Morgunblaðið - 05.07.2019, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 2019
✝ ÞorgerðurGunnarsdóttir
fæddist í Garðs-
horni í Flatey á
Skjálfanda 8. júlí
1923. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík
28. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristín Gísladóttir,
f. á Brekku í Hval-
vatnsfirði 29. mars 1902, d. 12.
desember 1997, og Gunnar
Guðnason, f. í Nýjabæ í Flatey
24. ágúst 1899, d. 13. nóvember
1940. Systkini Þorgerðar; Jó-
hann Sigurður, f. 16. janúar
1919, d. 22. janúar 1919, Ey-
steinn, f. 15. október 1921, d. 30.
apríl 1995, Jóhann Kristinn, f.
28. apríl 1925, d. 3. mars 2006,
Þráinn, f. 18. ágúst 1926, d. 30.
ari Jóhanni Kristjánssyni, f. 25.
nóvember 1969. Börn þeirra
eru: Þórey, f. 31. ágúst 2007,
Kristján, f. 4. júlí 2009, og Vala,
f. 4. júlí 2009, 2) Jón Skúli, f. 20.
apríl 1982, búsettur í Reykjavík,
sambýliskona Mila Koponen.
Börn þeirra eru: Elísabet Rose,
f. 18. júní 2013, Ian Hrafn, f. 5.
febrúar 2016, og Móeiður Lily, f.
6. júlí 2018, 3) Ásmundur Ýmir,
f. 11. ágúst 1988, búsettur á
Húsavík.
Þorgerður ólst upp í Flatey á
Skjálfanda og bjó þar til 1952.
Þá fluttist hún ásamt þeim sem
eftir voru af fjölskyldunni í Flat-
ey til Húsavíkur. Þorgerður.
ásamt móður sinni og tveimur
systkinum. settust að í Hallanda
sem er tignarlegt og nokkuð
sérkennilegt hús sem byggt er
inn í bakkann við Húsavíkur-
höfn. Þorgerður vann ýmis störf
eins og gengur, en lengst vann
hún á saumastofunni Prýði og í
Mjólkursamlagi KÞ.
Þorgerður verður jarðsungin
frá Húsavíkurkirkju í dag, 5.
júlí 2019, og hefst athöfnin kl.
14.
janúar 1942, Sig-
urður, f. 27. sept-
ember 1928, d. 20.
september 2010,
Guðrún, f. 29. mars
1930, Lára, f. 17.
júní 1934, d. 3.
mars 1994, Krist-
mann, f. 26. októ-
ber 1936, og Ás-
laug, f. 26. desem-
ber 1938, d. 30.
mars 2014.
Sonur Þorgerðar er Þráinn
Guðni, f. 4. desember 1950, bú-
settur á Húsavík. Barnsfaðir
hennar var Gunnar Sturlaugs-
son Fjeldsted, f. 18. febrúar
1930, d. 6. janúar 2003. Þráinn
var giftur Ingibjörgu Jónsdótt-
ur frá Siglufirði, f. 25. apríl
1956. Börn þeirra eru 1) Þor-
gerður Kristín, f. 24. júlí 1975,
búsett í Garðabæ, var gift Ingv-
Elsku amma, þá er komið að
kveðjustund. Mikið er ég glöð að
ég náði að hitta þig fyrir nokkr-
um vikum. Við áttum notalega
stund og gott spjall og kvödd-
umst á þeim nótum að við mynd-
um sjást aftur í júlí. En nú ertu
farin. Ég veit að þú ert sátt og
það er margt gott fólk sem tekur
á móti þér. Takk fyrir allan þann
tíma sem við áttum saman, enda-
lausa þolinmæði og þjónustu þeg-
ar ég var yngri, stuðninginn og
væntumþykjuna. Margar af mín-
um fyrstu minningum eru úr
Hallanda með þér og langömmu.
Þar var margt brallað. Spila-
kvöldin voru ófá og skemmtileg
þó að ég skilji ekki enn hvernig
langamma gat alltaf unnið nánast
öll spil. Þú varst dugleg við að
hjálpa mér við hina ýmsu handa-
vinnu og kertagerðin okkar var
um tíma mjög afkastamikil og í
miklu uppáhaldi hjá mér. Stærri
viðburðir í Hallanda voru alltaf
skemmtilegir, t.d. þegar fjöl-
skyldan safnaðist saman og tók
slátur, gerði laufabrauð eða hitt-
ist í jólaboði. Ferðirnar með þér í
Flatey og tíminn sem við áttum
þar er líka eftirminnilegur. Þú
fræddir mig um eyjuna, við fór-
um í kríuegg, fjöruferðir, sóttum
vatn í brunninn og svo margt
fleira. Stórfjölskyldan kom
gjarnan saman í Flatey og efri
hæðinni var þá breytt í eina stóra
flatsæng svo allir kæmust fyrir.
Þú hafðir alltaf tíma fyrir mig
og varst boðin og búin að aðstoða
mig, skutla mér, lána mér bílinn
og styðja mig í öllu því sem mér
datt í hug að gera. Á seinni árum
snérist þetta aðeins við. Þú komst
um tíma reglulega suður í lækn-
isheimsóknir, gistir hjá mér og ég
gat skutlast með þig. Þó að sam-
verustundirnar hafi orðið færri
með árunum voru þær góðar og
dýrmætar.
Þú varst dugleg og kjörkuð
kona sem gekk í verkin og leysti
úr málunum. Einstök amma sem
fylgdist vel með okkur
systkinunum og langömmubörn-
unum og varst stolt af okkur.
Þegar við hittumst í fyrrasum-
ar léstu mig hafa kassa með hlut-
um sem þú vildir að ég myndi
eiga. Í þessum kassa voru líka
tvær vísur sem þú hafðir ort fyrir
einhverju, a.m.k. fyrir 10 árum,
áður en þú varðst blind. Ég veit
ekki hvort þú ortir þær um sjálfa
þig eða einhvern annan, ég fékk
mig ekki til að ræða það við þig,
en ég ætla að birta aðra þeirra
hér í kveðjuorðum til þín.
Ég lít þannig á að því lokið nú sé
sem lífið mér ætlaði að vinna.
Í auðmýkt og lotningu krýp ég á kné
kallinu mikla að sinna.
Nú ertu farin, elsku amma,
næstum því 96 ára gömul. Mér
fannst það forréttindi að fá að ná
svona háum aldri en þú varst ekki
sammála mér. Þú varst ósátt við
að missa sjónina og tapa svo
miklu sjálfstæði. Þú vildir ekki
vera upp á aðra komin. Þú reynd-
ir að láta okkur ekki finna fyrir
þessu og lagðir áherslu á að
gleðjast yfir samverustundunum,
söngst og lékst við langömmu-
börnin, mundir eftir öllum af-
mælisdögum og varst enn að
prjóna. Blindraprjónið þitt var
miklu betra en nokkuð sem ég
hef prjónað.
Þórey, Kristján og Vala minn-
ast þín sem góðrar og hlýrrar
langömmu sem veitti þeim at-
hygli og átti alltaf eitthvað gott í
skápnum.
Hvíldu í friði, elsku amma,
blessuð sé minning þín.
Þín
Þorgerður Kristín
Þráinsdóttir.
Þorgerður
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma.
Takk fyrir allar sam-
verustundirnar. Við mun-
um geyma minningu þína
vel.
Þórey, Kristján, Vala,
Elísabet, Ian og Móeiður.
✝ SigurbjörtGústafsdóttir,
alltaf kölluð Bíbí,
fæddist í Vest-
mannaeyjum 13.
október 1935. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 16. júní
2019.
Móðir hennar
var Sigríður Þór-
hildur Sigurð-
ardóttir, f. 7. nóvember 1916, d.
26. maí 1971. Fósturfaðir henn-
ar var Kjartan Guðmundsson, f.
Barnabörn eru: Ragna Kjart-
ansdóttir, f. 10. júní 1980, Þór-
hildur Snædís Kjartansdóttir, f.
8. desember 1982, Sara Kristín
Kjartansdóttir, f. 14. júlí 1988,
Emil Ragnarsson, f. 26. ágúst
1989, Lilja Ósk Ragnarsdóttir,
f. 12. nóvember 2002.
Barnabarnabörn eru: Bjarni
Emil Ingvarsson, f. 27. desem-
ber 2009, Aþena María Gunn-
arsdóttir, f. 23. september
2010, Vilborg Ósk Krist-
insdóttir, f. 23. október 2010,
Emilía Dögun Emilsdóttir, f.
13. ágúst 2013, Kjartan Ingi
Gunnarsson, f. 17. nóvember
2013, Sebastian Emil Pizarro, f.
14. apríl 2014, Jóna Ingv-
arsdóttir, f. 28. ágúst 2016.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey að hennar ósk í Fossvogs-
kapellu 24. júní 2019.
8. desember 1911,
d. 15. september
1967. Bíbí giftist
28. maí 1955 Emil
Guðmundssyni, f.
31. júlí 1933. Börn
þeirra eru: 1)
Kjartan Þór Em-
ilsson, f. 12. októ-
ber 1955, eiginkona
María Priscilla Za-
noria, f. 16. janúar
1955. 2) Ragnar
Emilsson, f. 14. júní 1962, eig-
inkona Sóley Chyrish Villae-
spin, f. 20. desember 1967.
Elsku amma Bíbí, eins og við
kölluðum hana, er dáin. Takk fyr-
ir allt saman, allt sem þú gerðir
fyrir okkur og aðstoðaðir okkur
við í lífinu. Við erum mjög þakk-
lát fyrir að hafa átt þig, við elsk-
uðum þig og þótti mjög vænt um
þig.
Ferð þín er hafin,
fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson)
Amma Bíbí hafði mörg áhuga-
mál, bækur las hún margar, bæði
á íslensku og ensku, og ýmis
dönsk tímarit. Hún málaði falleg
olíumálverk á striga og málaði á
postulín diska, könnur og margt
fleira. Gerði glæsilegan útsaum,
bútasaum, heklaði og prjónaði.
Amma var ljúf og góð kona,
hugrökk með mikinn styrk og
kvartaði ekki að óþörfu. Hún var
mikið snyrtimenni, smekkmann-
eskja sem fegraði í kringum sig.
Veitul en hófsöm sjálf og hugsaði
alltaf vel um heilsuna og hvatti
aðra til að gera það sama.
Amma fæddist í Vestmanna-
eyjum en fluttist ung til Reykja-
víkur. 17 ára hitti hún fyrst afa
Emil og samfylgdin varði í 67 ár.
Amma ferðaðist mikið um alla
jörð og urðu löndin ansi mörg
sem hún heimsótti, hún var bú-
sett í Lúxemborg, Hollandi og
tvö skipti í Danmörku. Á Íslandi
bjó hún lengst af í Skeiðarvog-
inum en síðar í Galtalind. Eftir
skyldunám fór hún í Húsmæðra-
skóla Íslands og vann síðan í
Rammagerðinni og víðar við
verslunarstörf. Á efri árum unnu
hjónin saman að skipulagi og far-
arstjórn í Færeyja- og Græn-
landsferðum, einnig aðventuferð-
um til Kaupmannahafnar.
Börn, barnabörn og barnabörn
urðu alls 14 talsins sem var henn-
ar fjársjóður og hugsaði hún vel
um hvert og eitt.
Við elskuðum öll ömmu Bíbí og
þótti mjög vænt um hana, við vor-
um mjög heppin að eiga svona
góða mömmu og tengdamömmu.
Ragnar og Sóley.
Amma var algjör nagli, hún
hræddist ekkert, hún drap
kóngulær, moskítóflugur, geit-
unga og alls konar pöddur sem
við systur hræddumst. Amma tók
alltaf á móti okkur með útbreidd-
an faðm, hvatti okkur áfram í öllu
því sem við tókum okkur fyrir
hendur, sama hvað það var, og
minnti okkur alltaf á að fara var-
lega.
Amma vildi aldrei að maður
hefði neitt fyrir henni og fannst
það alltaf óþarfi, þó var eitt sem
amma fussaði aldrei yfir og það
var þegar maður kom með blóm
til hennar, hún elskaði blóm og
naut þess að hafa þau í kringum
sig. Hún naut þess að sinna heim-
ilinu og hafa fallegt og hreint í
kringum sig. Öll fallegu blómin á
heimili ömmu og afa lifa sterkt í
minningum okkar, eplatré, rósa-
runnar í útlöndum og án efa átti
amma oftast fallegustu orkí-
deuna í Kópavoginum.
Amma umkringdi sig fallegum
hlutum sem hún safnaði víðsveg-
ar um heiminn. Okkur þótti alltaf
gaman að heyra sögur um upp-
runa þeirra. Amma var listræn
og þótti gaman að mála olíu-
myndir á striga og keramik,
ásamt því að sauma krosssaums-
myndir sem eru okkur afar dýr-
mætar.
Amma og afi bjuggu erlendis
til margra ára og okkur þótti fátt
skemmtilegra en að fá að heim-
sækja þau. Afi sótti okkur alla
leið upp í flugvél og amma tók á
móti okkur heima fyrir með fal-
lega rauða hárið sitt þar sem hún
stóð í garðinum að sinna blóm-
unum. Þegar amma og afi bjuggu
í Hollandi hafði andapar gert það
að vana sínum að sníkja brauð í
garðinum hjá þeim. Amma hafði
orð á því þegar andaparið hafði
ekki látið sjá sig í einhvern tíma
og ekki laust við að hún saknaði
þess að gefa þeim brauð í gogg-
inn – sem er skrýtið þar sem
amma var satt best að segja ekk-
ert mikið gefin fyrir dýr. Amma
gat samt ekki annað en glaðst
þegar andaparið bankaði aftur
upp á og í þetta skiptið með hala-
rófu af ungum í eftirdragi.
Amma var minnug og sá til
þess að allar staðreyndir úr sög-
um afa væru réttar og fannst
okkur systrum fyndið þegar
amma leiðrétti afa. Hún var
skörp og klár kona sem fylgdist
vel með öllu í kringum sig, hún
fylgdist með fréttum og konungs-
fólkinu í Danmörku og Bretlandi.
Elsku amma okkar, við minn-
umst þín og syrgjum sárt en við
vitum um leið að þú gætir okkar
allra með hjartað fullt af ást og
gæsku. Þú skilur eftir þig dýr-
mæta afleggjara sem munu halda
uppi arfleifð þinni um aldur og
ævi. Við munum halda áfram að
rækta garðinn og varðveita þann-
ig minningu þína og allra þeirra
dýrmætu stunda sem við áttum
saman. Fyrir allt þetta erum við
þakklátar. Síðasti vegspölurinn
var þér erfiður en við huggum
okkur við tilhugsunina um að
himnanna smiðir taki á móti þér
með yfirfullan faðm af blómstr-
andi rósum.
Hvíldu í friði elsku amma okk-
ar, við pössum afa fyrir þig.
Ástarkveðja. Þín barnabörn,
Ragna, Snædís og Sara
Kjartansdætur.
Elsku amma mín er dáin.
Amma heimsótti mig oft á Ísa-
fjörð og við skemmtun okkur allt-
af vel. Ég man hvað ég varð oft
leið þegar hún fór og ég fór að
tárast, þá hughreysti hún mig
alltaf, ég átti að vera sterk og
glöð en ekki leið í brottförum svo
allt í kringum heimsóknirnar
væri glaðlegt. Hún kenndi mér að
hugsa meira um hvernig öðru
fólki liði: ef þú brosir framan í
heiminn, þá brosir heimurinn
framan í þig. Amma lagði mikið
upp úr að kenna mér mannasiði
og að vera alltaf kurteis.
Alltaf var gaman að fara suður
í heimsókn til ömmu, fyrsti dag-
urinn byrjaði alltaf á
uppáhaldsspaghettíréttinum
mínum sem enginn gerði eins
góðan og hún amma. Heimsókn-
irnar gerði amma alltaf skemmti-
legar og alltaf ýtti hún við mér að
fara um bæinn til að skemmta
mér og versla í höfuðborginni,
mér fannst það sætt af henni en
mest fannst mér bara gaman að
eyða tíma með henni.
Ég er þakklát fyrir allt saman
og þótt hún sé farin úr þessum
heimi verður hún alltaf á lífi í
minningum og hjarta mínu,
skemmtilegar og góðar minning-
ar.
Kærleikurinn er langlyndur, hann er
góðviljaður. Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreyk-
ir sér ekki upp.
Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar
ekki síns eigin, hann reiðist ekki, er
ekki langrækinn.
Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en
samgleðst sannleikanum.
…
Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar
allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.
En nú varir trú, von og kærleikur, þetta
þrennt, en þeirra er kærleikurinn mest-
ur.
(1. Kor. 4)
Lilja Ósk.
Elsku amma mín. Þín verður
sárt saknað en góðu minningarn-
ar munu lifa áfram. Það er gott að
geta skoðað gömul myndaalbúm
og rifjað upp alla góðu tímana og
ævintýrin sem við upplifðum
saman. Á öllum myndunum varst
þú brosandi og það var eins og
geislaði út frá þér, því allir aðrir
voru annaðhvort brosandi eða
hlæjandi. Jafnvel blómin í kring-
um þig blómstruðu sem aldrei
fyrr. Það var gott að vera í kring-
um þig og hvað þá í fangi þínu,
þar var maður öruggur. Þú varst
ævintýragjörn og veltir við hverj-
um steini þegar tækifæri gafst.
Að heimsækja ykkur afa var það
skemmtilegasta sem maður
gerði. Þar tókst þú á móti manni
opnum örmum og sýndir okkur
heiminn. En jafnvel þótt þú værir
í mörg hundruð kílómetra fjar-
lægð var alltaf hægt að sækja
hlýju, huggun og gamanmál í
gegnum símann. Þú settir alltaf
fjölskylduna og vini í forgang. Þú
ert heimsins besta fyrirmynd
sem börn þín, barnabörn og
barnabarnabörn líta upp til. Þú
kveður okkur nú en lifir áfram í
hjörtum okkar allra að eilífu.
Emil Ragnarsson.
Sigurbjört
Gústafsdóttir
Bára frænka mín
frá Skinnum var í
senn ákaflynd kona
og heillandi. Við
urðum vinir vegna sameiginlegs
áhuga á grúski og sögum af
fólki. Okkar fólki og þá ekki síst
ömmu hennar Jórunni sem var
garpur mikill og alþýðuhetja í
allsleysi sínu. Stóra-Jóka eins
og hún var kölluð í Þykkvabæn-
um var móðir Rósu ömmu minn-
ar og Sigurjóns pabba hennar
Báru.
Sigurjón kom kornungur að
Skinnum til frænda síns Jóns
bónda þar. Jón og Stóra-Jóka
voru systkinabörn, bæði komin
af hetjunni Agnesi frá Einkofa á
Eyrarbakka. Hlutskipti þeirrar
konu var Báru ljóslifandi eins og
þær hefðu þekkst persónulega.
Hún gat dregið upp myndina af
því þar sem Agnes arkar með
tvö hórgetin börn yfir vötn og
sest að í Þykkvabæ. Hún hefur
þá að skipan yfirvalda yfirgefið
kaghýddan ástmann sinn og um
leið elju sína Jórunni sem var
hin löglega eiginkona Péturs í
Einkofa. Eldra ástarbarn þeirra
Péturs og Agnesar hét einmitt
Jórunn eftir eiginkonunni og frá
þeirri konu eru margar Jórunn-
ir í Þykkvabæ. Og hvað eru 200
ár þegar sagnalist er annars
vegar.
Jórunn langamma mín var
líkt og Agnes mikill göngugarp-
ur sem lagði sveitir á öllu Suð-
urlandi undir fót sinn þegar
þurfa þótti. Frjáls í fátækt sinni
arkaði hún neðan úr Þykkvabæ
og kom gangandi til mágs síns á
Svínavatni og oftlega alla leið
vestur í Hveragerði.
Og það var af þessum göngu-
görpum sem Bára tók mið þegar
hún ekkjan var komin yfir miðj-
an aldur. Hún lagði í óteljandi
rannsóknarferðir um gleymdar
þjóðleiðir í landinu. Kraftmikil
Bára Rebekka
Sigurjónsdóttir
✝ Bára RebekkaSigurjónsdóttir
fæddist 25. júlí
1937. Hún lést 14.
júní 2019.
Bára var jarð-
sungin 24. júní
2019.
og lífsglöð baráttu-
kona sem unni
landi sínu, sögu
þess og náttúru. Í
jarðarfararkaffinu
heyrði ég tvær
gamlar frænkur
Báru sem mundu
vel þessa ömmu
sína, Stóru-Jóku,
skrafa um þau lík-
indi sem voru með
Báru og Jórunni.
Unnur frænka mín var að sönnu
líkust Jórunni í sjón, en Bára
var það í gerð.
Bára fæddist sumarið 1937,
dóttir heimasætunnar Pálínu í
Skinnum og Sigurjóns Guð-
laugssonar sem sinnti þar á bæ
búskap ævilangt án þess þó að
titla sig annað en vinnumann.
Hin sunnlenska hæverska á sitt
fegursta óðal í Þykkvabænum
sem um aldir var vígi hinna fá-
tæku. Forfeður okkar Báru voru
fyrrum taldir skrælingjalegastir
allra manna á Íslandi, einkum
fyrir hrossaketsát og landlæga
fátækt sem þar var.
Foreldrar Báru voru þre-
menningar að frændsemi og
með þeim í Skinnum bjuggu
tvær ógiftar systur Pálínu. Bára
sem var einbirni foreldra sinna
eignaðist sjálf frumburð sinn
Jón Rúnar Hartmannsson tví-
tug að aldri. Á þjóðhátíðardag-
inn árið 1960 gekk Bára svo að
eiga Odd Daníelsson og með
honum þrjú börn, þau Unnstein,
Lindu og Sigdísi. Sinn góða
mann missti Bára fyrir nær ald-
arfjórðungi en fyllti líf sitt gef-
andi verkefnum við breyttar að-
stæður.
Síðustu árin fataðist frænku
minni flugið. Hún smá hvarf
sjálfri sér í óminni og óravíðerni
þoku sem skilur að heima. Síð-
ast bar fundum okkar Báru
saman í Ferðafélagsferð haustið
2016 og ég varð mjög glaður að
hún þekkti mig strax og við gát-
um átt uppbyggjandi samræður
um ýmislegt úr fortíðinni en nú-
tíminn var þá orðinn henni mjög
framandi.
Blessuð sé minning Báru frá
Skinnum.
Bjarni Harðarson.