Morgunblaðið - 29.03.2019, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MARS 2019
✝ Þorfinnur Pét-ursson fæddist
í Reykjavík 4. júlí
1960. Hann lést á
heimili sínu 8. mars
2019.
Foreldrar hans
voru Svanhvít Þor-
grímsdóttir frá
Vestmannaeyjum, f.
23. september 1930,
d. 1. október 1989,
og Pétur Þorfinns-
son stýrimaður frá Raufarhöfn, f.
20. mars 1931, d. 17. febrúar
1962. Þorfinnur átti einn hálf-
bróður, Svein Tómasson, f. 19.
mars 1954. Kona hans er Guðlaug
Pálsdóttir, f. 2. desember 1954.
Þorfinnur ólst pp í Hlíðunum í
Reykjavík ásamt bróður sínum,
Sveini. Hann fór
ungur út á vinnu-
markaðinn og
starfaði m.a. í
brauðgerð Mjólk-
ursamsölunnar og
fór eitt sumar til
æskustöðva föður
síns, Raufarhafnar,
að vinna í fiski.
Meginhluta starfs-
ævi sinnar vann
hann í Sundhöll
Reykjavíkur sem sundlaugar-
vörður.
Þorfinnur var ógiftur og
barnlaus.
Útför Þorfinns fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 29. mars
2019, og hefst athöfnin klukkan
14.
Föstudaginn 8. mars var ég
staddur erlendis. Um kvöldið
þann dag kom símtal sem ég átti
alls ekki von á frá mömmu. Skrít-
ið að fá þær fréttir í rigningunni í
Liverpool að Þorfinnur frændi
minn væri látinn og vera á leið-
inni á Cavern og Anfield. Minn-
ingarnar um hvers vegna ég held
með Liverpool og þegar ég hlust-
aði á Bítlana í fyrsta skipti hellt-
ust yfir mig. Það var einmitt Þor-
finnur sem á svo sannarlega sinn
þátt í því. Margar af mínum
fyrstu minningum úr æsku eru
einmitt þegar við áttum heima í
Barmahlíðinni hjá ömmu og Þor-
finni. Mér þótti alltaf svo gaman
að kíkja inn í herbergi til Þor-
finns og athuga hvað stóri frændi
væri að gera. Ég man alltaf eftir
andlitsmynd sem hékk uppi á
vegg með fjórum mönnum og
alltaf spurði ég hverjir þetta
væru. Þorfinnur sagði alltaf að
þetta væru John, Paul, George
og Ringo og það væri nú fínt að
ég færi að muna það og líka að
þeir væru frá Liverpool sem væri
besta liðið. Svo leyfði hann mér
oft að hlusta á nokkur lög með
þeim sem mér þótti alltaf svo
vænt um.
Þegar ég varð eldri þá fannst
mér alltaf svo gaman að spila.
Þar áttum við svo sannarlega vel
saman. Þorfinnur kenndi mér
snemma mannganginn og lærði
ég fljótt að tefla, aldrei tókst mér
þó að vinna stóra frænda minn
enda var hann afburða skák-
maður. Það fór nú ekki alltaf vel í
mig enda átti ég það til einstaka
sinnum að vera tapsár. Það vor-
um við reyndar báðir og þegar ég
áttaði mig á því að það væri
stundum hægt að vinna hann í
kana og svo seinna í Trivial þá
var það alltaf mikill sigur fyrir
mig, enda ekki á hverjum degi
sem Þorfinnur tapaði í spilum.
Síðustu ár hittumst við nú
ekki eins oft og ég hefði kannski
viljað. En það gerist nú oft þegar
fólk eldist en alltaf gat ég verið
viss um að hitta hann Þorfinn um
jólin heima hjá mömmu og
pabba. Á hverju ári hlakkaði ég
til að fara á Nesveginn, borða
hangikjöt og spila og spjalla við
stóra frænda minn. Það var nú
ekki flókið sem við töluðum um
en það sem mér fannst gaman að
ræða fótboltann og hvað hafði
gerst hjá KR, Val og Liverpool
það árið. Ég mun halda áfram að
hlakka til jólanna, fara á Nesveg-
inn, hitta alla Nesvegsfjölskyld-
una og spila og spjalla. En mikið
svakalega mun ég sakna þín Þor-
finnur minn.
Hvíl í friði, elsku frændi.
Andri frændi, Andrea
og börn.
Frændinn er fallinn frá og
minningarnar blossa upp, ekki
allar prenthæfar, svona eins og
gengur og gerist. Í æskunni
bjuggu foreldrar mínir ásamt
okkur systkinum, með ömmu og
Þorfinni í stuttan tíma. Þorfinnur
var mikið út af fyrir sig, enda
kannski ekki spennandi fyrir
mann á hans aldri að hafa heim-
ilið fullt af börnum sem ekki voru
hans eigin.
Eftir að fjölskyldan flutti varð
það að hefð að Þorfinnur varði
jóladegi með okkur, það var
ávallt tilhlökkun í okkur systk-
inunum að fá að verja þessum
degi með honum. Alltaf var borð-
aður góður matur og svo setið við
spil. Þorfinnur vildi spila spurn-
ingaspil enda með eindæmum
minnugur, svo var auðvitað grip-
ið í skák. Spil sem reyndu á
kunnáttu þar sem hans hæfileik-
ar fengu ekki að blómstra, forð-
aðist hann, eins og spil þar sem
þurfti að leika, teikna og bulla.
Hámark alsælunnar á þessum
árum var að vinna Þorfinn, sem
var sérstaklega tapsár.
Einnig varð það að hefð að
hann kæmi til okkar á gamlárs-
kvöld, horfði á skaupið og skyti
upp flugeldum með okkur. Alltaf
var hægt að ræða við hann um
enska boltann, enda sammála í
þeim efnum. Erfiðara og
skemmtilegra var hins vegar að
ræða íslenska boltann þar sem
við héldum ekki með sama liðinu
og gengu skotin á víxl þegar KR
vann Val eða öfugt.
Eftir að ég flutti að heiman og
eignaðist börn fylgdist Þorfinnur
ávallt með börnunum, gaf þeim
jólagjafir og hitti alltaf beint í
mark. Sumar gjafirnar, sem
gefnar voru inn á heimilið fyrir
10-15 árum eru enn í notkun.
Þegar synirnir komust á aldur að
fara einir í sund, þótti þeim mikið
sport að hitta Þorfinn í Sundhöll
Reykjavíkur og kynna hann fyrir
vinunum. Þá léku þeir listir sínar
á stökkbrettum hallarinnar og
kölluðu á frænda sinn í miðjum
stökkum, til að tryggja að frændi
væri að horfa. Þorfinnur hafði
mjög gaman af þessum tilþrifum
þeirra.
Þorfinnur ræktaði fjölskyldu-
böndin vel og lét sig ekki vanta í
þær veislur sem voru í fjölskyld-
unni, stórafmæli, skírnir, ferm-
ingar og brúðkaup. Oftast mætti
hann prúðbúinn í vínrauða jakk-
anum sem einkenndi hann og
oftar en ekki í Bítlabol innanund-
ir. Þannig verður hans minnst.
Það verður skrítið að vera án
Þorfinns. Hvíl í friði, kæri
frændi.
Tómas Sveinsson og
Þórdís V. Þórhallsdóttir.
Elsku Þorfinnur frændi.
það er erfitt að skilja að þú
sért farinn frá okkur, allt of
snemma. Stundum getur lífið
verið svo óskiljanlegt. Eitt er
hins vegar alveg skýrt í okkar
huga; allar þær góðu minning-
arnar sem eftir sitja. Efst í huga
okkar er þakklæti og söknuður.
Jólin hafa alltaf verið tíminn
okkar með þér; aðallega jóla-
dagskvöld og gamlárskvöld, en
einnig lítill hittingur á aðfanga-
dag þegar við keyrðum pakkana
til þín. Þá fórum við fyrst til
ömmu Svanhvítar í Fossvogs-
kirkjugarðinn og svo heim til þín.
Þetta voru fastir liðir eins og
venjulega, sem ekki var hægt að
bregða út af nema af mjög ærinni
ástæðu. Á jóladagskvöldum
borðuðum við hangikjöt, en ilm-
urinn af hangikjöti minnir okkur
alltaf á þig. Svo spiluðum við fjöl-
skyldan fram á nótt, drukkum
jólaöl og borðuðum mandarínur.
Allir vildu lenda með þér í liði því
þú vissir alltaf svörin í spurn-
ingaspilunum og líkurnar féllu
með því að sigra spilið værum við
í þínu liði. En það var líka eins
gott að standa sig ef þú stóðst á
gati. Þar komum við systur
sterkar inn í líffræðispurningum
og það var ekkert lítið sem þú
varst ánægður með okkur ef við
vissum svarið. Enda helltist yfir
mann gífurlegt stolt við það eitt
að sjá þig brosa út að eyrum. Ef
maður hins vegar klikkaði þá
kom „bíddu halló, vitið þið þetta
ekki; eruð þið ekki í skóla?“ Svo
var hlegið dátt.
Á gamlárskvöldum komstu yf-
irleitt til að sprengja upp gamla
árið með okkur og fagna nýju ári.
Það verður tómlegt um næstu jól
og áramót þegar þín nýtur ekki
lengur við. Þá munum við ylja
okkur við góðar minningar, skála
í jólaöli og borða ógrynni af
mandarínum þér til heiðurs.
Börnin okkar eiga einnig
fjölda minninga, m.a. um allar
skemmtilegu jólagjafirnar sem
þau hafa fengið frá þér. Þú varst
svo hjartahlýr og hafðir alveg
einstakt lag á að velja gjafir sem
ávallt hittu beint í mark. Bangs-
ar, spil, bækur, púsl, bíómyndir;
alltaf breiddist bros yfir andlit
barnanna þegar pakkinn var
opnaður. Þrátt fyrir fáa hittinga
yfir árið var alltaf eins og þau
hefðu hitt þig „í síðustu viku“
þegar við loks hittumst á ný. Þú
sagðir líka oft hvað þér þætti
vænt um börnin okkar og sýndir
það með því að spyrjast fyrir um
þau og fylgjast vel með þeim,
svona á hliðarlínunni.
Allt sem fyrir þig var gert
varst þú ævinlega þakklátur fyr-
ir. Það sýndir þú í orði og verki.
Þú varst svo glaður þegar þér
var boðið í brúðkaupin okkar,
skírnir og afmælisboð og það
þótti okkur vænt um.
Við munum sakna þín, elsku
Þorfinnur frændi, þú átt alltaf
sérstakan stað í hjarta okkar.
Minningarnar um þig munu lifa
áfram í hugum okkar.
Hvíl í friði.
Eva Guðrún, Erna
Svanhvít og fjölskyldur.
Frændi okkar er dáinn og það
er skrítið. Hann var alltaf mjög
góður við okkur öll.
Á hverjum jólum gaf hann
okkur gjafir og það var greini-
legt að hann var að fylgjast með
okkur og gaf okkur alltaf mjög
fínar gjafir sem pössuðu vel við
okkur.
Það var líka gaman að hitta
hann í Sundhöllinni, þar sem
hann gaf sér alltaf tíma til að
spjalla við okkur. Einu sinni
hleypti hann okkur inn og við
þurftum ekki að borga.
Við munum sakna hans og það
verður skrítið að hitta hann ekki.
Arnar Logi, Atli Hrafn
og Eldey Lilja
Tómasarbörn.
Þorfinnur
Pétursson
✝ Sigríður Dóro-thea var fædd í
Vík í Mýrdal 11. júlí
1952. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hjallatúni í Vík 16.
mars 2019.
Foreldrar hennar
voru Árni Sigur-
jónsson frá Vík, f.
21. mars 1926, d. 22.
ágúst 2016, og Ásta
Hermannsdóttir frá
Vík, f. 6. mars 1930, d. 26. ágúst
1993.
Systkini Sigríðar Dórotheu
eru Þorsteinn, f. 4. júlí 1951. Sig-
urjón, f. 9. júlí 1957. Hermann, f.
maki Hanna Arnardóttir, f. 12.
febrúar 1973. Áttu þau einn son.
Jón Þór átti eina dóttur úr fyrra
sambandi. Solveig Sigríður
Gunnarsdóttir, f. 5. ágúst 1986,
maki Guðmundur Kristján
Ragnarsson, f. 16. júlí 1983. Eiga
þau sex börn.
Þegar Sigríður var 16 ára
fluttist hún að heiman og lá leið
hennar til Reykjavíkur að vinna,
en vera hennar þar varð ekki
löng og fluttist hún aftur austur
til Víkur þar sem hún hóf störf
hjá Kaupfélagi Skaftfellinga.
Þaðan lá leiðin í bankann þar sem
hún starfaði fram til ársins 2009.
Var hún ötul við ýmis félagsstörf
í gegnum tíðina og hvar sem hún
kom var mikið um að vera. Henn-
ar helstu áhugamál var hesta-
mennska, ferðalög og útivist.
Útför hennar fer fram frá
Víkurkirkju í dag, 29. mars 2019,
og hefst athöfnin klukkan 13.
4. október 1958. El-
ín, f. 22. júlí 1961, d.
11. október 1997.
Oddur, f. 6. maí
1965.
Þann 31.desem-
ber 1972 giftist Sig-
ríður Dórothea
Gunnari Braga
Jónssyni, f. 6. júní
1952. Áttu þau þrjú
börn: Árni Gunn-
arsson, f. 14. apríl
1973, maki Guðlaug Þorvalds-
dóttir, f. 25. september 1972.
Eiga þau þrjár dætur og tvö
barnabörn. Jón Þór Gunnarsson,
f. 22. apríl 1974, d. 6. mars 2009,
Elsku stóra systir mín er borin
til hinstu hvílu í dag eftir langa bar-
áttu við veikindi sem tekið hafa
sinn toll af lífi hennar. Ekki bara
eitt einvígi, heldur mörg.
Ég veit ekki hvar maður byrjar
þegar svo nákominn aðili hverfur
úr lífi manns. Sigga Dóra er stóra
systir mín, sem er staðgengill for-
eldra. Hún stóð vel undir þeirri
nafnbót og maður áttar sig kannski
ekki vel á því fyrr en misst hefur.
Þegar maður er barn eru allavega
mikil forréttindi að eiga stóra syst-
ur sem er á unglingsaldri og er
manni eins og önnur móðir. Þetta
breyttist reyndar aldrei, þó svo að
árin bættust við. Sigga Dóra vissi
alveg hvar ástin ætti upptök sín og
gladdi mann oft með einhverju
ánægjuaukandi í magann. Hún ól á
því sem maður hafði áhuga á, að
búa til mat, borða, baka brúna með
kremi, fara í bíltúra o.fl. Enda sótti
maður í að vera nálægt henni, það
fengu nefnilega alltaf allir að taka
þátt í því sem hún var að gera.
Ungum gat manni meira að segja
þótt gaman að ryksuga hjá henni.
Takk fyrir allt, elsku systir,
minningarnar um endalausa vin-
áttu og hjartahlýju eru vel varð-
veittar.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Oddur Árnason, litli bróðir.
Í Spámanninum eftir Kahlil Gi-
bran segir: Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá huga þinn og
þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
Þessi orð koma upp í hugann
þegar við þurfum nú að kveðja
hana Siggu Dóru, kæra systur og
mágkonu en minnumst um leið með
gleði liðinna samverustunda.
Sigga Dóra var önnur í röðinni af
sex systkinum og var eitt ár og ein
vika á milli Steina stóra bróður og
hennar. Fyrstu árin bjó fjölskyldan
á neðri hæðinni á Helgafelli í Vík.
Ásta mamma þeirra sagði oft að
Steini hefði byrjað að labba um leið
og Sigga Dóra því fyrsta árið sitt
hljóp hann. Eftir að hún fór að
ganga leiddi hann hana og gætti vel
að litlu systur.
Sigurjón, Hermann og Ella
bættust svo í hópinn og þá flutti
fjölskyldan hinum megin við götuna
í stærra húsnæði, Háeyrina. Oddur
litli bróðir þeirra er sá eini sem
fæddist þar.
Odda systurdóttir Ástu bættist í
barnahópinn á unglingsaldri og var
eftir það alltaf talin ein af börnum
þeirra Ástu og Árna.
Sigga Dóra var mikið náttúru-
barn, hafði unun af hestum, veiði og
ferðalögum. Við minnumst veiði-
ferða og bústaðaferða, sólarferða til
Spánar og Tenerife. Siglingu með
Norrænu og akstur um Danmörku
og Noreg þegar við urðum fimm-
tug. Sextug endurtókum við ferð
um Danmörku. Við heimsóttum
Þórdísi Mjöll í Þýskalandi og svo
Þóru í Danmörku síðasta vor. Þá
átti aldeilis að sleikja sólskinið enda
komnir páskar. En ekki rættist sá
draumur því við fengum kulda og
meira að segja snjókomu.
Ekki má gleyma að minnast á
átta manna grúppu sem við köllum
Baunavini. Frá þeim samveru-
stundum kom maður endurnærður
á sál og líkama og með harðsperrur
í hláturtaugum.
Í mörg ár var venjan að eyða
verslunarmannahelgum í Akurhól.
Þá flykktust þangað Háeyringar og
góðir vinir og skemmtu sér saman.
Sumir fóru í messu í bænahúsið á
Núpsstað og þáðu messukaffi hjá
hinum öldnu bræðrum og fjölskyld-
um þeirra.
Háeyringar vildu lengi vel helst
dvelja í Vík um áramót og meðan
pláss var á Háeyri var gleðin haldin
þar. Með stækkandi ættlegg fluttist
teitið heim til Siggu Dóru og Braga.
Allan gamlársdag nostruðu karlar-
nir við steik og rjómasósu í Sig-
túninu og kerlurnar sáu um barna-
hópinn. Þarna var kynjaskipting á
hreinu og ekki alveg að allra skapi,
en allt látið kyrrt liggja. Maturinn
yrði ekki í lagi nema karlarnir
stæðu yfir pottunum. Sósan var vel
rauðvínslöguð og reyndar flestir
karlarnir líka.
Við hjónin höfum víða búið og í
flutningum mættu Sigga Dóra og
Bragi oftast, boðin og búin að hjálpa
til. Þegar þau stóðu svo í húsbygg-
ingu og flutningum úr Sigtúninu og
niður á Mánabraut fyrir nokkrum
árum, þá var okkur mikil ánægja að
geta aðeins liðsinnt þeim. Eftir það
var okkur sagt að nú ættum við okk-
ar herbergi í húsinu þeirra og höf-
um við nýtt það óspart og dvalið hjá
þeim annað kastið.
Að leiðarlokum þökkum við
Siggu Dóru af alhug allar góðar
stundir og sendum ástvinum henn-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin lifir í hjörtum okkar sem
þekktum hana
Þorsteinn Árnason og
Arndís Ásta Gestsdóttir.
Sigríður Dórothea
Árnadóttir
Elsku pabbi
minn.
Ég sendi þér kærar kveðjur
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um huga minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir upp ókomna tíð
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt.
Þín pabbastelpa
Erla.
Bjargmundur
Einarsson
✝ BjargmundurEinarsson
fæddist 21. janúar
1933. Hann lést 9.
mars 2019.
Útför hans fer
fram frá Hofs-
óskirkju í dag, 29.
mars 2019, klukkan
15.
Elsku afi minn.
Mikill er söknuð-
urinn og sár, og
minningarnar renna
um hugann. Þú
varst náttúrubarn
og þótti þér gaman
að ferðast um landið
með sykurlaust app-
elsín og harðfisk.
Oft náðirðu í mig og
við fórum bara tvö í
ferðalag út í Fljót
eða út á Skaga. Okkur fannst
skemmtilegast að fara út á Skaga
í góðu veðri, alltaf einu sinni á ári
að skoða Sævarlandsvíkina og
Ketilbjörgin voru okkar falleg-
asti staður. Þú komst líka oft til
mín á Siglufjörð þegar ég var þar
og hingað á Akranes. Þú varst
mín stoð og stytta og hjálpaðir
mér á erfiðum og gleðilegum
stundum í lífinu. Ég á eftir að
sakna þín og ég veit að þú ert
kominn á góðan stað ég kveð þig í
hinsta sinn með ljóði sem ég orti.
Í ferðalag þú ferð
og augun lokast hljótt
þá renna minningar
og tárin renn hljótt
og ég veit þú sefur rótt.
Þín afastelpa
Jóhanna Eva.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar