Breiðfirðingur - 01.04.1988, Blaðsíða 143

BREIÐFIRÐINGUR
141
og brosandi klappa Óspak um leið og taumur var tekinn af
makka.
Foreldrar mínir voru bæði miklir dýravinir og höfðu sem
fyrr segir yndi af góðum hestum. Þeim voru hestar kært
umræðuefni. Hesturinn var þeirra hálfa líf, enda á þeim
tímum þarfasti þjónninn. Margir hafa komist að raun um
hversu mikið vit skepnur hafa. Allir sem umgengist hafa
hesta hafa getað sannfærst um að þeir eru ótrúlega vitrir.
Eftirtektarvert er það hve samrýmdir hestar geta orðið í
högunum. Af heimahestum hélt Óspakur sig aldrei að
neinum sérstökum en það má með sanni segja að tryggðir
batt hann við hryssu eina sem átti heima í Ólafsvík en hélt
sig alltaf heima á Mávahlíð á sumrin. Ef hún var sótt af eig-
anda sínum kom hún óðar aftur.
Oft sást hún koma á harðaspretti inn Rif, yfir Ósinn og
upp á Eyrar til hrossanna. Mátti þá sjá Óspak taka sig út úr
hrossahópnum og hlaupa á móti Flugu, en það hét hún.
Þetta var stór og falleg hryssa, grá að lit. Það var oft furðu-
legt að sjá til þeirra. Þegar þau voru búin að heilsast, en það
gerðu þau með þeim hætti að reka saman snoppurnar, fóru
þau svo tvö eitthvað frá hinum hrossunum. Oft lagðist Fluga
er hún kom af hlaupunum frá Ólafsvík. Þá stóð Óspakur yfir
henni og laut höfði niður að henni eins og hann væri að sýna
henni umhyggju.
Það var venja Flugu þegar hún var búin að dvelja heima á
Eyrum að hún lagði til fjalla. Auðvitað fór Óspakur með
henni. Alltaf aðeins þau tvö. Það var eins og þau vildu flýja
sem lengst í burtu svo þau fengju að vera í friði. Sjaldan var
ánægjan þó langvinn því oft þurfti að grípa til Óspaks. Oft
vorum við systurnar sendar af stað að leita strokuhjúanna og
oftast komu þau fljótt í leitirnar.
Eitt var gott við Flugu, hún var dauðspök og elti Óspakur
hana jafnan. Við systur þóttumst heppnar ef við náðum
þeim báðum. Þá riðum við nú létt heim. Þó við riðum ber-
bakt gerði það ekki mikið til því bæði voru mjúk og
góðgeng. Aldrei reyndi Óspakur að hlaupa fram úr Flugu.