð
ílanga líðandi beygju að framan, til þess
að þau renni nógu léttilega á snjónum,
yfir öldur og hnjóta, sem fyrir verða, og
rekist ekki í eða hlaði fyrir sig.
Þelamerkur skíðin eru sú tegund, sem
mest hefir rutt sér til rúms víðast livar
um Noreg og miklu víðar. Þau virðast
halda áfram sigurför, hvar sem reynd eru,
einkum þar sem stökkíþrótt er iðkuð. Tek
eg þau hér til fyrirmyndar og lýsingar.
II.
Þelamerkurskíðin eru munum þykkust
um miðjuna, mjög þunn fram um fjöðrina
(beygjuna) en þyknandi aftur þaðan á blá-
tána og vel þunn aftur á sporðinn. Þau
liafa ofurlítið bogadregnar hliðar, eru
breiðust um f jöðrina en mjóst um tábands-
augað og breikkandi aftur á sporðinn.
Venjuleg lengd á að vera rösk seilingar-
liæð mannsins, sem nota á skíðin, eða lianda
fullorðnum mönnum frá 227—245 cm., oft-
ast í kringum 236—238 cm. par sem þau
eru breiðust, um fjöðrina, eru þau um 10
cm., um miðjuna 7,5—8 cm., og í sporðinn
um 8,5—9 cm. Á þykt eru þau: um fjöðr-
ina 7—9 m.m., um miðjuna 33—35 m.m. og
í sporðinn um 9. m.m. pau eru venjulegast
dökkleit með ljósum randdregnum rákum.
Beygjan er löng og jöfn og miðja skíðisins
spennulyft um 1,5—2 cm. — Á hvaða tæki,
sein notað er til að draga á eða aka í snjó,
skíðum, sleðum eða vöku-drögum, verður