Eiðakveðja - 01.09.1928, Side 59

-55
harrn hafði strítt fyrir hann i fullán fjorðung
aldar. Þjóðin Þekti Þar ekki sinn vitjunartima.
Sumir menn halda, að Þa hafi einhverir strengir
brostið i sál Kristófers. En jeg fyrir mitt leyti
efast um Það, hygg, að svo muni ekki hafa verið.
Aðeins hefir hann sjeð Það gleggra en áður,hversu
hið góða i mönnunum má sín stundum grátlega lít-
ils.
Veslings, veslings viljinn góði
vonleysið i augum Þinum.
Hann varð á eftir prestur i Osló, og Það kom
stundum fyrir i miðri práedikun, að harrn hætti alt
i einu og horfði á söfnuðinn eins og inn i hverja
sál djúpt og lengi. Boðskapiirinn, sem hann flutti,
var honum sama heilaga alvaran og 'áður. Og hafi
hann stundum hugsað eins og meistari hansiSjándi
sjá Þeir ekki og heyrandi heyra Þéir hvorki nje
skilja, Þá hefir Það verið af djúpum kserleika. Spá--
maðurinn frá Gautsdal, sem áður var kallaður,hef-
ir eins og Elia forðum bygt von sína á Guði og að
hann gæfi sjer Þá, er ekki beygðu knje fyrir Baal,
í einkalifi sinu fjekk hann einnig að rejma
Þungar sorgir. Börn hans fengu 'berkla og 5 Þeirra
dóu i broddi lifsins. Kristófer talaði sjálfur yf--
ir Þeim. Það hafði mörgum orðið minnisstætt, er
hann stóð við kistu Ölafs sonar sins 17 ára gam-
als og sagði með bros á vörum frá drengnum sinum
lifsglaða, Þeim eina, sem eftir var, er lægi nú
fölur undir blómsveigunum. Og amman aldurhnigna
hafði sagt heima á eftirii.Hjér er nú sigurhátíðf
Við skulum i'anda skilja við Kristófer Bruun,
>ar sem hann horfir á kistuna siga niður i gröf-
ina. Hann var mestur Þar, hefir verið 'sagt. Hann
sá hið ytra lif, yndi, ljóma, starf og Það, sem
hann unni heitast, hverfa i dimma' gröfina. Hið
sama hafð'i hann áöur reynt. Og skólinn hans var
eitt barna hans. Sólarlag er komið. En varö æfi
hans ekki enn fegri og fullkomnari við Það alt.