Morgunblaðið - 03.12.2018, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. DESEMBER 2018
brjóta ýmis þjóðfélagsmál til
mergjar, án nokkurs æsings, þótt
ekki værum við ávallt sammála.
Þannig liðu árin eða þangað til
fyrir um ári síðan þegar Pétur
greindist með illvígt krabbamein.
Þrátt fyrir það lét hann ekki
bugast, sýndi mikið æðruleysi og
stóð keikur á meðan hann gekk í
gegnum erfið veikindi, ávallt með
Önnu Margréti sér við hlið sem
hans klettur. Tel ég að sá stuðn-
ingur hafi hjálpað honum mjög
við að halda sem fastast í þann
þunna þráð sem lífið er og var
Pétur ekki tilbúinn í að sleppa
honum fyrr en undir það síðasta.
Ég veit að Péturs verður sárt
saknað af okkur öllum sem nutum
þess heiðurs að þekkja hann og þá
mannkosti sem hann var búinn.
Sjálfur er ég þakklátur að hafa átt
þessa góðu en allt of stuttu sam-
leið með Pétri.
Baldvin Einarsson.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast æskuvinar míns,
Péturs Gunnarssonar, sem fallinn
er frá langt fyrir aldur fram. Hans
er sárt saknað. Pétur var einstak-
ur maður. Hann var frábær vinur
og félagi, skarpgreindur og víð-
lesinn.
Við Pétur vorum skólafélagar
alla leið þar til við brautskráð-
umst úr MR 1980. Ég kynntist
honum sérstaklega vel í Æfinga-
og tilraunaskóla Kennaraskóla Ís-
lands, en þar vorum við samferða
í fjögur ár frá níu ára til tólf ára
aldurs. Það var snemma ljóst að
Pétur var óvenju góðum gáfum
gæddur og stálminnugur. Hann
rúllaði upp prófum í Æfingaskól-
anum og vildi helst ekki fara í próf
í lesfögum og tungumálum nema
vera öruggur með að fá tíu. Við
fórum síðan í Hlíðaskóla, Vörðu-
skóla og loks í MR.
Ég minnist yndislegra stunda
þar sem við Pétur hlustuðum á
tónlist, lékum okkur í fótbolta,
spiluðum á spil og ræddum inn-
lend og erlend samfélagsmál. Við
vorum miklir Deep Purple-aðdá-
endur um tíma, en áhugi okkar
var þó miklu víðtækari. Á þessum
árum reyndum við að kaupa
hljómplötur eins og við gátum og
keyptum helst ekki það sem hinn
átti til þess að komast yfir sem
mest efni. Mér er minnisstætt
þegar platan Burn með Deep
Purple kom út. Ég rauk strax til
og keypti plötuna og var í mun að
Pétur heyrði hana líka sem fyrst.
Því spilaði ég plötuna fyrir hann í
gegnum síma þegar heim var
komið. Svo mikill var áhuginn. Við
félagarnir hlustuðum aðallega á
rokk en Pétur kynnti mér líka
djass, Miles Davis, Charles
Mingus og Weather Report, svo
eitthvað sé nefnt. Sú kynning opn-
aði augu mín til framtíðar.
Pétur var einn helsti töffarinn í
skólanum í barna- og gagnfræða-
skóla. Stór og myndarlegur strák-
ur með mikið hár. Hann var mjög
góður íþróttamaður. Í fótboltan-
um var hann í framlínunni hjá
Fram í sterku liði í yngri flokk-
unum og spilaði meðal annars við
hlið Guðmundar Steinssonar.
Pétur starfaði um skeið hjá lög-
reglunni og síðan lungann af
starfsævinni í blaðamennsku,
fréttastjórn, ritstjórn og við ým-
iss konar ráðgjöf. Í störfum sínum
sýndi hann hversu mikils hann
var megnugur.
Mér þótti alla tíð afar vænt um
vin minn Pétur og hann hafði mik-
il og djúp áhrif á mig. Það er erfitt
að hugsa til þess að hann sé nú
fallinn frá, ekki orðinn sextugur.
Við Stefanía vottum Önnu
Margréti, móður hans Ragnheiði
Ástu, systkinum Péturs, börnum
og barnabörnum innilega samúð.
Minningin lifir.
Jón Atli Benediktsson.
„Næs“, sagði Pétur og brosti
veiku brosi þegar Eyþór bróðir
hans kom að sjúkrabeði hans þar
sem hann lá, farinn að kröftum á
líkama og sál, á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi, en Eyþór
bróðir hafði verið fjarri heima-
högum. Á milli þeirra bræðra
ríktu miklir kærleikar. Vel mátti
skynja að Pétur hafði beðið þess-
arar stundar, en augnablikum síð-
ar sofnaði hann og komst ekki
aftur til meðvitundar.
Pétur var einstakur maður að
ýmsu leyti, góður námsmaður, vel
lesinn, víðfróður og eftirsóttur
blaðamaður sem hafði lag á að
skrifa knappan texta án þess að
það bitnaði á gildi fréttarinnar.
Nú í byrjun sumars fékk Pétur
fregnir um að hann ætti ekki
langt eftir ólifað, sem auðvitað var
þungt högg og sársaukafullt fyrir
hann, fjölskyldu og vini, en það
gladdi hann samt í samræðum
okkar að sólin var að byrja að rísa
og hann myndi nú alla vega ná að
fylgjast með HM í knattspyrnu.
Sumarið kom og fór og HM klár-
aðist.
Pétur var fjarri því að leggja
árar í bát baráttulaust, hann var
staðráðinn í að gera allt það sem í
hans valdi stóð til að sigrast á
veikindunum. Satt best að segja
leit út fyrir að það baráttuþrek
ætlaði að skila árangri.
En lífið er lífið og meðan við
lifum er ekkert gefið og það vissi
Pétur; allt er ofurselt þeim tak-
mörkum sem það kostar okkur að
lifa, gleði, hamingju, sælu, ótta,
skelfingu, veikindum og dauða.
Tollurinn er hár og úttektin undir
þessum formerkjum sælu og
áhættu seldur.
Pétur og Anna voru samhent
hjón og góðar fyrirmyndir barna
sinna og héldu fallega utan um
fjölskyldu sína og vini.
Pétur sinnti ávallt verkum sín-
um af kostgæfni og alúð. Hann
eignaðist góða vini hvar sem hann
kom eða starfaði. Það er heiður að
hafa fengið að vera í þeim hópi.
Vinátta okkar hjóna við þau
hjón, Pétur og Önnu, hefur varað
um áratuga skeið og bar þar aldr-
ei skugga á.
Það var einstaklega gaman að
eiga stund saman með þeim,
margt skrafað og skeggrætt og
slegið á létta strengi.
Það hefur verið aðdáunarvert
að fylgjast með Önnu styðja og
styrkja mann sinn í erfiðum veik-
indum hans, hughreysta börnin
og aðra fjölskyldumeðlimi allt til
þeirrar stundar að hann dró síð-
asta andardráttinn og sálinni
sleppt út um gluggann.
Við Jóhanna biðjum algóðan
Guð að styðja og styrkja Önnu,
börn, barnabörn, systkini og aldr-
aða móður.
Guð blessi minningu Péturs
meðal okkar allra.
Gísli Gíslason og
Jóhanna Björnsdóttir.
Pétur Gunnarsson, blaða-
maður, eiginmaður, faðir, afi, vin-
ur og gamall skólabróðir, er látinn
langt um aldur fram. Pétur
greindist með illvígan sjúkdóm í
fyrra og þrátt fyrir einbeittan
vilja, baráttuþrek og einstakt
æðruleysi þá varð að lokum ekki
við neitt ráðið.
Leiðir okkar Péturs lágu fyrst
saman í Hlíðaskóla og síðar í MR
þaðan sem við útskrifuðumst vor-
ið 1980. Pétur var frábær náms-
maður og við útskrift var hann
leystur út með verðlaunum eins
og þeim hlotnast sem gera betur
en meðalmennirnir. Pétur var víð-
lesinn, skarpgreindur og glöggur
samfélagsrýnir. Oftast hæglátur
og ljúfur. Það var í rauninni ein-
staklega auðvelt að eiga gott skap
saman með Pétri. Hann gat hins
vegar látið í sér heyra þegar á
þurfti að halda og þá var eftir því
tekið.
Við Pétur vorum oftast hvor á
sínum endanum í pólitíkinni en að
sama skapi vorum við oftast sam-
mála. Það olli okkur reyndar oft
heilabrotum. Blaðamennskan var
Pétri í blóð borin í bókstaflegri
merkingu. Móðir, faðir, afi og
stjúpi – allt þekkt fjölmiðlafólk á
sínum tíma. Það kom því engum á
óvart að hann skyldi láta til sín
taka á því sviði. Þar kom víðtæk
þekking hans og samskipta-
hæfileikar að góðum notum.
Vinnufélagar í Skógrækt
Reykjavíkur, kaffi og ristað
brauð á Kaffi Tröð í Austurstræti
í stað þess að sitja í dönskutíma,
sumarfrí á sólarströnd með börn-
in okkar ung og sigling út í Hrís-
ey. Minningar okkar eru á marg-
an hátt samofnar og núna
ljúfsárar.
Pétur var eldheitur áhugamað-
ur um tónlist og á stundum eins
og gangandi alfræðiorðabók þeg-
ar rætt var um stefnur og
strauma í heimi dægurtónlistar.
Margar stundirnar áttum við
saman fyrr á árum þar sem rætt
var um heimsins gagn og nauð-
synjar og hlustað á Deep Purple
og bassalínurnar hjá Roger Glo-
ver. Síðar var hlustað á Frank
Zappa, Gentle Giant, Chicago,
Weather Report, David Bowie,
Neil Young, Thelonious Monk,
Chick Corea, Keith Jarrett, John
Coltrane og alla hina sem rötuðu
á fóninn. Pétur hafði oft orð á því
að með Deep Purple hefðum við
lært að meta góða tónlist og auð-
vitað hafði hann rétt fyrir sér!
Pétur kynntist eiginkonu sinni
Önnu Margréti á unglingsárun-
um og var eftir því tekið hversu
dyggilega og af hve mikilli hug-
prýði og yfirvegun hún studdi við
bakið á honum undir það síðasta
þegar öllum var ljóst hvert
stefndi.
Nú þegar Pétur er allur þá er
við hæfi að við félagar hans og
vinir drögum fram gamla vínyl-
spilarann og skellum Harvest
Moon undir nálina honum til heið-
urs í þeirri vissu að hann er
örugglega að hlusta.
Minning um góðan dreng mun
lifa með okkur. Önnu, börnum
þeirra Péturs og ástvinum öllum
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Gunnar Jóhann Birgisson.
Vináttan er fjársjóður sem
ávaxtast með tímanum og mölur
og ryð fær ekki grandað. Nú sitj-
um við hnípin, vinahópurinn, og
söknum Péturs Gunnarssonar
sem kvaddi alltof snemma.
Krónuklíkan, eins og við kölluð-
um okkur, eftir sjoppunni í
Lönguhlíðinni sem við hittumst
gjarnan í á unglingsárum, hefur
lemstrast og verður aldrei söm.
Sum okkar eiga minningar allt
til barnaskóla þar sem Pétur skar
sig strax úr fjöldanum. Lærði
heilu drápurnar um Eggert
Ólafsson og Skúlaskeið úr Skóla-
ljóðum og stakk okkur hin af sem
létum duga Urð og grjót og
Heiðlóarkvæði. Gáfur hans og
gjörvileiki skinu strax í gegn á
þessum fyrstu skólaárum, enda
duldist það engum sem kynntist
Pétri á lífsleiðinni.
Hópurinn þéttist eftir því sem
árin liðu. Eftir fertugt hófum við
að hittast reglulega og njóta lífs-
ins og vináttunnar saman. Það
var mikið hlegið, mikið rökrætt,
dansað, rökrætt meira og deilt
áhyggjum og sorgum.
Krónuklíkan, ásamt okkar
ágætu mökum – „aurunum“ sem
féllu svo vel inn í gamla hópinn,
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
ferðast saman til útlanda. Þær
minningar skína nú sem aldrei
fyrr á perlubandi minninganna.
Það er gaman að rifja upp að
Anna og Pétur voru einu „krón-
urnar“ sem urðu par. Ljóslifandi
er myndin af þeim hjónum, límd-
um við skjáinn að fylgjast með
EM í fótbolta í steikjandi hita í
villunni á Ítalíu sem við leigðum
um sumarmál 2012. Þau voru
kröftug fagnaðarhrópin þegar
rétta liðið skoraði mark. Anna og
Pétur geisluðu í þessari ferð,
nutu matar og samveru og Pétur
brá jafnvel útaf vananum og
þeytti Önnu sinni um dansgólfið.
En þrátt fyrir glaum og gleði
duldist okkur þó ekki hversu
sterk tengsl þeirra við börn og
barnabörn voru, enda leið ekki sá
dagur að þau heyrðu ekki í sínu
fólki á Íslandi.
Elsku Anna Magga, Ragn-
heiður Ásta, Pétur Axel, Anna
Lísa, Ragnheiður og fjölskyldur,
missir ykkar er mestur. Við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð og
þökkum dýrmæta vináttu.
Brynjar og Arnfríður,
Egill og Elín,
Fríða og Axel,
Margrét og Benedikt,
Ragnheiður og Arnór,
Sigurður og Anna Kristín,
Svavar og Aðalbjörg.
Ég kynntist Pétri þegar við
vorum settir í sama bekk í gagn-
fræðaskóla. Hann kom þá í Hlíða-
skóla úr Æfingadeild Kennara-
háskólans eins og skólinn hét þá.
Við urðum fljótt félagar. Pétur
var mjög lifandi, skarpgreindur,
augun leiftruðu og fylgdi hann
gjarnan orðum sínum eftir með
brosi. Fljótlega urðum við hluti af
hópi sem fór að hanga saman við
sjoppu eina í Lönguhlíð þar sem
ýmislegt var brallað. Ekki ber að
skilja þetta sem svo að við höfum
verið samfélaginu erfið heldur
vorum við dæmigerðir unglingar
og þurftum samastað til að ræða
saman á okkar forsendum og
kannski stundum að prófa að vera
eldri en við vorum. Þessi ár
reyndust okkur öllum, að ég held,
mjög þroskandi, ekki síst öll um-
ræðan um samfélagsmál og það
sem bar hæst í þjóðfélaginu
hverju sinni. Að loknum gagn-
fræðaskóla fórum síðan hvert í
sinn framhaldsskólann en héldum
þó áfram að hittast, gjarnan um
helgar, en þá höfðum við flutt
okkur úr sjoppunni, heim til Önnu
Möggu í Skaftahlíð. Þessi tengsl
okkar fjöruðu þó smám saman út
þar sem við héldum áfram hvor í
sína áttina út í lífið.
Löngu síðar, þegar fór að
hægjast á lífskapphlaupinu, þak
komið yfir höfuðið og börnin orðin
sjálfala, tók þessi hópur síðan upp
á því að fara að hittast aftur.
Höfum við síðan átt mjög ánægju-
legar stundir saman. Málefni líð-
andi stundar eru gjarnan rædd og
hefur aldrei neinn staðist Pétri
snúninginn í rökræðunum, nú
sem endranær.
Ég hitti Pétur núna á líknar-
deildinni nokkrum sinnum og
ræddum við málin nú sem fyrr.
Meðal annars ræddum við um líf-
ið og tilveruna. Mér var alveg
ljóst að þó að allt stefndi í eina átt
var Pétur mjög sáttur við líf sitt
og sagði hann mér að þó að hann
ætti kost á því að snúa klukkunni
til baka myndi hann ekki vilja
breyta neinu. Af og frá. Þegar ég
kvaddi Pétur í síðasta skiptið
sagði ég við hann að nú væri ég á
förum til Svíþjóðar og við mynd-
um ekki hittast fyrr en að lokinni
þeirri ferð. Pétur svaraði að
bragði „gerum það“ og augun
leiftruðu og brosið lét ekki á sér
standa. Alveg eins og í gamla
daga.
Ég enda þessi fátæklegu minn-
ingarbrot á því að við hjónin vott-
um Önnu Möggu, börnum og
barnabörnunum sem og öllum að-
standendum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Sigurður Erlingsson og
Anna Kristín Stefánsdóttir.
Pétur Gunnarsson er fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Við vorum
samstarfsfélagar á Morgun-
blaðinu í hálfan annan áratug eða
þar um bil. Við byrjuðum að vinna
saman á innlendri ritstjórn
Morgunblaðsins þegar rit-
stjórnarskrifstofurnar voru enn í
Aðalstræti og fluttum okkur svo
saman upp í Kringlu þegar rit-
stjórnarskrifstofurnar fluttust
þangað nokkrum árum síðar. Þar
sátum við saman á bás ásamt
tveimur öðrum og samskiptin því
mikil og náin, þar til Pétur ákvað
að flytja sig um set skömmu eftir
aldamótin. Við Pétur ræddum alla
tíð mikið saman um landsins gagn
og nauðsynjar og pólitík í víðasta
skilningi, enda náinn og lifandi
áhugi á þjóðmálum nauðsynlegur
fylgifiskur þess að gera blaða-
mennsku að ævistarfi. Sjaldnast
er þó hægt að segja að við höfum
deilt um þjóðmál, heldur ræddum
við þau frá ólíkum hliðum og með
ólíkum áherslum sem tóku breyt-
ingum í tímans rás, eins og geng-
ur, enda Pétur víðsýnn og for-
dómalaus og lagði sig fram um að
brjóta viðfangsefnin til mergjar,
eiginleikar sem einkenna góðan
blaðamann.
Pétur hafði enda alla tíð mikinn
áhuga á góðri blaðamennsku og
mikinn metnað fyrir faginu og
hafði ríkan skilning á því hversu
mikilvægt það er hverju sam-
félagi að hafa öflugt og sjálfstætt
fjórða vald sem sinnir hlutverki
sínu af trúmennsku. Frá þessum
tíma var alla tíð afskaplega sterk-
ur strengur milli okkar Péturs,
sem aldrei slitnaði, þó við hitt-
umst og heyrðumst sjaldnar hin
síðari árin. Við vorum þó alltaf
reglulega í sambandi, en höfðum
sjaldnast tíma til að kryfja málin
með sama hætti og við gerðum
þegar við vorum sessunautar á
Morgunblaðinu. Það mun því mið-
ur ekki gefast tækifæri til þess úr
þessu, enda hljóta vegir að skilja
að sinni. Ég sakna vinar í stað.
Fjölskyldu Péturs bið ég Guðs
blessunar. Blessuð sé minning
Péturs Gunnarssonar.
Hjálmar Jónsson.
Pétur minn, þú varst hress og
kátur. Ég hitti þig oft hjá ömmu
og afa. Það var gaman að kynnast
þér.
Far þú í friði, guð geymi þig.
Stefán sendill.
Þegar litið er um öxl ríkir viss
ljómi yfir námsárunum í Mennta-
skólanum. Þau voru mótunartími,
ár eftirvæntinga, gerjunar,
sterkra vináttubanda, litríkra
stemninga og töluverðrar bjart-
sýni. 6 bekkur A skipaði stóran
sess í sögu Menntaskólans í
Reykjavík eða svo fannst okkur
skólafélögunum í árgangi 1980 í
fornmáladeild II. Við vorum í
kennslustofunni næst hátíðar-
salnum og námum þar forn fræði,
tungumál og listasögu heimsins.
Lífið sjálft var yfir og allt um
kring og allar spennandi áskoran-
irnar biðu okkar iðandi og ólgandi
inni í framtíðinni.
Hvert okkar blómstrar á sinn
einstaka hátt og glatt var alltaf yf-
ir endurfundum þegar við náðum
að hittast á förnum vegi eða fagna
stúdentsafmælum. En nú er sann-
arlega tómlegra um að litast og
skarð fyrir skildi þegar kær
bekkjarbróðir okkar Pétur Gunn-
arsson hefur kvatt okkur aðeins
58 ára að aldri eftir hetjulega bar-
áttu í miklu æðruleysi. Það dimm-
ir yfir tilverunni við slíka sorgar-
fregn. Dum spiro spero segir
latneska máltækið, ég vona með-
an ég anda, það átti heldur betur
við okkar forna vin. Við minnumst
Péturs fyrst og fremst sem þrosk-
aðs og bráðgáfaðs manns. Það
ríkti alltaf visst tímaleysi yfir hon-
um, hann hafði einhvern veginn
verið hérna miklu lengur en við
hin. Hann var víða heima og niður
sögunnar ómaði í gegnum hann
þegar hann miðlaði okkur af fróð-
leik um allt milli himins og jarðar
á sinn hógværa og íbyggna hátt.
Pétur var orðinn ábyrgur fjöl-
skyldumaður þegar á mennta-
skólaárunum og engu síðri náms-
maður, enskan, franskan og
latínan voru honum þegar í stað
sem opin bók. Sagnfræði var hon-
um sömuleiðis hugleikin og fljótt
komu hæfileikar hans og innsæi í
ljós í framsetningu texta og sögu-
skýringa. Þekking hans á innri
gerð samfélaga og margslungn-
um tengslum var umfangsmikil
enda sjálfur alinn upp við djúpan
sagnabrunn trausts og mikils ætt-
boga. Persóna hans var mótuð af
nærandi nálægð og stöðugri hlýju
sem hann deildi með okkur hin-
um. Gáfur eru til að gefa og þá list
kunni Pétur öðrum betur. Fyrir
það verðum við honum alltaf
óendanlega þakklát.
Við kveðjum Pétur Gunnars-
son með djúpri virðingu og þakk-
læti fyrir ljúfar samverustundir í
MR sem og síðar á lífsleiðinni og
vottum ástvinum og fjölskyldu
innilega samúð okkar.
Blessuð sé minning Péturs
Gunnarssonar.
Fyrir hönd bekkjarfélaga 6A í
Menntaskólanum í Reykjavík
1980,
Haraldur Jónsson.
Pétur Gunnarsson er látinn
langt fyrir aldur fram. Það var
gæfa okkar að fá að kynnast
Pétri, bæði sem samstarfsmanni á
Varnarmálastofnun og í gegnum
náin vinatengsl sonar annars okk-
ar og eiginkonu hins við tvö barna
hans. Þakklæti og góðar minning-
ar flæða um hugann er við minn-
umst Péturs. Þegar ljóst var að
Pétur myndi verða hluti af starfs-
mannahópnum á Varnarmála-
stofnun sem upplýsingafulltrúi
var gleðin mikil. Pétur varð strax
mikilvægur hlekkur í starfsem-
inni enda sótt fast að stofnuninni
strax á fyrsta degi. Mætti hann
öllum áskorununum með miklu
jafnaðargeði. Ráðleggingar hans
og hvatningarorð í daglegu starfi
voru okkur ómetanleg. Það sem
okkur fannst dæmigerðast við
Pétur var hve ríku andlegu lífi
hann lifði hið innra. Sífrjó leitandi
afstaða var honum eðlislæg og
eiginleg. Pétur var skarpgreind-
ur, hlýr og hafði einstaklega góða
návist, var hógvær en þó fastur
fyrir.
Við kveðjum Pétur Gunnars-
son með virðingu og söknuði og
vottum Önnu Margréti, Pétri Ax-
el, Önnu Lísu, Ragnheiði Ástu og
öðrum ástvinum dýpstu samúð.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Ellisif Tinna Víðisdóttir,
Guðmundur Ingólfsson.
Pétur Gunnarsson er fallinn frá
langt um aldur fram. Ég hafði
þekkt til Péturs síðan í mennta-
skóla en kynntist honum fyrst
fyrir alvöru þegar leiðir okkar
lágu saman á ritstjórn Morgun-
blaðins um miðjan níunda ára-
tuginn. Ég sneri þá aftur á blaðið
eftir nám í útlöndum og hafði
hann verið blaðamaður um nokk-
urra ára skeið.
Mér varð strax ljóst að Pétur
var afburðablaðamaður. Hann
var vel lesinn, fjölhæfur og fróður
og einkar vandvirkur og ritfær.
Honum var líka treyst til allra
verka í fréttaskrifum og leysti þau
einkar vel af hendi. Pétur fór til
Eystrasaltsríkjanna á vegum
blaðsins þegar þau voru að brjót-
ast undan oki Sovétríkjanna og
fór á vettvang þegar snjóflóðin
féllu í Súðavík.
Pétur var góður vinnufélagi og
traustur. Hann var ráðagóður og
hafði gott innsæi í gangverk sam-
félagsins og næma tilfinningu fyr-
ir góðum og faglegum vinnu-
brögðum í blaðamennsku. Það var
alltaf gaman að ræða við hann og
iðulega sá hann skrefi lengra en
aðrir. Hann var líka einstakt ljúf-
menni og átti auðvelt með að sjá
spaugilegar hliðar tilverunnar og
þegar honum var skemmt fékk
hann kátínuglampa í augu þannig
að það var eins og birti í kringum
hann.
Það var mikill missir fyrir rit-
stjórn Morgunblaðsins þegar Pét-
ur færði sig um set og að sama
skapi fengur fyrir keppinautinn
sem fékk hann til sín.
Síðar varð ég þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast syni Péturs
og nafna, Pétri Axel, þegar hann
var skólafélagi Þorgeirs, sonar
míns. Pétur Axel hefur erft mann-
kosti föður síns, hlýju og ljúf-
mennsku og ekki síst frásagnar-
gleðina.
Starfsfélagar Péturs á
Morgunblaðinu minnast góðs fé-
laga með söknuði og senda Önnu
Margréti konu hans og fjölskyldu
þeirra samúðarkveðju.
Karl Blöndal.