Morgunblaðið - 18.12.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. DESEMBER 2018
Hún var dökk-
hærð, grannvaxin,
glæsileg og tíguleg
í fasi, fallega
klædd með langar rauðar negl-
ur, reykti Pall Mall og keyrði
um á valmúarauðum Mustang
árgerð 1965. Leiftrandi var
húmorinn með kaldhæðna ívaf-
inu í farteskinu gegnum lífið.
Hún þuldi Hrafninn eftir Poe
og önnur ljóð á góðum stundum
og orti sjálf. Skemmtileg, eld-
klár, fyndin, hlý og góð, töffari
og hefðarkona í senn; „the Ul-
timate Grande Dame“.
Svona munum við eftir móð-
ursystur okkar Ölmu sem hefur
nú kvatt okkur, nýorðin 92 ára.
Í huga okkar er mikið þakk-
læti fyrir allar yndisstundir
sem við áttum með henni gegn-
um lífið, hvort sem það var í
Skerjó, á Sóló, á ferðalögum, á
gleðistundum eða sorgarstund-
um.
Samheldni, væntumþykja og
vinátta hefur verið leiðarstef og
sterkur þráður í fjölskyldum
okkar alla tíð og sá þráður hef-
ur ekki slitnað.
Alma kenndi okkur um feg-
urðina, tískuna, ljóðlistina, svo
margt. Hjá annarri kveikti hún
áhuga á ljóðum en með hinni
sat hún og kenndi að yrkja.
Hún var það sem kallað er
„quick-witted“.
Með Bjarna sínum átti hún
fallegt heimili sem var ávallt
opið okkur þar sem tekið var á
móti með hlýju faðmlagi og var
ávallt tilhlökkunarefni að líta í
heimsókn og geymum við í
hjarta okkar ljúfar stundir.
Alma
Thorarensen
✝ Alma Thor-arensen fædd-
ist 30. nóvember
1926. Hún lést 8.
desember 2018.
Útför Ölmu fór
fram 17. desember
2018.
Fyrir aldarfjórð-
ungi fékk Alma
heilablóðfall sem
breytti lífinu í
einni svipan. Þeirri
áskorun tók hún
með reisn og hélt
áfram að vera „La
Grande Dame“
með sinn leiftrandi
hárbeitta húmor að
vopni og góðri
hjálp frá fjölskyld-
unni.
Þegar Alma og Bjarni fluttu
úr Skerjafirði fyrir nokkrum
árum yfir á Hraunvang í Hafn-
arfirði þá fylgdu þau í fótspor
Svölu móðursystur og Reynis
sem höfðu verið nágrannar í
Skerjó.
Systurnar Alma og Svala
hafa alla tíð fylgst að og haldið
þétt í höndina hvor á annarri.
Allar Thorarensen-systurnar
hafa ávallt verið nánar og við
erum þakklátar fyrir þau
sterku dýrmætu bönd.
Síðustu ár var Alma umvafin
kærleik og umhyggju frá sínum
nánustu og frænkur okkar,
Raggí og Helga Hrefna, hafa
annast hana af stakri natni sem
fáum auðnast að njóta á svo
langri ævi.
Reisninni og glæsileikanum
hélt Alma til hinstu stundar og
var ávallt með púðurdós og
Chanel N°5 í töskunni.
Á Hrafnistu, í litla herberg-
inu með fallega útsýninu yfir
Hafnarfjörð og Keili, var hlegið
og spjallað og þar var mið-
punktur fjölskyldunnar, sam-
komustaður okkar. Þarna gát-
um við öll hist á sama tíma
dags og haldið fast í dýrmæta
þráðinn milli okkar allra.
Nú er silfurþráðurinn henn-
ar Ölmu slitinn en allar minn-
ingar ljóslifandi, skínandi skær-
ar og munu ávallt tala ljúft í
hjarta okkar og blessa minn-
ingu Ölmu. Minning hennar
mun einnig lifa í hjörtum strák-
anna litlu í okkar fjölskyldu
sem muna fyndnina hennar.
Við dætur Ellíar biðjum góð-
an Guð að blessa og hugga
elsku Raggí, Helgu Hrefnu,
Stebba og fjölskyldur, systurn-
ar og okkur öll sem munum
sakna hennar.
Í anda Edgars Allans Poes
segjum við „Nevermore!“,
„Aldrei meir!“
Með þakklæti og von um að
við hittumst fyrir hinum megin.
Ragnheiður og Þórunn.
Ég var þriggja ára þegar við
mamma hittum Ölmu fyrir utan
nýja húsið þeirra í Skerjafirði
og þessi góðlega kona sagði
mér að hún ætti strák á líkum
aldri og ég var. Það var upp-
hafið að ánægjulegum rúmrar
hálfrar aldar kynnum okkar og
hennar fólks.
Fágaða heimskonan Alma
var líka góð og hjartahlý móðir,
sem naut fjölskyldulífsins, oft í
miðju hringiðunnar úti við
stóra gluggann í Skerjafirði.
Þaðan var líka símasamband að
næsta glugga, hjá Svölu systur,
eða við aðra í stórfjölskyldunni
og annars staðar.
Mikill samgangur var á milli
nágranna og vina á þessum
áratugum og mjög gott að
koma til Ölmu og Bjarna, þar
sem manni var alltaf vel tekið.
Hún atyrti mig þó einu sinni í
lífinu, þegar við Stefán hennar
rerum í leyfisleysi á gúmmí-
kanóinum mínum yfir Skerja-
fjörð að Bessastöðum, en
kannski voru þær skammir
réttlætanlegar. Á öðrum tímum
voru jafnan lífleg skoðana-
skipti, þar sem Alma var vel að
sér í ýmsu og hafði góða sam-
skiptahæfileika.
Þarna slitum við barnsskón-
um fjölmörg, upplifðum tán-
ingsárin og urðum að ung-
mennum, ávallt með Ölmu
nálæga. Síðar kíkti ég af og til
við hjá Ölmu og Bjarna, ef ég
sá hana í glugganum, enda góð
vinkona, sem gott var að spjalla
við af opnum huga og hún gat
hlustað.
Maður kom sér beint að efn-
inu, ekkert hálfkák dugði til!
Ánægjulegt var að kynnast
Ölmu og fjölskyldu enn betur,
þegar Reynir heitinn, mágur
hennar, lét mér í té slides-
myndir sem hann hafði tekið úr
lífi þeirra og ég skannaði í staf-
rænt form. Þar sést hvernig
þessi glæsilega kona naut hins
besta í lífinu án þess að missa
tökin á nokkurn hátt, öllu held-
ur að öðlast virðingu og ástúð
þeirra sem fengu að kynnast
henni.
Það er sérkennileg tilfinning,
þegar ég hleyp fram hjá húsinu
þar sem Alma bjó, að reyna að
horfa ekki að glugganum þar
sem búast mátti við að hún
veifaði til mín eins og oftlega
áður fyrr. Í huga mínum er hún
þó þarna, með Pall Mall í
munninum að lesa Hjemmet-
blaðið sitt, yfirveguð og fáguð.
Við erum mörg sem eigum
Ölmu og hennar fólki öllu svo
margt að þakka. Takk fyrir.
Ívar Pálsson.
Alma átti engan sinn líka.
Ekki aðeins var hjartað hennar
á réttum stað, heldur var hún
einnig skarpgreind, vel lesin og
ávallt upplýst, stórskemmtileg
og sérlega glæsilegur heims-
borgari.
Hlýja, umhyggja og einlægni
var henni í blóð borin.
Alma var sannur vinur vina
sinna, systra, barna og barna-
barna. Hennar lífsviðhorf og
lífsseigla veita innblástur, ekki
aðeins fyrir kynslóð barna
hennar, heldur einnig fyrir
komandi kynslóðir. Kurteisi og
húmor réðu ríkjum hjá henni
allar stundir alla daga.
Ógleymanlegar minningar
um Ölmu munu lengi lifa og
það var sannur heiður að fá að
kynnast henni. Alma var mikil
fyrirmynd og henni skal fagnað
á kveðjustund.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til barna hennar sem
voru henni svo kær, elsku vin-
konu minnar, Helgu Hrefnu og
ástvina hennar.
Edda Helgason.
Elsku kæra Lilla
mágkona.
Þakka þér góða
samveru í yfir 60
ár, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning þín.
Enginn skuggi, ekkert ský
máir burtu minning þína,
hún mun í vina hjörtum skína
allar stundir, ung og hlý.
Brosið þitt var bjart og hreint.
Það var ljósblik þinnar sálar,
það dró aldrei neinn á tálar,
vermdi og græddi ljóst og leynt.
Skapgerð þín var hrein og heið.
Örlát mundin vinum veitti,
viðmótshlýju ekkert breytti
alla þína ævileið.
Þú varst hetja að hinstu stund,
hugrökk kona, hress í anda,
horfðir beint mót hverjum vanda,
djörf í fasi, létt í lund.
(Gunnar Einarsson)
Elsku Jóhann bróðir, Svein-
björn og fjölskylda, Björn og
Baldur.
Megi allar góðar vættir veita
ykkur styrk og hlýju.
Ástrún Lilja
Sveinbjarnardóttir.
Þegar kvaddur er nákominn
vinur og ættingi verður oft
tungu um tregt. Nú hefur kær
mágkona og vinur, kona Jóhanns
bróður og frænda, Lilla Jóhanns
eins og hún var alltaf kölluð í
fjölskyldunni, kvatt okkur.
Lilla sem hét Svava Sófus-
dóttir kom inn í okkar líf um
miðjan sjötta áratuginn þegar
Jóhann bróðir kynnti þessa
blómarós frá Eskifirði fyrir fjöl-
skyldunni. Fljótlega fæddist
þeim hjónum fyrsti drengurinn,
Svava Sófusdóttir
✝ Svava Sóf-usdóttir fædd-
ist 3. mars 1934.
Hún lést 4. desem-
ber 2018.
Útför Svövu fór
fram 15. desember
2018.
Sveinbjörn Már. Í
kjölfarið komu síð-
an Sófus þór og Jó-
hann Björn.
Jóhann og Lilla
bjuggu fyrst á
Hafnargötu 18
(Bláhúsi) og síðan í
Steinholti. Seinna
bjuggu þau á
Brekkuvegi 4 og á
sama tíma byggðu
þau framtíðarheim-
ili sitt á Garðarsvegi 6. Mikið var
gaman að fá að taka þátt í því
þegar þau byggðu húsið, sem
varð þeirra heimili næstu fimm-
tíu árin. Lilla var og verður alltaf
einn af þessu hornsteinum í
„Bjössalinga“ fjölskyldunni á
Seyðisfirði og ekki í kot vísað
þegar Lilla og Jóhann áttu í hlut.
Lilla starfaði við allskonar
vinnu í Firðinum fagra, t.d. við
fiskvinnslu, síldarvinnslu en
lengst af á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar við góðan orðstír.
Lilla var ekki bara frábær í
hannyrðum og allri handavinnu
heldur var hún frábær kokkur
og bakari því þannig var að
beztu appelsínutertur sem í boði
voru bakaði hún og alltaf til-
hlökkun að mæta í jólaboð og af-
mælisveislur á Garðarsveginn
vitandi að appelsínutertan var á
sínum stað, þær verða ekki
betri.
Lillu er sárt saknað af spila-
félögum í Öldutúni og Herðu-
breið þar sem hún lét til sín taka,
hún var ein af máttarstólpum í
starfi eldri borgara á Seyðisfirði
og spilaði félagsvist, eins og eng-
inn væri morgunndagurinn, með
góðum árangri.
Um leið og við þökkum sam-
fylgd ástkærrar mágkonu Lillu
Jóhanns flytjum við Jóhanni
bróður/frænda og afkomendum
öllum hugheilar samúðarkveðj-
ur. Minningin um góða mágkonu
og vinkonu lifir með okkur.
Inga Hrefna, Árdís Björg,
Sveinbjörn Orri, Ásta Sif,
Óttarr Magni, Heiðbjört
Dröfn og Helena Mjöll.
✝ Sigþór Þor-grímsson fædd-
ist 18. október 1946
á Hallgeirsstöðum í
Jökulsárhlíð. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunda-
búð Vopnafirði 12.
desember 2018.
Móðir hans var
Lára Stefánsdóttir,
f. 20. jan. 1918, d.
30. okt. 2009. Faðir
hans var Hrafnkell Elísson, f. 14.
sept. 1906, d. 9. apríl 1989.
Systkini Sigþórs eru: Stefanía, f.
1936, Elís Jökull, f. 1937, Einar
sinnar og maka, þeirra Sigríðar
Stefánsdóttur, f. 1. júlí 1908, d.
14. nóv. 1974, og Þorgríms Sig-
mars Einarssonar, f. 5. maí 1909,
d. 7. júlí 1997. Sambýliskona Sig-
þórs er Hólmfríður Ófeigsdóttir,
f. 1950. Börn: Sigmar Búi, f.
1974, Sigríður, f. 1976, Margrét
Lísa, f. 1978, maki Bjarki Hrann-
ar Bragason, dóttir Hólmfríðar
Anna Möller, f. 1972, maki
Sveinn Markússon, barnabörn
Sigþórs eru sjö talsins.
Sigþór bjó alla tíð á Búastöð-
um í Vopnafirði fyrir utan að
hann bjó á Akureyri á árunum
1966-1977. Sigþór stundaði
ýmsa vinnu meðfram búskap;
vörubílaakstur, löndun og fóð-
urblöndun fyrir loðdýr.
Sigþór verður jarðsunginn
frá Hofskirkju í Vopnafirði í
dag, 18. desember 2018, klukkan
15.
Orri, f. 1939, Dval-
inn, f. 1940, Auðun,
f. 1941, d. 2009,
Ásta Haralda, f.
1942, Haraldur, f.
1944, Gyða Vigfús-
dóttir, f. 1945 (ætt-
leidd), Auðbjörg
Halldís, f. 1948, Ei-
ríkur Helgi, f. 1949,
Þórarinn Valgeir, f.
1951, Alda, f. 1952,
Benedikt, f. 1953,
Björgvin Ómar, f. 1958, Hulda, f.
1959.
Sigþór fór átta mánaða í fóst-
ur á Búastaði til móðursystur
Pabbi, þú varst ljúfur, ein-
lægur.
Þú lifði fyrir okkur fjölskyld-
una og búskapinn og fannst þér
þitt hlutverk vera að færa okk-
ur björg í bú.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir
okkur krakkana þegar við vor-
um lítil og hvað þú varst dug-
legur að taka okkur með í hinn
ýmsu verkefni sem tengdust
búskapnum, eða við vorum
bara alltaf með. Þú varst fljót-
ur að kenna okkur á dráttarvél-
ar og skipti ekki máli hvort
maður næði niður á pedalana
eða ekki, við gátum þá allavega
stýrt.
Þú máttir ekkert aumt sjá
sem tengdist skepnum, áttir
t.d. erfitt með að aflífa skepn-
ur, þú vildir ekki skjóta úr
byssu og fékkst alltaf vini eða
vandamenn í það hlutverk.
Er mér það minnisstætt þeg-
ar þið Arthúr í Syðri-Vík feng-
uð þá flugu í höfuðið að láta
köggla úr tveimur hlöðum (já,
með miklu ryki). Allt gengið
ykkar mætti og við kláruðum
þetta verkefni með stæl, en það
var nú ýmislegt sem ykkur Art-
húri datt í hug.
Og svo vannst þú stundum
við vörubílaakstur með bú-
skapnum. Eftir skóla á haustin
flýtti ég mér niður á sláturhús-
plan til að sjá hvort sláturbílinn
stæði fyrir utan og hvort ég
næði ferð með þér á sláturbíln-
um.
Það sem mér fannst gaman
að vera með þér í bílnum og
hitta hina og þessa bændur og
að hafa það hlutverk að vera
hliðbjálfi.
Svo fórum við ótal ferðir með
hey til Guðmundar og Esterar í
Víðidal. Eitt skiptið sleist þú
símalínuna í sundur, en eftir
það beið bóndinn alltaf tilbúinn
með skaft til að lyfta línunni
þegar við mættum á bílnum, og
bara síðast í sumar sat ég í
vörubílnum með þér í rúllu-
akstri, já, það var sko gaman.
Á tímabili áttum við fjöl-
skyldan ekki nema vörubíl til
að ferðast um á (Bedford), okk-
ur munaði ekkert um að ferðast
öll í honum, þú faldir okkur
undir teppi í gluggakistunni
eða á gólfinu svo rétt á meðan
við renndum í gegnum þorpið,
veit ekki hvað yrði sagt um
þetta í dag.
Við áttum það til að skreppa
austur á Hérað og hitta systk-
ini þín og ættingja, en það voru
okkar frí.
Við sem voru sex í fjölskyld-
unni tróðum okkur í bílinn og
alltaf varst þú búinn að ákveða
að stoppa bara stutt í þessum
heimsóknum og helst ekki
gista, en það kom nú stundum
fyrir að þú lést undan og höfð-
um við mikla ánægju af.
Í seinni tíð, þegar við fjöl-
skyldan vorum að koma og
létta undir í búskapnum, sá ég
hvað þú varst stoltur og
ánægður og síðast en ekki síst
þakklátur fyrir hjálpina.
Við fjölskyldan kveðjum þig
með þakklæti í hjarta
Takk fyrir allt.
Lísa og Bjarki og stelp-
urnar.
Mig langar að minnast í örfá-
um orðum Sigþórs Þorgríms-
sonar, Silla á Búastöðum eins
og hann var oftast kallaður, og
þakka vináttu og trygglyndi
hans sem við fjölskyldan nutum
í ríkum mæli.
Silli var vinur vina sinna,
einstaklega traustur, hjálpfús,
vinnusamur og hæglátur mað-
ur.
Hann hafði gaman af sam-
neyti við fólk, hafði skoðanir á
mönnum og málefnum en var
ávallt nærgætinn og orðvar.
Minnisstæðar eru stundirnar
þegar við fjölskyldurnar hjálp-
uðumst að við ýmis sveitastörf.
Um tíma kom graskögglaverk-
smiðja til Vopnafjarðar sem fór
á milli bæja og kepptust bænd-
ur við að láta köggla heyfyrn-
ingar, með það að markmiði að
eiga betra fóður fyrir skepn-
urnar.
Þetta var mikil óþrifavinna
og þurfti margar hendur til að
vinna verkið. Fjölskyldan á Bú-
astöðum var fús til að leggja
hönd á plóg og mætti til að að-
stoða. Börnin voru ekki há í
loftinu en harðdugleg, ósérhlíf-
in og alltaf stutt í glensið, enda
alin upp af glaðværum föður
sem lét ekki sitt eftir liggja.
Silli var fjölskyldumaður og ólu
þau hjónin Silli og Hólmfríður
börnin sín upp í kærleika og
hlýju. Það er einnig eftirminni-
legt þegar við fjölskyldan fór-
um upp í Búastaði að hjálpa til
við að tína saman heybagga og
koma þeim í skjól áður en
rigndi.
Í minningunni var gleðin
allsráðandi við þessi störf. Að
erfiðinu loknu bauð Hólmfríður
öllum í myndarlegt kaffihlað-
borð.
Mér er þó efst í huga sá
vinakærleikur sem var á milli
Silla og pabba, hin ómetanlega
vinátta Silla og trygglyndi.
Fyrir utan að vera vinir störf-
uðu þeir saman að ýmsum
verkefnum.
Þeir sáu meðal annars um
sauðfjárkeyrslu á haustin fyrir
Sláturfélagið. Í ferðum þeirra
við að safna saman fé í Vopna-
firði og nærsveitum í allskonar
veðrum og aðstæðum komu upp
ýmsir erfiðleikar og vandamál.
Þeir höfðu alltaf tíma fyrir hvor
annan, fundu alltaf sameigin-
lega lausn á vandamálum sem
upp komu og bættu hvor annan
upp eins og sannir vinir gera.
Far þú í friði, okkar kæri
Silli, og hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Elsku Hólmfríður, Anna
Guðný, Búi, Sigga, Lísa og fjöl-
skyldur, ég veit að fallegar
minningar um einstakan eigin-
mann, föður og afa ylja ykkur á
erfiðum stundum.
Brynhildur Arthúrsdóttir
frá Syðri-Vík.
Sigþór
Þorgrímsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn.
Minningargreinar