Eiðakveðja - 01.09.1928, Side 64

-60-
Þannig stefndi Það i hæstu hæðir, hafið yfir dauðs
og gröf. Hvergi bar skugga á, og hvergi var minste
ósamhljóðan, heldiir héilagt samrami yfir öllu.
"Mjer ber að vera í Því, sem mins föður er','mælti
hann língúr sveinn, og að æfilokum á jörðu: "Ekki
sem jeg vil, heldur sem Þú vilt."
Jafnframt vildi hann leiða aðra inn i Þann
helgidóm, sem htrnn var sjálfur staddur i. Orð hans
til foreldranna bénda Þegar á Þáð. Mestum hluta
starfsefi sinnai- varði hann að visu til að reisá
hús í Nasaret. Það var að vilja Guðs. Guð hafði
fengið honum Þann verkahring. Það vax alt guðsÞjór.
usta. Og steinarnir, sem hann reisti i Nasaret ár
eftir ár, hafa getað talað á sinu Þagnarmáli:Varid-
ið öll verk ykkar fyrir Guði hvert sem starf ykk-
ar er, verið trú yfir litlu, Þá munuð Þið sett yf..
ir meira og meira, látifi hvert handtalc' ykkar bera
vitni um hann. Einnig er Það ofar öllum efa í aug
m minum, að hann hefir látið falla djúpt inn i
sálir Þeirra, er hann lifði með, geisla af eldin-
um bjarta og heita, sem brann i fyarta hans fyrir
samlifið við Guð. Hann gat ekki annað en haft mik
il áhrif á lif Þeirra, gat ekki Þagað um dýrustu
reynslu sina, gat ekki annað en bent á Ijómann
guðlega, sem var rurininn upp fyrir honum sjálfum.
Mjer virðist Þessi réynsla hans skina siðar út frá
orðum hans til lærisveina sinna: "Þjer eruð Ijós
heimsinsj borg, sen'stendur uppi á fjalli, fær
ekki dulist. Eklci kveikja menn heldur Ijós og
setja Það uridir ma iker, heldur á ljósastikunajog
Þá lysir Það öllum, sem eru i húsinul' pannig var
hann Ijós á heimili sinu og gjörði Þeim einnig
bjart fyrir augum, sem voru honum samferða á veg-
únum éða við vinnuna. Allra siðast lagði hann fra
sjer smiðatólin til Þess að boða Guð einan og
riki hans bæði' hið ytrá i heiminum og hið innra
i mannshjörtunum. Það var krafa hans til sjálfs
sin og nokkurra ánnara alÞýðumanna. Þvi að verka-
mennirnir voru svo fáir, en akrarnir hvitir til