Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.12.2018, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2.12. 2018
Þ
riðjudagsmorgunn í Vesturbænum,
við þurfum að finna kaffihús sem
er opnað snemma því Aron Einar
Gunnarsson er önnum kafinn og
þarf núna sem endranær að púsla
hvert korter í lífi sínu. Að lokum er Akureyr-
ingnum húðflúraða stefnt á kaffistofu Vestur-
bæinga sem hann hefur aldrei séð áður en
hann kann vel við sig, segir rólegheit eiga vel
við sig.
Fyrirliði íslenska karlalandsliðsins í knatt-
spyrnu er í stuttu stoppi á landinu vegna út-
gáfu nýrrar bókar um líf hans; Aron, sagan
mín. Einar Lövdahl skrásetti söguna og blaða-
maður hefur nýklárað að lesa síðustu blaðsíðu
bókarinnar þegar við setjumst niður. Án þess
að ætla að gerst ritdómari bókarinnar er eitt
sem undirrituð vill sérstaklega nefna en það
kom á óvart við lesturinn hversu hreinskilinn
Aron Einar er um menn og málefni og dregur
ekki af sér, sérstaklega í ljósi þess að hann er
ekki kominn á þann stað í lífinu að hafa lagt
skóna á hilluna. Yfirleitt losnar ekki almenni-
lega um málbeinið á íþróttamönnum fyrr en
ferilinn er að baki og engu er að tapa.
Varstu aldrei hræddur við að opna þig svona
mikið?
„Það voru vissulega atriði sem var erfiðara
að rifja upp en önnur þegar við Einar vorum
að fara í gegnum þetta. En ég sagði strax á
fyrsta fundinum með honum að fyrst ég væri
að þessu vildi ég gera það almennilega í stað
þess að vera á tánum, að passa mig að segja
ekki þetta og hitt. Mér fannst að ég yrði að
vera hreinn og beinn.
Bæði er þetta mín persónulega saga en
einnig saga fyrir allar næstu kynslóðir íþrótta-
manna og mér fannst ég eiginlega ábyrgur
sem fyrirliði landsliðsins að segja frá því hvað
við þurftum að ganga í gegnum sem landslið til
að ná þessum árangri og hvað ég persónulega
þurfti að gera til að ná þetta langt.
Ég er satt best að segja afar spenntur og
stressaður um leið hvað fólki finnst um bókina
því ég hef ekki opnað mig svona áður og sá
harði og skeggjaði Aron sem ég hef svolítið
þurft að búa til fyrir fótboltann og fólk er vant
að sjá á vellinum og í íþróttaviðtölunum er svo-
lítið annar Aron en tilfinningaveran og fjöl-
skyldumanneskjan sem ég er. Fyrir utan það
að í slíkum viðtölum má maður eiginlega
sjaldnast segja sannleikann. Ekki gefa upp of
mikið fyrir leik til að leka ekki strategíu í hitt
liðið og reyna að vera ekki að básúna út eftir
leik ef það er einhver gremja til staðar eða
annað sem á bara heima innan liðsins.“
Klæddur í sokka fram eftir aldri
Fjölskyldumanneskjan Aron. Það er vægt til
orða tekið. Þegar hann sagði móður sinni fyrst
fyrir mörgum árum að hann ætlaði að fá sér
húðflúr leist henni ekki alveg nógu vel á það.
Þangað til hann sagði henni að hann ætlaði að
láta húðflúra á sig nöfn og fæðingardaga for-
eldra sinna og systkina sinna, sem eru fimm
talsins. Þá fannst móður hans hugmyndin um
tattú hreint frábær! Síðan þá hafa bæst við
ýmis tattú, mörg hver tengd Akureyri á einn
eða annan hátt sem hann ann jafnheitt og fjöl-
skyldunni, enda fer hann alltaf beint norður
þegar hann kemur að utan og hefur aldrei búið
í Reykjavík. Ekkert skrýtið að Aroni þyki
Kaffi Vest framandi.
„Mér fannst mjög gaman að rifja upp æsku-
árin, segja frá því hvernig var að alast í stórum
systkinahópi á Akureyri og hvernig bærinn og
uppeldið mótaði mig. Ég er mikill mömmu-
strákur, yngstur, síðastur af systkinum mínum
til að fara að heiman og við mamma vorum og
erum sérstaklega náin. Eldri systkini mín
gerðu mikið grín að því að mamma klæddi mig
og Adda [Arnór Þór] bróður minn sem er næst
mér í aldri, í sokkana á hverjum einasta
morgni áður en við stigum fram úr, langt fram
eftir aldri og ég kyssti hana alltaf góða nótt.
Síðar átti mamma eftir að flytja út til mín til
Englands, þegar ég var fyrstu tvö árin í at-
vinnumennsku og það kom mér á fætur að hafa
hana. Það var upphaflega mín hugmynd að
hún kæmi, ég sá hvað ég þarfnaðist hennar og
það hjálpaði mér að fást við öðruvísi menningu
og mikið umtal. Mamma hélt mér á jörðinni og
það var auðveldara að koma heim af æfingum
vitandi af henni heima. Það sama var þegar ég
var að alast upp í íþróttunum, æskufélagar
mínir segjast ekki muna eftir móti þar sem
foreldra mína vantaði, þessi stuðningur hafði
ótrúlega mikið að segja og ég hef það alltaf bak
við eyrað, allt lífið, að bregðast aldrei fjöl-
skyldu minni sem hefur alltaf verið stolt af
mér og reynst mér svo vel.“
Hörkuduglegar fyrirmyndir
Foreldrar Arons eru Gunnar Magnús Malm-
quist Gunnarsson og Jóna Emilía Arnórsdóttir
og Aron var snemma farinn að æfa handbolta,
meðal annars undir handleiðslu föður síns,
sem þjálfaði yngri flokka Þórs í handbolta en
hann vann í Slippnum fyrir norðan í 30-40 ár,
einn af þeim fyrstu sem höfðu réttindi til að
gera við skipaskrúfur. Móðir Arons er hjúkr-
unarfræðingur og starfar nú á hjúkrunar- og
dvalarheimili á Akureyri.
„Við vorum venjuleg íslensk fjölskylda sem
ég held að mjög margir á Íslandi geti tengt við.
Mikið af krökkum til að fæða og kaupa föt á og
mamma og pabbi unnu hörðum höndum til að
„Ég er mikill mömmustrákur, yngstur,
síðastur af systkinum mínum til að fara
að heiman og við mamma vorum og
erum sérstaklega náin. Eldri systkini
mín gerðu mikið grín að því að mamma
klæddi mig og Adda [Arnór Þór] bróð-
ur minn sem er næst mér í aldri í sokk-
ana á hverjum einasta morgni áður en
við stigum fram úr, langt fram eftir aldri
og ég kyssti hana alltaf góða nótt.“
Morgunblaðið/Eggert
Er miklu næmari í dag
Aron Einar Gunnarsson, fyrirliði karlalandsliðs Íslands í knattspyrnu, hefur upplifað sigra og súrari tímabil á löngum
ferli í knattspyrnu sem er þó hvergi nærri lokið. Í nýrri ævisögu segist hann hafa ákveðið að fyrst hann væri að þessu á
annað borð ætlaði hann að gera þetta almennilega, vera hreinn og beinn og leggja hlutina á borðið.
Júlía Margrét Alexandersdóttir julia@mbl.is
’ Ég sagði strax á fyrsta fund-inum með honum að fyrst égværi að þessu vildi ég gera þaðalmennilega í stað þess að vera á
tánum, að passa mig að segja
ekki þetta og hitt. Mér fannst að
ég yrði að vera hreinn og beinn.