Fréttir - Eyjafréttir - 27.07.2016, Blaðsíða 24

24 Eyjafréttir / Miðvikudagur 27. júlí 2016
Unnar Gísli Sigurmundsson, betur
þekktur sem Júníus Meyvant, hefur
slegið rækilega í gegn á Íslandi með
hverjum smellinum á fætur öðrum.
Ævintýrið hófst með laginu Color
Decay árið 2014, sem var til að
mynda útnefnt besta lag ársins á
Íslensku tónlistarverðlaununum árið
eftir. Einnig var Unnar Gísli valinn
bæjarlistamaður Vestmannaeyja árið
2016 fyrir framlag sitt. Fékk hann
einnig Fréttapíramídann fyrir
framlag til menningar í Vestmanna-
eyjum í janúar sl. Síðan hefur mikið
vatn runnið til sjávar, tónleika-
ferðalög um Evrópu og ný plata svo
eitthvað sé nefnt. Þá kom hann fram
á Hróarskeldu í sumar sem verður
að teljast stór áfangi.
Fyrsta breiðskífa kappans, Floating
Harmonies, kom út 8. júlí síðast-
liðinn sem er einnig afmælisdagur
konu hans sem er engin tilviljun eða
hvað? „Sko, ég vil vera maðurinn
sem segir að þetta hafi allt verið
planað en þetta var ekki planað.
Þetta bara hittist þannig á og hún
veit það en ef að hún hefði ekki
vitað það þá myndi ég segja að
þetta væri planað. Þetta er frábært
að vissu leyti en ég hefði kosið
annan dag því þetta var ömurlegur
afmælisdagur fyrir konuna mína.
Ég var í sex viðtölum þennan dag,
líklega í sex klukkustundir og hafði
hálftíma til þess að borða með
henni um kvöldið,“ sagði Unnar
sem stefnir á skemma afmælisdag
sonarins með næstu plötu sinni.
Sala á plötunni hefur almennt
verið góð en sjálfur segist hann ekki
fylgjast nógu vel með í þeim efnum.
„Við erum komnir á top 100 lista á
Itunes í Þýskalandi veit ég, sem er
mjög gott. Það er líka eitthvað að
gerast á Itunes í Bandaríkjunum.
Svo er túristinn duglegur að kaupa
og sömuleiðis Íslendingar.“
Danir áhugasamir
Platan er bæði til á Vínyl og
geisladisk en mikill uppgangur
hefur verið á vínylplötunni að
undanförnu og segir Unnar ungu
kynslóðina vera meira að versla
hana. Aðdáendurnir koma víða að
og er áhugi Dana áberandi. En
óvæntur áhugi frá Litháen kom
honum skemmtilega á óvart. „Þeir
koma oft til Þýskalands, bara
einhver hópur frá Litháen, ég lenti
bara allt í einu í fullt af Litháum
sem vissu allt um mig. Mér fannst
það dálítið fyndið.“
Tónlist Júníusar Meyvants hefur
verið flokkuð sem einhverskonar
þjóðlagapopp og segist hann svo
sem ekkert ósáttur við þá skilgrein-
ingu. „Ég ætlaði bara að gera plötu
þar sem 60´s og 70´s „soundið“
hittir okkar tíma, það var mitt
markmið. Síðan er þetta blanda af
sálartónlist, fönki og þjóðlaga-
tónlist. Þú getur sagt í rauninni allt,
ég verð ekkert reiður. Innblásturinn
er svona soul, blús, jazz, kvik-
myndatónlist, allt frá 1940 til
1970.“
Lengi að taka það upp
En áttu þér einhvern uppáhalds
tónlistarmann? „ Lengi var það Bob
Dylan en ég hlusta ekkert mikið á
hann í dag. Dylan fór yfir svo margt
og tók svo mörg tímabil, skemmti-
legir textar og tóndæmi frá honum.“
En hið fullkomna „sound“ er
eilífur eltingarleikur ef marka má
lýsingar Unnars af upptökum
lagsins Color Decay. „Ég var lengi
að taka það upp, lengi að finna
„soundið“. Oft finnur maður hvert
maður vill fara þegar maður kemur
lagi í útvarpið fyrst, maður þarf að
hljóðgreina eftir því lagi. Ég var
ekkert voðalega ánægður með
„soundið“ í Color Decay þegar það
kom út fyrst, ég finn alltaf mikið að
hlutunum, en síðan lærði ég að
sætta mig við það.“
Ertu erfiður í stúdíó? „Já, ég er
ömurlegur gaur. Ég er þessi týpa
sem veit nákvæmlega hvað hann
vill ekki en veit ekki nákvæmlega
hvað hann vill. Ég er mjög erfiður
en samt rólegur, ég á bara erfitt með
að loka hlutunum.“
En ertu ánægður með lokaniður-
stöðuna? „Ég er sáttur. Ég sé samt í
hverju einasta lagi eitthvað sem ég
hefði vilja hafa öðruvísi.“
Túrað um Evrópu
Í janúar tók Unnar túr með bróður
sínum Guðmundi um Evrópu sem
taldi um 20 daga, en þar stoppuðu
þeir m.a. í Danmörku, Englandi og
Frakklandi. Í haust er stefnan hins
vegar sett á 24 daga túr þar sem
fjórir hljófæraleikarar munu ferðast
með honum. Ljóst er að þessi túr
verður stærri í sniðum en hingað til
og verður fjöldi áfangastaða í takt
við það. Meðal þeirra nefnir Unnar
Austurríki, Sviss, Danmörk,
Holland, Þýskaland, England og
Frakkland.
„Við verðum í fyrsta skiptið á
rútu, sofum í henni. Nú verður tekið
á því,“ segir Unnar sem snögglega
dregur úr þeim áformum. „Nei, við
verðum örugglega bara í tölvunni
allan daginn og gleymum tónleik-
unum.“
Að öllu gamni slepptu þá er Unnar
gríðarlega sáttur við þetta fyrir-
komulag enda miklir kostir sem því
fylgir. „Ef þú ert með rútu þá keyrir
bílstjórinn bara á nóttunni, við
sofum bara og vöknum á nýjum
stað. Síðustu túrar hafa bara verið
þannig að þú kemur inn í bæinn þar
sem spilað er, spilar, ferð strax upp
á hótel og gengur frá dótinu, ferð að
sofa og vaknar eldsnemma næsta
morgun, keyrir í átta tíma og rétt
nærð hálftíma hvíld áður en þú ferð
aftur að spila. Þvílík keyrsla. En
núna verður þetta mjög „sweet“.
En hvernig er fjárhagurinn eftir
svona ferðalag? „Við förum í stóran
mínus á svona túr en við söfnum
styrkjum, náum að halda vel
heppnaða útgáfutónleika og þá
erum við í góðum málum. Við fáum
alveg góðar greiðslur en það
hverfur þarna úti. Við þurfum t.d.
að hafa bílstjóra og rútu, ferðin út
og aftur heim kostar sitt. Við
þurfum að halda okkur uppi í fæði,
borga allskonar tolla og múta
fólki,“ segir Unna og hlær. „Það
þarf að borga strákunum líka, til að
gera alla ánægða þá fá allir borgað
sem er gott.“
Bræðraband
Eins og margoft hefur komið fram
þá er Unnar með tvo bræður sína
með sér í bandinu, áðurnefndur
Guðmundur og svo Ólafur Rúnar,
en þeir sjá um allt sem lýtur að
hljómborðunum. „Guðmundur er
alltaf númer eitt á lista, það er svo
létt að svíkja hann. Maður réttir
honum 500 krónur og segir, „hérna
eru launin þín, þetta er taxtinn í
dag“ og hann er bara sáttur.“
Ásamt bræðrunum eru í bandinu
þeir Árni og Kristófer Rodriguez,
sá fyrri á bassa og sá síðari á
trommur. „Það hefur bæði kosti og
galla að vera fimm í stað þess að
vera tveir,“ segir Unnar. „Þegar við
vorum tveir var þetta rosa mikið
chill, ég bara spilaði og Guðmundur
sá um að selja plötur og stilla upp
fyrir mig. Það er líka léttara að
ákveða hvað á að borða, Guð-
mundur borðar allt, skurnina af
egginu, banahýðið og allt. Núna
þegar við erum fimm þá fara svona
tveir tímar á dag í að rökræða hvað
á að borða, sem er lúxusvandamál.“
Er show-maður
Tíð og löng ferðalög hljóta að taka
sinn toll á fjölskyldulífið, er þetta
kannski bara eins og að vera
sjómaður? „Ég er show-maður ef
þú veist hvað ég meina, en jú þetta
er eins og að vera sjómaður, þú
túrar og kemur síðan heim og þá er
kominn nýr karl á heimilið og þú
þarft að henda honum út,“ segir
Unnar og hlær.“
„Eins og er þá fæ ég ekki eins góð
laun og sjómaður en ef þetta fer
einhvert þá fæ ég betri laun en
sjómaður, þú þarft að vera fáránlega
vel heppnaður í þessum bransa til
að fá það mikinn pening. Flestir eru
að ströggla, sama hvað menn fá
mikið „reviews“ á Spotify.
Tónlistamaður sem er semi vel
þekktur er ekkert að baða sig í
peningum. Ég lifi t.d. á því að spila
einn hér og þar, það eru svona mín
laun í dag. Ég reyni að lifa á því og
svo fer restin í sveitina, til að halda
okkur gangandi.“
Húið á Hróarskeldu
Unnar segir þetta snúast mikið um
hvort makinn styðji mann eða ekki.
„Konan mín styður mig og það gerir
þetta mun einfaldara. Ef hún væri
alltaf að röfla, að ég væri aldrei
heima þá myndi þetta náttúrulega
taka sinn toll.“
Hróarskelduhátíðin fór fram í lok
júní og spilaði Júníus Meyvant þar
á fimmtudagskvöldinu á þriðja
stærsta sviðinu, Pavilion. Unnar
segir að þeir hafi ekki mikið verið
að blanda geði við aðrar hljóm-
sveitir baksviðs og að súkkul-
aðimoli með andlitinu hans hafi
eiginlega staðið upp úr. Það var
greinilega ekki ónýtt að vera
Íslendingur um þessar mundir því
EM í Frakklandi var í fullum gangi.
„Það fór örugglega helmingurinn
af tónleikunum í að gera íslenska
víkinga húh-ið, fólk vildi það eftir
hvert einasta lag. Þarna var hype-ið
í hámarki, við nýbúnir að vinna
Englendinga. Síðan eyðileggur það
ekki fyrir að ég er með mikið skegg
og lubba.“
Unnar hélt síðan til Frakklands til
sjá íslenska landsliðið etja kappi við
heimamenn en komst ekki fyrr en
eftir hálftímaleik eins og svo margir
en kveðst þó ekki hafa verið mjög
sár yfir því.
Heiður að spila á þjóðhátíð
Júníus Meyvant kemur einnig fram
á Þjóðhátíð í ár og stígur á stokk
klukkan tíu laugardagskvöldið.
Unnar segir það fyrst og fremst
mikinn heiður að fá að spila á
Þjóðhátíð, fyrir framan sitt
heimafólk en um leið gerir hann sér
grein fyrir að undirtektirnar verði
líklega meiri hjá öðrum lista-
mönnum. „Það vita það allir að
Þjóðhátíð er eins og stórt ball, Jón
Jónsson, Friðrik Dór, Land og
Synir, eitthvað sem allir geta sungið
með, það er Þjóðhátíð. Ég verð ekki
fyrir miklum vonbrigðum ef það
verður ekki sungið jafn mikið með
mér og „skál fyrir þér“ með Friðriki
Dór.“
Vinna sem tónlistarmaður
Hver eru næstu skref hjá Júníusi
Meyvant, hver eru markmiðin?
„Það er bara að gefa út aðra plötu
og vinna sem tónlistarmaður. Mitt
markmið er bara að byggja upp
nafnið svo ég geti haft þetta sem
vinnu. Ég vil gera betri tónlist og
finna hið fullkomna lag sem er ekki
til. Ef mér gengur vel þá gengur
einhverjum öðrum vel, ég ryð
kannski braut fyrir aðra og gef öðru
fólki vinnu í kringum batteríið mitt
ef það stækkar. Að reyna er númer
eitt, tvö og þrjú í staðinn fyrir að
fara að væla og deyja út af því að
lífið er stutt og svo lengi sem ég er
ekki að troða yfir eitthvað annað
fólk þá er ég að gera réttan hlut,“
segir Unnar Gísli en rétt er að
minna á að formlegir útgáfutón-
leikar verða í Háskólabíó 27. ágúst
næstkomandi og síðan í Höllinni í
Vestmannaeyjum eftir Evróputúrinn
í september en það er ekki komin
föst dagsetning á þá tónleika.
Unnar Gísli með mörg járn í eldinum :: Þjóðhátíð :: Ný plata :: Tónleikaferðalög um Evrópu
Innblásturinn er soul,
blús, jazz og kvikmynda-
tónlist frá 1940 til 1970
:: Breiðskífan Floating Harmonies gengur vel :: Ömurlegur gaur í stúdíói
:: Veit hvað ég vil en veit það ekki
Einar KriSTinn HELGaSon
frettir@eyjafrettir.is
Hluti hljómsveitarinnar Júníus Meyvant á Þjóðhátíð 2015. Frá vinstri Árni Magnússon, þá koma bræðurnir fjórir Einar, Unnar Gísli, Guðmundur
Óskar og Ólafur Rúnar Sigurmundssynir, þá næst Kristófer Rodriguez og Snorri Sigurðsson.