Morgunblaðið - 04.05.2019, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. MAÍ 2019
ilsstaði í kaffi til ömmu, fylgdist
með hestunum, sá um girðingar,
græjaði og gerði og oftar en
ekki fór ég með í Ketilsstaði og
drakk kaffi og gæddi mér á
köku hússins með Elsu. Hún
fylgdist iðulega gaumgæfilega
með í glugganum á meðan við
spjölluðum yfir kaffinu, en hún
vildi hafa góða yfirsýn yfir
vinnu og verk, hross og menn.
Hún sýndi mér fallegt handverk
og gamlar myndir á meðan ég
setti í hana rúllur, svo sagði hún
mér skemmtilegar sögur frá
gömlum tíma. Það var dásam-
legt að fylgjast með sambandi
hennar og Guðmundar en vænt-
umþykjan leyndi sér ekki. Þau
áttu svo fallegt samband.
Í apríl 2015 eignuðumst við
hana Jónínu Jöru okkar. Hún
var svo heppin að fá að kynnast
langömmu sinni og þær áttu
margar góðar stundir saman,
bæði á Ketilsstöðum og á
Hjúkrunarheimilinu Dyngju.
Elsa hélt Jónínu Jöru undir
skírn, sem var dýrmæt stund,
en Elsa var rígmontin og talaði
mikið um hversu dásamlegt það
hefði verið. Rúnar Berg kom
svo í heiminn 2017 og heimsótti
reglulega langömmu sína en
honum fannst það æðislegt þar
sem amma laumaði gjarnan að
honum maríukexi og piparkök-
um og fékk hún sólskinsbros og
knús að launum.
Við munum halda áfram að
segja börnunum okkar frá
ömmu Elsu, þeirri stórglæsilegu
og hjartahlýju konu, og halda
minningu hennar á lofti.
Elsku Elsa, takk fyrir allar
yndislegu stundirnar sem við
áttum saman, hvíldu í friði.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ókunnur)
Ragna Jara.
Mín ástkæra móðursystir er
fallin frá.
Ég man fyrst eftir henni Elsu
minni 1956, fyrir 63 árum, þá
rétt orðinn fimm ára. Foreldrar
mínir höfðu ákveðið að fara í ut-
anlandsferð og báðu Elsu fyrir
mig. Það var í sjálfu sér ekki
óvanaleg beiðni innan sam-
stæðrar fjölskyldu á þeim tíma.
Nema e.t.v. fyrir þá sök að kær-
ustuparið, Elsa Guðbjörg og
Jón Bergsson, ákvað að gifta sig
örfáum dögum áður en þau áttu
að taka við drengnum. Ætlun
þeirra var að fara rólega frá
æskustöðvum Elsu, Enni við
Blönduós, og eyða hveitibrauðs-
dögunum á leiðinni austur á
æskuslóðir Jóns, Ketilsstaði á
Völlum (við Egilsstaði). Það
gekk eftir að því undanskildu að
þau fengu ekki að sitja ein að
hveitibrauðinu …
Ári síðar hófu þau búskap á
Ketilsstöðum, fyrst í tvíbýli við
foreldra Jóns og svo alfarið þeg-
ar þau féllu frá.
Í árdaga voru Elsa og Jón
glæsipar. Elsa var tignarleg
kona í fasi og vel menntuð á
þess tíma mælikvarða. Hún gat
verið ögn ströng – samt á sinn
milda hátt. Hún gerði kröfur en
var jafnframt örlát. Elsa var
m.ö.o. afbragðs fyrirmynd og
leiðbeinandi þar eð hún reyndist
ætíð viljug að hlusta og gefa á
móti. Fyrir vikið naut Elsa virð-
ingar innan sem utan fjölskyld-
unnar til dauðadags.
Sumrin mín hjá Elsu og Jóni
urðu níu samtals. Það segir sína
sögu um atlætið sem ég naut
hjá þessu væna fólki. Það var
því ætíð tilhlökkunarefni þegar
voraði og styttist í dvölina á
Ketilsstöðum.
Löngu síðar varð mér æ ljós-
ar að atlætið sem drengurinn
bjó við þessi níu sumur á Ketils-
stöðum undir „árvökulum“ aug-
um húsráðenda hafði mótað
hann með afgerandi hætti. Í
minningunni ríkir frelsi æsku-
mannsins á Ketilsstöðum, frelsi
til að reyna fyrir sér, taka
ákvarðanir á eigin forsendum,
taka áhættu, prófa, mistakast,
reyna aftur og aftur … þar til
viðunandi niðurstaða fékkst!
Fyrstu þrjú sumrin var ég
einn á sviðinu sem ungviði hjá
þeim hjónum. Og síðar þegar
börn þeirra fjögur, Dóra, Berg-
ur, Ragnheiður og Steinunn,
fæddust fékk ég örlitla hlutdeild
í systkinahópi. Fyrir allt þetta
verð ég ævinlega þakklátur.
Þegar árin liðu kom andlegt
þrek og æðruleysi Elsu í glöggt
í ljós. Fyrir fimmtíu árum með
fjögur ung börn fékk Elsa ill-
vígan sjúkdóm sem þá voru fá
úrræði við nema helst skurð-
aðgerð af gamla skólanum. Elsa
hafði sigur og kallaði árin 50
sem hún fékk að launum bón-
usárin sín. Af sama æðruleysi
mætti hún öðru andstreymi á
löngu æviskeiði. Þrátt fyrir
þverrandi líkamlega heilsu síð-
ustu árin var Elsa vel ern til
dauðadags.
Við hjónin vottum börnum
Elsu, fjölskyldum þeirra og öðr-
um ástvinum samúð okkar og
þökkum minninguna um eðal-
konu.
Gunnar Helgi Hálfdanarson.
Elsa á Ketilsstöðum hefur
kvatt okkur á þessu tilverustigi
eftir merkilegt ævistarf. Ég sé
hana fyrir mér með Jóni sínum
á nýjum stað, þar sem þau
brosa út í annað, stríða smá og
kýta örlítið.
Hún Elsa gegndi mörgum
hlutverkum í lífinu, í fjölskyldu-
lífi, atvinnulífi og félagslífi, en
alls staðar var hún fyrst og
fremst stórmerkileg kona.
Ég sá hana fyrst haustið 1982
við skólasetningu Hallorms-
staðaskóla, ég var að hefja störf
þar sem kennari en hún var að
hefja síðasta árið sitt sem for-
eldri við skólann. Þessi glæsi-
lega hávaxna kona vakti strax
eftirtekt mína, ekki síður eftir
stutt spjall þar sem ég fann að
þarna fór greind kona sem lét
sér ekki á sama standa um um-
hverfi sitt. Sennilega vissum við
báðar að leiðir okkar myndu
liggja saman aftur. Og leiðir
okkar hafa legið saman í gleði
og sorg, um tíma sem tengda-
mæðgur, en fyrst og fremst hef-
ur hún Elsa verið amma
barnanna minna og langamma
barnabarnanna minna í hartnær
35 ár. Við áttum frábært sam-
starf um velferð sameiginlegra
afkomenda okkar, fyrir það
samstarf mun ég verða þakklát
alla tíð. Alveg frá lokum allt of
stutts fæðingarorlofs tóku Elsa
og Jón virkan þátt í pössun og
uppeldi barnanna okkar Bergs,
það að eiga ömmu og afa í sveit-
inni, sem alltaf voru til taks, var
ómetanlegur fjársjóður, ekki
síst fyrir börnin sem nutu þess
að eiga alltaf athvarf á Ketils-
stöðum þar sem þau lærðu svo
ótal margt.
Elsa á Ketilsstöðum var um
margt sérstök kona, hún var
kannski ekki allra, en þegar inn
fyrir skelina var komið var ein-
staklega gott að eiga hana að,
hún var vinur vina sinna og ég
var svo heppin að eiga hana að
vini fram á síðasta dag.
Eldhúsborðið á Ketilsstöðum
var einhvers konar töfraborð,
því alltaf var hægt að töfra fram
veislur á þetta borð þótt stund-
um væri ekki mikið til og ekki
hlaupið út í búð í tíma og ótíma.
En auðvitað gerðust þessir
töfrar ekki af sjálfu sér, það var
töfrakona sem stjórnaði þessu
borði, með smekklegri fram-
reiðslu og listfengi í matreiðslu
varð kaka hússins og bjarndýra-
buffið fræga að veislumat.
Eldhúsborðið var líka hjarta
hússins þar sem menn og mál-
efni voru krufin, þar var mikið
sagt af sögum, gjarnan tekist á,
en líka mikið hlegið og jafnvel
sungið ef tilefni var til. Þótt
Elsa væri gjarnan upptekin við
matarstúss gaf hún sér tíma til
að ræða málin, það fór ekki á
milli mála að hún fylgdist með
samfélagsmálum og var virk í
nærsamfélagi sínu. Hún vildi
ekki alltaf segja hug sinn allan,
sérstaklega ekki í pólitík, en við
vorum sammála um að vera
ósammála á þeim vettvangi, en
aldrei vildi hún gefa upp hvað
hún kaus en var alveg viss um
að hún hefði ekki kosið það
sama og ég.
Ég mun sakna stundanna
okkar kæra Elsa, en er þakklát
fyrir að hafa átt þig að vini og
samferðakonu þessa áratugi og
endalaust þakklát fyrir að það
varst einmitt þú sem varst föð-
uramma barnanna minna. Ég
sendi börnunum þínum og af-
komendunum öllum innilegar
samúðarkveðjur.
Jónína Rós Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín. Ég veit
ekki hvar ég get byrjað á skrif-
um um þig. Þú hefur alla mína
tíð verið svo ósköp stór þáttur í
lífi mínu. Ég var bara nokkurra
mánaða gömul þegar ég var hjá
þér alla virka daga eftir að fæð-
ingarorlofi mömmu lauk. Frá
þeim tíma og öll mín uppvaxt-
arár liðu aldrei margir dagar
þar sem ég var ekki hjá þér í
það minnsta stund úr degi. Ég
er þess fullviss að það er börn-
um afar hollt og gott að fá að
umgangast ömmur sínar og afa
jafn mikið og ég fékk. Ég veit
ég mun alla ævi búa að því sem
þið kennduð mér, sem var svo
ótal margt og algjörlega ótækt
að telja upp. Stundirnar okkar
eru svo óteljandi að erfitt er að
festa eina niður á blað. Ég er al-
gjörlega viss um að það að ég
skyldi njóta svona mikils tíma
með þér og afa á Ketilsstöðum
hefur og mun alla tíð gera mig
að betri manneskju allt lífið út.
Póstferðirnar, handavinnan,
vefnaðarstofan í Húsmæðra-
skólanum, söngurinn, sögurnar,
tíminn við eldhúsborðið á Ket-
ilsstöðum og svo margt, margt
fleira. Ég er svo óskaplega
þakklát fyrir að þú skyldir
koma í fermingu Karenar Rós-
ar, en ég er viss um að þú
ákvaðst að drífa þig af því þú
vissir að komið væri að endalok-
um fljótlega. Ég er einnig
óskaplega þakklát fyrir að hafa
drifið mig austur til að kveðja
þig strax og ég vissi í hvað
stefndi, því þar fékk ég að finna
í síðasta sinn fyrir faðmi þínum
ásamt því að heyra orðin „elsku
litla ljósið hennar ömmu sinnar“
eins og þú sagðir svo oft við mig
í gamla daga. Við áttum ágætt
spjall áður en yfir lauk og fyrir
það verð ég að eilífu þakklát.
Ég á eftir að sakna þess að
spjalla við þig og ég á svo sann-
arlega eftir að sakna húmorsins
þíns sem þú hélst í allt til síð-
asta dags. Enginn átti nefnilega
jafn fyndna og stríðna ömmu og
ég.
Guð geymi þig alla tíð og
tíma, kysstu afa frá mér.
Þín ömmustelpa,
Guðbjörg Anna.
✝ Lilja KristínKristinsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. júlí 1950. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
24. apríl 2019.
Móðir hennar
var Pálína Þor-
steinsdóttir, f. 12.
apríl 1927, d. 1.
ágúst 2008. Kjör-
foreldrar hennar
voru Kristinn Sigurðsson, f. 11.
maí 1898, d. 15. nóvember 1996,
og Torfhildur Þorkelsdóttir, f.
26. febrúar 1915, d. 10. október
1998. Systkini Lilju sammæðra
eru; Guðlaug, f. 27. nóvember
1945, Anna Soffía, f. 26. apríl
1953, Elísabet, f. 30. mars 1955,
Ragnheiður, f. 8. júlí 1957, Þor-
valdur, f. 15. ágúst 1958, d. 24.
febrúar 2006, og Snjólaug, f. 3.
júlí 1962.
Lilja giftist Magnúsi Stef-
ánssyni frá Reykjavík, f. 12.
ágúst 1952, hinn 7. janúar 1973.
Foreldrar hans
voru Stefán Sigfús
Stefánsson, f. 16.
september 1930, d.
20. nóvember 2015,
og Guðbjörg
Magnúsdóttir, f. 29.
nóvember 1927, d.
26 nóvember 2013.
Synir Lilju og
Magnúsar eru: 1)
Kristinn Guðjón, f.
5. ágúst 1969,
kvæntur Lindu Mae Kirker, f. 9.
maí 1973. Sonur hans af fyrra
sambandi er Illugi Þór, f. 28.
nóvember 1991. 2) Stefán Hrafn,
f. 18. maí 1973. 3) Ágúst T., f. 22.
apríl 1980, sambýliskona hans
er Arna Magnúsdóttir, f. 27. maí
1989. Sonur hans af fyrra sam-
bandi er Sindri Robert, f. 21.
ágúst 2004. Dóttir þeirra Örnu
er Lilja Bryndís, f. 19. desember
2017.
Jarðarför Lilju fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag, 4. maí
2019, klukkan 14.
Það er eitthvað virkilega súr-
realískt við það að setjast niður
og skrifa þessi orð og veit ég í
raun ekki hvar ég á að byrja.
Mín fyrstu kynni af Lilju voru
árið 2005 þegar ég tók þátt í upp-
setningu leikfélagsins á Í Tívolí. Á
þeim tíma var Lilja formaður
leikfélagsins auk þess að leika í
verkinu. Ég man það enn hvað
mér þótti þessi kona, sem ég vissi
alltaf hver var en hafði í raun
aldrei kynnst, frábær og hvað það
tók stuttan tíma fyrir mig að
virkilega þykja vænt um hana. Ég
var á skrítnum stað á þessum
tíma og það var ómetanlegt að
finna hlýjuna frá henni. Hún hafði
einhvers konar áru í kringum sig
sem maður gat ekki annað en
heillast af. Aldrei hefði mig órað
fyrir því þá að seinna ætti hún eft-
ir að verða tengdamóðir mín.
Syni henni átti ég eftir að
kynnast áratug seinna. Einnig í
gegnum leikfélagið. Einhverra
hluta vegna var ég eitthvað svo
stressuð að fara heim til Lilju og
Magga í fyrsta skipti. Ég var með
hnút í maganum og hrædd um að
ég ætti eftir að verða vandræða-
leg enda væri það mér líkt. Þessar
áhyggjur voru að sjálfsögðu með
öllu óþarfar. Við löbbuðum inn í
eldhús og það var eins og ég hefði
alltaf verið í fjölskyldunni, svo
góðar móttökur fékk ég hjá þess-
ari nýju fjölskyldu minni.
Lilja var ein af þessum mann-
eskjum sem í raun er ekki hægt
að lýsa með orðum. Það var
greinilegt hvað henni þótti vænt
um fjölskylduna sína og það var
ekkert sem hún hefði ekki gert
fyrir fólkið sitt. Ágúst talaði oft
um þeirra einstaka samband og
er það ólýsanlega sárt að sjá hann
missa klettinn sinn. Hún sá að
sjálfsögðu ekki sólina fyrir barna-
börnunum sínum. Það var magn-
að að sjá sambandið á milli henn-
ar og Sindra Roberts og var hún í
raun hans besti vinur.
Þegar við Ágúst komumst að
því að við ættum von á barni
ákváðum við um leið að ef við
eignuðumst stelpu skyldi hún
heita Lilja. Ég mun aldrei gleyma
augnablikinu þegar hún labbaði
til mín með tárin í augunum eftir
að við tilkynntum að dóttir okkar
héti Lilja Bryndís í höfuðið á
ömmum sínum og man ég ekki
eftir því að nokkur hafi faðmað
mig jafn þétt áður. Það er sárara
en orð fá lýst að hugsa til þess að
litla daman okkar muni ekki fá að
kynnast ömmu sinni.
Síðustu mánuðir eru búnir að
vera afskaplega erfiðir og höfum
við upplifað mikinn tilfinninga-
rússíbana. Okkur óraði ekki fyrir
því þegar hún kvaddi okkur á eins
árs afmæli Lilju Bryndísar á leið
á sjúkrahús að við stæðum í þess-
um sporum í dag.
Elsku Lilja. Það hefur verið
mín gæfa og heiður að fá að kynn-
ast þér. Þú kenndir mér margt á
þessum alltof fáu árum sem þú
hefur verið í mínu lífi, miklu
meira en þú nokkurn tímann
gerðir þér grein fyrir. Þú varst
einstök og mun ég sjá til þess að
Lilja Bryndís muni ávallt vita af
og heyra sögur af fallegu og frá-
bæru ömmu sinni sem elskaði
hana svo heitt.
Ég sakna þín.
Þín tengdadóttir,
Arna.
Hún Lilja Stína systir mín er
látin.
Það var aldrei gefið að hún yrði
systir mín, sjálfsagður hluti af
fjölskyldu okkar. Ættleidd af ást-
ríkum foreldrum nýfædd, átti hún
allt aðra móður, aðra foreldra og
fjölskyldu.
Ég man eftir Lilju sem kom í
heimsókn í Kaldárhöfða. Og eftir
heimsóknum á Grettisgötuna
með frænku enda mamma Lilju
vinkona hennar. Man þegar ég til-
kynnti mömmu að ég vissi að
Lilja væri systir mín og að ég
skyldi segja yngri börnunum það.
Eftir það var hún sjálfsagður
hluti af fjölskyldunni í huga okkar
systkinanna.
En sjálfsagt var það flóknara
fyrir Lilju að eignast þessa fjöl-
skyldu – stóran systkinahóp,
móðurina sem ekki var mamma
hennar.
Ég man helgar hjá Gullu syst-
ur þegar unglingsárin færðust yf-
ir og þær tengdust sterkum bönd-
um.
Þegar ég byrjaði í menntaskóla
var Lilja nýorðin móðir. Hún og
Maggi fóru að búa saman og ég
var eins og heimalningur hjá
þeim. Lilja varð skjólið sem
sveitastelpan átti meðan hún var
að fóta sig í borgarlífinu.
Tengslin við Kaldárhöfðafjöl-
skylduna þróuðust og treystust.
Og mikið óskaplega þótti mömmu
vænt um að drengirnir kölluðu
hana ömmu.
Fjölskyldan á Leifsgötunni
flutti búferlum til Seyðisfjarðar.
Ætlunin var að vera í tvö ár – en
þeirra fyrsta vetur, þyngsta
snjóavetur sem þau enn hafa upp-
lifað, var Lilja staðráðin í að fara í
burt um leið og Heiðin yrði fær.
Þegar ég kom í heimsókn um
hvítasunnu, þegar búið var að
ryðja göng í gegnum himinháa
skaflana á heiðinni, var komið
fegursta vor niðri í bænum. Og
Lilja ekki á leiðinni í burtu.
Samverustundirnar urðu
strjálli, en aldrei var farið um
Austurland án þess að komið væri
við hjá Lilju og Magga ef þess var
nokkur kostur. Oftast var líka
safnast saman hjá einhverri syst-
urinni þegar þau komu suður, og
iðulega komið við í Kaldárhöfða.
Alltaf var jafn gott að eiga stundir
með Lilju og Magga og alltaf eins
og það hefði bara verið í síðustu
viku sem við hittumst síðast.
Lilja var kannski ekki jafn
hávaðasöm og við hinar systurn-
ar, en einstaklega hlý og ljúf og
hafði alltaf eitthvað gott til mál-
anna að leggja, sama hvað kom
upp.
Þessa síðustu mánuði var hún
alltaf elskuleg og jákvæð við
hjúkrunarfólkið, hversu þjáð sem
hún var og hversu mikið sem hún
þráði að komast heim. Og stund-
irnar voru áfram dýrmætar. Við
hlógum saman og grétum saman,
rifjuðum upp minningar, ræddum
um börnin okkar, flóknu fjöl-
skyldutengslin okkar. Rugluðum
saman og hughreystum hvor
aðra. Eða þögðum saman. Þegar
meðvitundin flökti voru það for-
eldrar hennar sem voru oftast
næst henni. Þökk sé þeim einnig
fyrir að gefa okkur eftir hlutdeild
í lífi Lilju.
Elsku Maggi, Diddi, Krummi
og Gústi og fjölskyldurnar ykkar,
hann pabbi sagði svo fallega:
Hulin rún er hverjum lífsins skeið
þó hyggja skal og líta fram um leið.
En örlög ráða, enginn getur flúið,
endadægur hverjum til er búið.
Ég trúi því að tíminn lækni sár,
trúi og bið að víki burtu tár.
Ljósið skíni eftir liðna nótt,
ljúfur blærinn endurveki þrótt.
(Óskar Ögmundsson)
Takk, kæra systir, fyrir allt og
allt.
Anna Soffía Óskarsdóttir.
Lilja K.
Kristinsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF VILHELMÍNA ÁSGEIRSDÓTTIR
frá Húsavík,
er látin.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 10. maí klukkan 13.
Ásgeir R. Helgason Helga Lára Haraldsdóttir
Valdimar Helgason Helena M. Jóhannsdóttir
Sigríður Björk Þormar
Hugi og Muni
Helgi Már, Sigríður Ólöf og Jóhann Daði
Sigurður Hrannar og Tómas Atli
og barnabarnabörn