Þróttur - 20.12.1922, Blaðsíða 12

90
Þ R 0 T T U K
gagni komi, þá ætla eg aS minnast á fóta-
búnað þann, sem mest er notaður í Noregi.
Norömenn hafa leitaö og reynt á þessu
sviði eins og með skíSabindingarnar. Þeir
virtust vera aS nálgast markiö þegar hinir
svokölluðu „laupar“-skór komu fram. Þeir
hafa að vísu tekiö ýmsum breytingiun frá
því fyrsta, svo að nú líkjast þeir mest væn-
um vatnsleður-vetrarstígvélum. Þeir eru
hafSir svo stórir aS í þeim megi liafa búk-
hárs- eSa geithæruleppa, auk sokkanna, án
þess að þeir þrengi að fótunum, og eru
aSeins frábrugSnir venjulegum reimarstíg-
vélum af saum þeim á yfirleðrinu, sem ein-
kennir tskóbúnað Lappa og Finna. Besti
fótbúnaður, sem nú mun vera notaður, eru
heilsaumuðu vatnsleSurstígvélin, saumuS
meS bikseymi, randsaumuð með tvöföldum
sóla alla leiS frá tá til hæls. Þessi stigvél
eru höfS vel rúm svo að hvergi þrengi að
fótunum. Sokkar þurfa að vera hreinir og
hlýir. Sjálfsagt er aS veræ í tvennum sokk-
um og séu ytri sokkarnir þykkir og gróf-
gerSir. En allra heitast er aS hafa snjó-
sokka utanyfir stígvélunum. Þeir þurfa aS
vera klæddir skinni á tám, il og jarka, því
ella slitna þeir fljótt í sundur.
Fyrir skíðamenn, ekki síður en göngu-
menn er nauðsynlegt að vera létt og þó
hlýtt klæddir. Sérstaklega þurfa þeir að
vera í vönduSum fötum yst. Enginn ætti
að fara svo iit á skíðum langan veg, aS
hann klæddi sig ekki vel í ullar nærföt með
skjólgóSa húfu, trefil og vetlinga, sem gott
er aS séu heldur laska lengri en alment ger-
ist, auk þess búnings, sem nú hefir veriS
nefndur.
V.
Frá fyrstu tíS mun stafur hafa verið
fast fyigiáhald viS alt skíSaferðalag. En
lengst hefir veriS notaSur einn stafur og
hann nokkuð langur. Þessum langa staf
beittu menn eðlilega meS báðum höndum,
og öSriun megin við sig. Yar þá skrokkur-
inn altaf dálítið undinn og hlaut sá liand-
leggurinn, sem ofar var og yfir brjóstið lá,
aS þvinga brjóstið meira eða minna. Niður
brekkur var stafnum haldið annaShvort
meS báSum höndum fyrir framan sig eða í
annari hendi viS hlið sér og um hann miðj-
an: Varð það oft aö slysi. En NorSmaSnr
einn varð til þess að veita því athygli aS
þægilegra og notadrýgra var aS hafa tvo
stafi, sinn í hvorri hendi, og ekki þyngri
eða lengri en svo, að einhenda mætti. Kost-
irnir viS aö nota tvo stafi eru þessir: 1.
Viðspyrnan með stafnum verSur altaf jöfn
því að sinn stafurinn fylgir livorum fæti.
2. Brjóstið er óþvíngað af liandleggjunum
og kroppurinn óundinn. 3. rfveir léttir
stafir eru miklu viSráSanlegri en hinn
langi, hvað sem í skerst.
Stafirnir eiga aö ná notanda í öxl. Þeir
veröa aS vcra úr léttu en sterku efni
(bambusreir). I efri enda er fest leSur-
reim, sem brugSiS er um úlfliSinn og hald-
ið um til þess að gera takiS traustara, og
til þess að draga stafinn í á eftir sér, ef
farið er niSur brekku. Fyrir ofan broddinn
(10—12 cm.) á aS vera trissa eöa hringur,
gert úi' spanskreir eða tágum, til þess að
stafurinn sökkvi ekki of djúpt í snjóinn og
veiti góða viðspyrnu í lausamjöll. Slíkir
stafir eru nú víðast hvar notaSir þar sem
skíði eru notuð.
VI.
Skíðamenn þnrfa aS vera ráösnjallir og
handlægnir. ÞaS er ilt aS deyja ráSalans.
Margir eru fæddir með þeirri gáfu að geta
bjargaS sér og öSrum þó eitthvaö fari af-
laga, og eru slíkir menn livarvetna þarfir.
Sjaldan er bagi aS bandi, segir máltækið,
cnda vill oft verða svo á ferðalagi aS verra
er að vera án þess. Það er líka sjálfsagt að
hafa meS sér dálítiö af grönnu snæri og
seglgarn, einnig nokkrar látúnsskrúfur, til
þess aS skrúfa saman með bresti, sem kunna
aö koma í skíSin, og svari lengd þeirra til