Eiðakveðja - 01.09.1928, Qupperneq 50

-46-
| laginu, rólegur að sjá, en eldur brann bak viö j
hvert orð, sem hann sagði: "Nú er sú stund komin',' |
nselti hann, "er svo oft heflr verið talað og kveð-|
ið um. Danmörk er nauðulega stödd og í voða. Vjer
munum liklega allir, hvað skáldin og ræðumennirn-
ir hafa sagt, að vjer Þá mundum geraj en jeg held
að nú, Þegar til kastanna er komið, Þá sje mál j
fyrir oss stúdenta að gera oss ljóst,hvað oss sje
skylt að gera. Norðmenn sviku i raun Þá,sem Þeir
höfðu leikið fóstbrasðralag við, meðan ekki bjátaöi
á. En Þó að Þjóðin i heild sinni vilji ekki hjálps.,
Þá mega stúdentarnir til að gjöra Það. Þeim mun
vandara gert en öðrum mSnnum að standa við hug- !
sjónir sinar. Ef ekkert verður úr Þeim, Þegar á
reynir, Þá munu allir Þeir hrósa sigri, sem hæó-
ast að göfugum hugsjónum og Þeim, er á Þasr trúa.
Jeg heyri, að menn afsaki sig sinn með hverju,sum-
ir ætla að fara að ganga undir próf, sumir að taks.
við embættum og Þar fram eftir götunum, en hin
stóru augnablik mannkynssögunnar eru ekki vön að
biða éftir Þvi, að enginn hafi neitt að gjöra.
Rjettvisi, sannleikur og hiogsjónaelska eru ekki
ætluð oss til Þess að tala um í skálaræðum og á
tyllidögum, heldeir til að lifa fyrir, berjast fyr-
ir og deyja fyrir, ef með Þarf. Hitt væri að glats
sjálfum sjer siðferðilega, kveðja alt hugsjónalíf,
deyja andlegum dauða." Ræðan svifti margan sam-
viskufriði. Menn sáu, að Þeir höfðu brugðist skylcu
sinni, en fengu ekki aðgjört, að Því er Þeir hugðu.
Glóðiom elds hafði verið safnað yfir höfði Þeirra.
Svo yfirgaf Kristófer Þá. Þótt allir aðrir brygð-
ust, vildi hann ekki bregðast. Honum var dapurt í
h;iga og mikil alvöruspuming festist í huga honum
æfilangt: "Hvorir standa framar, Þessir bændur,
sem mentamennimir kalla að hafi asklokið fyrir
himin, Þessir bændur, sem engin kynni hafa haft
af neinum hugsjónum og aldrei orðið hugfangnir af
Þeim,- eða Þessir mentamenn, sem Þekkja hugsjónirr-
ar, hafa orðið hrifnir af Þeim og dýrka Þær stöð-