Morgunblaðið - 07.02.2019, Qupperneq 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2019
✝ Anna Gunn-laug Eggerts-
dóttir fæddist 4.
júlí 1928 á Þórs-
höfn. Hún lést á
Landspítala – Há-
skólasjúkrahúsi 30.
janúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Eggert
Einarsson héraðs-
læknir og Magnea
Jónsdóttir hús-
móðir. Systkin hennar eru Jó-
hanna, f. 1924, d. 1970, hús-
móðir á Patreksfirði, Jón, f.
1925, kaupmaður í Borgarnesi,
Ester, f. 1927, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík, Einar, f.
1930, d. 2014, skipstjóri í
Reykjavík, Eggert Ólafur, f.
1931, bryti í Reykjavík, og Hall-
dór, f. 1936, flugvirki í Los
Angeles.
Gulla, eins og hún var kölluð,
fluttist til Borgarness með fjöl-
skyldunni 1941. Hún fór í
Verslunarskóla Íslands 1948 og
kynntist þá eiginmanni sínum,
Jóhanni Friðrikssyni (1914-
1986) frá Efri-Hólum í Núpa-
sveit, forstjóra í Reykjavík. Þau
giftu sig á gamlársdag 1949.
Heimili þeirra var fyrst við
Bergstaðastræti en síðan á
Laugarásvegi 13. Annað heimili
þeirra var í bústað við Selvatn í
Guðnadóttur húsmóður. Þau
eiga fjögur börn, Katrínu hag-
fræðing sem er gift Tryggva
Guðmundssyni hagfræðingi og
eiga þau eina dóttur; áður eign-
aðist Katrín tvo drengi; Jóhann
verkfræðing sem er kvæntur
Eygló Hafsteinsdóttur og eiga
þau þrjá drengi; Önnu Gunn-
laugu verkfræðing sem er gift
Erni Hrafnssyni verkfræðingi
og eiga þau eina dóttur; Guðni
er yngstur; 4) Guðrún, f. 1959,
hjúkrunarfræðingur. Börn
hennar eru Friðrik Hover há-
skólanemi og á hann tvo syni
með Stefaníu Sif Stefánsdóttur
háskólastúdent, og Magnea
Þóra Jónsdóttir framhalds-
skólanemi og á hún dreng með
Friðrik Fannari Jónassyni tón-
listarmanni. Sambýlismaður
hennar er Andri Axelsson; 5)
Jóhanna, f. 1961, kennari. Hún
er gift Kjartani R. Guðmunds-
syni tölvunarfræðingi og eiga
þau tvo drengi, Guðmund Pál
tölvunarfræðing og Jóhann há-
skólastúdent; 6) Ingibjörg, f.
1966, skólastjóri. Hún er gift
Einari Fal Ingólfssyni ljós-
myndara og blaðamanni og
eiga þau tvær dætur, Hugrúnu
Eglu háskólastúdent og Elín-
borgu Unu menntaskólanema;
7) Þórný, f. 1970, hjúkrunar-
fræðingur, í sambúð með Peter
Lund verkfræðingi og eiga þau
tvö börn í æsku, Karólínu og
Alexander.
Anna Gunnlaug verður sung-
in til moldar frá Áskirkju í dag,
7. febrúar 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mosfellssveit þar
sem fjölskyldan bjó
á sumrin og þar
átti Jóhann hesthús
en Gulla ræktaði
landið. Hún fluttist
þangað þegar hún
seldi íbúðina við
Laugarásveg og
bjó við Selvatn
fram yfir aldamót-
in að hún fluttist
að Hlaðhömrum 2 í
Mosfellsbæ þar sem hún bjó til
lokadægurs. Þau Jóhann eign-
uðust sjö börn: 1) Magnea, f.
1949, bókari, gift Sölva Sveins-
syni fv. skólameistara og eiga
þau tvo drengi, Svein Loga
fjármálastjóra Össurar sem
kvæntur er Birtu Björnsdóttur
fréttamanni og eiga þau þrjú
börn og Gunnlaug hönnuð og á
hann þrjú börn með Kolbrúnu
Kristjánsdóttur hárgreiðslu-
konu; 2) Eggert Ólafur, f. 1953,
feldskeri, dóttir hans og Ingu
Bravell, fyrri konu hans, er
Anna Gunnlaug hattagerð-
armeistari, hún er gift Chri-
stopher Morgan Harper hatta-
gerðarmeistara. Eggert
ættleiddi Nínu, dóttur seinni
eiginkonu sinnar, Grétu Garð-
arsdóttur flugfreyju; þau
skildu; 3) Friðrik, f. 1957, við-
skiptafræðingur, kvæntur Hildi
Amma Gulla hét hún okkar á
milli í fjölskyldunni og var með
sínum hætti eins og sólin á spor-
baug kringum börn sín, systkin
og tengdafólk og lét til sín taka
þar sem hún taldi aðstoðar sinn-
ar þörf, kraftbirting dugnaðar
og starfsgleði og miklaði aldrei
fyrir sér verkahringinn. Hún
hélt að óléttu væri lokið þegar
tvö börn voru fædd – nýja húsið
við Laugarásveg var bara með
tveimur barnaherbergjum – en
svo fæddust fimm í viðbót, kjall-
arinn smáfylltist. Jóhann sá um
að skaffa, hún annaðist heimilið,
eldaði mat, þreif, hélt stórveisl-
ur, saumaði barnaföt; raulaði
gjarnan sálmalög með nál milli
fingra. Hún var einkar smekk-
lega klædd og glæsileg kona í
alla staði; oft stórtæk í innkaup-
um. „Mútta er eldur í fé“ sagði
Jóhann stundum og kímdi; hún
kunni ekki að spara. Hún hlust-
aði á fornsögur og sótti nám-
skeið Jóns Bö, þuldi ljóð og vís-
ur. Hún var stolt og býsna
geðrík ef henni fannst á sig hall-
að; langrækin ef illa var gert á
hennar hlut og tvinnaði sterk-
lega eins og þau fleiri systkin og
lærðu það í föðurhúsum. En hún
var að jafnaði glöð, hláturmild
og einstaklega greiðvikin, stór-
höfðingi heim að sækja – og af-
ar skemmtileg. Hún ræktaði
skóg uppi við Selvatn, helgaði
sér sífellt stærri skika af beitar-
landinu með því að gróðursetja
eitt eða kannski tvö tré í þúfu
„til að verða sýnileg“ – og Jó-
hann gafst upp og fór með
hrossin á næstu sléttu. Hún
hreif alla með sér í ákafa sínum
og dugnaði. Við Selvatn átti hún
sínar sælustu stundir. Þar bjó
hún ein í meira en áratug með
hundi, fuglum og músum á hlaði
og púaði stóra vindla, gestaglöð;
þrestirnir urðu svo feitir að þeir
komust ekki til heitu landanna.
Hún ólst upp á Þórshöfn og í
Borgarnesi og var uppátækja-
söm. Hana langaði til að læra og
vildi kosta námið sjálf, réðst því
sem ráðskona í vegavinnuflokk í
Borgarfirði 16, 17 ára og sauð
til skiptis lax og hrossakjöt og
bakaði daglega. Dreif sig síðan í
Versló en námið varð enda-
sleppt: Jóhann birtist, kannski
ekki á hvítum hesti, en þau urðu
ástfangin eins og unglingar og
sú hrifning varði til lokadags.
Þau voru mikið saman, enda
einstakir vinir og milli þeirra
fóru aldrei styggðaryrði. Það
varð mikið tóm í lífi ömmu Gullu
þegar hann dó. Kannski var það
þess vegna sem hún varð ölkær
eftir miðjan aldur. Það skyggði
stundum á reisn hennar, en
mannkostirnir voru slíkir að hún
náði vopnum sínum á ný, stund-
um særð. „Ég er sjálfstæð
kona,“ sagði hún þegar einhver
„veitti henni hómilíur“. Þetta
veikti baráttu hennar við Elli
kerlingu. Eftir sem áður varð-
veitti hún skopskyn sitt, sem
stundum var gráglettið, og orð-
heppin var hún enn sem fyrr.
Henni féll einkar illa að geta
ekki gert alla hluti sjálf og
stundum brást hún reið við
þeim sem vildu hjálpa henni.
Lífið var henni þungbært síð-
ustu misserin og hún spurði
þráfaldlega af hverju hún fengi
ekki að fara þegar hún frétti
andlát kunningja. Að leiðar-
lokum þakka ég tengdamóður
minni fyrir tæplega hálfrar ald-
ar samleið. Hún var tryggðatröll
sem var gott að eiga að. Ég
mun ávallt minnast hennar með
gleði og þakklæti.
Sölvi Sveinsson.
Það verða senn 33 ár síðan
amma Gulla tók mig undir sinn
trausta verndarvæng. Tæplega
tvítugan unglinginn sem flutti
inn til næstyngstu dótturinnar.
Gulla var nýbúin að missa Jó-
hann sinn, einungis tvær yngstu
dæturnar af sjö börnum voru
eftir heima og hún sagðist bros-
andi fagna því að fá karlmann
aftur á heimilið og dekraði við
okkur unga fólkið, kraftmikil og
vinnusöm eins og hún alltaf var.
Það var veisla í öll mál og frek-
ar eins og níu væru enn í heimili
en aðeins fjögur, og tengda-
sonurinn verðandi komst ekki
upp með mótmæli þegar tekið
var að þvo af honum og strauja,
meira að segja nærfötin.
Við Ingibjörg réðumst fljót-
lega í framkvæmdir í samvinnu
við Gullu og breyttum hluta
kjallarans í húsinu stóra við
Laugarásveg í íbúð, þar sem áð-
ur voru geymslur og vinnuher-
bergi. Og sambýlið var fram-
úrskarandi. Um nokkurra ára
skeið vorum við í framhaldsnámi
erlendis en fluttum um tíma aft-
ur inn eftir heimkomuna; kom-
um með kött frá New York og
læðan sú var ekki lengi að átta
sig á því hvers konar gæðablóð
amman á efri hæðinni væri –
þegar við Ingibjörg héldum í
vinnu fór kisa upp tröppurnar
með eftirlætisleikfang sitt í
kjaftinum og beið þar til Gulla
hleypti henni inn. Enda fékk
hún þar góð atlot, skinku og
harðfisk, og fékk að heyra upp-
lestur Einars Ólafs Sveinssonar
á Njálu sem hljómaði þar oftar
en ekki hátt úr hátölurum, auk
upplesturs á öðrum Íslendinga-
sögum sem Gulla unni og naut
að vitna í. Ættmóðirin passaði
alla tíð upp á allt sitt fólk, og
dýrin líka.
Þegar voraði flutti Gulla ætíð
sumarlangt upp í sælureit sinn
við Selvatn. Hvergi undir hún
sér betur og þegar hún var orð-
in ein í heimili með hund sér við
hlið flutti hún alfarin í bústað-
inn, þar sem hún bjó í áratug í
þeirri gróðurparadís sem hún
hafði skapað af stórhug, krafti
og framsýni, allt þar til hún kom
sér fyrir í þjónustuíbúð í Mos-
fellsbæ.
Gulla var sjálfstæð, sterk og
stolt. Það heyrðust sögur af
skrautlegum uppátækjum í upp-
vexti í læknisinsbústaðnum á
Þórshöfn, ekki endilega allar
sannar, en fjölskyldan flutti svo
til Borgarness þegar hún var að
komast á unglingsár þar sem
Eggert varð héraðslæknir.
Bestu sögurnar sagði hún sjálf
enda góður sögumaður; sögur af
Jóhanni sínum, af ferðalögunum
góðu sem þau fór í, til að mynda
að heimsækja Halldór bróður
hennar í Los Angeles, sem var
henni svo kær, eða seinna um
söguslóðir Mið-Austurlanda.
Hún naut þess að spjalla um
ættingja, lífs sem liðna; Briem-
fólk úr föðurleggnum sem móð-
urættina úr Breiðafirðinum; og
stundum fór hún jafnvel kerskn-
islega með blautlegar vísur og
leiddist það ekki. Því Gulla var
afar skemmtileg, samkvæmisl-
jón sem naut sín í góðum fé-
lagsskap; hún var fræg fyrir
veislur sem hún undirbjó af
miklum metnaði og naut þess að
fá fólk heim. Og áhugamálin
voru mörg, hún naut þess til að
mynda að fara á skíði, heima og
erlendis, og síðustu árin missti
hún varla af leik í sjónvarpi með
Chelsea-liðinu.
Gulla var ættmóðir upp á
gamla mátann enda afkom-
endurnir margir, nálgast hálft
hundrað. Og hún bar hag þeirra
allra fyrir brjósti. Dætur mínar
hafa notið þess að eiga góða og
áhugasama ömmu að en hún
vildi fá frá þeim skýrslur um
nám, störf og lífsins ævintýr.
Þegar ég var farinn að stunda
veiðar spurði hún gjarnan um
það og gladdist þegar ég loksins
komst til veiða í Hafralónsá og
Ormarsá, sem Jóhann hafði á
leigu um tíma – þá var rætt um
hyli og strengi af þekkingu. Enn
á ég eftir að kasta flugu í Gunn-
laugarhyl í Deildará sem kennd-
ur er við hana, enda fékk hún
þar eitt sinn tvo laxa í einu kasti
– slíkt leika ekki margir eftir.
Við ferðalok er ég Gullu
þakklátur fyrir höfðinglegar
móttökurnar á sínum tíma,
tryggðina, samverustundirnar
og alla skemmtunina.
Einar Falur.
Amma Gulla var einhver
mesta karlremba sem ég hef
kynnst. Í boðum átti hún til að
bjóða strákunum upp á bjór en
stelpunum, dætrum sínum upp á
hálfa coke light til að blanda í
afganginn. Ég man vel eftir
jólaboði fyrir nokkrum árum,
þegar amma byrjaði að tala um
að hún væri ekki of sátt við kon-
ur á þingi, þær kvörtuðu svo
mikið. Gestum varð mikið um og
munaði minnstu að mamma
gripi fyrir eyrun á mér. Í júlí í
fyrra varð amma níræð og af því
tilefni var slegið upp heljarinnar
veislu, amma sætti sig ekki við
neitt slor og bað sérstaklega um
karlkyns skemmtikraft. Úr varð
að stórsöngvarinn Geir Ólafs
mætti, tók nokkur lög og hafði
orð á því að hún Anna væri
glæsilegasta kona landsins. Þar
hitti Geir naglann á höfuðið en
amma var ekki bara glæsileg
heldur einhver sterkasta,
þrjóskasta, duglegasta og fram-
takssamasta kona sem ég hef
vitað um.
Amma sinnti aldrei neinu sem
hún kom nálægt af hálfum hug
heldur tók hlutina alla leið og
skrefinu lengra en það. Hún
fæddi og ól upp sjö börn og þeg-
ar hún ákvað að ráðast í þjóð-
búningasaum sætti hún sig ekki
við hvaða uppskrift sem var
heldur fékk leyfi frá Þjóðminja-
safninu til að sauma eftir upp-
hlutunum í safneigninni. Áhuga
sínum á garðrækt fullnægði hún
svo aldeilis ekki með því að dúll-
ast ein úti í blómabeði, heldur
betur ekki; eitt sumarið réð hún
tvo menn í vinnu með stórvirkar
vinnuvélar sem hún verkstýrði
með harðri hendi sumarlangt
við skógrækt við sumarbústað-
inn. Nýlegra dæmi um fram-
takssemi ömmu er frá því að
hún flutti í þjónustuíbúð fyrir
aldraða og reiddist því að ekki
var borinn fram þar smjör-
steiktur laukur með steiktum
fiski. Amma tók sig þá til,
keypti nokkur kíló af lauk og
steikti fyrir alla gamlingjana
næst þegar fiskur var í matinn.
Upp frá þessu var aldrei borinn
fram fiskur án steikts lauks í
matsalnum, enda annað fráleitt.
Amma reyndi alla tíð að fá
sem mest út úr lífinu og hafa
það skemmtilegt. Hún ólst upp
úti á landi og sem stelpa var
hún mikill prakkari. Einu sinni
sagði hún mér sögu af því þegar
hún stal hesti á Þórshöfn og fór
ríðandi á honum í messu en það
var helsta afþreyingin í þeim
bæ! Hún vildi ekki sitja heima
eins og jafnöldrur sínar og
dunda sér við prjónaskap heldur
vildi hún skemmta sér með
strákunum og lét engar mót-
bárur stoppa sig í þeim ásetn-
ingi. Þegar hún var eldri og með
uppkomin börn spilaði amma
bridge og fékk sér í tána með
köllunum á meðan konurnar
þeirra stússuðust við eitthvað
annað. Bara amma og strák-
arnir. Stundum hef ég hugsað
hvort ástæða þess að amma hélt
á yfirborðinu meira upp á karl-
kynið, hafi verið sú að í kringum
Anna Gunnlaug
Eggertsdóttir
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Emilía Jónsdóttir,
félagsráðgjafi
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Vesturhlíð 9, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
✝ GuðrúnStraumfjörð
fæddist í Reykja-
vík 24. maí 1911.
Hún lést 17. jan-
úar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru: Ragnheið-
ur Valby Jóns-
dóttir, f. 31. júlí
1877, d. 19. nóv-
ember 1958, og
maður hennar Jón
Jónasson Straumfjörð, f. 2.
nóvember 1874, d. 2. mars
1938.
Árið 1934 gekk hún að eiga
Ólaf Þórðarson fulltrúa, f. 8.
desember 1902, d. 19. desem-
ber 1977.
Þau eignuðust einn son, Jón
Þórð Ólafsson, f. 21. júní 1941.
Guðrún og Ólafur slitu sam-
vistum.
Jón sonur þeirra eignaðist
tvo syni með þáverandi eig-
inkonu sinni Brynju Ingimund-
ardóttur, f. 22. júní 1942. Syn-
ir þeirra eru: 1) Ólafur Örn, f.
18. ágúst. 1966, kvæntur Guð-
rúnu Örnu Björns-
dóttur, f. 7. apríl
1972. Dóttir
þeirra er Jóhanna
Brynja, f. 23. des-
ember 2003. 2)
Kjartan Ingi, f.
12. september
1971. Dóttir hans
með barnsmóður
hans, Höllu Hall-
marsdóttur er
Nanna Líf, f. 13.
ágúst 2004.
Guðrún ólst upp í Reykjavík
þar sem faðir hennar starfaði
sem skósmiður og síðar sem
húsvörður á pósthúsinu í
Reykjavík. Hún var við nám í
Verslunarskóla Íslands einn
vetur og starfaði síðan við
verslunar- og skrifstofustörf
lengst af, og síðast hjá Skipa-
útgerð ríkisins, síðar Rík-
isskipum, sem aðstoðar-
gjaldkeri í 25 ár eða til ársins
1981 er hún lét af störfum
skv. aldursákvæðum.
Útför Guðrúnar fór fram í
kyrrþey 31. janúar 2019.
Mig langar að minnast elsku
Dídíar með nokkrum orðum.
Hún og mamma mín byrjuðu
saman í sjö ára bekk og voru
vinkonur alla tíð á meðan
mamma lifði. Ég kallaði hana
alltaf Dídí frænku og hélt að
hún væri frænka mín þar til ég
vel stálpuð áttaði mig á að hún
var „bara“ vinkona mömmu,
ekki frænka.
Dídí eyddi síðustu 13 árun-
um á Sóltúni þar sem ég heim-
sótti hana oft. Einhver var að
segja að það væri fallegt af mér
en þetta var alls ekki síður fyr-
ir mig en hana. Það var svo
gaman að tala við hana og
heyra hana segja frá gömlum
dögum – og það sem hún
mundi, orðrétt samtöl sem áttu
sér stað fyrir mörgum áratug-
um og fleira og fleira. Hún lék
sér að því að segja mér hver
hefði búið í hverju einasta húsi
á Vesturgötunni og líka hvað
hefði verið til húsa í hverju
húsi á Hverfisgötunni, mann-
eskjan komin á 108. aldursár.
Hún sagði bæði í gamni og al-
vöru að minnið ætti hún því að
þakka hvað hún spilaði mikið
bridds en það gerði hún nánast
daglega í mörg ár eftir að hún
hætti að vinna og grínaðist með
að það væri vinnan hennar.
Hún var ekki sú gamla kona
sem beið eftir að maður hefði
samband, heldur hringdi sjálf
til skiptis við mig á meðan hún
gat vegna sjónarinnar sem var
farin mikið að daprast. Þetta
var jafningjasamband hjá okk-
ur. Fram á síðasta dag nánast
fylgdist hún með öllu mínu fólki
og spurði hvernig þessi og hinn
hefði það.
Hún Dídí hafði mjög
skemmtilegan húmor og hennar
uppáhald voru stúlkurnar á
Sóltúni sem voru til í að grínast
með henni. Það verður mikið
tóm að heyra ekki í henni dag-
lega, þó samtölin gengju stund-
um ekki út á annað en hvernig
maturinn hefði verið og líðanin
hjá okkur báðum og svo að
bjóða góða nótt. Það var tóm-
legt að koma í Fríhöfnina í gær
og fara ekki að kaupa
Lindt-súkkulaðikúlur en hún
var mikill sælkeri og óspör á að
bjóða; „fáðu þér kúlu“.
Jón sonur hennar eða Nonni
kom nánast daglega til hennar
og/eða var í símasambandi.
Hún mat þetta mikils og sagði
oft við mig að hún ætti besta
son í heimi. Ég votta honum og
hans börnum, barnabörnum og
tengdadóttur samúð mína og
þakka henni samfylgdina öll
þessi ár.
Margrét S. Pálsdóttir.
Guðrún Unnur
Valby Jónsdóttir
Straumfjörð