Morgunblaðið - 07.02.2019, Blaðsíða 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. FEBRÚAR 2019
arholti, gift Böðvari frænda mín-
um, og heimilið iðaði af glöðum
hlátri sumardvalarbarna sem
fylltu hvert skot. Henni til að-
stoðar var hún Ingibjörg, 16 ára
skvísa frá Selfossi og þarna
fléttuðust vinabönd sem aldrei
hafa rofnað.
Við stelpurnar eignuðumst
börn og buru og Steina fylgdist
með öllu okkar brölti af einlæg-
um áhuga. Það var aldrei neitt
kynslóðabil og þurfti ekkert til-
stand í kringum heimsóknir, allt
svo áreynslulaust og afslappað.
Eftir að hún flutti á Selfoss, í
litla húsið á Engjaveginum, varð
þar vinsæll áningarstaður.
Ég kom við með börnin mín
fjögur og fyrr en varði snerist
það upp í næturgistingu með til-
heyrandi flatsæng og notaleg-
heitum, Steinu fannst það nú
ekki mikið mál.
Hún var í rauninni ofurkona,
hún Steina, þó að hún yrði sjálf-
sagt síðust manna til að taka
undir það. Hún var bráðmynd-
arleg húsmóðir og hannyrða-
kona, prjónaði listafallegar peys-
ur og saumaði herraskyrtur með
mörgum vösum fyrir tísku-
verslun.
Mörg sumur var hún ráðs-
kona hjá Vegagerðinni og eldaði
ofan í stóran hóp karla við þær
aðstæður sem eldhússkúrar á
hjólum bjóða upp á. Aldrei
heyrði ég hana hallmæla neinum
af þessum körlum og ég er viss
um að þeir mátu hana mikils.
Seinna fór hún að vinna á
Ljósheimum og dreif sig í
sjúkraliðanám ásamt nokkrum
samstarfskonum. Þær keyrðu
suður í skólann og létu ekki
Hellisheiðina stoppa sig.
Lífið færði henni Steinu okk-
ar margvísleg verkefni, sum
hver æði þungbær, en seiglan og
kjarkurinn, réttlætiskenndin og
dugnaðurinn skilaði henni á góð-
an stað í lífinu. Drengirnir henn-
ar frábæru, góðu tengdadæturn-
ar og öll fallegu barnabörnin, já
og langömmupilturinn, auðguðu
lífið og fyrir það var hún afar
þakklát. Hún sagði reyndar oft:
„Ég skil ekki hvað allir eru góðir
við mig.“ Við hin skildum það al-
veg, hún var þannig, hún Steina,
vinarækin, hjálpsöm, raungóð og
hlý.
Hún var ómissandi í Litla
ferðafélaginu, sem varð til eig-
inlega af sjálfu sér. Við Hjörtur,
Ingibjörg og Gaui vorum kölluð
unga fólkið í þeim góða hópi og
leiddist það nú ekki mikið. Leið-
in lá yfirleitt um Hreppana,
Tungurnar, Grímsnesið, Flóann,
gist á góðum stöðum, grillað og
glaðst.
Dagferðir seinni árin voru
líka skemmtilegar og sem betur
fer drifum við í slíkri í lok ágúst
og fórum austur í Rangárvalla-
sýslu. Þetta var síðasta samvera
okkar með Steinu.
Ég finn ennþá hlýja faðmlagið
hennar á kveðjustundinni og
góðu óskirnar hennar fylgdu
okkur hingað út til Spánar.
Við Hjörtur þökkum af alhug
tæplega fimmtíu ára vináttu sem
aldrei bar skugga á og sendum
Guðmundi, Óla Fjalari og Birki
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning góðrar
vinkonu.
Unnur Halldórsdóttir.
Góð vinkona mín Steinunn
Ingvarsdóttir er látin og mig
langar til að segja um aldur
fram, þó að ég viti að það passar
ekki því hún átti stutt í að verða
85 ára. Við getum verið þakklát
fyrir að hafa fengið að lifa „svo
langan dag“.
Ég hitti Steinu síðast glaða og
fríska á Vínartónleikum í Hörpu
fyrri partinn í janúar. Alltaf svo
gaman og gott að hitta hana.
Einhvern tíma í nóvember
síðastliðnum komu þær til mín
vinkonurnar, Steina og Ragga
og eftir smá spjall og kaffisopa
ákváðum við að fara að spila. Ég
hringdi í Mæju vinkonu mína, en
hún er líka úr Gnúpverjahreppi
eins og þær. Steina og Ragga
kunnu skemmtilegt spil sem við
Mæja vorum fljótar að læra og
við spiluðum hratt af metnaði og
gáska.
Þetta var skemmtilegt kvöld,
sem við ætluðum að endurtaka.
Þegar ég hringdi í Steinu og
ætlaði að ákveða daginn var hún
komin á sjúkrahús og átti þaðan
ekki afturkvæmt.
Þegar Steina var áttræð hélt
hún upp á afmæli sitt með glæsi-
brag. Fullur salur af fólki, góðar
veitingar og skemmtiatriði. Sjálf
söng hún með Ragga Bjarna
eins og ekkert væri. Ég hugsaði,
hvað er það sem Steina getur
ekki gert?
Steina var hæfileikarík á
mörgum sviðum og allt sem hún
gerði bar vandvirkni hennar og
smekkvísi vitni, einnig var bæði
kjörkuð og dugleg.
Ég sakna Steinu mikið og ég
veit að okkur öllum sem kynnt-
umst henni þótti mjög vænt um
hana.
Ég sendi sonum hennar,
frændum mínum og fjölskyldum
þeirra, svo og systkinum hennar
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Ingunn Pálsdóttir.
Það var vorið 1968 að ég var
send í sveit að Efri-Brú í Gríms-
nesi til ungra hjóna er þar
bjuggu, Steinu og Böðvars, sem
höfðu nýverið reist sér íbúðar-
hús sem bar nafnið Brúarholt.
Þannig hafði talast til milli
ömmu minnar í Ásbrekku og
Halldóru í Þrándarholti árið áð-
ur að ég færi að Efri-Brú vegna
þess að Steinu og Böðvar vant-
aði vinnukonu þar sem þau
höfðu ákveðið að reka sumar-
dvalarheimili fyrir börn. Þar
dvaldi ég næstu þrjú sumur og
þar var gott að vera. Mér var
tekið opnum örmum og umvafin
kærleik frá fyrsta degi af þeim
hjónum og sonum þeirra þremur
sem þá voru fæddir. Steina rak
sumardvalarheimilið af natni og
útsjónarsemi og mikilli fag-
mennsku. Þarna dvöldu samtím-
is 15-20 börn auk sona þeirra og
vinnufólks og var oft þétt setið
til borðs. Í minningunni var allt-
af gaman í Brúarholti. Á þessum
árum tíðkaðist að ungar stúlkur
færu í húsmæðraskóla en það
hvarflaði aldrei að mér því í
Brúarholti lærði ég allt sem
skipti máli. Við Steina urðum frá
fyrsta degi mjög góðar vinkonur
þótt aldursmunur væri tuttugu
ár og hélst sú vinátta til enda.
Steina náði vel til ungs fólks og
var hrókur alls fagnaðar á
mannamótum. Hún hafði smekk
fyrir fallegum klæðnaði og var
alltaf svolítil skvísa.
Steina var metnaðargjörn og
hafði ríka réttlætiskennd og bar
hag sinna nánustu fyrir brjósti.
Hún fór í sjúkraliðanám eftir að
hagir hennar breyttust og eign-
aðist fallegar íbúðir fyrst hér á
Selfossi og síðan í Reykjavík. En
fyrst og fremst var hún góð
manneskja sem öllum vildi vel.
Mér var hún afskaplega kær og
áttum við margar góðar sam-
verustundir í áranna rás sem
ljúft er að minnast. Steina varð
fyrir áföllum sem mörkuðu líf
hennar. Það var mannbætandi
að tala við hana um lífið og til-
veruna og hennar sýn ákaflega
gefandi um mikilvægi þess að
njóta hverrar stundar. Afmæl-
isdagur Ingvars, 27. október, var
okkar dagur.
Þá hittumst við og gerðum
okkur dagamun og minntumst
hans saman.
Þetta verður áfram okkar
dagur, elsku Steina, því ég ætla í
komandi tíð að fara að leiði ykk-
ar allra að Búrfelli í Grímsnesi
þar sem ég mun minnast þess og
þakka fyrir þegar ég fór ung í
sveitina til ókunnugs fólks sem
tók mér opnum örmum og mér
fannst ég vera komin heim.
Ingibjörg Stefánsdóttir.
✝ Jón Pétur Pét-ursson skip-
stjóri fæddist á
Eskifirði 5. mars
1934. Hann lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 29. janúar
2019.
Foreldrar Jóns
voru Pétur Björg-
vin Jónsson skó-
smíðameistari, f.
26.11. 1889 á Þuríðarstöðum í
Eyvindarárdal, d. 1966, og
Sigurbjörg Pétursdóttir, f. 14.2.
1902 á Útnyrðingsstöðum á
Völlum, d. 1996. Eftirlifandi
systkini Jóns eru: Guðlaug, f.
6.6. 1930, búsett í Reykjavík,
maki Karl Hjaltason, látinn;
Sigurlína, f. 4.4. 1936, búsett í
Mosfellsbæ, maki Eyvindur Pét-
ursson, látinn; Halldór raf-
virkjameistari, f. 2.10. 1941, bú-
settur á Akureyri, maki Bryndís
Björnsdóttir; Ingi Kristján, bif-
reiðarstjóri og sjómaður, f. 22.7.
1943 búsettur á Akureyri, maki
Helga Jónsdóttir, látin; Þor-
steinn Sigurjón, fv. lögreglu-
maður, f. 27.5. 1945, búsettur á
Akureyri, maki
Snjólaug Ósk Aðal-
steinsdóttir. Systk-
ini látin: Elísabet, f.
20.3. 1922; Jóhanna
Fanney, f. 26.2.
1923, maki Leslie
Wiljam Ashton, lát-
inn; María, f. 22.2.
1924; Bogi, f. 3.2.
1925, maki Margrét
Magnúsdóttir, lát-
in; Stefanía Una, f.
29.3. 1926. Maki Sigurður
Þórðarson, látinn. Fyrri eig-
inmaður Stefaníu var Valgeir
Ólafsson, látinn; Jóna Vilborg f.
21.11. 1927, maki Matthías Jó-
hannsson, látinn; Stefán, f. 8.5.
1931, maki Kristbjörg Anna
Magnúsdóttir, látin; Hjálmar
(samfeðra), f. 20.5. 1931, maki
Ólöf Kristjánsdóttir, látin. Þau
skildu. Sambýliskona Hjördís
Einarsdóttir, látin; Valgerður, f.
6.7. 1937.
Eiginkona Jóns var Guðrún
Lárusdóttir, f. 16.7. 1930, látin.
Þau skildu.
Útför Jóns Péturs fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 7. febr-
úar 2019, klukkan 13.
Finn ég þrátt mig þrýtur mátt,
þrotin brátt er glíma.
Guð, mig láttu sofna í sátt,
sígur að háttatíma.
(Pétur B. Jónsson,
skósmíðameistari)
Sjómaður sem lokið hefur
löngum starfsdegi fagnar hvíld-
inni, atorkumaður sem skilað hef-
ur drjúgu dagsverki er sáttur og
þakklátur. Í fullvissu þess að hans
bíði góður staður leggst hann til
hvíldar. Bróðir minn, Jón Pétur
Pétursson, yfirgaf jarðvist sína í
þessari fullvissu. Hann var sáttur
og tilbúinn að mæta skapara sín-
um og Drottni. Minningarnar um
Jón Pétur, eða Nonna eins og
hann var jafnan nefndur, eru
margar og ljúfar. Fljótt kom í ljós
vinnusemi Jóns því hans fyrsta
verk var að aðstoða við byggingu
Akureyrarkirkju, þá aðeins sex
ára. Fjölskyldan hafði flutt frá
Eskifirði til Akureyrar en þá var
bygging kirkjunnar að hefjast.
Þetta fannst Jóni tilvalinn staður
og ekki ömuðust smiðir og verka-
menn við stráknum. Honum var
fengin fata og falið það verkefni að
tína upp nagla af gólfinu, enda
ekki til siðs þá að nokkuð færi til
spillis. Þetta gerði hann samvisku-
samlega eins og öll þau störf sem
hann átti eftir að vinna um ævina.
Þarna dvaldi hann löngum stund-
um og fékk nafnið „litli kirkju-
smiðurinn“. En hugur Jóns heill-
aðist af sjómennsku. Hans fyrsta
skipspláss var á bát frá Hrísey, en
lengst af var hann á togurum Út-
gerðarfélags Akureyringa, en
hann byrjaði á Harðbak EA 3 árið
1952. Jón lauk námi frá Stýri-
mannaskólanum. Hann var lengst
af stýrimaður á Sléttbak og síðan
á Harðbak sem voru síðutogarar.
Síðan á tveimur af skuttogurum
félagsins, lengst af var hann með
Áka Stefánssyni skipstjóra. Sam-
an voru þeir á Harðbak er togar-
inn lenti í hamfaraveðri við Ný-
fundnaland og tókst áhöfninni
með dugnaði og frábærri skip-
stjórn Áka að komast frá þessum
voða. Jóni var umhugað um heim-
ilið og ófáir voru þeir fiskar sem
hann kom með og allt annað sem
hann verslaði erlendis í siglinga-
túrum. Hann var einstaklega bón-
góður og margan greiðann gerði
hann, sérstaklega fyrir þá er
minna máttu sín. Honum varð
ekki barna auðið en heillaðist af
starfi SOS-barnaþorpa. Hann
styrkti tvö börn allt til fullorðins-
ára þeirra og eftir að hann seldi
íbúð sína styrkti hann starfið og
börnin myndarlega. Jón gerðist
félagi í Oddfellowreglunni.
Síðustu mánuði hafði heilsu
Jóns hrakað, hann var æðrulaus
og sáttur við endalokin. Eyjafjörð-
urinn var að baki og slétt hafið
fram undan. Jón P. hefur tekið
nýja stefnu. Vart mun það á himni
henda að honum takist ekki að
lenda. (DS.)
Drottinn blessi minningu um
góðan dreng.
Þorsteinn Pétursson.
Jón Pétur
Pétursson✝ Jon Eirik Jons-son fæddist 7.
febrúar 1960 í
Bandaríkjunum.
Hann lést 30. októ-
ber 2018 á heimili
sínu í Sterling í
Virginíu.
Foreldrar hans
voru Patricia Jons-
son, f. Weigh, frá
Pennsylvaníu, f. 2.
maí 1932, lést í
Sterling í Virginíu í janúar
2010, og Magnús Lárus Jónsson,
f. í Reykjavík 14. maí 1919, d. 4.
maí 2016 í Sterling í Virginíu.
Magnús fór ungur að árum vest-
ur um haf en varð innlyksa þar
1941 vegna seinni heimsstyrj-
aldarinnar og settist síðan þar
að. Hann var sonur hjónanna
Guðlaugar Björnsdóttur frá
Karlsstöðum í Fljótum af Róð-
hólsætt og Jóns A. Erlendssonar
frá Sturlureykjum í Reykholts-
dal en þau bjuggu á Álfabrekku
við Suðurlandsbraut.
Jon útskrifaðist frá William &
Mary-háskólanum 1982 og lauk
Ph.D.-gráðu í í tilraunasálfræði
og taugavísindum frá USC í
Kaliforníu 1986.
Hann starfaði
tengt flugiðnað-
inum, hjá Boeing-
og Douglas-
verksmiðjunum og
NASA Langley-
rannsóknarstöð-
inni, þar sem við-
fangsefni hans
sneru að hönnun
flugstjórnarklefa
og sjálfvirkni í
geimförum og flugvélum með
tilliti til samspils flugmanns og
vinnuumhverfis. Meðal verk-
efna sem Jon vann að var hönn-
un á gluggalausri hljóðfrárri
farþegaþotu og áhrifum þess á
áhöfn og farþega að notast við
stafræna glugga. Einnig verk-
efni við hönnun á flugstjórn-
arklefa og samspili sjálfvirkni
flugvéla og flugmanna og hve-
nær sjálfvirknin ætti að taka yf-
ir ef hætta skapaðist. Jon var
ókvæntur og barnlaus.
Aska Jons verður jarðsett hjá
ömmu hans og afa í Fossvogs-
kirkjugarði, við leiði þeirra C-12
nr. 18, í dag, 7. febrúar 2019,
klukkan 15.
Jon Eirik Jonsson – Jón
frændi – var nánasta skyld-
menni okkar í móðurætt en
móðir okkar og faðir hans voru
systkini. Í barnæsku var Jon og
allt sem kom frá Ameríku
sveipað ævintýraljóma. Við
hittum Jon í fyrsta skipti þegar
hann var átta ára og kom með
foreldrum sínum til Íslands.
Það fór vel á með okkur fimm
systkinunum og honum. Sam-
band okkar var ekki mikið
næstu árin en við fylgdumst
með honum úr fjarlægð, Guð-
laug amma hans og okkar var
mjög stolt af honum og var
óþreytandi að segja okkur frá
afrekum hans. Það leyndi sér
ekki að Jon var góðum gáfum
gæddur og strax á unga aldri
sýndi hann frábæran námsár-
angur. Hann stundaði skák á
unglingsárum sínum og náði
þar afburða árangri og keppti á
mótum víða um Bandaríkin.
Kynni okkar við Jon endur-
nýjuðust árið 2011, þegar við
heimsóttum föður hans Magn-
ús, sem var þá háaldraður,
fæddur 1919, en bjó enn heima
og sá um sig sjálfur. Pat, eigin-
kona hans og móðir Jons, hafði
látist 2010. Magnús hjúkraði
konu sinni sem var rúmföst og
átti við veikindi að stríða síð-
ustu árin. Jon flutti frá Seattle,
þar sem hann vann hjá Boeing-
verksmiðjunum, til föður síns
árið 2011 og vann hann áfram
við sitt fag sem undirverktaki
hjá FAA (Federal Aviation
Association) í Washington og í
fleiri líkum störfum. Heilsu
Jons hrakaði eftir að faðir hans
lést 2016 og andaðist hann á
heimili sínu í október 2018.
Jon var eina barn foreldra
sinna og ólst upp við ástríki
þeirra. Hann sýndi fljótlega
mikla námshæfileika og fékk
stuðning þeirra til að stunda
nám við virta skóla. Jon fór 14
ára gamall að heiman til náms
og lauk hann menntaskóla við
einn af bestu menntaskólum í
Massachusetts, St. John’s Prep
árið 1978. Þaðan lá leið hans í
William & Mary University í
Virginiu sem er ein af elstu
menntastofnunum Bandaríkj-
anna, þar lauk hann BS-gráðu í
sálfræði, síðan doktorsnámi í
tilraunasálfræði og taugavísind-
um við University of Southern
California árið 1986.
Jon kunni því vel að vera
sjálfs sín herra, hann var ein-
fari seinni árin, en átti tryggan
vinahóp frá námsárum sínum
og mat fjölskyldu sína og arf-
leifð á Íslandi mikils og fylgdist
vel með ættingjum hér heima.
Hann hafði skemmtilegan frá-
sagnarstíl, var rökfastur og víð-
sýnn og sýndi okkur ávallt
hlýju og velvilja og tók alltaf
vel á móti okkur í árlegum
heimsóknum okkar til þeirra
feðga. Það var okkur ómetan-
legt að kynnast honum að nýju
sem fullorðnum einstaklingi og
um leið erum við sorgmædd yf-
ir ótímabæru andláti hans í ein-
manaleika. Ákveðið var að
flytja ösku hans til Íslands,
gamla landsins eins og faðir
hans sagði alltaf og jarðsetja
hann með ömmu okkar og afa.
Foreldrar hans eru jarðsett í
Arlington-kirkjugarðinum í
Washington. Við biðjum Guð að
geyma hann og sendum honum
ljós og frið.
Karólína, Guðlaug,
Guðmundur og Einar.
Ég kynntist Joni í fram-
haldsnámi okkar í USC (Uni-
versity of Southern California)
þar sem við deildum skrifstofu.
Doktorsritgerð hans fjallaði um
samspil heilahvelanna við úr-
vinnslu upplýsinga (Perceptual
Quality and Human Cerebral
Asymmetry: Effects of Stimu-
lus Contrast). Mér var alltaf
ljóst að þegar Jon var í sama
herbergi og ég var ég hvorki sá
gáfaðasti né sá fyndnasti á
staðnum. Að námi loknu hög-
uðu örlögin því þannig að við
urðum vinnufélagar hjá
Douglas og síðar Boeing-flug-
vélaverksmiðjunum og horfðum
við hvor á annan yfir skrifborð-
in. Verkefni okkar voru mjög
sérhæfð (Aviation human fac-
tors engineering) og rannsókn-
irnar viðamiklar og flóknar. Jon
var afburðagáfum gæddur og
hafði ég reiknað með að hann
myndi velja sér starfsvettvang
innan háskólasamfélagsins, til
þess hafði hann vissulega
menntun og hæfileika, en þess í
stað fékk ég að njóta kímnigáfu
hans og afburðaþekkingar á
sviði tölfræðilegra atferlisrann-
sókna. Ég sé Jon fyrir mér
hlusta einbeittan og „horfa“ á
mig með lokuð augun, halla sér
síðan aftur í stólnum og hlæja
góðlátlega að spaugilegum fleti
á umræðunni, sem honum var
svo lagið að finna. Jon var síður
en svo yfirborðskenndur og
skoðanir hans voru gjarnan vel
rökstuddar.
Ég er sorgmæddur vegna
andláts Jons og sakna góðs
drengs og félaga. Hann var
mikils metinn af þeim sem hann
þekktu sem heiðarlegur, um-
hyggjusamur maður með gott
innsæi og mikla kímnigáfu. Ég
bið fyrir kveðjur til fjölskyldu
hans á Íslandi.
Bill Corwin.
Jon Eirik Jonsson
Minningarvefur á mbl.is
Vefur þar sem er sameinað efni sem snýr að
andlátum og útförum. Þar eru birtar andláts-,
útfarar- og þakkartilkynningar sem eru að-
gengilegar öllum en auk þess geta áskrifendur
lesið minningargreinar á vefnum.
  
 


 
þjónustuaðila sem aðstoða þegar andlát ber

  




 

ætlaðar aðstandendum við fráfall ástvina.
www.mbl.is/andlát
Minningar
og andlát