Ný Dögun - 01.11.1993, Blaðsíða 29

AJý "Döcjuw
Ég missti manninn minn fyrir þremur og
hálfu ári síðan. Dóttirokkarvarþál 1/2 árs
og ég var komin sjö mánuði á leið.
Ég kynntist samtökunum 5 mánuðum
eftir missinn og fór þá nokkuð reglulega á
fundi.
Ég tel að það hafi hjálpað mér mikið því
þá hóf ég í raun að vinna með sjálfa mig, þó
það hafi verið algjörlega ómarkvisst í upp-
hafi. Ég lærði líka að mínar erfiðustu tilfinn-
ingar og hugsanir voru taldar eðlilegar í
ferli sem þessu.
Ég hef ákveðið að skipta þessum þremur
og hálfu ári niður í fjögur tímabil:
1. Fyrstu 6 mánuðina eftir missi.
Þessi tími einkenndist af doða. Allt þetta
tímabil fannst mér mjög svipað hvað varðar
tilfinningar. Það voru því mjög litlar tilfinn-
ingalegar breytingar. Hvert sem ég fór og
hvað sem ég gerði var ég heltekin af hugsun-
inni. Ég gat aldrei gleymt mér eina mínútu.
Ég gerði aðeins hluti sem ég taldi nauðsyn-
lega. En þegar ég horfi til baka voru þetta
æði margir hlutir. Mér tókst þó að fæða
yndislegan dreng tveimur mánuðum eftir
þennan atburð. Það var eitthvað sem mér
fannst brjóta upp þetta tímabil og var af
hinu góða. Reyndar fannst mér dvölin á
spítalanum mjög erfið og heimkoman var
það einnig, því auðvitað miðaði ég allt við
fyrri fæðingu. Þó fannst mér börnin mín
eiga ofsalega bágt og ég vorkenndi þeim
mikið yfir því að eiga ekki föður og það geri
ég reyndar enn.
Líkamleg einkenni voru: síþrey ta, lystar-
leysi og erfiðir draumar.
2. Tímabilið frá 6 mán upp í 1 ár.
Þessi tími f innst mér einkennast af mikilli
reiði. Ég var reið út í allt í kringum mig,
meira að segja vini mína því að mér fannst
þeirra líf komið í fastar skorður á ný en mitt
líf var enn algjör flækja. Ég reyndi meira að
segja að forðast vini mína. Ég vildi vera sem
mest ein eða með fólki sem ég þekkti lítið og
skipti mig ekki miklu máli.
Það var því ég sjálf, sem sneri baki við
vinunum, en ekki þeir við mér. Ég var mjög
hrædd um alla sem mér þótti vænt um og ég
hafði áhyggjur af hvað myndi koma fyrir
fjölskyldu mína og vini. Ég var einnig mjög
gleymin og átti sérlega erfitt með að muna
nöfn á fólki.
Ég flutti í nýja íbúð á þessum tíma. Aftur
braut ég upp tímabil og fannst það gott.
Líkamleg einkenni fannst mér vera óró-
leiki, ég var fjarræn, vildi ljúka öllu af sem
fyrst og var alltaf að bíða eftir einhverju
nýju.
3.1- 2 ár.
Þarna var ég farin að finna jákvæðan
mun á mér. Þó átti ég mjög erfitt með að
einbeita mér. Ég fékk gott starf með fólki
sem égþekkti ogþað var ágætur tími. Þó var
ég enn mjög ósátt og leitandi. Ég var erfið í
skapi og lét það bitna á fjölskyldu minni.
Fjölskyldu, sem staðið hafði með mér og
stutt mig í einu og öllu. Ég fór til útlanda
þrátt fyrir erfiða fjárhagsstöðu, kannski það
hafi verið hluti af einhverjum flótta. En mér
fannst ég hafa gott af því að breyta um
umhverfi og gera eitthvað nýtt. Ég var farin
að geta gleymt mér þó svo að ég hafi vaknað
með þessa hugsun á hverjum morgni. Þetta
var farið að verða raunverulegra og ég gerði
mér smám saman grein fyrir því hve
breytingarnar á lífinu mínu væru miklar.
Svona var líf mitt og yrði alltaf.
4. S.l. 11/2 ár.
Ég fann mikinn mun á sjálfri mér eftir að
tvö fyrstu árin. Ég fór í skóla haustið 1992
og fann ég þá hve traustið á sjálfa mig var í
raun lítið. En með því að vera í náminu
efldistþað og er enn að eflast. Mérlíðuroft
vel og mér finnst það í raun skrítin tilfinning
að vera oftast hamingjusöm. Ég á enn mína
tryggu vini, þó svo ég hafi ekki ræktað þá
um tíma.
Ég held að flestir þeirra hafi skilið mig.
Ég er í góðu sambandi við fjölskyldu
mína og tengdafjölskyldu og tel ég mig
heppna að eiga svona góða að.
Ahyggjur og vanlíðan eru þó enn til
29