Morgunblaðið - 19.06.2019, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JÚNÍ 2019
✝ Ólafur JensSigurðsson
fæddur í Reykjavík
26. ágúst 1943.
Hann lést á krabba-
meinslækninga-
deild Landspítalans
11E 11. júní 2019.
Ólafur Jens ólst
upp á heimili for-
eldra sinna, lengst
af á Langholtsvegi
24 ásamt systkinum
sínum sem eru þessi í aldursröð.
Hulda Guðfinna Pétursdóttir, f.
24. júní 1932, Þórdís, f. 19. jan-
úar 1939, maður hennar er Ey-
þór Guðmundsson. Halldóra
Sigurðardóttir, f. 14. júní 1940,
d. 5. ágúst 2011. Ingibjörg Sig.
Kolbeins, f. 5. júlí 1946, maður
hennar var Kristjón P. Kolbeins
og Sigurður Randver, f. 28.
febrúar 1951, d. 1. apríl 1998.
Ekkja Sigurðar Randvers er
Kolbrún Guðnadóttir.
Fyrri kona Ólafs var Ólöf
Helga Halldórsdóttir, f. 1948.
Þau slitu samvistum. Börn Ólafs
og Ólafar eru 1) Lilja, f. 14. febr-
úar 1969, börn hennar eru
Lovísa Lín, f. 2002, Matthildur
Inga, f. 2006, og Kristján Mar, f.
2010 2) Sigurður, f. 26. nóv-
cand.theol. frá Háskóla Íslands
árið 1972. Í gegnum árin jók
hann svo sífellt við menntun
sína meðal annars með því að
kynna sér sálgæslu, félags-
fræði, heimspeki og sögu. Ólaf-
ur sinnti ýmsum störfum í
gegnum ævina. Hann var bók-
ari við innflutningsverslun í
Reykjavík 1964-1970. Sókn-
arprestur í Kirkjuhvols-
prestakalli 1972-1973. Sókn-
arprestur í Hvanneyrar-
prestakalli frá 1973-1986. Hann
var prestur fangelsanna 1987-
1993. Sóknarpestur í Þingeyr-
arprestakalli 1993-1994. Hann
þjónaði svo síðast við Ólafsvík-
urkirkju og hóf þar störf 1994.
Ólafur sinnti auk þess um tíma
guðsþjónustu við íbúa Grundar.
Einnig sinnti hann ýmsum
prestverkum fyrir vini og
vandamenn svo sem skírnum,
hjónavígslum og jarðarförum.
Ólafur var með starfsréttindi
sem grunn- og framhaldsskóla-
kennari og hóf að kenna við
Iðnskólann í Hafnarfirði á sein-
ustu árum síns starfsferils og
lauk þar störfum árið 2013 og
tók þá eftirlaun.
Á eftirlaunaárum sínum
sinnti Ólafur áhugamálum sín-
um og hugðarefnum. Helst ber
þar að nefna uppbyggingu
sumarbústaðar síns og Mar-
grétar í Selborgum á Mýrum.
Útför hans fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 19. júní
2019, klukkan 15.
ember 1971, börn
hans eru Sunneva,
f. 2003, og Ethan
Ari, f. 2006. 3) Guð-
björg Ásta, f. 22
janúar 1976, börn
hennar eru Kjartan
Ari, f. 2004, Bene-
dikt Kári, f. 2007,
og Emma Lilja, f.
2012. 4) Halldór, f.
9. janúar 1978,
börn hans eru Ólöf
Kadija, f. 2013, og Kári Sou-
leyman, f. 2016.
Með Lilju Báru Bjartsdóttur
eignaðist Ólafur börnin Guð-
björgu Lilju, f. 11. júlí 1998, og
Kristinn Fannar, f. 18. janúar
2001.
Seinni eiginkona Ólafs er
Margrét Valdemardóttir, f. 18.
júní 1949. Þau gengu í hjóna-
band árið 2007. Dóttir Mar-
grétar er Þórey Rósa, f. 1983,
sambýlismaður hennar er Hjört-
ur Elvar, f. 1981, og börn þeirra
eru Margrét Elva, f. 2017, og
Steinunn Vala, f. 2018.
Ólafur hóf sinn námsferil í
Verslunarskóla Íslands og varð
þaðan stúdent árið 1963. Hann
var við laganám í Háskóla Ís-
lands 1963-1965. Hann varð
„Hvað er Óli núna búinn að
setja á facebook?“ Þessi setning
heyrist oft á mínu heimili. Óli
var virkur í þjóðfélagsumræð-
unni og í lífinu almennt. Hann
gat fylgst vel með öllu sem var í
gangi í þjóðfélaginu hverju sinni
í gegnum netið og miðillinn
hentaði honum vel. Hægt var að
vera með á nótunum bara með
því að fylgjast með hverju hann
var að deila og hafa skoðun á
hverju sinni. Þessari færslu
deildi hann í kringum síðustu
jól: „Ég er kominn í svo mikið
jólaskap og er svo glaður yfir
tíðarfarinu að ég nenni ekki í bili
að skammast úti Vg og Kötu
Jak. fyrir pólitísku afglöpin eða
skamma íhaldið. Það verður að
bíða fram yfir áramót, J.“ Hann
var einnig duglegur að deila
minningum meðal annars um
Margréti Elvu eldri dóttur mína
sem hann hafði dálæti á. Þau
voru miklir vinir og hún kallaði
hann afa.
Það rifjast núna upp fyrir
mér skemmtileg minning um
Óla. Hann og mamma voru að
ferðast hringinn í kringum land-
ið sumarið 2017 og voru rukkuð
um 17falt verð á tepoka á hóteli
nokkru úti á landi. Þessu deildi
Óli á facebook og fór færslan
eins og eldur um sinu um int-
ernetið þar til haft var samband
við hann af helstu fréttamiðlum
landsins. Hann hafði mjög gam-
an af þessu og hlaut stutta og
snögga frægð fyrir.
Það eru margar minningar.
Stundirnar í sveitinni í Selborg-
um, í stofunni í Álfheimum og í
hverfisbakaríinu Passion. Þegar
þú og mamma sóttuð Margréti
Elvu á leikskólann sem þið gerð-
uð reglulega og þú hafðir orð á
að væri það skemmtilegasta sem
þú gerðir nú orðið.
Svo kom Steinunn Vala og
ekki hafðir þú minna gaman af
henni og söngst fyrir hana
„þetta er hún Steinunn Vala sem
er alveg að fara að tala“.
Óli gat notið lífsins, las hverja
bókina á fætur annarri og hafði
húmor fyrir sjálfum sér og öðr-
um. Hann var reynslumikill
maður og oft var hægt að leita
gagnlegra ráða hjá honum.
Þessi orð sá ég eitt sinn og
eru úr Spámanninum, þau veita
huggun: þegar þú ert sorg-
mæddur skoðaðu þá aftur huga
þinn og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði
þín.
Þín verður saknað og þín
verður minnst. Í þeirra hjörtum
og okkar hjörtum.
Með kærri kveðju,
Þórey Rósa og fjölskylda.
Nú eru liðin 40 ár síðan ég fór
í fyrsta skipti með Ólafi móð-
urbróður mínum í sveit upp í
Borgarfjörð en það hafði orðið
að ráði að hann tæki frænda
sinn með sér í sveitina til að
hjálpa til við sauðburðinn, eins
og það var kallað.
Mér er enn í fersku minni
þegar við ókum inn Hvalfjörðinn
að Ólafur fór úr öðrum skónum,
klóraði sér í ilinni og kveikti sér
í pípu. Þar sem við fórum þarna
í kófinu sagði hann mér að hann
keyrði alltaf á vinstri helmingi
vegarins vegna þess að vegirnir
hefðu upprunalega verið ætlaðir
fyrir vinstrihandarumferð. Mér
fannst þetta nokkuð klókt hjá
honum.
Í sveitinni kynntist ég frels-
inu og landinu sem hvortveggja
hefur æ síðan verið mér dýr-
mætt og því er ég þakklátur
Ólafi fyrir vistina.
Börnin vaxa úr grasi og verða
að ungu fólki sem heldur sína
leið í lífinu. Kynni mín og sam-
neyti við Ólaf voru stopul um
nær tveggja áratuga skeið. Það
kom þó að því að hann flutti aft-
ur í bæinn og varð þá tíður gest-
ur á heimili foreldra minna.
Ég hafði alltaf gaman af því
að hitta Ólaf. Mér þótti hann
skemmtilegur. Það var kært á
milli okkar frænda, enda fannst
Ólafi ég eiga margt til móður-
fólksins míns að telja. Hann
taldi sig þekkja sitt heimafólk og
eiga dálítið í mér. Hann átti það
til að vera hreinskilinn og op-
inskár og hafði gaman af því að
glettast við frændur sína. Stund-
um tók hann þá djúpt í árinni og
felldi jafnvel óvægna sleggju-
dóma.
Þetta var áhrifaríkt stílbragð
sem hann brá fyrir sig viss um
að það yrði skilið eins og það var
meint. Hugur fylgdi aldrei máli
og engin alvara að baki.
Frændi hans hafði líka gaman
af því að atast í honum. Sam-
ræður um málefni líðandi stund-
ar þróuðust oftar en ekki út í
rökræður og þá í keppni í
þrætubókarlist, þvælu og útúr-
snúninga, sem gengu að nafninu
til út á að koma vitinu fyrir mót-
herjann, sem var auðvitað borin
von, hvernig sem á það var litið,
og síðan út á að finna snöggan
blett og ná höggi á sálartetri
andstæðingsins með því að gera
lítið úr vitsmunum hans, sem
var nær lagi.
Þá færðust menn allir í
aukana. Það var enginn sigur-
vegari, en við höfðum gaman af
á meðan leikar stóðu og skildum
sáttir. Öðrum þótti nóg um.
Ólafur var ráðagóður og það
var gott að leita til hans um
marga hluti.
Hann var fyrirtaks múrari,
hafði lært múrverk af föður sín-
um ungur að árum. Hann lá ekki
á liði sínu þegar mig vantaði að-
stoð við múrverkið í íbúðinni
minni og sýndi þá sem oftar góð-
an hug og mikla velvild í minn
garð. Þá kom hann með okkur
sem trússbílstjóri í sleppitúr
austur í Hvolhrepp og einnig í
hestaferð inn í Emstrur. Þetta
var árið sem við fórum saman í
ógleymanlega göngu á Heklu
ásamt föður mínum.
Það eru ekki aðeins börnin
sem vaxa úr grasi og verða að
ungu fólki, heldur verður unga
fólkið fullorðið og fullorðna fólk-
ið gamalt.
Ólafur Jens Sigurðsson móð-
urbróðir minn er nú fallinn frá.
Með honum er genginn maður
sem verið hefur órjúfanlegur
þáttur af tilveru minni frá
barnsaldri. Ég minnist frænda
míns af væntumþykju og hlý-
hug.
Páll Kolbeins.
Ólafur Jens
Sigurðsson
✝ GuðríðurKarlsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 24. apríl 1938.
Hún lést á Land-
spítala við Hring-
braut 9. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðný
Guðlaugsdóttir, f.
16. apríl 1912, d.
20. júlí 1997, og
Karl I. Jónasson, f.
15. júní 1900, d. 18. október
1952. Bróðir Guðlaugur
Tryggvi Karlsson, f. 9. sept-
ember 1943.
Rúrí, eins og hún var ævin-
lega nefnd, giftist Árna Rosen-
kjær, rafvirkjameistara, 21.
apríl 1960. Foreldrar hans voru
Karl Rosenkjær, f. 11. apríl
1895, d. 16. mars 1939, og
Ágústa Jónsdóttir, f. 11. maí
1906, d. 1. nóvember 1989.
Börn þeirra eru: 1) Karl
Rosenkjær, f. 5. október 1955.
Maki Selma Guðnadóttir, f. 22.
febrúar 1957. Börn: 1. Skarp-
héðinn Einar Rosenkjær, m.
Sigurveig Ósk Pálsdóttir,
Rúrí lauk verslunarskóla-
prófi 1955 og starfaði eftir það
hjá Tollstjóraembættinu í
Reykjavík í allmörg ár. Árni
og Rúrí eignuðust frumburð-
inn í október 1955 og hófu um
svipað leyti að byggja sér
heimili að Mosabarði 8 í
Hafnarfirði. Þangað flutti fjöl-
skyldan 5. desember 1959.
Fjölskyldan stækkaði en vorið
1969 lauk Rúrí námi frá
handavinnudeild Kennara-
skóla Íslands þá með þrjú börn
og fjórða barnið fæddist í
miðjum lokaprófum. Eftir
námið hóf Rúrí störf við Flens-
borgarskólann í Hafnarfirði
og kenndi lengst af handa-
vinnu og fatasaum en einnig
vélritun, tölvunarfræði og sér-
kennslu. Hún lauk stúdents-
prófi frá Hamrahlíðarskól-
anum 1986 og tók fjölda
námskeiða til að afla sér auk-
inna réttinda í kennslunni.
Rúrí var einn af stofnendum
Soroptimistaklúbbs í Hafnar-
firði og starfaði á þeim vett-
vangi til dánardags. Þau hjón
voru einnig aðilar að St.
Georgsgildi skáta í Hafnar-
firði og stuðningsaðilar systr-
anna í Karmelklaustrinu í
Hafnarfirði um áraraðir.
Útför hennar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag,
19. júní 2019, klukkan 13.
þeirra börn eru
Árni Karl, Einar Ar-
on og Árný Emma.
2. Guðni Karl
Rosenkjær, m.
Kriste Hilge, þeirra
dóttir er Saga Ro-
senkjær. 3. Eydís Ýr
Rosenkjær, m. Matt-
hías Birgir Nar-
deau, synir þeirra
eru Markús Már og
Davíð Karl.
2) Guðrún Hildur Rosenkjær,
f. 31. mars 1962, m. Ásmundur
Kristjánsson f. 14. maí 1969. 3)
Ágústa Ýr Rosenkjær, f. 9. júlí
1963, m. Jóhann Viðarsson, f. 1.
maí 1964. Dætur þeirra eru 1.
Sandra Ýr Rosenkjær Jóhanns-
dóttir, unnusti Daði Rúnarsson,
sonur óskírður Daðason. 2.
Telma Rún Rosenkjær Jóhanns-
dóttir, unnusti Einar Ólafur
Valdimarsson. 4) Guðný Birna
Rosenkjær, f. 27. maí 1969, m.
Sigurjón Einarsson, f. 16. apríl
1968. Dætur þeirra eru 1. Hanna
Lind Rosenkjær Sigurjónsdóttir,
unnusti Björn Snær Löve. 2.
Erla Rúrí Sigurjónsdóttir.
Undurblíð og hjálpleg. Þann-
ig var systir mín og frænka
okkar. Hún ólst upp í Auðar-
strætinu og eignaðist fljótt vin-
konurnar Sólveigu og Hönnu
og varði sú vinátta um lífstíð. Í
Drápuhlíðinni, sem kom til
skömmu seinna eftir fermingu
Rúríar, komu aðrar vinkonur,
Helga Ólafs og Systa, og voru
þær saman í Verslunarskólan-
um. Á þeim tíma trúlofaðist
Rúrí öðlingnum Árna Rosen-
kjær, sem syrgir nú eiginkonu
ásamt fjórum börnum og mörg-
um afkomendum.
Árni átti heima i Hafnarfirði,
á Suðurgötu 83, og fæddist þar
fyrsta barnið Karl Ingi. Þá
hófu þau byggingu hússins að
Mosabarði 8 sem okkur fannst
stórhýsi og fluttu þau inn eftir
þrjú ár. Vinahópurinn stækkaði
og Jón Bergs og Dísa og Ásta
Lúðvíks og Geir Gunnars bætt-
ust í hópinn.
Rúrí hafði með námi unnið á
Tollstjóraskrifstofunni, þar sem
Torfi Hjartar tollstjóri hafði
gert hana að yfirendurskoð-
anda. Rúrí fór í Kennaraskól-
ann og bauðst henni fljótlega
starf við að kenna handavinnu
við Flensborgarskóla.
Hún kenndi einnig vélritun
og tölvunarfræði, sérkennslu
bætti hún líka við sig og var
prófstjóri Flensborgarskóla.
Þúsundir nemenda geta sagt að
hún hafi átt sinn þátt í því að
koma þeim til manns. Fjöl-
skyldan stækkaði og alls urðu
börnin fjögur; Karl Ingi tækni-
fræðingur, Guðrún Hildur
kjólameistari, Ágústa Ýr mat-
reiðslumeistari og Guðný
Birna bókasafnsfræðingur.
Mosabarðið, þessi glæsi-
bygging, varð nú vettvangur
flestra í fjölskylduhópnum.
Árni var dverghagur og gerði
það allt sem þurfti. Rúrí var
frábær kokkur og minnti
stundum a mömmu og tengda-
móður sína, Ágústu, systur
Guðna Jónssonar prófessors.
Tengdafaðir hennar, Skarp-
héðinn Helgason togaraskip-
stjóri frá Forsæti í Landeyj-
um, var líka vakinn og sofinn
yfir velferð heimilisins. Hann
átti mikið af bókum og lánaði
Rúrí til lestrar. Stundum
hringdi hún í mig og las fyrir
mig sérstaklega vel orðaða
síðu. Þau Árni unnu góðum
söng, voru fastagestir hjá Sin-
fóníunni og fóru mikið í leik-
hús. Þau höfðu mjög gaman af
ferðalögum, bæði innanlands
sem utan. Sumarbústað áttu
þau við Álftavatn í Þrasta-
skógi.
Mamma skírði hann Varma-
hlíð eftir bæ undir Eyjafjöllum
þar sem góð vinkona hennar
ólst upp.
Rúrí var stóra systir mín.
Hún og Árni ólu önn fyrir mér
a mörgum sviðum. Börnin mín
voru ævinlega velkomin í
Mosabarðið og í Varmahlíð og
minnast enn garðyrkjuáhuga
Rúríar og Árna á þessum stöð-
um. Að leiðarlokum eru þakkir
færðar yndislegri systur.
Pabbi dó þegar við vorum ung
og mamma ól okkur upp. Við
höfum verið svo lánsöm að
eignast yndisleg börn og góða
vini. Einstakri systur og
frænku er þökkuð samfylgdin.
Algóður Guð geymi Rúrí.
Guðlaugur Tryggvi
Karlsson og börn.
Fyrir hálfri öld útskrifaðist
frá Kennaraskólanum fjöl-
mennur hópur. Þar á meðal var
Guðríður Karlsdóttir, Rúrí eins
og við bekkjarsystkini hennar
kölluðum hana. Allt nám lá vel
fyrir henni hvort sem það var
til munns eða handa. Hún valdi
að leggja áherslu á handmennt
enda afburða verklagin og fljót
að tileinka sér vinnuaðferðir
sem nýttust vel í því fagi. En
það var í mörg horn að líta hjá
henni. Vorið sem við lukum
námi ól hún fjórða barnið, það
breytti því ekki að hún kláraði
skólann með glæsibrag. Eftir
að út á vinnumarkaðinn kom
var Rúrí fremst í flokki að kalla
okkur bekkjarsystkinin saman.
Heimboð hennar í fallega húsið
þeirra hjóna í Hafnarfirði og
ekki síður í sumarbústaðinn í
Grímsnesi eru ógleymanleg.
Þar ríkti gleði og við nutum
samvistanna og alls sem upp á
var boðið. Ekki spillti fyrir að
skynja hvað þau Árni, eigin-
maður hennar, voru samhent í
að gera vel við gesti sína og
hlúa að þeim á allan máta. Bú-
staðurinn var alger sælureitur
og samvinna þeirra hjóna sann-
arlega til eftirbreytni.
Rúrí var sú manngerð sem
lagði alltaf gott til, var trygg-
lynd, mikill dugnaðarforkur og
hrókur alls fagnaðar. Það voru
forréttindi að eiga hana að. Við
bekkjarsystkinin erum henni
þakklát fyrir samferðina og
vottum Árna og allri fjölskyld-
unni okkar dýpstu samúð.
Sigríður Teitsdóttir.
Guðríður Karlsdóttir, betur
þekkt sem Rúrí, er látin. Hún
starfaði sem kennari við Flens-
borgarskólann frá árinu 1970
til vorsins 2006 þegar hún lét
af störfum eftir farsælan
starfsferil. Skólinn sem hún
hóf störf við árið 1970 breyttist
mikið á þessum 36 árum. Rúrí
tókst að laga sig að breyttum
tímum enda var kennsla henni
sem náðargáfa og hún bar hag
nemenda sinna og skólans ætíð
fyrir brjósti. Hún kenndi
handavinnu, þar á meðal fata-
saum.
Það eru margir Flensborg-
arar sem minnast þess að hafa
verið í tímum hjá Rúrí og
fylgja því gjarnan eftir með
lofsamlegum umsögnum.
Hún kenndi t.d. vélritun um
tíma og hafa ófáir nemenda
hennar í þeirri grein rætt um
það að þó þeir hafi lært að vél-
rita á afskaplega frumstæðar
ritvélar þá gagnist fátt af því
sem þeir lærðu á skólagöngu
sinni betur en einmitt fingra-
setningin hjá Rúrí.
Þeir sem kynntust Rúrí
hittu fyrir góða manneskju og
öflugan kennara sem gaf skól-
anum starfsævi sína. Eftir að
hún lét af störfum fylgdist hún
grannt með okkur, ekki síst í
gegnum barnabörn sín, þau
sem hafa stundað nám við skól-
ann.
Þegar við hittumst fylgdi
henni gleði og umhyggja fyrir
skólanum og þeim sem hér
starfa.
Við sem störfum við Flens-
borgarskólann þökkum fyrir
það sem Rúrí skildi eftir sig
hér í starfsanda skólans og
sendum Árna, eiginmanni
hennar, og afkomendum þeirra
heiðurshjóna samúðarkveðjur á
þessari erfiðu stundu.
Magnús Þorkelsson,
skólameistari
Flensborgarskólans.
Guðríður
Karlsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017