Morgunblaðið - 18.01.2019, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2019
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Margrét Jóns-dóttir fæddist
22. febrúar 1933 í
Reykjavík. Hún lést
á Heilbrigðis-
stofnun Vestur-
lands, Akranesi, 10.
janúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru séra Jón M.
Guðjónsson og J.
Lilja Pálsdóttir.
Margrét var
þriðja í röðinni af 11 systkinum,
hin eru:
Ást (látin), Pétur Guðjón (lát-
inn), Sjöfn Pálfríður, Ólafur
Ágúst, Helga Gyða (látin), Guð-
ríður Þórunn (látin),Valdimar
Óskar (látinn), Gyða Guðbjörg,
Edda Sigríður og Jóhanna.
Margrét giftist Einari Helga-
syni lækni 4. júlí 1971 en hann
lést árið 1974.
Sambýlismaður hennar til
nokkurra ára var Karsten Aalen
frá Stafangri í Noregi.
Margrét var barnlaus.
Margrét ólst upp í Holti undir
Eyjafjöllum til árs-
ins 1946 og flutti þá
með foreldrum sín-
um til Akraness.
Hún tók Gagn-
fræðapróf á Akra-
nesi 1949. Var tal-
símakona við
Landssíma Íslands
á Akranesi. Var í
námi í Harðangurs
Folkehojskole
1953-54 og Voss
Husflidsskole 1956-57. Hann-
yrðakennari við Húsmæðraskól-
ann á Varmalandi, Alþýðuskól-
ann á Eiðum og Gagnfræða-
skólann á Akranesi. Lærði
iðjuþjálfun í Noregi og vann við
það meðal annars við Klepps-
spítala í Rvík og Sentralsyke-
huset í Stafangri.
Margrét var lengi búsett í
Noregi en bjó á Akranesi er hún
flutti heim aftur.
Útför Margrétar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 18. janúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
Hún Magga systir okkar var
tíguleg og bar mikla persónu.
Hún var góð, glaðvær og
skemmtileg.
Oft sagði hún okkur litlu systr-
unum sögur á kvöldin, sem hún
oftar en ekki skáldaði sjálf og við
hlustuðum spenntar á. Takk fyrir
það.
Hún var snillingur í höndunum
og minnumst við hve stoltar við
vorum í fínu fötunum sem hún
saumaði á okkur. Takk fyrir það.
Elsku Magga okkar, við þökk-
um þér fyrir samfylgdina í gegn-
um lífið og allar gleðistundirnar
sem við áttum saman.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(SE)
Vertu guði falin
Edda og Jóhanna (Hanna).
Elsku Mandý mín (nafnið sem
ég notaði þegar við vorum einar).
Nú er komið að leiðarlokum, í
sjálfu sér ekkert undarlegt, þú
varst orðin gömul kona, þrátt fyr-
ir að gefast aldrei upp. Þessi fá-
tæklegu orð eru ekki ætluð til að
rekja æviágrip, heldur að opna
smá glugga í lífi okkar saman. Út
úr þessum glugga má sjá systur
og vinkonur, þrátt fyrir 10 ára
aldursmun.
Þú varst orðin fullorðin kona
þegar ég var enn að pissa undir.
En í svo ótal mörg ár náðum við
svo vel saman. Þú varst frá byrj-
un mín fyrirmynd sem allt gat.
Að sjálfsögðu tókstu engu hrósi,
aldrei neitt rétt, en það er dæmi-
gert fyrir sanna listamenn. Alltaf
varstu með nýjar hugmyndir og
ekki alltaf hægt að fylgja þér
eftir. Og ómögulegt þegar þú
fékkst nýju skutluna þína. Þú
brunaðir um gangana eins og
kappakstursmaður!
Þú byrjaðir snemma að hjálpa
mömmu við heimilið, fórst á
saumanámskeið 12 ára og hættir
ekki saumaskap og hannyrðum
allt þitt líf, það eru enn til ógrynni
af hlutum sem náðist ekki að
ljúka.
Eftir að við urðum eldri og
áramismunurinn hvarf fórum við
að ferðast mikið saman, erlendis.
Síðan bjuggum við hvor í sínu
landinu, en sambandið slitnaði
aldrei, ógrynni af bréfum og svo
símtölin og heimsóknirnar. Af til-
viljun komum við báðar heim til
Íslands 1999. Ég var eins og grár
köttur hjá þér, eldaði flest kvöld
og svo var spjallað. En þegar
heilsu þinni hrakaði fluttir þú á
Höfða. Ég veit hversu illa þér leið
í byrjun, saknaðir sjálfstæðisins,
dýranna, Pontu, þrátt fyrir að
hún væri farin.
Það voru margar stundir sem
ég hélt þér í fanginu þegar miss-
irinn og sorgin yfirtók þig. En
smátt og smátt aðlagaðist þú og
má segja að eftir fyrstu mánuð-
ina hafi dvöl þín á Höfða verið
mikið gæfuspor. Að reyna að
finna orð yfir umhyggjuna og
skilnings starfsfólks Höfða er
eiginlega ekki hægt. Þið voruð
hennar sanna fjölskylda og Höfði
hennar heimili síðustu árin. Vil
ég nota þetta tækifæri að þakka
ykkur frá mér.
Að lokum vil ég þakka þér
Mandý mín fyrir allar góðu
stundirnar, hláturinn út af
kannski engu nema „lyga“-sög-
unum mínum frá London eða
sjónvarpsefni. Það hefur verið
tekið á móti þér sem drottningu í
sumarlandinu, Einar, Ponta,
mamma og pabbi og allir hinir.
Guð varðveiti minningu þína
Mandý mín. Minningu sem á eftir
að lifa með mér um ókomna tíð.
Þín systir,
Gyða.
Margrét Jónsdóttirvar heiðursfélagi, starfsmaðurskrifstofu, sendill og nýtti sér
þjónustu hjá félaginu. Stefán
var fylginn sér og úrræðagóður
með eindæmum. Hann hafði
stóran hóp velunnara í kringum
sig sem hann fékk sér til að-
stoðar við ýmis verkefni dag-
legs lífs. Það hentaði vel því
Stefán vildi ekki bíða með að
framkvæma það sem þurfti.
Hann valdi sér samverkafólk til
að hreinrita og senda minn-
ingargreinar sem hann las því
fyrir, leita uppi símanúmer,
finna heimilisföng og rýna í
veðurspá svo eitthvað sé nefnt.
Eins var honum mikilvægt að
við gæfum okkur tíma til að
ræða við hann ýmis hjartans
mál sem á honum brunnu í það
og það skiptið. Stefán var hrók-
ur alls fagnaðar í kaffitímum,
gaf góð ráð í ýmsum málum og
hrósaði þeim sem honum fannst
eiga það skilið. Að leiðarlokum
þökkum við Stefáni fyrir sam-
fylgdina.
Nú ert þú farinn á feðranna fund,
við hugsum til þín með sorg í hjarta,
þín verður saknað um ókomna stund,
guð geymi þig um veröld bjarta.
(Höf. ók.)
Fyrir hönd starfsfólks skrif-
stofu Áss styrktarfélags,
Hrefna Sigurðardóttir.
Sorgardagar í skammdeginu.
Svart kalt og tómt. Allt er fast.
Engin orka til að rífa sig af
stað.
Einhvern veginn þannig líður
mér þegar góður vinur og fé-
lagi er horfinn til forfeðranna.
Ótal minningar líða hjá eins
og myndir á tjaldi. Hringing-
arnar allar og umræðurnar um
veðrið og hvað þú ætlaðir að
gera í næstu viku, á morgun, á
eftir. Aldrei meir að gantast
með tilveruna, rifja upp atvik
úr fortíðinni og segja einn góð-
an brandara. Skoða stjórnmálin
og orð og efndir. Tala um ást-
vinina, allar góðu konurnar,
karlana á sendibílastöðinni.
Lindu og Pál.
Krummaskuðið sem er allt á
kafi í snjó þó það rigni bara
svolítið og hreyfi varla vind.
Dásemdarveðrið við Kirkjusand
og allir rugludallarnir í umferð-
inni. Fólk að raka sig, tala í
síma, klæða sig undir stýri og
svínandi út og suður.
Hvernig var í vinnunni? Eru
þau óþekk núna? Þú verður
bara að láta þau heyra það. Og
þá komu yfirleitt nokkrar sögur
úr skólagöngunni um einhverja
mjög óþekka stráka. Aldrei
kynntist Stefán neinni óþekkri
stelpu í sínum skóla.
Vespurnar allar sem voru líf
og yndi og veittu þér frelsi og
urðu atvinnutækin þín í ótal
sendiferðum og snúningum.
Flottu fötin og ferðirnar í
Kolaportið. Endalaus bjartsýni
og jákvæðni. Viltu spila? Tök-
um ólsen. Þá var nú betra að
standa sig. Báðir höfðu meira
gaman af að vinna í spilinu en
að tapa.
Kæra Aldísin þín og tíminn
ykkar saman. Ræktarsemin og
umhyggjan. Kveðjuorð sem þú
laukst yfirleitt á góðri ráðlegg-
ingu við lok símtals. Gefðu
henni nú eitthvað gott að borða
eða skrepptu og kauptu ís
handa henni.
Allar spurningarnar: Hvað
þarf ég að sjóða gellurnar
lengi, geturðu fundið fyrir mig
símanúmer í tölvunni? Ótal smá
hlutir sem fylgdu þér og urðu
fastur hluti af tilveru okkar
sem þú varst svo góður að kalla
vini þína.
Stefáni kynntist ég þegar
hann var hvítvoðungur. Við Páll
bróðir hans urðum félagar og
vinir 1956 og höfum verið það
svo til óslitið síðan. Stebbi varð
hluti af tilverunni þegar hann
var farinn að labba og við
þurftum að taka hann með, í
bíó eða út að leika. Hann var
uppátækjasamur og skemmti-
legt barn. Passaði vel inn í
prakkaratilveru okkar.
Eftir að Aldís dó 2009
breyttist margt í tilveru Stef-
áns. Hann saknaði hennar alla
tíð og vantaði mikið þegar hún
var ekki til staðar lengur.
Kær samferðamaður er horf-
inn og skilur eftir sig ótal góðar
minningar og líka sorgina sem
er eins og sár á sálinni. Sam-
viskubit yfir að hafa ekki verið
betur með á nótunum eftir að
Stefán fór að kenna sér meins
en því verður ekki breytt héðan
af.
Þökk fyrir góðan dreng.
Kæru Páll, Linda, Alice,
Hans Christian og allir vinirnir,
megi góður Guð blessa ykkur
og gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu stundum.
Pétur Önundur Andrésson.
ADHD samtökin hafa ásamt
öðrum félagasamtökum að Háa-
leitisbraut 13 notið starfskrafta
Stebba um árabil. Hann sinnti
starfi sínu af kostgæfni, var
samviskusamur og ábyrgur.
Stebbi var mikill persónuleiki
sem fór ekki framhjá þeim sem
umgengust hann. Hann var ein-
staklega úrræðagóður og
ófeiminn við að leita sér að-
stoðar ef með þurfti. Við sem
unnum með Stebba nutum þess
hversu mikill húmoristi hann
var og því oft mikið hlegið á
Háaleitisbrautinni. Hann var
maður með ákveðnar skoðanir
og skóf ekki utan af hlutunum
ef honum mislíkaði.
Stebbi var einstaklega eft-
irtektarsamur og hrósaði okkur
konunum í vinnunni á Háaleit-
isbraut 13 daglega. Við þekkt-
um allar að hafa verið „uppá-
haldskonan“ hans á einhverju
tímabili en misjafnt var hver
var í uppáhaldi þann daginn.
Hann varð sérstaklega glaður
þegar konurnar mættu í kjólum
eða pilsum í vinnuna, enda áttu
konur að vera kvenlegar að
hans mati. Til marks um hversu
blíður hann var fengum við iðu-
lega knús og falleg orð frá hon-
um.
Stebbi var einstaklega orð-
heppinn maður og eftir hann
liggur fjöldinn allur af gull-
kornum sem verður lengi
minnst. Með sorg í hjarta
kveðjum við góðan mann sem
veitti okkar margar gleðistund-
ir. Hans er sárt saknað.
Hvíldu í friði, elsku Stebbi,
og takk fyrir samveruna gegn-
um tíðina.
Fyrir hönd ADHD samtak-
anna,
Elín H. Hinriksdóttir.
Konráð Stefán Konráðsson
sendill vinur okkar er fallinn
frá. Stebba kynntumst við í
gegnum starf okkar í Lands-
samtökunum Þroskahjálp,
Sjónarhóli og víðar. Kíminn var
hann, hnellinn og ákveðinn á
sinn ljúfa hátt. Með okkur tókst
hin besta vinátta og heyrðumst
við eða sáumst að minnsta kosti
vikulega í um það bil 25 ár.
Farið var yfir aksturslag Ís-
lendinga, drykkju landans og
annan slíkan fjanda, samskipti
kynjanna og heilsufar vina-
hópsins. Stebbi lét sér mjög
annt um heilsu vina sinna og
var óþreytandi við að rækta
vináttuna og gefa hjónum góð
ráð og brýna til dáða. Þannig
var hann óþreytandi við að
minna okkur á hversu vel gift
við værum. „Halldór, þú átt
einstaklega fallega og góða
konu. Svona konur er ekki
hægt að fá nú til dags.“
Það var mikið hlegið með
Stebba því hann sá ávallt
spaugilegu hliðarnar og kom
þeim vel til skila. Hann var
ræðumaður góður og hélt vin-
um sínum góðar tölur. Við
hjónin höfum bæði fengið fal-
legar ræður frá honum á merk-
um tímamótum í lífi okkar, sem
glöddu innilega. Stebbi var líka
söngmaður og kom gjarnan
fram í veislum vina sinna með
söngatriði, þeim til heiðurs.
Síðustu ræðuna flutti hann í
eigin afmæli 19. desember síð-
astliðinn og mæltist vel sem
fyrr. Þar rakti hann á mjög
„húmorískan“ hátt samskipti
við vini sína sem höfðu lagt sig
fram um að vísa honum á
dyggðanna björtu braut og
hvernig honum tókst loks að
nýta sér aðstoð þeirra.
Stebbi var einstaklega þraut-
seigur og úrræðagóður og
hvernig hann sigraðist á hinum
ýmsu hindrunum sem urðu á
vegi hans, þar á meðal við að
ná prófi á vespu, er gott dæmi
um það.
Aðdáunarvert var að fylgjast
með því hve Stebbi studdi vel
fatlaða systur sína sem þarfn-
ast aðstoðar í daglegu lífi.
Hann heimsótti hana oft og
deildi gjarnan áhyggjum sínum
með okkur af líðan hennar þeg-
ar hún átti erfiða tíma. Hann
óttaðist að á bak við vanlíðan
hennar lægi að hún væri mis-
skilin. Hann reyndi þá að tala
máli hennar við þá sem veittu
henni aðstoð og fékk stundum
liðsinni til þess.
Stebbi var mikill barnavinur
og það var gaman að sjá hve
laginn hann var við að ná at-
hygli og tala við kornabörn.
Hann sat stundum með barna-
barn okkar í fanginu og hélt
uppi hrókasamræðum og upp-
skar bros á móti.
Í eldhúsinu voru sagðar ýms-
ar skemmtilegar sögur. Ekki
síst fengum við að heyra frá
sameiginlegri vinkonu okkar
henni Hrefnu Haraldsdóttur og
þá gjarnan eitthvað spaugilegt
sem vakti hlátur, en þau tvö
áttu einstakt samband.
Stebbi var sannur vinur, í
kring um hann var hlýja og
glaðværð sem verður sárt sakn-
að. Minningarnar um þennan
góða dreng munu þó lifa með
okkur áfram og gleðja. Við
vottum aðstandendum hans og
vinum öllum einlæga samúð.
Halldór og Jara.
Í dag kveðjum við einstakan
félaga og samferðamann,
Stebba Konn eða Stebba sendil
eins og margir kölluðu hann.
Stebbi var daglegur gestur
okkar á Sjónarhóli þar sem
hann stoppaði í kaffispjall á
milli sendiferða og var iðulega
rétt kominn inn þegar hann
bauð góðan dag og þá oft með
faðmlagi. Stefán naut fé-
lagslegs samneytis, sótti í sam-
skipti af ýmsum toga og var
iðulega stutt í djókið og kát-
ínuna hjá honum. Stundum var
kaffispjallið á dýptina og í al-
varlegri kantinum, stundum tók
hann dansspor með okkur og
stundum kvartaði hann yfir
umferðinni og þá sérstaklega
konunum sem að hans mati
áttu það allt of oft til að mála
sig undir stýri eða tala í sím-
ann. Stebba fannst gaman að
syngja og átti það til að taka
lagið fyrir okkur en „Love Me
Tender“ og „My Bonnie Is
Over the Ocean“ voru í sér-
stöku uppáhaldi. Hann var oft
einstaklega orðheppinn og gat
reytt af sér hvern brandarann
af öðrum þannig að hlátrasköll-
in glumdu. Gullkornin sem
hann gat komið með eru efni í
heila bók og geymast í minn-
ingu okkar á við ríkulegasta
minningafjársjóð.
Stebbi kom okkur oft á óvart
með einstakri útsjónarsemi í að
redda sér og græja það sem
græja þurfti. Innbyggð seigla
og hugrekki fleytti honum
ávallt þangað sem hann þurfti
og ætlaði sér.
Alltaf bjargaði hann sér með
allt sem hann þurfti að gera
með sínum eigin leiðarvísi og
háttsemi. Greiðvikinn var hann
sannarlega og traustur fram í
fingurgóma.
Eitt af því sem var Stebba
hugleikið og hann hafði ríka
þörf fyrir að gera var að kveðja
fólk sem hann hafði hitt á lífs-
ins göngu með hinstu kveðju í
formi minningargreina. Þau
voru mörg tilvikin sem hann
kom til okkar með nafn á
manneskju sem fallin var frá og
bað um aðstoð við að skrifa og
senda minningargrein. Í þetta
sinn skrifum við hinstu kveðju
þína, elsku kallinn okkar.
Hafðu hjartans þökk fyrir sam-
fylgdina, elsku vinur. Við sjáum
þig nú fyrir okkur í Sumarland-
inu á endurfundum með öllum
þeim sem þú skrifaðir minning-
argreinar um og hittir á lífs-
leiðinni alveg í essinu þínu. Þú
gerðir lífið svo sannarlega lit-
ríkara og skemmtilegra.
Blessuð sé minning þín, kæri
vinur.
Þínar Sjónarhólsvinkonur,
Guðbjörg Erla, Inga Birna
og Sigurrós.
Stefán Konráðsson starfaði
sem sendill fyrir Landssamtök-
in Þroskahjálp í mörg ár og
sinnti því starfi ávallt af mikilli
ábyrgð og óaðfinnanlega.
Hann var ekki einungis góð-
ur samstarfsmaður heldur góð-
ur vinur sem gaf lífinu lit.
Stebbi var kjarkmikill og úr-
ræðagóður, duglegur og sam-
viskusamur, skapgóður og
skemmtilegur, tryggur og hlýr,
gamansamur og orðheppinn.
Það var auðvelt að kunna vel
við Stebba og þykja mjög vænt
um hann því að hann var mann-
kostamaður. Það var þess
vegna mjög gaman að fá að
kynnast honum og gott að um-
gangast hann og gefandi að
vera vinur hans.
Stebbi hafði ákveðnar skoð-
anir á hlutunum og var ekki
alltaf ánægður með menn og
málefni. Þegar svo bar við
ræddum við oft málin og þrös-
uðum jafnvel smá ef svo bar
undir en alltaf var húmorinn
skammt undan og enduðu sam-
ræðurnar oft á því að við skelli-
hlógum.
Mér er minnisstætt atvik frá
síðastliðnu vori þegar hann
kom til okkar dálítið pirraður
yfir því að frambjóðandi til
borgarstjórnar hafði lofað því í
útvarpsviðtali að ef hann næði
kjöri yrði frítt í strætó. Ég
spurði Stebba hvort hann væri
ekki ánægður með það að þurfa
ekki að borga í strætó og af
hverju hann væri svona æstur
yfir þessu. Það stóð ekki á
svörum hjá mínum manni.
Hann benti mér á að það væri
ekki hægt að hafa frítt í strætó
því það þyrfti alltaf einhver að
borga olíuna.
Fyrir nokkrum árum veitti
Stebbi sjálfum sér viðurkenn-
ingu, áletraðan bikar, fyrir vel
unnin störf í 37 ár hjá Hrað-
þjónustu Stefáns. Þessi viður-
kenning hefur verið ofarlega í
huga mér undanfarið eða frá
því að Stebbi veiktist. Við get-
um nefnilega öll lært svolítið af
henni, en það er að við eigum
að vera ófeimin að klappa okk-
ur sjálf á bakið þegar ástæða er
til, það er engin ástæða til að
bíða alltaf eftir því að einhver
annar geri það.
Og núna þegar Stebbi er far-
inn þurfum við sem þekktum
Stebba að vera dugleg að
klappa okkur sjálfum á bakið
og hrósa hvert öðru því nú
fáum við ekki oftar klapp á
bakið frá honum.
Stebbi var höfðingi í lund og
höfðingi í háttum, eins og allir
vita sem honum kynntust. Það
er mjög sárt að þurfa nú að
kveðja hann allt of fljótt. En
minningarnar sem við eigum
um þennan einstaka mann og
góða dreng eru mjög margar
og hlýjar og ógleymanlegar.
Innilegar þakkir fyrir allt,
hvíl í friði, kæri vinur.
Bryndís Snæbjörnsdóttir
formaður Landssamtak-
anna Þroskahjálpar.