Stjarnan - 01.03.1932, Blaðsíða 13

STJARNAN
45
Drottinn er minn hirðir
ÞaÖ var indæll sumarmorgun. Hans,
einkasonur prestsins var rétt nýkominn
heim. Um kvöldið sátu foreldrarnir og
börnin undir linditrénu fyrir utan húsið.
L,oks sló turnklukkan ellefu, og í sama
bili kemur gamla, trúfasta þjónustustúlk-
an með stóra Biblíu til prestsins, svo sett-
ist hún niður til að vera við bænagjörð-
ina. Presturinn las 23. sálm Davíðs:
“Drottinn er minn hirðir, mig mun ekk-
ert'bresta.”
Þegar bænagjörðinni var lokið buðu
menn hver öðrum góða nótt, og Kristín,
þjónustustúlkan lýsti Hans upp stigann.
Hún hafði borið hann á höndum sér þeg-
ar hann var lítill drengur, svo það var
ekki furða þótt hana langaði nú að tala við
hann nokkur orð. Brátt bauð hún honum
góða nótt, og þerraði tár af augum sér
um leið. Hvert skifti, sem hún sá hann,
fanst henni það svo óskiljanlegt, að fjör-
ugi litli Hans væri orðinn stór, alvarlegur
maður.
Hans hélt á ljósinu meðan Kristín var
að fara niður stigann, síðan háttaði hann
í skyndi, því hann var þreyttur eftir
ferðalagið. Ekkert rúm var eins gott og
rúmið hans heima. Áður en hann slökti
strauk hann hendinni yfir koddann.
Hvað var þetta sandrusl á honum ? Krist-
ín hafði víst ekki hrist rúmfötin eins og
hún var vön, “hún er farin að eldast,
auminginn,” sagði hann við sjálfan sig,
“en ef mamma sér þetta á morgun verður
hún reið, eg held eg verði að ná mér í
bursta og sópa þetta burtu.” Hann lét á
sig skóna, kastaði kápu yfir sig og lædd-
ist svo hægt sem hann gat niður stigann.
En þó hann reyndi að gera engan hávaða,
þá brakaði í gömlu tröppunum undir fót-
um hans, svo þegar hann kom ofan stóð
móðir hans í svefnherbergisdyrunum og
vildi fá aö vita hvað um væri að vera, og
varð Hans að segja henni alt eins og
var.
í sama bili heyrðist voðalegur brestur.
Presturinn flýtti sér út á ganginn, og öll
þrjú hlupu nú upp st'igann til að vita
hvað fyrir hefði komið. Einn þakbjálk-
inn hafði fallið niður í rúmið, sandur-
inn á koddanum hefir auðvitað verið mul-
inn múrsteinn. Móðirin grét og faðmaði
son sinn að sér eins og hann væri úr helju
heimtur, en presturinn spenti greipar og
endurtók orðin: “Drottinn er minn hirð-
ir, já, hefði ekki góði hirðirinn haldið
hendi sinni yfir Hans okkar, þá væri hann
nú dáinn.”
Morguninn eftir kom húseigandinn og
verkfræðingur með honum til að líta á
skemdirnar. Presturinn sagði þeim,
hræi'ður í anda, hvernig Guð hefði varð-
veitt drenginn hans. Verkfræðingurinn
bara hristi höfuðið. Hlann hafði enga
trú á slíku, og þegar hann var orðinn
einn með húseigandanum sagði hann:
“Þetta var ekkert nema hending Guð hef-
ir alt of mikið að gjöra til þess að hann
fari að líta eftir öllum gömlum þakbjálk-
um.”
Húseigandinn svaraði: “Það var ekki
þakbjálkinn, sem Guð hélt verndarhendi
yfir, heldur presturinn og einka sonur
hans. Faðirinn hafði nýlega beðið um
varðveizlu Guðs, og vér vitum að jafn-
vel smáfugl dettur ekki til jarðar án
vilja hans.”
E. S.
Rauða kross félagið hefir komið því
til leiðar að 3827 bækur hafa veriS prent-
aðar með upphækkuðu letri, til þess að
blindir menn geti lesið þær.
Skógareldar eyðilögðu á einu ári 102,-
055,400 dollara virði af tímbri í Banda-
ríkjunum.