Breiðfirðingur - 01.04.1988, Síða 150

148
BREIÐFIRÐINGUR
svo vel. Á Vallnaholti blasti við okkur hlíðin fagra, Máva-
hlíð. Óspakur greikkaði sporið og sperrti eyrun. Nú var auð-
fundið að hann vildi flýta sér. Ég slakaði á taumnum og hann
þaut með mig eins og fugl á flugi. Tunguós fór ég á svoköll-
uðu Heyvaði. Var það nokkuð djúpt, hálfútfallið. Var
vatnið í taglrætur þar sem dýpst var. Óspakur var hinn
stöðugasti í vatninu. Honum var allíaf hægt að treysta. Er
yfir kom var slétt rifið, góður hlaupavöllur. Það var æsandi
öskuviljugum, rennblautum hesti og það var sprett úr spori.
Heim með vatninu linaði Óspakur sprettinum og greip þá
fimlega töltið.
Á hörðum sandinum glumdu hóftökin sem listastef í næt-
urkyrrðinni. Þvílík unun að sitja þennan góðhest, finna
faxið flaxast upp í fangið af reistum makkanum. Að halda í
tauminn var eins og að spila á hörpustrengi. Svona stundir
gleymast seint þeim er þær hafa lifað. Ég steig af baki í hlað-
varpanum heima og spretti hnakknum af. Óspakur hristi sig
og frísaði. Blés frá sér eftir hlaupin, rennblautur af svita og
sjávardrifi úr Ósnum. Ég teymdi vininn minn fram fyrir
hliðið og tók út úr honum beislið, klappaði honum um fal-
lega höfuðið sitt og þakkaði honum samfylgdina og ánægj-
una þessa yndislegu sumarnótt.
Ég var komin heim úr einu kaupavinnunni, sem ég hef
farið í um dagana.
Óspakur, gæðingurinn góði í Mávahlíð, var 25 vetra er
honum var fargað. Hann hafði heila fætur þó oft væri hann
búinn að skila góðum sprettum um ævina.