Morgunblaðið - 14.08.2019, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. ÁGÚST 2019
✝ Bryndís Stein-þórsdóttir hús-
stjórnarkennari
fæddist í Reykjavík
1. september 1928.
Hún lést á Vífils-
stöðum 30. júlí
2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
rún Ingimarsdóttir
kennari, f. 19. nóv-
ember 1907, d. 2.
september 1992, og Steinþór Jó-
hannsson kennari, f. 3. janúar
1890, d. 13. apríl 1964. For-
eldrar hennar skildu, en síðari
maður Sigrúnar var Hans Jörg-
ensson skólastjóri, f. 5. júní
1912, d. 24. október 2001.
Systkini Bryndísar voru: 1)
Valborg Steinþórsdóttir, f. 2.
desember 1929, d. 21. febrúar
1930. 2) Örn Steinþórsson, f. 2.
desember 1931, d. 4. september
1980, maki Helga Kristín Magn-
úsdóttir, f. 13. nóvember 1929,
d. 11 maí 2017. 3) J. Ingimar
Hansson, f. 4. apríl 1942, maki
Guðrún Eyjólfsdóttir, f. 4. októ-
ber 1936, d. 22. ágúst 2017. 4)
Snorri Hansson, f. 26. sept-
ember 1944, maki Sigrún Jó-
Reykjavík og nokkra grunn-
skóla í Reykjavík, Námsflokka
Reykjavíkur, Húsmæðrakenn-
araskóla Íslands og Fóstruskól-
ann.
Hún var námsstjóri í heimilis-
fræðum fyrir grunnskóla 1978-
1986, deildarstjóri matvælasviðs
við Fjölbrautaskólann í Breið-
holti 1975-1997 og við Mennta-
skólann í Kópavogi 1997-1998.
Samhliða kennslu samdi hún
og endurskoðaði námsefni í
kennslugreinum sínum. Bryndís
gaf út bókina „Við matreiðum“
ásamt Önnu Gísladóttur 1976 og
sú bók hefur oft verið endur-
útgefin, síðast 2018.
Bryndís var virk í starfi eldri
borgara í Reykjavík og vann þar
að mörgum verkefnum. Hún var
í stjórn Landssambands eldri
borgara og í velferðar- og þjón-
ustunefndum árum saman. Hún
starfaði í ritnefnd blaðsins
„Listin að lifa“ í mörg ár og sá
um „Fræðsluhornið“ í 18 ár.
Bryndísi var mjög annt um
kirkjuna sína. Allt frá upphafi
sinnti hún ýmsum störfum í Ás-
kirkju. Hún var stofnaðili í sókn-
arnefnd kirkjunnar og söng í
kirkjukórnum fyrstu 35 árin.
Síðar tók hún þátt í starfi Ekkó-
kórsins, kórs kennara á eftir-
launum.
Útför Bryndísar fer fram frá
Áskirkju í dag, 14. ágúst 2019,
klukkan 13.
steinsdóttir, f. 12.
júlí 1944.
Bryndís var
barnlaus en sýndi
bræðrabörnum sín-
um ást og um-
hyggju eins og
móðir. Á síðari
hluta æviskeiðs var
hún í sambúð með
Hirti Þórarinssyni,
fv. skólastjóra og
framkvæmda-
stjóra, f. 10. febrúar 1927.
Bernskuár Bryndísar voru á
Akureyri. Hún fluttist síðar með
viðdvöl á Hvanneyri á Akranes
þar sem hún tók gagnfræðapróf
1946. Hún lauk húsmæðrakenn-
aranámi í Reykjavík 1948 og
handavinnukennararámi frá
Håndarbejdets Fremme í Kaup-
mannahöfn 1953. Hún stundaði
framhaldsnám í hússtjórnar-
fræðum í Árósum í Danmörku,
Svíþjóð og í Noregi.
Bryndís starfaði alla tíð við
sitt fag. Fyrst sem kennari og
síðar skólastjóri við Húsmæðra-
skólann á Laugarvatni 1948-
1952. Eftir að hún flutti til
Reykjavíkur kenndi hún við
Gagnfræðaskóla verknámsins í
Drottins hjálpfúsa höndin
heilög vaki hér yfir.
Brostin ástvina böndin
blessuð minningin lifir.
Ég kvaddi Bryndísi mína
hljótt og innilega síðasta kvöldið
okkar. Í værum svefni fékk hún
hvíld og eilífan frið. Það væri
varla hægt að óska ástvinum sín-
um betri kveðjustundar.
Það er mikil hamingja og
blessun að hafa átt svo innilega
samleið með Bryndísi á síðdegi
ævihlaups okkar. Upphaf þessar-
ar ferðar hófst á árshátíð skól-
anna á Laugarvatni í desember
1948. En hamingjuferillinn varð
slitróttur og fjöreggið brothætt
eins og gengur og gerist hjá ungu
fólki. Starfsákafi og menntun-
arþrá höfðu mikil áhrif á fram-
vindu hjúskaparmála. Vinir
kvöddust innilega eftir hugljúf
samskipti og fóru svo hvor sína
leið.
Með brennandi áhuga leitaði
hún stöðugt framhaldsmenntun-
ar samhliða fullu starfi í 50 ár.
Frumsamdi kennslubækur, leit-
aði nýrra leiða, leiðbeindi og lagði
öllum þessum málum mikið lið.
Öll þau störf hennar eru mikil að
vexti og gæðum.
Starfslok okkar bar upp á svip-
uðum tíma. Ástvinamissir varð
hjá mér. Mín elskulega kona Ólöf
kvaddi. Hvað var fram undan?
Svarið kom.
Hver var sú er hitti ferðamann?
Hver var sú er gamlan vin sinn fann?
Hver var sú er hlýjast vefinn spann?
Og hleypti að nýju lífi og þrótti í hann.
Byndís var sú besta vina hans.
Bryndís átti hæfni finnandans.
Bryndís spann þar kjörvef kærleikans
og kveikti að nýju lífsþrótt þessa
manns.
Hamingjustundir og -dagar
okkar á síðdegi ævinnar urðu
óteljandi. Hvar sem Bryndís kom
vakti hún ástúð og gleði. Allir
fögnuðu komu hennar. Fjöl-
skylda mín eignaðist þar „ömmu
Dísu“. Ekki var hægt að finna
einlægari, nærgætnari og elsku-
legri fjölskyldusóma en Bryndísi.
Bryndís átti þann hæfileika að
kunna „listina að lifa“. Í einu er-
indi sem hún flutti sagði hún:
„Listin að lifa á efri árum er að
vera ekki öðrum til byrði, taka
þátt í lífinu, vera jákvæður og
fylgjast vel með fjölskyldu og
vinum. Ennfremur að skipu-
leggja tímann sem við höfum
daglega, fylgjast með þjóðmál-
um, lesa góðar bækur, hvíla okk-
ur vel, hreyfa okkur og borða
næringarríkan mat. Einnig að
ferðast og ekki síst vera í góðum
félagsskap með vinum sínum.“
Drottins náðin dásemdin sanna
daga og nætur ástvini vefur.
Innileg kveðja og þökk.
Þinn
Hjörtur.
Elsku Dísa mín. Ég man fyrst
eftir þér þegar þú komst heim
rétt fyrir hátíðir til þess að hjálpa
móður okkar að þvo, þrífa og
matbúa fyrir jól og páska og síð-
an að taka þátt í hátíðarhaldinu
með okkur. Vegna 14 ára aldurs-
munar held ég að ég hafi þá frek-
ar litið á þig sem frænku en syst-
ur. Það var ekki fyrr en síðar sem
ég fór að líta á þig sem systur,
sem varð mér kærari eftir því
sem árin liðu. Dísa frænka var
samt sem áður það sem ég vand-
ist við. Börnin mín dáðu þig og
dýrkuðu. Það var mikil tilhlökk-
un að fara til Dísu frænku. Auk
þess var maturinn svo góður.
Sama gilti um börnin þeirra.
Þetta var, veit ég, alveg eins hjá
fjölskyldum bræðra minna og í
fleiri stórfjölskyldum tengdum
þér. Eftir að þú tókst saman við
Hjört Þórarinsson kom það mér
á óvart að í þeirri fjölskyldu varst
þú kölluð amma. Skynjaði það
ekki að þú varst tekin að eldast
þannig að það var orðið eðlilegt.
Í þessum stórfjölskyldum
varst það þú sem varst í sam-
bandi við alla. Margir sögðu að
þú virkaðir eins og fréttablað. Í
gegnum þig fréttist af öllum hin-
um. Þú sagðir samt einungis það
sem allir máttu heyra. Værir þú
beðin um þagmælsku var trún-
aðurinn alger. Á þennan hátt
varst þú „límið“ sem hélt öllu
þessu fólki, börnum sem fullorðn-
um, saman. Enginn gleymdist í
önnum dagsins. Allir áttu sér
nafn og sögu.
Þú áttir líka óvenjulega stóran
hóp vina. Ég minnist þess sem lít-
ill drengur að hafa horft á það í
undrun hve margar og skrítnar
jólagjafir þú fékkst. Mestan part
fannst mér þær algjörlega út í
hött enda vildi ég ekkert nema
bækur á þeim tíma.
Þú virkaðir oft sem kennari og
ráðgjafi í stórfjölskyldunum.
Sveipaðir hreinlega um þig ráð-
um um alla mögulega hluti. Þætti
þér ég seinn að hlusta á þau
minntir þú mig gjarnan á það að
þú hefðir nú alið mig upp.
Einu sinni var ég í símtali við
þig eitthvað að þusa yfir því hve
gleraugu væru dýr. Þá sagðir þú
að vantaði mann gleraugu færi
maður upp á fimmtu hæð í ákveð-
inni byggingu. Þar sem ég hafði,
af gildum ástæðum, vanið mig á
að hunsa ekki þín ráð fór ég á
þennan stað og fékk þar hin eft-
irsóttu gleraugu á minna en hálf-
virði.
Eitt var það ráð sem þú gafst
öllum, held ég. Það var að fara í
kór. Margir hlógu að þessu. Það
var eitt af fáum ráðum þínum
sem ég fór ekki eftir, af þeirri
ástæðu einni að ég er lítill söng-
maður. Vil fremur njóta söngs.
Örugglega hefur enginn sem far-
ið hefur eftir ráðinu séð eftir því.
Flestir þeirra syngja enn í kór.
Af öllu ofangreindu er að þér
mikill missir sem trauðlega verð-
ur bættur en er samt eftirlifenda
að bæta úr eftir bestu getu. Ást-
vinamissinn er samt erfiðast að
bæta.
Ingimar.
Við krakkarnir í Dalhúsum er-
um svo þakklát fyrir að hafa eign-
ast elsku ömmu Dísu okkar. Afi
nafni kallaði hana alltaf perluna
sína og okkur finnst það lýsa
henni mjög vel. Amma var ljós yf-
irlitum og brosmild, geislaði af
væntumþykju og hún var okkur
ótrúlega dýrmæt.
Amma hafði mikinn áhuga á að
fylgjast með öllu því sem við tók-
um okkur fyrir hendur, hvort
sem það voru íþróttir eða nám, og
hún hvatti okkur óspart. Henni
tókst alltaf að láta okkur finnast
við vera einstaklega dugleg. Þeg-
ar eldri bræðurnir, Hjörtur fyrst
og svo Ólafur, fóru utan í meist-
aranám hélt hún góðu sambandi
við þá og þá var stundum „skyp-
að“ hér heima þegar hún og afi
voru hjá okkur. Við áttum ótal
skemmtilegar stundir með ömmu
og mikið hlegið því þau afi sáu
alltaf jákvæðu hliðina á öllu.
Amma kom fram við alla af
mikilli virðingu og þakkaði alltaf
fallega fyrir allt það litla sem við
gerðum fyrir hana. Þegar hún
var orðin lasin og Friðrika heim-
sótti hana á Landakot vildi hún
ólm að Friðrika fengi að hitta
starfsfólkið sem annaðist hana.
Hún kallaði þau inn eitt af öðru
og kynnti þau fyrir henni, sagði
hvaðan þau væru og hrósaði þeim
svo innilega fyrir hvað þau væru
góð við sig. Sú sálarfegurð sem
amma okkar bjó yfir er það sem
við tökum okkur til fyrirmyndar.
Við geymum allar góðu minning-
arnar um samverustundirnar í
hjörtum okkar.
Elsku afi, missir þinn er mikill
en við verðum til staðar fyrir þig
eins og þið bæði hafið verið fyrir
okkur.
Hjörtur Geir, Ólafur Hrafn
og Friðrika Hanna.
Við systkinin eigum margar
góðar minningar um Bryndísi
föðursystur okkar, samskipti
okkar voru náin og hún sýndi
okkur ást og umhyggju eins og
við værum börnin hennar. Okkur
þótti einstaklega vænt um hana
og fundum ávallt að þessi mikla
væntumþykja var gagnkvæm.
Bryndís frænka var hússtjórn-
arkennari og hafði á langri ævi
hlotið mikla starfsreynslu og
bætti sífellt við sig námi í heim-
ilisfræðum og skyldum greinum.
Eftir hana liggur fjöldinn allur af
matreiðslubókum og fræðslurit-
um. Hún gaf okkur öllum bókina
Við matreiðum en hún var annar
af tveimur höfundum hennar og
við, eins og svo margir aðrir, not-
um þá bók mikið. Þá hafði hún
skrifað nokkrar línur innan á
bókarkápuna með sinni fallegu
rithönd.
Gegnum starf sitt sem kennari
og störf í menntamálaráðuneyt-
inu öðlaðist hún mikla þekkingu á
skólamálum yfirleitt, einkum þó
verknámsgreinum og sér í lagi
hússtjórnargreinum, og hafði
mikinn áhuga á að taka þátt í þró-
un þeirra.
Okkur systkinunum fannst
Bryndís frænka vera eins konar
gangandi alfræðiorðabók og leit-
uðum oft til hennar. Hún fylgdist
vel með okkur og viðburðum í lífi
okkar, hvort sem um var að ræða
fermingar, skírnir eða annað.
Hún sá um skipulagningu, veit-
ingar o.fl. í fermingarveislum
sem við héldum og við mörg önn-
ur tækifæri. Þá var einstaklega
gaman að vinna með henni því
hún hafði svo góða yfirsýn yfir
allt sem þurfti að gera fyrir veisl-
urnar. Allt vannst svo vel og hún
kenndi okkur í leiðinni. Hún var
alltaf svo glöð og jákvæð og hafði
einstakt lag á að leiðbeina okkur.
Hún naut sín í því sem hún var að
gera og hafði svo góða nærveru,
laumaði gjarnan stuttum brönd-
urum inn á milli og við litum öll
upp til hennar með virðingu.
Bryndís frænka var okkur allt
í senn, vinur, ráðgjafi og bakhjarl
þegar mest á reyndi eins og var
raunin í veikindum föður okkar.
Hann var veikur í mörg ár á átt-
unda áratug síðustu aldar og lést
langt um aldur fram. Þá var hún
eins og oft áður vakin og sofin yf-
ir velferð okkar, heilsu og mennt-
un. Hún mátti aldrei til þess vita
að einhver okkar ætti í vandræð-
um eða stæði uppi með óleyst mál
t.d. varðandi starf eða nám. Þá
kom hún strax með tillögur sem
oft á tíðum sýndu sig að vera góð-
ar tillögur og árangursríkar. Hún
fylgdi því eftir næstu dagana,
hringdi til okkar til að fá fréttir,
hvetja og ráðleggja enn frekar.
Bryndís var að eðlisfari mjög
sjálfstæð kona og hafði ákveðnar
skoðanir á flestum hlutum og var
líka óhrædd að segja sínar skoð-
anir t.d. í skólamálum varðandi
námsleiðir fyrir ungt fólk og rétt-
indi.
Hún var líka víðlesin og ferð-
aðist mikið, einkum til Norður-
landanna, þá oft í tengslum við
ýmis námskeið sem hún tók þátt
í. Síðustu u.þ.b. 20 ár ævinnar
ferðaðist hún þó enn meira og þá
með æskuvini sínum Hirti Þór-
arinssyni, en við erum svo þakk-
lát fyrir að hann kom inn í líf
hennar og varð hennar tryggi
lífsförunautur.
Bryndís mín, þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur og
allar góðu samverustundirnar.
Við munum minnast þín með
söknuði og hlýhug.
Ásdís, Sigrún Ingibjörg,
Erna og Magnús Arnarbörn.
Bryndís frænka hefur kvatt
okkur í hinsta sinn og verður
hennar sárt saknað.
Bryndís var systir afa Arnar
sem því miður kvaddi okkur ung-
ur. Hún hélt alla tíð fallega utan
um stórfjölskylduna. Eftir því
sem við uxum úr grasi gerðum
við okkur betur grein fyrir því
hve dýrmætt það hefur reynst
fjölskyldunni. Það var alltaf nota-
legt að heimsækja Bryndísi
frænku. Minning kemur strax
upp í hugann um móttökur henn-
ar á ganginum. Þegar við stigum
úr lyftunni mátti heyra hlýlega
rödd hennar bjóða okkur velkom-
in. Bryndís var einstök í eldhús-
inu og alltaf bauð hún upp á góð-
ar veitingar. Hún gaf út
matreiðslubók ásamt samstarfs-
konu sinni sem við fengum öll að
gjöf. Við höfum leitað mikið í bók-
ina, bæði eftir uppskriftum og
ýmsum upplýsingum. Mat-
reiðslubókin er aðeins eitt dæmi
um það hve mikinn metnað Bryn-
dís frænka lagði í það sem hún
tók sér fyrir hendur. Kortin sem
við fengum frá Bryndísi við hin
ýmsu tækifæri bera þess einnig
merki, bæði var rithöndin ein-
staklega falleg og kveðjurnar
hlýjar. Það fylgdi því alltaf til-
hlökkun að fá bréf frá Bryndísi
frænku. Bryndís var með sér-
staklega létta lund. Það var henni
eðlislægt að koma vel fyrir og það
var gaman að spjalla við hana.
Hún var einstaklega orðheppin,
var með fallegan hlátur og kom
öðrum auðveldlega til að hlæja.
Hún var alltaf snyrtilega tilhöfð
og það má segja að hárið hafi
aldrei verið á röngum staðan,
jafnvel þótt ekkert sérstakt stæði
til. Bryndís frænka sýndi okkur
systkinunum alltaf mikinn stuðn-
ing og hafði einlægan áhuga á lífi
okkar, hvort sem það varðaði
nám, vinnu eða félagslíf. Hún
spurði reglulega hvort hún gæti
gert eitthvað fyrir okkur og var
ætíð tilbúin að hlusta. Umhyggja
hennar var ekki minni í garð
barnanna okkar og erum við
mjög þakklát fyrir það. Þannig
var Bryndís frænka, alltaf til
staðar og allir ávallt velkomnir.
Bryndís hafði lag á því að kveðja
sína nánustu einstaklega fallega
og það er einmitt það sem við vilj-
um gera í dag. Um leið og við rit-
um þessi orð sjáum við hana fyrir
okkur, standa glaðlega við
gluggann í Dalbrautinni og veifa
okkur í kveðjuskyni. Takk fyrir
yndislegar stundir frænka og
takk fyrir að vera þú.
Elsku Hjörtur, missir þinn er
mikill. Við erum afskaplega
þakklát fyrir að þú hafir komið
inn í líf Bryndísar frænku og okk-
ar allra. Það var fallegt að fylgj-
ast með samskiptum ykkar og
þeirri virðingu sem þið báruð
hvort fyrir öðru.
Helga Kristín, Ingvar Örn,
Steinþór, Bryndís og fjöl-
skyldur.
Bryndís frænka var engri lík.
Jákvæð að eðlisfari, áhugasöm
um fólkið sitt og kletturinn sem
var alltaf til staðar fyrir sína nán-
ustu. Hún var dugleg að kalla
fjölskylduna saman og bjóða í
mat og enginn vildi missa af þess-
um glæsilegu boðum þar sem
borðin svignuðu undan veiting-
unum og maturinn var ekki bara
bragðgóður, heldur líka fallega
borinn fram. Í matarboðunum
naut hún sín virkilega vel, þar var
hún innan um fólkið sitt og miðl-
aði af þekkingu sinni og reynslu
til yngri kynslóða. Eitt af árlegu
boðunum hennar Bryndísar og
föstu punktunum í tilverunni var
fjölskylduboð á annan í jólum og
þangað mættum við alltaf með
borðspilið sem hún hafði gefið
okkur í jólagjöf í það skiptið. Hún
aðstoðaði okkur einnig með veit-
ingarnar fyrir stórafmæli og
fermingar og gaf ekkert eftir í
þeim efnum, komin vel á níræð-
isaldur.
Dísa frænka var óhrædd við að
tjá skoðanir sínar, var gagnrýnin,
en á uppbygglegan hátt. Hún var
alltaf hvetjandi, sparaði ekki
hrósið, talaði aldrei illa um nokk-
urn mann og var frábær fyrir-
mynd fyrir okkur sem umgeng-
umst hana. Enda var hún
vinmörg og mikill gestagangur
hjá henni allt fram á síðasta dag.
Henni var mikið í mun að allir
fyndu sinn stað í lífinu, starf við
hæfi sem veitti hamingju og ör-
yggi. Hún fylgdist vel með bæði
okkur og börnunum okkar, bæði í
leik og starfi, og var alla tíð vel
með á nótunum með námið, skák-
ina, handboltann og fimleikana
hjá börnunum rétt eins og allt
annað sem fjölskyldan tók sér
fyrir hendur. Þegar við heimsótt-
um Bryndísi fengum við jafnan
fréttir af stórfjölskyldunni.
Hún lagði sig jafnan fram við
að finna það jákvæða í öllu. Gott
dæmi um það er þegar við hjónin
vorum að kynnast og hún hitti
okkur saman í fyrsta skiptið. Eft-
ir að hafa spurst fyrir um fram-
tíðaáætlanir okkar hafði hún orð
á því að við yrðum sennilega
ágætispar þar sem hún taldi að
verkfræði og stjórnmálafræði
væru greinar sem færu vel sam-
an.
Við fjölskyldan vorum svo
heppin að kynnast Hirti í gegn-
um Bryndísi, en þau nutu svo
sannarlega samvistanna hvort
við annað, voru höfðingjar heim
að sækja og allt sem þau tóku sér
fyrir hendur gerðu þau einstak-
lega vel. Dísa frænka var til
dæmis þekkt fyrir glæsilega rit-
hönd og Hjörtur yrkir ljóð við
minnstu tilefni, einfalt afmæl-
iskort gat þannig orðið listaverk í
höndunum á þeim. Eftir að fjöl-
skyldan flutti heim frá Svíþjóð
myndaðist sú skemmtilega hefð
að Bryndís og Hjörtur komu við
hjá okkur á aðfangadag og
snæddu með okkur hádegisverð.
Þarna áttum við með þeim
skemmtilegar gæðastundir þar
sem málin voru rædd í rólegheit-
um og farið yfir árið. Þessar
stundir voru okkur alltaf mikils
virði og við munum minnast
þeirra með hlýhug.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Klukkurima 10,
Magnús Þór Arnarson
og Margrét Cela.
Við kveðjum Dísu frænku með
söknuði og þakklæti. Hún var
einstök manneskja og stór hluti
af lífi okkar. Hún var „frænkan“
eins og best og hlýjast er hægt að
hugsa sér nokkra frænku.
Dísa var einlæglega áhugasöm
um okkar hag og alltaf til staðar
ef eitthvað bjátaði á. Hún vildi að
öllum liði vel og hafði áhyggjur ef
hún hélt að svo væri ekki og lagði
sig fram um að bæta úr því. Hún
hvatti okkur til að fara í nám við
hæfi, finna okkur starf sem okkur
líkaði vel og velja okkur
skemmtileg áhugamál. Hún
færði okkur fréttir af ættingjum
og sá til þess að við værum upp-
lýst um allt það helsta sem gerð-
ist í stórfjölskyldunni. Dísa var
kennari af lífi og sál og tók virkan
þátt í kórstarfi og fundum við vel
hvað hún hafði mikla ástríðu fyrir
því sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún hvatti okkur til að syngja í
kór, enda fannst henni fátt meira
gefandi. Hún benti okkur á það
sem henni fannst við gera vel og
var óspör á hrósið.
Margar góðar stundir koma
upp þegar hugsað er til Dísu
frænku, en sterkust er þó sú til-
finning að hún hafi alltaf verið til
staðar og tilbúin til að aðstoða ef
á þurfti að halda. Nokkur minn-
ingabrot um samveru koma upp í
hugann.
Lengi vel safnaðist fjölskyldan
saman í Skálanum, stórum bú-
stað við Þingvallavatn. Það þótti
okkur mikið ævintýri og þar leið
okkur eins og á herragarði. Á leið
í Skálann fengum við stundum að
sitja í VW-bjöllu Dísu, sem var
mikil upphefð. Dísa var á heima-
velli í eldhúsinu og stóð þar fyrir
stórborðhaldi oft á dag. Hún var
ekkert sérlega áhugasöm um
fiskveiðar en sá um að matreiða
aflann okkar og þar fór ekkert til
spillis. Úr afgöngunum bjó hún
m.a. til silung í hlaupi, sem lík-
lega er ekki algengur matur í
Bryndís
Steinþórsdóttir