Stjarnan - 01.08.1923, Page 12

124
STJARNAN
aS lögmálsbrotin magnast.”
Þessi söfnuSur lifir á tíma hrokans
og stærilætisins, því hann segir: “Eg er
rikur og oröinn auöugur og þarfnast
einskis.” Þess meiri þekkingu, sem
kristnin hefir haft, þvi meir hefir henni
ávalt hætt til aö hrokast upp af þekking
sinni. Þannig var þaö meö Gyðinga-
þjóöina, þjóö, sem hafði fengið “rétt
sniö þekkingar og sannleikans”, eins og
postulinn oröar það. Hún var svo sjálf-
hyggin, aö hún haföi ekki þörf fyrir
hinn himneska vísdóm, jsem lausnari
hennar kom að færa henni. Vonandi er
þaö ekki svo með hinn síöasta söfnuð
Guðs á jörðinni. Kristur álasar honum
ekki, en segir bara: “Þú veizt ekki, aö
þú' ert vesalingur og aumingi og fá-
tækur og blindur og nakinn.” Og hann
er þarna til taks meö sitt góöa, tilboð,
eins og til sinnar þjóðar foröum, og
enginn vafi er á þvi, að Guös fólk hefir
þegar íhugað mikið hans góða tilboö, og
mun fá náð til að gera í framtíðinni, sér
til blessunar. Söfnuðurinn vissi ekki
um þetta ásigkomulag sitt, og þess vegna
er honum sagt þaö. Honum er ekki á-
lasaö hið minsta, enda lifir hann á
hættulegum og vondum tíma, en honum
er gefiö hið dýrmæta ráö, “aö kaupa
gull, brent í eldi, svo hann veröi auð-
ugur,” og hann á að kaupa þaö af Kristi.
Gull þetta er orð Drottins, sem er Guðs
börnum dýrmætara en gull, já, gnóttir
af skíru gulli” fSal. 19, nj. Orö
Drottins er sem “sjöhreinsað gull” —
Gulliö gerir menn tímanlega auðuga, en
orö Drottins gerir menn andlega auð-
uga, og hin andlegu auöæfi er trúi.n.
Söfnuðurinn átti aö kaupa þetta gull,
svo hann yrði “auöugur”. “Látið orö
Krists búa ríkulega hjá yöur,” segir
postulinn. Sami höfundur segir: “Vér
erum sem fátækir, en auögum þó
marga, sem öreigar, en eigum þó alt.”
Trú þeirra, sprottin af orði Drottins,
var auðæfi þeirra, og veitti þeim full-
vissu um arfinn. Postulinn Jakob seg-
ir: “Heyrið, bræöur mínir elskanlegir,
hefir Guð ekki útvalið hina fátæku fyr-
ir heiminum, til þess að þeir verði auð-
ugir í trú og erfingja þess ríkis, er
hann hefir heitið þeim, sem elska hann”
fjak. 2: 5J.
Klæði þau, er hinn “trúi vottur” býö-
ur söf’.iuöinum til aö hylja með van-
virðu nektar sinnar, er eins og allir geta
auöveldlega skilið, Krists réttlætis
skrúði. Réttlæti Krists veitist óverð.-
skuldað fyrir trú. Og þeir, sem veröa
auðugir í trú, veröa líka auöugir í rétt-
lætisverkum, og “réttlætisvei k” hinna
heilögu eða “dygöir þeirra”, er hið 'hvíta
“skínandi klæði”, sem Guðs börn eiga
að skrýðast.” JOp. 19: S).
Holqlega '’sinnaöur maður gfetur
ekki skilið það, sem Guðs anda er, hann
er með öörum orðum andlega blindur,
og fær ekki séð andlega hluti. Andi
Drottins er þess vegna sú smurning,
sem söfnuðurinn á að kaupa, til aif
“smyrja” með augu sín, svo hann verði
sjáandi. Jesús segir um sig sjálfan:
“Andi Drottins er yfir mér, af því
hann hefir smurt mig”, og þegar postul-
inn Jóhannes skrifar í fyrsta bréfi sínu
og fyrsta kap. um hina andlegu dóm-
greind safnaðarins, segir hann: “Og
þér hafið smurningi frá' hinum heil-
aga” og vitið þetta allir” (20. v.J.
“Andinn ránsakar alt, jafnvel djúp
Guðs” (1. Kor. 2, 10J, svo sá, sem er
leiddur af Guðs anda, geng*[r í ljósinu,
ér andlega sjáandi.
Þessi allra síðasti söfnuður Guðs á
jörðinni, lifir á voðalegum vantrúar-
tíma, þá “myrkur grúfir yfir jöröinni
og sorti yfir þjóðunum”. Af þessu
efasemda og vantrúar myrkri munu
augu Guös barna daprast, þeirra and-
lega sjón sljófgast, því Jesús hefir sjálf-
ur sagt, að enda þeim útvöldu mundi þá
vera 'hætta búin. Á þessum tíma þarf
söfnuðurinn að þiggja hið góða tilboð