Skagablaðið - 25.09.1985, Blaðsíða 7
|Hefðbundin máltíð í Kína. Réttunum raðað upp á snúningsdisk og síðan fær hver og einn sér smábita af hverium rétti.
Það eru fleiri en tannlœknar sem athafna sig utandyra. Hér er rakari Lítill skólastrákur að „lœra heima".
að klippa viðskiptavin.
Séð inn í eldhús á alþýðuheimili í Tíbet. Þar er ekki munaðinum fyrir að fara.
HÉLT UPP Á AFMÆL-
IÐ Á KÍNAMÚRNUM
- spjallaó vió Þóru Emilíu Ármannsdóttur, sem for til Kína og Tibet ásamt fleiri félögum úr SUS í sumar
Það er ekki á hverjum
degi sem ísiendingar
leggja leið sína til Kína, að
ekki sé nú minnst á hið
afskekkta Tíbet, sem er
3600 metrum yfir sjávar-
máli í Himalay afjöllum og
oft kallað „þak heimsins“.
Hópur ungra sjálfstæðis-
manna tók sér þó ferð á
hendur til þessara fram-
andi landa í sumar og í
hópnum voru tveir
Skagamenn, reyndar
báðir búsettir í Rey kjavík,
Inga Jóna Þórðardóttir og
Þóra Emilía Ármanns-
dóttir. Skagablaðið
heimsótti Þóru á heimili
hennar í Reykjavík fyrir
skemmstu ogfékk hana til
þess að segja stuttlega frá
ferðalaginu.
Lagt var upp frá Keflavík
að morgni þess 7. júní og
lent í London fáeinum
klukkustundum síðar.
Daginn eftir var ferðinni
haldið áfram og flogið til
Islamabad í Pakistan, þar
sem var millilent og beðið
í 4 tíma áður en flogið var
til Peking, sem í seinni tíð
hefur verið endurnefnd
Beijing. Skagablaðið
spurði Þóru hvernig fyrstu
viðbrögð hefðu verið að
koma til Beijing.
IÐANDI
MANNHAF
„Það er fyrst og fremst
fólksmergðin sem vekur
athygli manns. Þarna er
eitt iðandi mannhaf. Þá
vekur hjólreiðamenningin
auðvitað athygli manns og
íslendingum kemur á
óvart að sjáskilti, þar sem
á er letrað bæði á ensku og
kínverslu: „Bannað að
hrækja!"
—Á hvernig hóteli voruð
þið í Beijing?
„Hótelið var mjög gott,
eitt það glæsilegasta í
Kína, en það er eins og
Kínverjarnir séu ekki
alveg búnir að ná tökum á
feðamannaþjónustunni
sinni. Ein úr hópnum rak
t.d. augun í það eftir að
herbergið hennar hafði
verið þrifið að ruslinu úr
ruslafötunni hafði bara
verið hent ofan í salernis-
skálina."
-— Hvernig kunnirðu við
matinn þeirra?
„Yfirleitt illa, því miður
og átti reyndar i megnustu
vandræðum með að koma
honum niður iengi vel
framan af ferðinni. Það
gekk þó betur síðar f
ferðinni, hvort heldur það
var sulturinn eða eitthvað
annað sem gerði útslagið.
— Hvað með fyrirkomu-
lag málsverðanna, er það
ekki ólíkt því sem við
eigum að venjast?
„Jú, heldurbetur. Máltíð-
irnar byggjast upp á
miklum fjölda smárétta
og hver og einn fær sér
aðeins lítið eitt af hverju.
Fimmtán forréttir voru
t.d. ekki óalgengir þegar
við borðuðum. Aðalrétt-
irnir gátu verið j afnmargir
en síðasti rétturinn var
oftast ávextir."
Strax fyrsta kvöldið í
Beijing var hópnum —
alls fóru 11 manns í þessa
ferð til Kína á vegum SUS
— boðið til kvöldverðar
og með honum var að
sjálfsögðu boðið upp á
hrísgr j ónabrennivínið
Mao-Tai, sem er um 60%
að styrkleika. Fannst
sumum þetta ágætt,
öðrum herfilegt.
MORGUNLEIK-
FIMI
Morguninn eftir voru
menn snemma á fótum og
þá vakti óskipta athygli
landans að Kínverjarnir
streymdu út úr húsum
sínum strax upp úr kl. 5 að
morgni og hófu að gera
leikfimiæfingar. Eftir
smástund iðaði allt
nágrennið af fólki, sem
fetti sig og bretti, teygði
og djöflaðist. Einn úr
hópnum orðaði það svo,
að þessar æfingar minntu
á karatemynd í „slow-
motion“.
Kínamúrinn var heimsótt-
ur þennan fyrsta dag og þá
vildi svo til að Þóra Emilía
átti afmæli. Var þess að
sjálfsögðu minnst á
Kínamúrnum. Ekki
amalegt að eyða afmælis-
deginum á jafn sögufræg-
um stað.
Eins og nærri má geta fór
hópurinn víða um á tíma,
sem hann dvaldi í alþýðu-
lýðveldinu mikla. Skoðaði
m.a. neðanjarðarbyrgi,
stórmerkilegt fyrirbrigði í
Beijing, Forboðnu
borgina (höll Kínakeis-
ara), grafhýsi Maós,
Leirherinn í Xian og á
fjöldamarga aðra staði en
hápunktur ferðarinnar
var í flestra augum ferðin
til Tíbet, landsins sem
ótrúlega fáir vestrænir
ferðamenn hafa heimsótt.
Aðeins 1500 manns komu
þangað í fyrra en í ár var
búist við um 5000 manns t
allt.
„Okkur leist nú ekki
meira cn svo á íarkosiinn
sem átti að flytja okkur
upp í fjöllin," sagði Þóra
við Skagablaðið. „Hjól-
barðarnir voru ekki
beysnir og á éinum þeirra
mátti sjá alveg inn í striga.
Sumir voru þvi' ekkert allt
of rólegir þegar vélin fór
af stað. Sami ótti greip um
sig við lendingu í Tíbet en
allt fór þetta nú vel þótt
öryggiskröfurnar, sem
þarna eru gerðar viröist
ekki miklar."
SÉRKENNILEG
REYNSLA
— Og hvernig var svo að
koma til Tíbet?
„Það var óskaplega
,sérkennileg reynsla,
nánast einsog maður gæti
ímyndað sér að lífið hefði
veriðfyrir4ötdum. Þarna
er allt afar frumstætt,
hvort heldur var fólk, hús,
híbýlieðamataræði. Þáer
loftslagið sérkennilegt og
fóru margir flatt á „þunna"
loftinu".
— Hvernig lýsti það sér?
„Maður varð fljótt móður
og máttlaus. Okkur var
enda ráðlagt að hvíla
okkur vel fyrsta sólar-
hringinn og gerðu það
flestir. Mannsundlaðit.d.
ef maður stóð snöggt upp
af því að súrefnið var svo
miklu minna en maður á
að venjast.
— Hvar gistuð þið þarna
uppi'
„Við dvöldum í húskynn-
um kínverska hersins og
þau voru nú ekki beint
kræsileg. Sóðaskapurinn
var mikill og ekkert heitt
vatn að fá. Við urðum að
notast við tevatnið til
þvotta.“
LOPAPEYSU-
LOFTSLAG
— Var ekki napurt þarna
uppi?
„Jú, það var ekta Iopa-
peysuloftslag þarna enda
kannski ekki nema von,
þetta er svó hátt uppi.
Einn daginn fórum við
meira að segja ennþá
hærra, upp í 4200 metra
hæð, og þá fann ég illa
fyrir „þunna“ loftinu eða
loftleysinuöliuheldur. Ég
ætlaði að hlaupa að
rútunni sem við vorum í
Þóra ásamt tveimur munkum ( Tíbet.
en hélt að hjartað í mér
ætlaði að springa eftir
þennan stutta sprett. Það
er annars mjög sérstök
tilfinning að vera í þessu
loftslagi, meira að segja
allar hreyfingar verða
öðru vísi.“
— Hvað með landslagið í
Tíbet?
„Það er merkilega líkt því
sem við eigum að venjast,
ýmis grös og gróður þarna
gætu allt eins verið á
Islandi, þá tókum við
sérstaklega eftir bæði
hestum og hundum þarna.
Hundarnir voru með
hringaða rófu, rétt eins og
hér heima, og hestarnir
voru mjög líkir okkar
hestum.“
— Mannfólkið?
„Það var kannski ekki svo
ósvipað því sem við áttum
von á en við gátum ekki
betur sér en það þjáðist af
bætiefnaskorti, t.d. sáum
við fólk sem virtis vera
með skyrbjúg þarna. Og
sóðaskapurinn var mikill.
Annars er kannski ekki
vert að dæma þetta fólk of
hart, það hefur allt aðrar
siðvenjur en við Vestur-
landabúar og unir sér við
þær."
— Þið voruð í Tíbet á
sjálfan þjóðhátíðardag-
inn, 17. júní, hélduð þið
upp á daginn?
„Já, við gerðum það og
það vakti nokkra athygli.
Meira að segja komu
fréttir af okkur í „lókal“-
blöðunum."
LANGÞRÁÐ
BAÐ
Eftir Tíbet-ferðina var
haldið aftur niður á
„sléttlendið“ og gist í
Chengdu en þaðan var
flogið til Tíbet á sínum
tíma. „Ég held að allir
hafi verið óskaplega
fegnir því að komast frá
Tíbet,“ sagði Þóra. „Að
sjálfsögðu var stórkostleg
reynsla að koma þangað
en ég held að öllum hafi
fundist nóg að dvelja þar í
þá 3 daga, sem við vorum
þar. Menn hlökkuðu til að
geta komíst í langþráð
bað í Chcngdu og gerðu
sér st'ðan dagamun.“
— Ekki hafiði þó farið á
ball?
„Nei, en við reyndum
það. Á hótelinu okkar í
Chengdu var danssalur en
útlendingum er ekki
hleypt þar inn. Að því er
okkur skildist er reynsla
kínverskra ungmeyja ekki
of góð af erlendum
ferðamönnum, svo við
urðum að láta okkur
nægja að sitja á hótelhcr-
bergjunum.“
FRAMANDI
Þar með var tekið að
styttast í ferðalok hjá
SUS-fóIkinu og á leiðinni
heim var komið til
Hong-Kong og stoppað
þarítvodaga. „Munurinn
á Hong Kong og Ktna er
ótrúlegur,“ sagði Þóra,
„ekki síst í ljósi þess að
yegalengdin á mílli er
örstutt. Þettaercinsogað
koma í annan heim, héim
sem við þekkjum miklu
betur. Einhvern veginn
var það nú svo, að maður
var hálfpartinn feginn að
koma vestur eftir aftur
þrátt fyrir að hafa upplifað
margt skemmtilegt og
framandi.“ SSv.
Það erekki víðasem tannlœknargera viðágötu úti. Notafótstiginn borað auki!
Séð inn á heimili í Tíbet. Takið eftir kornabarninu í forgrunni myndarinnar.
6
7